tomek83

przy jakich dawkach sulpiryd działa antyautystycznie?

Od co najmniej wielu miesięcy zmagałem się z powaznym problemem tak szybkiego upływu czasu w ciągu dnia, że nie nadążałem nic zrobić. Dotychczas obwiniałem się że ten czas marnuje po prostu sam, a to przez zmulenie, a to przez oglądanie czegoś na Youtube. Faktem jest tez, że imam się kilku zajęć zawodowych i faktycznie miewam sporo obowiązków. Faktem tez jest ze sporo tego czasu sie marnowalo bo nie moglem sie skupić. Od tygodnia jestem na Mirtazapinie, moje myśli przycichły, jestem bardziej senny i powolny niż byłem ale okazuje się, że mam co raz więcej czasu, z niedowierzaniem patrze na zegarek, że dopiero 22:14. Po prostu czas zaczął mi płynąć dużo wolniej (jestem bardzo zadowolony z tego efektu). Nadążam coś niecoś zrobić. Dla zobrazowania: pamiętam kilka tygodni temu gdy rozmawiałem z psychoterapeutą o tym, żeby wygospodarować 3x5 minut dziennie na jakąś zalecaną czynność tlumaczyłem się, że tego czasu nie mam i nie mam skąd go wziąć. Że to niemożliwe wcisnąć w kalendarz te 3x5 minut (i faktycznie nie było to możliwe dla mnie, ledwo udało mi się wygospodarować 1x5min i nie każdego dnia). Wiem, że istnieje coś takiego jak gonitwa myśli ale nigdy się o to nie podejrzewałem ani nie mam takiej diagnozy. Mowie moze nieraz szybko ale skladnie,, nie skacze z tematu na temat, owszem myśli w głowie mam dużo ale są one raczej uporządkowane, gonitwa jeśli już by chcieć naciągnąć to jest wokół jednej myśli z zachowaniem jakiegoś ciągu logicznego. Tak mi się wydaje. Wiem też, że istnieje coś takiego jak lęk uogólniony (GAD) i tam występuje z kolei zadręczanie się myślami, to mam na pewno ale bez oficjalnej diagnozy. Zastanawiam się teraz z czego to wynika, ten korzystny wpływ leku na poczucie upływu czasu. Jak nazywa się ta choroba czy zaburzenie które mam i które częściowo zaniknęło? To jest tak podstępne zjawisko, że ja nie byłem w stanie zorientować się wcześniej sam.

Porównanie psychoterapii do hydraulika wydającego polecenia jest dość trafne ale wymaga adaptacji. Ja myślę, że ten hydraulik który siedzi na wygodnym hotelu to hydraulik niewidomy (psychoterapeuta nie widzi naszego życia jak przedmówca napisał). Hydraulik więc tylko mówi jak mamy te rurę naprawić. Nic z tego nie wychodzi, bo my widzimy problem (własne życie) ale nie mamy wiedzy do naprawienia tej rury, którą ma hydraulik. Może nawet nie mieć po prostu pewnych umiejętności, narzędzi. Na przykład jeśli nie masz zdolności artystycznych to nie nauczysz się malować obrazów, nawet jeśli ktos Ci wytłumaczy jak to zrobić i nawet jak pokaże jak to zrobić. Ten hydraulik musi nam wszystkie niezbędne czynności wytłumaczyć, zmotywować nas, dać narzędzia. Musimy pamiętać, że nasze morale są bardzo złe bo ta woda z pękniętej rury już się leje na nas strumieniami i sytuacja jest mocno kryzysowa, a na hydraulika się nie leje, on siedzi sobie wygodnie i tylko mówi. Tak bym to porównał do psychoterapii. Szanse powodzenia nikłe. Jak z dowcipów gdy głuchoniemy z niewidomym próbowali coś robić wespół. Wracając do przemyśleń na podstawie moich wielu przebytych psychoterapii myślę, że kluczowe w niedziałaniu psychoterapii jest: - nie angażowanie się w relacje terapeutyczną przez psychoterapeutę tak mocno jak angażuje lub chce zaangażować się pacjent - brak współczucia lub udawanie współczucia przez terapeutę lub ewentualnie współczucie szczere ale zbyt krótkotrwałe w stosunku potrzeb pacjenta Kluczem jest zrozumienie, że niejeden mój były terapeuta miał tak na prawdę zupełnie wyjebane na mnie i moje życie. Tak - wyjebane! Nic nigdy go nie obchodziłem, nie obchodzę i nie będę obchodził. To jego praca, na minuty, za pieniądze, za moje własne lub publiczne NFZtu. Ja pokładałem natomiast w terapeucie wszelkie możliwe nadzieje, oczekiwałem podpory, akceptacji, współczucia, nauczyciela. Jedyne co na mnie troszkę działa to zwykłe pojedyncze konsultacje z dobrej klasy psychologami. Jak rozpoznać dobre spotkanie? Psycholog mówi dużo, tyle samo co pacjent albo więcej, ma dużo udziału czasowego w posiadaniu głosu. Pacjent nie opowiada całego życia. Konsultacja koncentruje się na teraźniejszości. Psycholog sprawdza gdzie mamy deficyty społeczne i uczy najprostych rzeczy, np asertywności na przykładzie jakiejś scenki z życia. Takiego psychologa można znaleźć na Youtube, a jako że wielu z nich daje jednocześnie darmowe wykład na YT to trzeba wybrać sobie takiego, którego sposób przekazywania wiedzy do nas dobrze dociera. Mogę polecić. Psychoterapia taka tradycyjna to kit, jej skuteczność jest dramatycznie niska. Istniejące badania skuteczności są w większości oparte o wynik po leczeniu farmakologicznym i po psychoterapii jednocześnie. Nie jest to rozdzielane w badaniach.

Minęło kilka lat od tamtego posta. Mam już cztery choroby autoimmunologiczne....

Po kilku latach od natrafienia po raz pierwszy na ten wątek , śmiało mogę się dopisać i stwierdzić, że w moim przypadku PSYCHOTERAPIA NIE DZIAŁA. Byłem już na trzech poważnych psychoterapiach. Efekty mizerne, niekiedy żenujące, więcej do tej pory udało mi się zrobić samemu nieprofesjonalnie tj w sposób niekontrolowany, z poczuciem krzywdy, po omacku. Aktualnie uczestniczę w czwartej w życiu psychoterapii, mam zamiar aby nie mieć wyrzutów pociągnąć ją dłużej niż tamte ale już widzę, że w relacji jest regres, raczej niczego dobrego się już się nie spodziewam. Oczywiście ktoś może powiedzieć, żeby iść na piątą, szóstą i siódmą i którąś psychoterapie. Pewnie to się stanie i może któraś w końcu pomoże, ale psychoterapeuta to nie jest internista czy kardiolog, że można sobie iść od ręki do następnego i zaraz do następnego. Psychoterapia wiąże się z wybiciem takiego szamba emocji i tak obniża stan psychiczny (często bez wsparcia ze strony terapeuty) że po najgorszej z nich potrzebowałem aż kilku lat odpoczynku zanim byłem w stanie rozpocząć nową terapię u nowej osoby. Ponadto co z tego, że może dziesiąta psychoterapia w końcu pomoże, skoro w tym czasie życie ucieka, przy n-tej psychoterapii która może mi pomoże będę już stary i rzeczy nad którymi pierwotnie chciałem pracować nie będą już miały żadnego znaczenia w życiu, bo będę mógł leczyć tylko kolejne traumy po tych nieudanych rzeczach, a problemy będę miał typu żeby dojść z chodzikiem do warzywniaka. Mimo to oszukuję samego siebie i spróbuję kolejnych terapii żeby podtrzymać życie (nie terapią tylko samą nadzieją). Dodam, że zwykli zdrowi psychicznie ludzie w przypadku wielokrotnego chodzenia do lekarzy (zwykłych, nie psychiatrów) też tak mają, że gdy nie ma trafnej diagnozy i leczenie nie odnosi skutku, muszą odpocząć od lekarzy na przykład przez kilka miesięcy, a oni nawet wcale nie dotykają spraw psyche! Wszystkie moje terapie były prywatne, jedna terapeutka to nawet certyfikowana superwizorka PTP. Czwartą terapię rozpocząłem w innym nurcie - behawioralno-poznawczym, to o niebo lepszy nurt niż psychodynamiczny bo psychoterapeutka chociażby częściej coś konstruktywnego mówi jednakże na odczuwalną poprawę się nie zanosi. Szczerze współczuję osobom które nie mają pracy i są zdani na terapię NFZ, która jest zapewne na jeszcze bardziej żenującym poziomie niż te prywatne, jak również nie macie możliwości swobodnej zmiany z jednego terapeuty na innego. Ostatnio wyrzucałem z portfela paragony na 160zł. Była ich zatrważająca ilość..... Być może problem leży we mnie jak w dowcipie. W porządku - możliwe, ale dlaczego żaden psychoterapeuta tego problemu nie wskaże, abym sam (lub wspólnie na terapii) mógł nad nim pracować aby finalnie terapia wnosiła pozytywny skutek do mojego życia? Ten dowcip, jeśli ktoś nie zna: ilu psychoterapeutów potrzeba do wkręcenia żarówki? Żadnego - żarówka musi chcieć się wkręcić sama Na co dzień staram się cieszyć z drobnych przyjemności, cieszyć życiem, żyć pozytywnie, uchodzić za bardzo pogodnego w oczach innych ludzi, to też troszkę pomaga i mi. Zapraszam na priv jeśli ktoś miałby bardziej prywatne przemyślenia do konsultowania

Nie to, żebyśmy sami jakieś pornosy oglądali ale, jak wspólnie z rodzicami oglądaliśmy w miarę normalne filmy w TV i coś zaczynało się dziać to w stronę sceny łóżkowej bohaterów, to były reakcje typu "teraz będzie brzydka scena" (mama) albo głośne widowiskowe spluwanie "tfu tfu tfu" (tata) i rodzice przełączali kanał. Byliśmy już nie tacy mali, myślę, że działo się to nawet gdy miałem dobre kilkanaście lat. Komentować nawet nie mam siły. W głowie mam miliony problemów psychicznych wyniesionych z domu, to geneza tylko jednego z nich.

Miałem (mam) niby normalnych rodziców, dobrą rodzinę, a mam mnóstwo cech DDA/DDD. I żadnego pomysłu żeby sobie z tym poradzić, nawet trafnej diagnozy nigdy psycholog nie postawił (nie jeden). Mnóstwo rzeczy spieprzonych w dzieciństwie i w głowie Jakie są przyczyny cech DDA/DDD w rodzinie bez dużych problemów? Nie mam sił... Nie mam Teraz zacznę czytać artykuły o DDA/DDD i okaże się że poukładam kolejne klocki. Ile do cholery różnych pasujących zaburzeń może siedzieć w jednym człowieku? Jeszcze bardziej będę musiał udawać, że jest wszystko ok, podczas gdy jeszcze bardziej nie jest!

Ja bym chciał nie musieć udawać przed światem, że wszystko jest ok. PS. Kategoryzacja tego tematu chyba nie jest odpowiednia.

tak jest teraz: : ( tak było wczoraj: : )

Na dniach dowiedziałem się, że mam już drugą chorobę autoimmunologiczną. Jakkolwiek paranoiczone i absurdalnie by to nie brzmiało, śmiem twierdzić, że przyczyną chorób autoimmunologicznych może być nerwica, depresja itp. Organizm niszczy samego siebie zgodnie z naszą wolą. Niestety robi to nieskutecznie i zamiast zabić całkowicie, jeszcze bardziej utrudnia i tak już nieudane życie. Nie trzeba dodawać, że wszystkie lub większość chorób autoimmunologicznych jest nieuleczalna, bo medycyna nie wie dlaczego powstają. Jestem ciekaw jak u Was wygląda "zapadalność"?

Dorzucę oliwy. Rozważmy taki przypadek: małe dziecko przewraca się na ulicy. Zauważcie, że jeśli nic poważnego mu się nie stało, to dziecko zaczyna płakać dopiero gdy zauważy, że rodzice to zauważyli. Manipulacja na emocjach godna bordera :)

A co mówią terapeuci o sytuacji, gdy kogoś nie kocha zupełnie nikt i ten ktoś nie chce się porównywać z innymi osobami (bo nie ma z czym "startować"). Czy wtedy już psychoterapia przyznaje mu bezwartościowość, czy jeszcze nie? Edit: znalazłem potencjalną odpowiedź. Z braku takiej kochającej pacjenta osoby wmawiają pacjentowi, że Bóg go kocha, bo nie da się tego zweryfikować.

Chyba nikt nie ma takiego problemu skoro nikt nie odpisał. Sądzę, że nie jeden chciałby choć na chwilę potrafić powiedzieć "wychodzę stąd" i czuć się świetnie sam na sam ze sobą....

daj se pan spokój, do Warszawy albo eutanazja :). ew. priv

Lepiej żeby kobieta najpierw Cie poznała i pokochała bez wiedzy o tych niedoskonałościach (np przez internet), a potem dopiero możesz je ujawnić. Znacznie większe prawdopodobieństwo sukcesu.