Witam Wszystkich :)

Witam :)

Mam na imię Ania mam 24 lata pochodzę z Podkarpacia.

Założyłam konto na tym portalu z nadzieją ,że są ludzie podobni do mnie i zrozumieją mnie.

Może teraz troszkę o mnie . Jestem jedynaczką w domu nigdy za dobrze się nie układało , mając 9 lat może mniej nie pamiętam dokladnie moja matka zaczęła pić , przepijała pieniądze, jak wracałam ze szkoły jej nie było w domu jako małe jeszcze dziecko nie wiedziałam co się dzieje w takich wypadkach szłam do babci. Będac starsza coraz wiecej zaczełam kojarzyć . Ojciec nie wytrzymał pewnego dnia wyrzucił matkę z domu pamiętam ze były to któreś Swięta. Dorastając zaczełam się buntować brałam narkotyki , piłam alkochol . Ile to złych rzeczy narobiłam . Nawet dostałam wyrok w zawieszeniu . Skonczyłam szkołę zawodową potem Liceum dla Dorosłych ale nie zdawałam matury być może wina rodziców być moze moja nigdy nie uczylam sie zbyt dobrze , jako dziecko ojciec zmuszal mnie do nauki akurat w tych godzinach co nie mialam ochoty wiec traktowalam to jako przymus . Ale piekło dopiero było moja babcia miala 80 lat z zamiast na starość zaznać spokoju mieszkając z matką przezyła piekło zmarła w wieku 92 lat. Matką ją czasami trącała znęcała się nad nią psychicznie tzw wyzywała ją , zabierała jej pieniądze . Nie mogąc tego znieść Ubezwłasnowolniłam matkę do teraz włóczę się po sądach bo ona sie z tym nie zgadza, uważa że jest osobą zdolną do rozporządzania swoim majątkiem . W ostatnich latach wyprzedała pole wszystko co się dało chciala sprzedać nawet pół swojego placu sasiadowi który ma warsztat samochodowy. W domu nie bylo kosiarki pralki ani sprawnej kuchenki gazowej . Wszystko to jej kupiłam dodając część swoich pieniędzy . Nie wiem czy te wydarzenia które opisałam w skrócie mają rzut na moją przyszłość ale chciałam się uwolnić od małego miasta od matki również od ojca który przestał ze mna rozmawiać czułam się w domu jak intruz. Rzuciłam pracę ( której i tak nie lubiałam ) tzw prace lubiałam ale ludzie psychicznie mnie wykanczali..Nie mogłam juz tego zniesc chlopak wzią mnie do Angli myślałam ,że wkoncu będe Szczęsliwa , znajde prace i bede normlanie żyć ale nie umiałam języka ale wtedy to bylo silniejsze odemnie wyrwanie się z tej szarej rzeczywistośći. I jest coraz gorzej siedze w domu ( miesiac pracowalam u mojego chlopaka szefa) poszla bym do pracy ale nie radze sobię z językiem w szkole mialam go bardzo malo teraz uczę sie na własą rękę ale powole trace siły że cokolwiek się naucze bo w dalszym ciągu nic nie rozumiem a jestem tu od Kwietnia. Czuję się jak piąte kolo u wozu bo mieszkamy z jego rodziną która z tego co wiem to mówiła że siedze nic nie robię. Od pewnego czasu rzadko wychodzę z domu mam coraz mniej sił chce się uczyć ale nie wiem jak to zrobić aby były jakieś efekty ( w tej chwili to jest moj duzy problem )bo idąc ulicą ktoś się mnie coś pyta a ja nawet nie rozumiem. Nie mogę wrócic do kraju bo nie mam do kogo ani gdzie Rano wstaje i już nie widze sensu wstawać oczywiście nie jest tak codziennie ale bardzo często. Jeszcze czekam na sprawe sądową z matką bo chce odzyskać pieniądze moje poczucie włanej wartosci jest bardzo niskie. Nie wiem co zrobić aby się cieszyć , jak zyć , czesto myślę o tym ,że lepiej by bylo gdyby mnie nie było. Przykto jest też jak moj chłopak dzwoni do rodziny mamy , brata a ja nie mam nawet do kogo . Tzw mam przyjaciół mam z kim pogadać ale jak wiadomo każdy ma swoje sprawy. Ciężko jest żyć .. ;( Pozdrawiam Wszystkich i Życze kazdemu Powrotu do Normlanośći !

ja także tobie życzę aby ci się wszystko w życiu pomyślnie ułożyło-dużo przeszłaś...

pozdrawiam

Witaj