[wiersz] Jak pokonałem lęk. Oda do marzeń.

[Marcepanek3]

Siłę odnajduj w sobie i w spokoju własnych myśli

spaczenie Cię opęta, jeżeli znów zwątpisz

w sens swoich własnych decyzji.

 

O to fragment biblii z księgi Prawdziwego Ja:

************************

Może w końcu stanę przed Bogiem

Spojrzę mu głęboko i tak powiem

 

Patrzysz na nas, patrzysz jak śmierć tętni

Patrzysz i myślisz- jacy oni są nędzni

W moich myślach wprowadzasz mętlik

Gdy skaczę z wieżowca, a Ty nie grzmisz

 

Nie uratowałeś mnie, więc po co jesteś potrzebny

Równie dobrze mogę wierzyć w moc przepowiedni

I uwierzę w nią sobie teraz słuchając tych bredni

Później powiem jacy ludzie są świetni

 

*

 

Popatrzę sobie z góry obok Ciebie

Posiedzę sobie trochę w tym Twoim niebie

I nie martw się niczego Ci nie zmienię

Poleżę, posiedzę, a później w postaci deszczu się odleję

 

I na co mi to wszystko

Chcę tylko spokoju i jej, przy niej być blisko

To jest jedyną moją myślą

Która kreuje życie i przyszłość

 

Wsadzę teraz to ziarenko, które jest esencją wiary

Znikną religie, podziały i czary

Pojawi się ziemia, świat bez kary

Gdzie mocy, nie będzie nikt znał miary

 

Wypiąłem pierś dumnie

Nawet w locie, by było trudniej

Żaden problem nie wbije mi gwoździ w trumnę

Bo trumnę zrobię sam, zaraz po tym jak umrę

 

Nie dzisiaj i nigdy na zawsze

Prostuje skrzydła, wyciągam szable

Kawałki spadającego lustra miażdżę

Rozglądam się dookoła- patrzę

 

Widzę siebie, więc siebie uratuję

Robię coś dobrego i dobroć czuję

Coś się za tym kryję, lecz ja to niweluję

Żołądek mnie nie boli, a serce nie kłuję

 

W ułamku sekundy się przemieszczam

Mój umysł, wzrok i charakter nagle zmężniał

I lecę go uratować, czuję się pewniak

Zataczam dla zabawy beczkę i przechodzę do setna

 

Chwytam za rękę moje lustrzane odbicie

Z tego uchwytu powstał świat, jak w jakimś micie

Uratuję siebie przed spadnięciem, bo na siebie liczę

Słońce widząc to schowało się daleko za szczytem

 

*

 

Ten szczyt to moja granica

Rozumiem teraz, wiem jaka jest różnica

Między blaskiem słońca, a blaskiem księżyca

Granicy nie ma, bo jej nie chce- więc znika

 

Spadałem jak Ikar, a stałem się Minosem

Lecz odrzuciłem tytuł, bo głos króla nie jest moim głosem

Mój głos trzymam za rękę, mój głos jest moim losem

W swojej naturze swoją naturę niosę

 

Więc krzyczę najgłośniej jak umiem

-Nigdy nie umrę! – bo życie lubię

I jeszcze to powtórzę w sumie

-Nigdy nie umrę! – bo życie lubię

 

Eksplozja nagle jakby wielki wulkan wybuchł

Wszystkie demony uciekają, giną w kłębach dymu

Za mało zrobiłem bym umarł, nie mam dwóch synów

Za mało na pewno zrobiłem w życiu dobrych czynów

 

Te dwa zdania stały się moją modlitwą

Słowa jej zapisuje na ciele każdą blizną

I co mnie obchodzi zdanie ludzi, co oni o tym myślą

Niech wpadną do piekła, niech tą ziemie lizną

[Tańcząca w zbożu]

Podoba mi się.

Podpis Twój również.

[Gość]

Kopnąłem w pupę lęk - on pęk