Kiedy się zaczyna anoreksja?

Od jakiegoś czasu zastanawia mnie jakie są początki... Anoreksja jest jak się praktycznie przestaje jeść czy dopiero jak się już tak bardzo schudnie? Wiem, że to pewnie jedno z głupszych pytań jakie mogłam zadać, no ale cóż

ZjemCie, Anoreksja pojawia się w momencie, kiedy wahania wagi zaczynają zagrażać zdrowiu odchudzającej się osoby, a silna koncentracja na jedzeniu zaczyna przeszkadzać w normalnym, codziennym funkcjonowaniu. Dziewczęta chorujące na anoreksję nigdy nie będą zadowolone z rezultatów swojej diety. Jeśli uda im się osiągnąć zamierzoną wagę, schudnąć np. 2 kg, nie poprzestają na tym. Dążą do jeszcze drastyczniejszego obniżenia masy ciała.

To pierwszy, niepokojący objaw anoreksji: stałe przesuwanie granicy pożądanej wagi w dół. Do tego dziewczyna jest przekonana o tym, że ma pełną kontrolę nad swoim ciałem. To ona decyduje co, kiedy, ile i czy w ogóle będzie jadła. Kontrola ta jest jednak tylko pozorna, ponieważ przerażeniem napawa myśl, że mogłaby przytyć nawet o kilka gram. Dlatego dotknięta anoreksją osoba nie jest w stanie bez pomocy specjalistów powrócić do dawnych nawyków żywieniowych i odzyskać normalną wagę. Innym bardzo poważnym i trudnym objawem anoreksji jest zaburzenie w sposobie postrzegania własnego ciała. Każda niedoskonałość jest natychmiast wychwytywana i wyolbrzymiania. Dziewczyna ważąca 30 kg potrafi stwierdzić, że nadal ma zbyt grube uda i powinna jeszcze trochę schudnąć. Anorektyczki potrafią jednak prawidłowo ocenić wagę i kształt ciała innych osób.

Dziękuję.. Teraz już wszystko jasne :)

Mam w takim razie jeszcze jedno pytanko... Co jest nie tak jeśli nagle przestaje się jeść, albo traci apetyt lub w ciagu dnia zjada bardzo mało... Jeśli wyrzuca się ze swojego menu kolejno różne rzeczy - mięso, ser, chleb - bo po prostu ne smakują. A może to tylko tak sobie wmawiam, że nie smakują, a podświadomie jest jakiś inny powód? Albo o czym świadczy coś w rodzaju wyrzutów sumienia po najedzeniu się... Takie uczucie, że źle się zrobiło, że nie powinnam itp?

ZjemCie, Myślę, że powinnaś jednak udać się do specjalisty bo Twoja trudność jest natury psychologicznej. Przydałaby się przede wszystkim psychoterapia.

Ehh... Co to ze mną będzie. . .

Psychoterapia.. Żeby takie os do skutku doprowadzić to musiałabym najpierw wszystko tłumaczyć rodzicom itd.. A ja po prostu nie umiem rozmawiać o takich sprawach z nimi bo olewają to -.- W sumie rozmawiać to nie umiem z nikim... Jeszcze o własnych problemach, ale to mniejsza z tym... Nie o tym miałam tu pisac ;p

Zgłoś się do lekarza rodzinnego i opowiedz o swoich objawach, trzeba wykluczyć powody medyczne, chociaż widać że twój problem jest natury psychologicznej. Możesz zgłosić się do psychiatry bez skierowania albo do psychologa - potrzebujesz skierowania od lekarza rodzinnego, albo iść prywatnie do gabinetu. Możliwe że wkraczasz w zaburzenia odżywiania, najlepiej jest zadziałać jak najszybciej. Jeśli ty chorujesz to jest to związane z twoja sytuacja rodzinną - dobrze jest aby rodzice porozmawiali z psychologiem a nawet uczestniczyli w terapii. Życzę powodzenia

Rodzice... Oni są problemem nawet w przypadku mojej nieśmiałości.. Nie biorą na serio tego, że mogę mieć jakiś problem tego typu :/ Poza tym... Sytuacja w domu jest raczej jak każda inna..

Więc trzeba zacząć działać i zacząć pracować nad sobą

Dobrze napisane... Zgadam się z przedmówcami. Anoreksja zaczyna się wtedy gdy na początku zadowalające zrzucenie wagi nie wystarcza i zaczyna się maraton chudnięcia.

Zgadzam się z powyższym, wtedy przekracza się tą magiczną granicę i uzyskanie jeszcze niższej wagi staje się dla nas obsesją. Aby z tego wyjść konieczne jest udanie się do specjalisty, bo samemu z tym problemem ciężko sobie poradzić. Ważne jest też wsparcie rodziny i najbliższych przyjaciół.

Generalnie ważna jest świadomość tego problemu. Alkoholik nie widzi problemu w tym, że pije, narkoman w tym że nadużywa narkotyków. Jeżeli w pewnym momencie dostrzeże, że jest to problem to jest na dobrej drodze.