poczucie własnej wartości

[mark123]

U mnie radykalna zmiana opinii o sobie wzięła się z tego, że się "obudziłem", po prostu nagle dostrzegłem, jaka jest prawda. Ale jeszcze przez kilka miesięcy miałem bardzo wysokie poczucie własnej wartości, potem zaczęło poddawać się ono mojej opinii.

[Gość]

Pomimo że jestem gównem nikt na mnie nie liczył tak naprawdę w życiu, więc się nie przejmuję tym. Nie mam dla kogo mieć samooceny.

Poczucie własnej wartości polega na tym dla mnie w inny sposób na tym, że chcę być najlepszy w czymś co robię i jako człowiek. Żeby nikt nie musiał prze ze mnie cierpieć.

Wiem że to niemożliwe więc redukuję do minimum aby zapewnić sobie pewną sferę komfortu.

[_Req_]

Hmmm... nie wiem juz jak mam wam to wytlumaczyc, moze dlatego jest to takie trudne ze wystepuje w zlozeniu slowo "wartosc".

W tym przypadku wartosci tej nie mierzy sie tym co potrafisz zrobic, chodzi tylko o to zeby zdac sobie sprawe ze moje istnienie jest cos a najlepiej duzo warte. Tylko ludzie ktorzy potrafia wylaczyc ocenianie i porownania potrafia je miec jak rowniez napelniac nim innych.

Wiara w siebie czy tez wiarta we wlasne sily to jest to co powoduje ze oceniamy a oceniajac chcemy byc w tym czy tamtym lepsi.

Byc lepszym czlowiekiem ... tego nie rozumiem wcale.. nie wystarczy byc czlowiekiem? Takie to zle zalozyc ze inni ludzie sa tyle samo warci jako ludzie? Chociaz w historii pojawiaja sie "nadludzie" ale czy oni dobrzy byli? Nie bede mial dwoch glow ani czterch rak, nawet dwoch czlonkow nie bede miec;p wiec czemu i w jaki sposob mam byc lepszy niz drugi czlowiek?

Moge byc coraz lepszy w swoim zawodzie lub hobby, nawet przez jakis czas najlepszy na swiecie, ale to juz nie jest pww tylko wws.

Najczestszym przypadkiem spadku oceny samego siebie jest dojscie do wniosku ze obojetnie czego bym nie osiagnal jak wysoko bym nie zaszedl nie czuje satysfakcji. Dzieje sie tak u ludzi ktorzy nie maja i nigdy nie mieli kontaktu z osobami ktore akceptowaly i docenialy ich obecnosc.Tacy ludzie nie maja "ja", zyja tylko zyciowymi osiagnieciami. Nie ma osoby, sa tylko "czyny". Marionetki z ktorych cieszy sie kazde panstwo. Ocena jest bardzo dobra dla postepu wiec rzady od wielu lat pracuja nad tym by ludzi od malego ksztaltowac w taki sposob nowe pokolenia aby nie zaprzestawaly wyscigu w byciu najlepszym bo z tego korzystaja. Traca na tym tylko zwiazki i rodziny.

Mam kilku znajomych ktorzy przez kariere i zarabianie pieniedzy stracili rodziny. Zaden z nich nie jest szczesliwy, zaden z nich nie posiada wysokiego pww.

Nigdy go nie posiadali. Szukajac go wpadli w kociol uwazajac ze ich wartosc dla rodziny bedzie wyzsza jesli osiagna duzo i jeszcze wiecej.

Co sie stalo? Ich wartosc dla rodziny spadla, byli tylko maszynka do zarabiania pieniedzy i niczym wiecej, sami sie do tego zredukowali.

Potrafili dawac rozne rzeczy ale nigdy siebie samego.

Prawdziwe "ja" mieszka w sferze uczuc, warto zdac sobie sprawe z tego ze druga osoba jest przy tobie nie dla tego ze chce cos od Ciebie tylko ze chce Ciebie. Jesli koncentrujesz sie na tysiacu rzeczy ktore mozesz dla kogos zrobic braknie Ci czasu na to zeby dac siebie.

 

Ocena ogolna spada bo obojetnie co nie zostanie osiagniete przez Ciebie nie dociera do sfery emocjonalnej(bo dla niej to bez znaczenia),

nie zostaje ona zaspokojona i po jakims czasie wszystko o co sie staram po pierwsze powoduje zmeczenie a po drugie nie przynosi zadnej ulgi i zadowolenia. Niejednokrotnie czuje sie pustke i bezsensownosc wszystkiego a chcialoby sie czegos innego. Nie tylko chcialo ale oczekiwalo sie... i nagle czlowiekowi spada ocena wlasna bo nie potrafi osiagnac tego co zamierzyl, czyli zaspokoic sie emocjonalnie.

[NN4V]

...Prawdziwe "ja" mieszka w sferze uczuc, warto zdac sobie sprawe z tego ze druga osoba jest przy tobie nie dla tego ze chce cos od Ciebie tylko ze chce Ciebie....

1. Niezależnie czego chce Twoja obecność zaspokaja takie, czy owakie, potrzeby - a więc kontakt ma znamiona transakcji. Nie jest istotnym, czy są to potrzeby emocjonalne, czy poza-emocjonalne. Następuje wymiana dóbr, usług i zasobów.

2. Poczucie wartości jest stanem emocjonalnym, który może być zbudowany na racjonalnym i zdystansowanym stosunku do siebie. Bajki budowane na bliżej nieokreślonych sformułowaniach jak "prawdziwe ja" (bo które jest nieprawdziwe) raczej niczemu nie służą.

[_Req_]

ad 1.

Nawet jesli jakiekolwiek potrzeby sa przy okazji zaspokajane, druga osoba nie jest mi do niczego potrzebna. Ja chce z nia byc.Wiec wymiana "dobr i uslug" nie wynika z zapotrzebowania na nie.

 

ad 2.

Emocje to stan irracjonalny i zdystansowanie sie do nich nie spowoduje najmniejszej zmiany w nich. Twoja teoria jest troche na wyrost przynajmniej dla mnie.

Sformuowania "prawdziwe ja" uzylem do okreslenia tego co kazdego czlowieka charakteryzuje, tego co tworzy uczucia i kieruje tokiem myslenia kazdego. Nic nie powie wiecej o Tobie niz reakcje pod wplywem silnych emocji, kiedy pusci fasada i nie bedziesz myslec o kontrolowaniu siebie.

Nie jest to namacalne ale i wplywu na to sie nie ma.

[mark123]

Najczestszym przypadkiem spadku oceny samego siebie jest dojscie do wniosku ze obojetnie czego bym nie osiagnal jak wysoko bym nie zaszedl nie czuje satysfakcji. Dzieje sie tak u ludzi ktorzy nie maja i nigdy nie mieli kontaktu z osobami ktore akceptowaly i docenialy ich obecnosc.

Ale może też być dojście do wniosku, że w ważnych aspektach wszyscy inni są lepsi.

[mark123]

1 godzinę temu, Lilith napisał:

Na jakiej podstawie wysnuwa się taki wniosek?

Na podstawie, gdy tak wykaże wynik długotrwałych rozsądnych obserwacji siebie i innych w różnych sprawach. 

Ale jak prowadzić rozsądne obserwacje, to tego innym osobom wytłumaczyć nie umiem.

[mark123]

23 godziny temu, Lilith napisał:

W dodatku wobec siebie nie jest się obiektywnym...

Kto nie jest, ten nie jest.

Ja jestem wobec siebie w miarę obiektywny, na pewno bardziej niż inni wobec mnie, ja siebie znam, inni mnie nie.

[carlosbueno]

1 godzinę temu, Lilith napisał:

Ja też siebie znam, ale nie powiem, żebym była względem siebie obiektywna. To ludzie z zewnątrz, moi najbliżsi sygnalizują mi, co zniekształcam względem siebie. Wielu rzeczy nie potrafimy względem siebie zobaczyć mimo, że bardzo chcemy. 

Rodzina ( choć nie zawsze), przyjaźni nam bliźni lubią słodzić i nasz dowartościowywać. Obcy są bardziej obiektywni, choć jak natrafimy na takich co chcą się naszym kosztem dowartościować to  też nie będą obiektywni. W pracy niektórzy uważają mnie za dobrego pracownika, inni za fatalnego który pracuje tylko dlatego że ma układy( a ich wcale nie mam)  albo nie mogą znaleźć innego na to miejsce. 

Ja przez rodziców, bliskich byłem chwalony w dzieciństwie, a nawet dzisiaj choć rzadziej a w grupie rówieśniczej, pracy itd uważano mnie za totalnego kretyna, dziwaka, nieudacznika  te drugie uważam za bardziej obiektywne.  Dlatego jestem przeciwnikiem zbytniego chwalenia dzieci, gdyby mnie bardziej krytykowano, może nawet czasem bito  to może by życie się inaczej ułożyło byłbym bardziej zaradny i przygotowany na nieustającą krytykę ze strony świata , a może bym już nie żył popełniając samobójstwo.   

[mark123]

2 godziny temu, Lilith napisał:

Ja też siebie znam, ale nie powiem, żebym była względem siebie obiektywna. To ludzie z zewnątrz, moi najbliżsi sygnalizują mi, co zniekształcam względem siebie. Wielu rzeczy nie potrafimy względem siebie zobaczyć mimo, że bardzo chcemy. 

Akurat w moim otoczeniu nie ma osób, które wiedziałyby o mnie tyle, żeby wystawić sensowną ogólną opinię o mnie. Rodzice znają około 50% moich cech, to za mało do sensownej opinii. Tylko ja znam siebie na tyle, by mieć o sobie obiektywną (albo zbliżoną do obiektywnej) opinię.

[wTymTygodniu]

To iluzja. Każdy jest stronniczy wobec samego siebie. Uważam, że każdy (łącznie z sobą samym) zna tylko jakąś cząstkę prawdy o nas samych, dlatego tylko porównanie kilku różnych źródeł może nas zbliżyć do prawdy o nas. 

[na_leśnik]

Cytat

Tylko ja znam siebie na tyle, by mieć o sobie obiektywną (albo zbliżoną do obiektywnej) opinię.

Też mi się tak wydawało kiedyś...

[mark123]

Dobra, kończę dyskusję w tym wątku, bo Wy nie ogarniacie tematu, a mnie szlag zaraz trafi od czytania bzdur, że nie można siebie obiektywnie ocenić, wezmę zorafel

 

[Gość liptint]

szukanie własnej wartości u innych nie jest dobrym krokiem. Ludzkie słowa są chwilowe.
W tym co mówią inni - nie ma cie tam czyli nie jesteś w stanie tego zweryfikować, bronić się.

Czy człowiek sam siebie zna? - też nie do końca. Jeśli myli o sobie źle - tz. nie ma obiektywnej oceny o sobie.
Jeśli myśli o siebie, że jest najlepszy - też nie ma obiektywnej oceny o sobie.
Więc gdzie szukam własnej wartości?
nie pytam się ludzi bo ile ludzi tyle opinii.
Pytam Boga aby mi pokazał moją wartość bo to co dobre od niego pochodzi w końcu to on mnie stworzył.

 

[Gość liptint]

...to dobrze, że widać. Jak kogoś nie wkurzysz/sprowokujesz to nie dowiesz się co w sobie skrywa.

 

[wTymTygodniu]

21 godzin temu, liptint napisał:

szukanie własnej wartości u innych nie jest dobrym krokiem. Ludzkie słowa są chwilowe

Ja troszkę może odpłynęłam od głównego wątku, czyli poczucia własnej wartości. Bo ja te dwa pojęcia postrzegam jako różne, co innego to dla mnie subiektywne poczucie własnej wartości, które powinno być budowane indywidualnie (w rozumieniu szacunku do siebie, pozytywnych uczuć do siebie), a co innego ocena naszej osoby, czyli ocena tego, jaki jestem/ jaka jestem, jakimi cechami dysponuję, nad czym powinnam pracować itd. W tym drugim pojęciu moim zdaniem najlepsze jest właśnie to porównanie własnego mniemania o sobie z opiniami zewnętrznymi, nie w pierwszym.

Edytowane 3 Marca 2019 przez wTymTygodniu

[mark123]

19 godzin temu, Lilith napisał:

Ja nie mówię o ocenianiu Ciebie jako całości, ale o tych fragmentach, które widzą inni i zwracają Ci uwagę

No biorę przecież i zastanawiam się, czy dana opinia ma sens, trzeba "przefiltrować" opinie innych.

19 godzin temu, Lilith napisał:

Wiem, że masz w otoczeniu jedynie swoich rodziców, ale Oni też mogą Ci na pewne rzeczy zwrócić uwagę i zawsze to byłby jakiś początek.

Aktualnie tylko rodziców, ale mam pewne porównanie rodziców oraz pracowników, gdy miałem staże. I pracownicy oceniali mnie sensowniej, bardziej się na mnie poznali, niż rodzice. Pracownicy rozumieli, że jestem dno, rodzice nie rozumieją.

[carlosbueno]

10 godzin temu, mark123 napisał:

Aktualnie tylko rodziców, ale mam pewne porównanie rodziców oraz pracowników, gdy miałem staże. I pracownicy oceniali mnie sensowniej, bardziej się na mnie poznali, niż rodzice. Pracownicy rozumieli, że jestem dno, rodzice nie rozumieją.

Ja mam podobnie całe życie. W domu matka mi ciągle powtarza jaki to dobry i mądry jestem a w pracy słyszę że nie nadaje się do pracy, jestem głupi i powolny. Obcy są jednak bardziej miarodajni bo nie patrzą przez pryzmat rodzicielskiej miłości, no i rodzice  nie chcą widzieć tego że wychowali życiowego łamagę. 

[mark123]

11 godzin temu, Lilith napisał:

Dla rodziców zawsze będziesz ważny

No nie zgodzę się z tym

11 godzin temu, Lilith napisał:

chodzi o więzi i uczucia w stosunku do Ciebie.

Kwestią czasu jest, gdy uczucia rodziców wobec mnie staną się mocno negatywne, może nawet będą żałować, że mnie spłodzili. 

Moje szambo w głowie ogólnie staje się coraz bardziej wyraźne zewnętrznie (stopniowo, ale skutecznie), wkrótce "przebije się" także przez "ślępotę" moich rodziców, nie wiem, za jaki czas to nastąpi, ale raczej nastąpi. A jak znam moich rodziców, to do tego szamba będą dość wrogo nastawieni. 

2 godziny temu, carlosbueno napisał:

Obcy są jednak bardziej miarodajni bo nie patrzą przez pryzmat rodzicielskiej miłości, no i rodzice  nie chcą widzieć tego że wychowali życiowego łamagę. 

Zgadza się. Ogólnie uważam, że należy podchodzić z wysoką ostrożnością do wiary w opinie rodziców, bo niewielu jest rodziców oceniających swoich potomków racjonalnie.

[rupert]

W dniu 2.03.2019 o 17:02, mark123 napisał:

Akurat w moim otoczeniu nie ma osób, które wiedziałyby o mnie tyle, żeby wystawić sensowną ogólną opinię o mnie. Rodzice znają około 50% moich cech, to za mało do sensownej opinii. Tylko ja znam siebie na tyle, by mieć o sobie obiektywną (albo zbliżoną do obiektywnej) opinię.

Ale warto zdawać sobie sprawę, że taki właśnie jest mechanizm dowalania sobie, który z obiektywizmem nie ma nic wspólnego, tylko właśnie ze zniekształceniem. Ludzie skrajnie dowalający sobie są w stanie znaleźć 1000 argumentów dlaczego to oni mają najbardziej zrytą psychę i albo/stoczyli się najbardziej na świecie. Psychika, która jest nastawiona na dowalanie nam, czerpie właśnie z tego, że siebie znamy w 100%, czyli "wiemy najlepiej". Podsuwa nam powody dla których każde nasze działanie jest żałosne, wytyka nam co robimy gdy inni nas nie widzą sugerując że to jest nasz prawdziwy obraz (tak jakbyśmy wiedzieli co robią inni gdy inni ich nie widzą), a jak jakaś część z nas podsunie nam jakiś pozytyw, to ta krytyczna natychmiast znajdzie kontrargument, np. że coś pozornie wyglądało ok, ale tło było ch..owe (np. nasze motywy, to co mieliśmy wtedy w głowie itp. - tak jakbyśmy wiedzieli co inni mają w głowie). Tak można wypaść na niekorzyść porównując się z każdym żulem i mordercą. Gdy nasze 100% wiedzy porównujemy z 50% wiedzy o innych, to to 100% wpływa na nasz obiektywizm negatywnie, nie pozytywnie.

[mark123]

Większość osób z negatywną opinią na swój temat ma ją dlatego, że im ktoś tak wmówił (przynajmniej tak wynika z tego, co piszą). Część osób, które piszą, że są beznadziejne ogarnia sprawy, które dla mnie są "mission impossible" (oczywiście wiem, że teoretycznie mogą tylko pisać, że ogarniają). Swoją drogą ciekawie niektórzy piszą, z jednej strony osoba x pisze, jaka to jest beznadziejna, a potem pisze, jak to super ogarnia życie, kompletnie bez sensu, ni można być jednocześnie beznadziejnym i umieć ogarniać życie.

U mnie powody są zupełnie inne, to wieloletnia racjonalna obserwacja. To, że każdy jest ode mnie lepszy oraz to, że nie ogarniam prostych spraw, funkcjonuję w realnym świecie na poziomie IQ około 50 w skali Wechslera, jest tak wyraźne, że gdybym miał pozytywną opinię na swój temat, to byłoby to poważne oszukiwanie siebie.

 

[mark123]

23 minuty temu, Lilith napisał:

Odnoszę wrażenie, że uważasz, iż wszyscy są lub będą do Ciebie wrogo nastawieni. Uważasz, że nikt nie jest w stanie być ponad to wrogie nastawienie? Że nikt nie jest w stanie podejść do Ciebie w sposób inny niż wrogi?

Uważam, że każdy, kto poznałby mnie w pełni,  podszedłby do mnie we wrogi sposób. A gdyby się zdarzył ktoś, kto nie podszedłby w sposób wrogi, to naprawdę byłbym dość znacznie zdziwiony. Celowo weryfikować tego nie zamierzam, bo ani w realu ani w internecie nie ma osoby, której mógłbym zaufać tak, by ujawnić wszystkie swoje cechy.

[mark123]

13 minut temu, Lilith napisał:

Innymi słowy nigdy nie zweryfikujesz czy się mylisz czy masz rację. Ani trochę Cię to nie ciekawi?

Zweryfikuję, jeśli mam rację w sprawie tego, że moje szambo w głowie będzie się coraz bardziej uzewnętrzniać. Natomiast jeśli nie będzie, no to nie zweryfikuję. Trochę ciekawi, ale nie zaufam nikomu "na siłę". A jakby ktoś okazał się nadgorliwy, to mógłby nawet chcieć przymusowego umieszczenia mnie w szpitalu psychiatrycznym.

[mark123]

W dniu 6.03.2019 o 13:38, Lilith napisał:

Myślę, że trochę za surowo oceniasz innych pod względem tego jak na Ciebie patrzą...

Jeszcze nie patrzą najgorzej. Ale wiem, jakie ludzie mają powszechne podejście do niektórych moich cech oraz częściowo przekonałem się o tym praktycznie, w pewnych sytuacjach w realu, gdy się pewne rzeczy uzewnętrzniły i w pewnych dyskusjach na forum, gdy pisałem o tych poważniej popsutych częściach mojej psychiki (ale i tak nie o tych najpoważniej popsutych). To skoro do tych bardziej gorszych cech ludzie mają podejście takie, jakie przekonałem się, że mają, to gdyby poznali mnie całkowicie, razem z tymi całkiem najgorszymi cechami, to by mieli ekstremalnie krytyczne podejście do mnie.

[mark123]

W dniu 12.03.2019 o 12:14, Lilith napisał:

Albo by Cię zrozumieli. Obraz całości daje możliwość spojrzenia na osobę w pełnym wymiarze. Daje możliwość zrozumienia, dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej. 

No zrozumieliby, że część cech mojego umysłu jest "psycholskich", no a takich się nie lubi.