Hipochondria - jakie choroby sobie przypisywaliście..?

[Realistka]

3 minuty temu, foka_bez_oka napisał:

Tak, to jednak cudownie mieć kogoś bliskiego w tym wszystkim. 

Raz w trakcie ataku krzyczałam po Nim, żeby coś zrobił. Najpierw przytulił i próbował uspokoić, ale zaczęłam zachowywac się jeszcze gorzej. Wiesz co zrobił? Jestem bardzo drobnej budowy, chwycił za bluzę i rzucił mną na łóżko z całej siły. Byłam tak obolała, że atak od razu przeszedł

[Realistka]

7 minut temu, misha777 napisał:

Ja chętnie bym takie sprzęty przygarneka ale wtedy to już mnie odstawia na oddział zamknięty Już sam ciśnieniomierz stał się udręka. Potrafiłam zmierzyć sobie ciśnienie 3 raz pod rząd analizując wyniki

Ja tak robię. Mierzę tyle razy az wynik mnie zadowoli. Jak mąż ma nocki to ciśnieniomierz mam w łóżku

[misha777]

1 minutę temu, Realistka napisał:

Ja tak robię. Mierzę tyle razy az wynik mnie zadowoli. Jak mąż ma nocki to ciśnieniomierz mam w łóżku

Haha ha też tak robiłam i z ciśnieniem i z tętnem

[misha777]

2 minuty temu, Realistka napisał:

Ja tak robię. Mierzę tyle razy az wynik mnie zadowoli. Jak mąż ma nocki to ciśnieniomierz mam w łóżku

Padłam... Zaszczytne miejsce dla aparatu.. Boshe.. A mam koleżankę która jeździła autobusem z tym sprzętem. Ta hipochondria jest przerażająca... 

[Realistka]

1 minutę temu, misha777 napisał:

Haha ha też tak robiłam i z ciśnieniem i z tętnem

Ja kiedyś bedac sama w domu zmierzylam sobie tetno po przebudzeniu. Wynosilo rowne 50. Tak spanikowalam, ze zaczelam biegac po mieszkaniu zeby sie podnioslo

[Realistka]

Teraz, misha777 napisał:

Padłam... Zaszczytne miejsce dla aparatu.. Boshe.. A mam koleżankę która jeździła autobusem z tym sprzętem. Ta hipochondria jest przerażająca... 

Serio Wlasnie lezy sobie obok mnie i czeka az po niego siegne po raz setny. Aktualnie spadło do 98/61

[foka_bez_oka]

2 minuty temu, misha777 napisał:

Padłam... Zaszczytne miejsce dla aparatu.. Boshe.. A mam koleżankę która jeździła autobusem z tym sprzętem. Ta hipochondria jest przerażająca... 

ja też zawsze przy sobie, jednak nadal twierdzę, że mnie to mierzenie po kilkanaście razy dziennie uspokaja, najchętniej to nie zdejmowałabym z palca ))

[Realistka]

5 minut temu, foka_bez_oka napisał:

ja też zawsze przy sobie, jednak nadal twierdzę, że mnie to mierzenie po kilkanaście razy dziennie uspokaja, najchętniej to nie zdejmowałabym z palca ))

A ja najchętniej spałabym z rękawem od ciśnieniomierza Mnie to niestety nie uspokaja. Czy tylko mnie po ataku boli głowa?

[foka_bez_oka]

1 minutę temu, Realistka napisał:

A ja najchętniej spałabym z rękawem od ciśnieniomierza Mnie to niestety nie uspokaja. Czy tylko mnie po ataku boli głowa?

Mi się zdarza, najgorsze jest to, że na następny dzień czuję się nieprzytomna po lekach i wymęczeniu, ciężko mi się dobudzić rano i zebrać się do pracy. Całe szczęście, że nadal mogę pracować z domu, dość często zdarzały mi się ataki w biurze, trudno mi było to wytłumaczyć i tym bardziej stresowało. U was wiedzą szefowie i koledzy?

A co do wzywania pogotowia, to jak często się Wam zdarzało? Przyjeżdzają? Jakie doświadczenia?

[Realistka]

1 minutę temu, foka_bez_oka napisał:

Mi się zdarza, najgorsze jest to, że na następny dzień czuję się nieprzytomna po lekach i wymęczeniu, ciężko mi się dobudzić rano i zebrać się do pracy. Całe szczęście, że nadal mogę pracować z domu, dość często zdarzały mi się ataki w biurze, trudno mi było to wytłumaczyć i tym bardziej stresowało. U was wiedzą szefowie i koledzy?

A co do wzywania pogotowia, to jak często się Wam zdarzało? Przyjeżdzają? Jakie doświadczenia?

Ja od kwietnia nie pracuję. Były masowe zwolnienia kiedy zaczęła się pandemia. Ale w pracy nie zdarzyło mi się nigdy mieć ataku. W drodze do owszem. Wtedy wysiadałam z autobusu i szłam kawałek. Chyba raz miałam sytuację uderzenia gorąca i przyspieszonego pulsu. Szefowa się wystraszyła, ale jej mąż ma to samo więc od razu wiedziała co to. 

 

Pogotowie wzywałam w tym roku jakieś 20-25 razy. Zazwyczaj badali, w domu bądz zabrali do szpitala na kilka godzin na badania. Dawali coś na uspokojenie. Raz miałam nieprzyjemną sytuację, że pielęgniarka krzyczała po mnie a ja się rozpłakałam. Innym razem z kolei pani ratownik głaskała mnie po ręce i starała uspokoić zanim lek zacznie działac. 

[misha777]

8 minut temu, foka_bez_oka napisał:

Mi się zdarza, najgorsze jest to, że na następny dzień czuję się nieprzytomna po lekach i wymęczeniu, ciężko mi się dobudzić rano i zebrać się do pracy. Całe szczęście, że nadal mogę pracować z domu, dość często zdarzały mi się ataki w biurze, trudno mi było to wytłumaczyć i tym bardziej stresowało. U was wiedzą szefowie i koledzy?

A co do wzywania pogotowia, to jak często się Wam zdarzało? Przyjeżdzają? Jakie doświadczenia?

Ja w zeszłym roku poszłam na l4 na 4 mce bo nie dawałam rady, ale to nie było dla mnie nic dobrego. Pierwszy miesiąc rozbujała mi się agorafobia, nie mogłam nigdzie wyjść.. Boshe jaka to była makabra. Później coraz gorzej, źle dobrane leki po których mogłam tylko leżeć.. Jezu no dramat. Później z pracy dzwonili żebym wróciła. U mnie wszyscy wiedzą. Wróciłam tak pół na pół, trochę pracy w domu trochę w pracy.. Teraz już na full w pracy. Ona mnie ratuje, poważnie. 

A co do pogotowia.. To raz mi się zdarzyło w pracy.. Jezuuu koleżanka mnie eiozla na pogotowie.. I krzyczała ze mam zawał.. A ja ciśnienie 120/80 i ekg eleganckie.. Dali mi hydroksyzyne.. I kazali odpoczywać.. Ot taka czarna komedia. 

Później też miałam akcje jak mnie coś czyli lek atakował w drodze do pracy. To zawsze był koszmar.. 

[foka_bez_oka]

2 minuty temu, Realistka napisał:

Ja od kwietnia nie pracuję. Były masowe zwolnienia kiedy zaczęła się pandemia. Ale w pracy nie zdarzyło mi się nigdy mieć ataku. W drodze do owszem. Wtedy wysiadałam z autobusu i szłam kawałek. Chyba raz miałam sytuację uderzenia gorąca i przyspieszonego pulsu. Szefowa się wystraszyła, ale jej mąż ma to samo więc od razu wiedziała co to. 

 

Pogotowie wzywałam w tym roku jakieś 20-25 razy. Zazwyczaj badali, w domu bądz zabrali do szpitala na kilka godzin na badania. Dawali coś na uspokojenie. Raz miałam nieprzyjemną sytuację, że pielęgniarka krzyczała po mnie a ja się rozpłakałam. Innym razem z kolei pani ratownik głaskała mnie po ręce i starała uspokoić zanim lek zacznie działac. 

Przykro mi to słyszeć, ja straciłam pracę, którą uwielbiałam 31 marca. Na szczęście bardzo szybko udało mi się znaleźć nową, ale kwiecień był dla mnie koszmarny, byłam przerażona, bo nie miałam ani wsparcia finansowego, ani oszczędności. Też bardzo często dopadał mnie lęk w autobusie, do tego stopnia, że przestałam nimi jedzić. Też wychodziłam, bo brakowało mi powietrza i zamiast do biura pędziłam do najbliższej przychodni. 

Inna sprawa, że do tej pory miałam bardzo stresującą pracę, w której nie do końca dobrze się czułam. Dopiero od 1,5 roku mogę powiedzieć, że robię to co lubię i mniej się denerwuję, przynajmniej w tym aspekcie.

 

Ja raczej mam dobre doświadczenia z opieką medyczną, raz ratownicy na mnie krzyczeli i byli brdzo nieuprzejmi (potem się okazało,  że to byi praktyknci zatrudnieni na początku pandemii). 20-25 razy to rzeczywiście dużo, czy przyznajesz się do zaburzeń lękowych?

[foka_bez_oka]

24 minuty temu, misha777 napisał:

Ja w zeszłym roku poszłam na l4 na 4 mce bo nie dawałam rady, ale to nie było dla mnie nic dobrego. Pierwszy miesiąc rozbujała mi się agorafobia, nie mogłam nigdzie wyjść.. Boshe jaka to była makabra. Później coraz gorzej, źle dobrane leki po których mogłam tylko leżeć.. Jezu no dramat. Później z pracy dzwonili żebym wróciła. U mnie wszyscy wiedzą. Wróciłam tak pół na pół, trochę pracy w domu trochę w pracy.. Teraz już na full w pracy. Ona mnie ratuje, poważnie. 

A co do pogotowia.. To raz mi się zdarzyło w pracy.. Jezuuu koleżanka mnie eiozla na pogotowie.. I krzyczała ze mam zawał.. A ja ciśnienie 120/80 i ekg eleganckie.. Dali mi hydroksyzyne.. I kazali odpoczywać.. Ot taka czarna komedia. 

Później też miałam akcje jak mnie coś czyli lek atakował w drodze do pracy. To zawsze był koszmar.. 

No właśnie, ja z jednej strony cieszę się, że nie stresuję się dojazdami i atakiem w biurze, a jednak tak się zabunkrowałam, że wychodzę tylko raz w tygodniu na grupę DDA. Odwołuję wszystkie spotkania towarzystkie, już nawet przestałam się umawiać, bo wiem, że odwołam. Na następny tydzień i kolejny zaplanowałam 2 krótkie wyjazdy na wieś, żeby trochę popracować na łonie natury i zmienić otoczenie, a jednak już się zastanawiam, czy dam radę pojechać. Teraz znowu noc i bardzo się stresuję, że znowu mi się pogorszy i będę dzwonić po tę karetkę. Wziełam 25 hydro i nie chcę wiecęj bo to tętno mam słabe jak na mnie 60-65. 

Doszłam ostatnio do wniosku, że ja w sumie odczuwam nieustanny niepokój, po prostu czasem sie nasila. Już nie pamiętam jak to jest czuć wewnętrzny spokój. Tzn. na chwilę poczułam się tak, jak mi to relanium wstrzyknęli, ale bardzo się boję benzodiazepin - kilka miesięcy temu zaczęłam zbyt często brać xanax i uświadomił mi to i kardiolog i psychiatra. W sobotę sobie brałam po tabletce, nie czułam się ani otępiała ani nic, po prostu wydaje mi się, że tak się czuję spokojny człowiek.

[misha777]

6 godzin temu, foka_bez_oka napisał:

No właśnie, ja z jednej strony cieszę się, że nie stresuję się dojazdami i atakiem w biurze, a jednak tak się zabunkrowałam, że wychodzę tylko raz w tygodniu na grupę DDA. Odwołuję wszystkie spotkania towarzystkie, już nawet przestałam się umawiać, bo wiem, że odwołam. Na następny tydzień i kolejny zaplanowałam 2 krótkie wyjazdy na wieś, żeby trochę popracować na łonie natury i zmienić otoczenie, a jednak już się zastanawiam, czy dam radę pojechać. Teraz znowu noc i bardzo się stresuję, że znowu mi się pogorszy i będę dzwonić po tę karetkę. Wziełam 25 hydro i nie chcę wiecęj bo to tętno mam słabe jak na mnie 60-65. 

Doszłam ostatnio do wniosku, że ja w sumie odczuwam nieustanny niepokój, po prostu czasem sie nasila. Już nie pamiętam jak to jest czuć wewnętrzny spokój. Tzn. na chwilę poczułam się tak, jak mi to relanium wstrzyknęli, ale bardzo się boję benzodiazepin - kilka miesięcy temu zaczęłam zbyt często brać xanax i uświadomił mi to i kardiolog i psychiatra. W sobotę sobie brałam po tabletce, nie czułam się ani otępiała ani nic, po prostu wydaje mi się, że tak się czuję spokojny człowiek.

Jak ja to znam, to odwoływanie spotkań.. Milion razy tak robiłam. Wycofałam się, zamknęłam w sobie, znajomi najpierw dzwonili dzwonili a później już rzadziej. Taki był zeszły rok. Okropny. Od stycznia wkurzyłam się, tak porządnie i krok po kroku.. Walczę. Dostałam nowe leki które są ok ale zanim trafiłam dobra dawkę... To trochę minęło. I wiesz coc, ja się nie boję benzo, serio. Jak się bierze z głową i ostrożnie to one pomogą. Ten niepokój o którym piszesz znam bardzo dobrze... Ja zaczęłam ćwiczyć fizycznie aby go usunąć i pokazać swojej głowie że to wszystko bzdury. Jeszcze daleka droga przede mną.. Ale trzeba coś robić. Ostatnio neurolog mi powiedział.. Szkoda życia na tą nerwice. 

[Realistka]

32 minuty temu, misha777 napisał:

Jak ja to znam, to odwoływanie spotkań.. Milion razy tak robiłam. Wycofałam się, zamknęłam w sobie, znajomi najpierw dzwonili dzwonili a później już rzadziej. Taki był zeszły rok. Okropny. Od stycznia wkurzyłam się, tak porządnie i krok po kroku.. Walczę. Dostałam nowe leki które są ok ale zanim trafiłam dobra dawkę... To trochę minęło. I wiesz coc, ja się nie boję benzo, serio. Jak się bierze z głową i ostrożnie to one pomogą. Ten niepokój o którym piszesz znam bardzo dobrze... Ja zaczęłam ćwiczyć fizycznie aby go usunąć i pokazać swojej głowie że to wszystko bzdury. Jeszcze daleka droga przede mną.. Ale trzeba coś robić. Ostatnio neurolog mi powiedział.. Szkoda życia na tą nerwice. 

Skoro już piszemy tutaj na każdy temat to jak u Was z wychodzeniem z domu? Unikacie, czy normalnie opuszczacie dom? Idziecie same na zakupy? 

 

Ja już chyba z tydzień nigdzie nie wyszłam i bardzo mi z tego powodu przykro. Za oknem piękna pogoda a mnie paraliżuje na samą myśl, żeby wyjść na spacer  

 

Od 6. nie umiem spać

[misha777]

46 minut temu, Realistka napisał:

Skoro już piszemy tutaj na każdy temat to jak u Was z wychodzeniem z domu? Unikacie, czy normalnie opuszczacie dom? Idziecie same na zakupy? 

 

Ja już chyba z tydzień nigdzie nie wyszłam i bardzo mi z tego powodu przykro. Za oknem piękna pogoda a mnie paraliżuje na samą myśl, żeby wyjść na spacer  

 

Od 6. nie umiem spać

Był czas że nie wychodziłam nawet na zakupy. Najlepszym miejscem była kanapa i pilot do TV.  Ale nawet skupić się na filmie nie umiałam a o książce to zapomnij. Brak skupienia, rozbiegane myśli.

W zeszłym roku piękne lato a ja w du.  Nawet na rower nie wychodziłam a to było zawsze coś co mnie relaksowało. Do marketu, zapomnij, tam tylko zawroty głowy, zapadająca się podłoga.. Dramat. 

Ale w tym roku wychodzę wszędzie, do sklepu, do pracy. Wsiadam na rower.. Chociaż jest różnie i nie zawsze pięknie i super. Czasami jadę a myśli mnie atakują i mam znów zawroty głowy, palpitacje i inne takie... 

8 godzin temu, foka_bez_oka napisał:

No właśnie, ja z jednej strony cieszę się, że nie stresuję się dojazdami i atakiem w biurze, a jednak tak się zabunkrowałam, że wychodzę tylko raz w tygodniu na grupę DDA. Odwołuję wszystkie spotkania towarzystkie, już nawet przestałam się umawiać, bo wiem, że odwołam. Na następny tydzień i kolejny zaplanowałam 2 krótkie wyjazdy na wieś, żeby trochę popracować na łonie natury i zmienić otoczenie, a jednak już się zastanawiam, czy dam radę pojechać. Teraz znowu noc i bardzo się stresuję, że znowu mi się pogorszy i będę dzwonić po tę karetkę. Wziełam 25 hydro i nie chcę wiecęj bo to tętno mam słabe jak na mnie 60-65. 

Doszłam ostatnio do wniosku, że ja w sumie odczuwam nieustanny niepokój, po prostu czasem sie nasila. Już nie pamiętam jak to jest czuć wewnętrzny spokój. Tzn. na chwilę poczułam się tak, jak mi to relanium wstrzyknęli, ale bardzo się boję benzodiazepin - kilka miesięcy temu zaczęłam zbyt często brać xanax i uświadomił mi to i kardiolog i psychiatra. W sobotę sobie brałam po tabletce, nie czułam się ani otępiała ani nic, po prostu wydaje mi się, że tak się czuję spokojny człowiek.

Jak ja to znam, to odwoływanie spotkań.. Milion razy tak robiłam. Wycofałam się, zamknęłam w sobie, znajomi najpierw dzwonili dzwonili a później już rzadziej. Taki był zeszły rok. Okropny. Od stycznia wkurzyłam się, tak porządnie i krok po kroku.. Walczę. Dostałam nowe leki które są ok ale zanim trafiłam dobra dawkę... To trochę minęło. I wiesz coc, ja się nie boję benzo, serio. Jak się bierze z głową i ostrożnie to one pomogą. Ten niepokój o którym piszesz znam bardzo dobrze... Ja zaczęłam ćwiczyć fizycznie aby go usunąć i pokazać swojej głowie że to wszystko bzdury. Jeszcze daleka droga przede mną.. Ale trzeba coś robić. Ostatnio neurolog mi powiedział.. Szkoda życia na tą nerwice. 

[Realistka]

17 minut temu, misha777 napisał:

Był czas że nie wychodziłam nawet na zakupy. Najlepszym miejscem była kanapa i pilot do TV.  Ale nawet skupić się na filmie nie umiałam a o książce to zapomnij. Brak skupienia, rozbiegane myśli.

W zeszłym roku piękne lato a ja w du.  Nawet na rower nie wychodziłam a to było zawsze coś co mnie relaksowało. Do marketu, zapomnij, tam tylko zawroty głowy, zapadająca się podłoga.. Dramat. 

Ale w tym roku wychodzę wszędzie, do sklepu, do pracy. Wsiadam na rower.. Chociaż jest różnie i nie zawsze pięknie i super. Czasami jadę a myśli mnie atakują i mam znów zawroty głowy, palpitacje i inne takie... 

 

Jak Ci się udało to pokonać? 

[misha777]

Godzinę temu, Realistka napisał:

Jak Ci się udało to pokonać? 

Jeszcze nie pokonałam - ale w stosunku do zeszłego roku , mam połowę mniej somatów i lęków. 

Zaczęłam trochę działać na przekór , uparłam się. Zaczęłam ryzykować z myślą " pierdzielę ..najwyżej padnę, najwyżej umrę " - i nigdy nie padłam i  żyję. To zmęczenie tym stanem było juz tak ogromne , że poprostu było mi już wszystko jedno. Doszłam do etapu że pęknięta żyłka w oku to był DRAMAT i alarm na cały dom.  

 Powoli zaczęłam zdobywać wiedzę na temat tego zaburzenia , zaczęłam na siłę wychodzić , robić to czego się bałam. No i przede wszystkim leki. Mój lekarz na początku załamywał ręce bo co mi przepisał w zeszłym roku to nie działało albo musiałam odstawić bo mi szkodziło. Pomagało tylko benzo - ale na krótko i nie było takiego efektu stabilizacji. Od stycznia lekarz wdrożył mi inny lek przeciwlekowy ...i po 7 miesiącach czuję ..że powoli powoli wracam. Leków naprawdę mam mniej , walczę jeszcze z tą hipochondrią ...ale czuję powolne wyciszanie. Od zeszłego roku zaliczyłam neurologów , kardiologów , osteopatę , proktologa , ginekologa , psychologa , psychiatrę , zrobiłam rezonans głowy , kręgosłupa szyjnego , dopplera kręgów szyjnych , echo serca , holtera ...Wszędzie szukałam przyczyny mojego beznadziejnego stanu. Wydałam kupę kasy ...A byłyby z tego fajne wakacje

To wychodzenie z tego wszystkiego to  jest  proces , długi cholernie ale trzeba go przejść. Ja w pewnym momencie chciałam wszystko NA SZYBKO I NA JUŻ. I im bardziej chciałam szybciej tym było gorzej. Trzeba było odpuścić. Puścić tą cholerną kontrolę , analizę i skanowanie siebie. 

A dziś w związku z moją hipochondrią idę na badanie do proktologa ( zatem widzisz jeszcze to wszystko we mnie siedzi )  Boję się jak nie wiem co ...ale idę ...3maj kciuki

 

 

[misha777]

Kochani..ja już po badaniu u proktologa..Rektoskopia za mną ..i wszystko OK :):)

[Realistka]

36 minut temu, misha777 napisał:

Kochani..ja już po badaniu u proktologa..Rektoskopia za mną ..i wszystko OK :):)

Super! :))))) Cieszę się bardzo! Ja jutro mam badanie przepływu tętnic szyjnych, a w poniedziałek konsultacje przed nastawianiem kręgosłupa szyjnego.

[misha777]

35 minut temu, Realistka napisał:

Super! :))))) Cieszę się bardzo! Ja jutro mam badanie przepływu tętnic szyjnych, a w poniedziałek konsultacje przed nastawianiem kręgosłupa szyjnego.

Dzięki  Będę 3mać kciuki za twoje badanka ! A co z tym nastawianiem kręgosłupa szyjnego ? Pytam bo sama mam z nim kłopoty  ale ja mam dyskopatię i zwyrodnienia  

[Realistka]

22 minuty temu, misha777 napisał:

Dzięki  Będę 3mać kciuki za twoje badanka ! A co z tym nastawianiem kręgosłupa szyjnego ? Pytam bo sama mam z nim kłopoty  ale ja mam dyskopatię i zwyrodnienia  

U mnie WSZYSTKO zaczęło się od bólu karku. Zignorowałam to, myślałam, że mnie gdzieś przewiało. Ale któregoś dnia obudziłam się nie z bólem karku, a z takim bólem głowy, że autentycznie myślałam, że umieram. Nawet lekarka na SORze dała mi skierowanie do neurologa na cito. Był to czas, gdzie żaden specjalista nie przyjmował (poza teleporadami) , a jeśli już to terminy za 2-3 miesiące. W końcu którejś nocy po prostu wyłam z bólu. Gryzłam poduszkę, kopałam ściany. Przysięgam, że mąż płakał razem ze mną. Noc mijała, a mi nic nie przechodziło. Ketonal, pyralgin, nic! Błagałam Boga, żeby mnie zabrał. Rano mężowi udało się dodzwonić do prywatnego neurologa 30km dalej. Pewnie dziwisz się, czemu nie pojechaliśmy do szpitala. Byliśmy w niejednym. W czasach wirusa nie przyjmowali z bólem głowy, żeby porobić badania. Jedna lekarka powiedziała mi wprost, że ona by się wstydziła na moim miejscu. Neurolog powiedział, że nie mam żadnych ubytków, ale że mam coś z karkiem, z kręgosłupem szyjnym. Dostałam leki na uśmierzenie bólu - Linefor (wiem, że rozluznia miesnie i działa przeciwlękowo). I skierowania na badania. Na RTG dostałam się niestety dopiero niedawno. Wyszła całkowicie zniesiona lordoza szyjna. A moje kręgi są wręcz ściśnięte w dziwny sposób. Ćwiczę, ale efekty są znikome. Linefor odstawiłam, bo osłabił mi mięśnie i nie wiem czy to nie dlatego mam teraz takie silne napady lęku. Szukam coraz to nowych fizjoterapeutów. Właśnie w poniedziałek mam konsultacje. Muszę jednak zrobić przepływ tętnic szyjnych, czy kręgi na nic nie naciskają. Zastanawia mnie dziś jeszcze jedno. Mam na prawym udzie dziwną, twardą opuchliznę. W dodatku ona pulsuje. Ja już myślę, czy to przypadkiem nie zakrzep. Jak widać hipochondria level hard

Edytowane 28 Lipca 2020 przez Realistka

[misha777]

1 godzinę temu, Realistka napisał:

U mnie WSZYSTKO zaczęło się od bólu karku. Zignorowałam to, myślałam, że mnie gdzieś przewiało. Ale któregoś dnia obudziłam się nie z bólem karku, a z takim bólem głowy, że autentycznie myślałam, że umieram. Nawet lekarka na SORze dała mi skierowanie do neurologa na cito. Był to czas, gdzie żaden specjalista nie przyjmował (poza teleporadami) , a jeśli już to terminy za 2-3 miesiące. W końcu którejś nocy po prostu wyłam z bólu. Gryzłam poduszkę, kopałam ściany. Przysięgam, że mąż płakał razem ze mną. Noc mijała, a mi nic nie przechodziło. Ketonal, pyralgin, nic! Błagałam Boga, żeby mnie zabrał. Rano mężowi udało się dodzwonić do prywatnego neurologa 30km dalej. Pewnie dziwisz się, czemu nie pojechaliśmy do szpitala. Byliśmy w niejednym. W czasach wirusa nie przyjmowali z bólem głowy, żeby porobić badania. Jedna lekarka powiedziała mi wprost, że ona by się wstydziła na moim miejscu. Neurolog powiedział, że nie mam żadnych ubytków, ale że mam coś z karkiem, z kręgosłupem szyjnym. Dostałam leki na uśmierzenie bólu - Linefor (wiem, że rozluznia miesnie i działa przeciwlękowo). I skierowania na badania. Na RTG dostałam się niestety dopiero niedawno. Wyszła całkowicie zniesiona lordoza szyjna. A moje kręgi są wręcz ściśnięte w dziwny sposób. Ćwiczę, ale efekty są znikome. Linefor odstawiłam, bo osłabił mi mięśnie i nie wiem czy to nie dlatego mam teraz takie silne napady lęku. Szukam coraz to nowych fizjoterapeutów. Właśnie w poniedziałek mam konsultacje. Muszę jednak zrobić przepływ tętnic szyjnych, czy kręgi na nic nie naciskają. Zastanawia mnie dziś jeszcze jedno. Mam na prawym udzie dziwną, twardą opuchliznę. W dodatku ona pulsuje. Ja już myślę, czy to przypadkiem nie zakrzep. Jak widać hipochondria level hard

Omg.. No współczuję ci kochana tych przeżyć. Ale na pewno będzie dobrze. Ja też mam kłopoty z kręgosłupem szyjnym, przez to zawroty głowy plus leki, takie zaklęte koło. U mnie wogole nerwica zapaliła się od tych zawrotów.. 

Z tym udem bym aż tak nie szalała. Rozmasuj,  posmaruj jakiś kremem i obserwuj

[Realistka]

Teraz, misha777 napisał:

Omg.. No współczuję ci kochana tych przeżyć. Ale na pewno będzie dobrze. Ja też mam kłopoty z kręgosłupem szyjnym, przez to zawroty głowy plus leki, takie zaklęte koło. U mnie wogole nerwica zapaliła się od tych zawrotów.. 

Z tym udem bym aż tak nie szalała. Rozmasuj,  posmaruj jakiś kremem i obserwuj

Kochana jak pomasuje to zrobi się zator do płuc najpewniej Samej z siebie chce mi się śmiac  

 

Mi też nerwica zaczęła się od problemów z szyją

[Karolinazaza]

Kochani ja dziś miałam taka okropna sytuacje, już jestem przekonana, że mam jakaś poważna chorobę. Wyszłam z domu na siłownie, nagle poczułam się tak dziwnie jak szlam, byłam pewna, że nie dam rady dojść, oddychałam tak płytko u szybko, dotarłam na miejsce, ciagle tam chodziłam w miejscu, to mi jakoś pomagało, teraz wróciłam do domu i nadal czuje się dziwnie, gardło jakby zaciśnięte, cały czas się boje, że zaraz zemdleje i będzie koniec :( nie wiem co się dzieje, zaparzyłam sobie melisę mam nadzieje, że to pomoże :(