W ZAKAMARKACH ISTNIENIA

[malamyszka]

Osaczyły ją myśli o śmierci.

Sny koszmarne, a w każdym znajoma twarz, ale już nie z tego świata.

 

Miała umrzeć już dawno, już wtedy lekarze orzekli beznadziejny przypadek.

Ale ona przeżyła, mijały lata, a ona widziała, jak ciągle umierają inni,

pewnie za nią, żeby w zamian mogła dalej istnieć.

Teraz po latach wątpi, czy to ona miała największe prawo przeżyć.

Kto decyduje o tym , która osoba jest bardziej potrzebna na tym świecie?

Dlaczego ona się nad tym zastanawia, skoro to życie nie ma sensu,

a istota żywa jest tylko, jak ten pyłek na wietrze?

 

W dzieciństwie i młodości biegła do lasu, gdy dopadały ją koszmarne emocje.

Tam stapiała się z zielenią drzew, rozpływała się w szumie liści, a ból duszy koiły leśne echa.

Teraz jest daleko od swych korzeni, wśród obcych, "normalnych" ludzi,

a ta nowa przyroda bez gęstego lasu, już jej nie rozumie...

Nie ma nic własnego, jedyne co należy wyłącznie do niej , to wspomnienia,

a tam głęboko w środku czai się strach.

Pozostała jeszcze wiara i miłosierdzie boże.... ale czy ona na nie zasługuje?

[pannaAlicja]

ale czy ona na nie zasługuje?

tak :)

 

Podoba mi się, jak piszesz o ukojeniu wśród drzew.

[malamyszka]

pannaAlicja dziękuję za miły komentarz, cieszę się, że ktoś to przeczytał Pozdrawiam.

 

-- 11 sty 2012, 17:17 --

 

SEKRETY DZIECIŃSTWA.

 

Podobno traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa czynią nas bardziej podatnymi na różne zaburzenia równowagi emocjonalnej.

A może już się tacy rodzimy?

Może istnieje "pamięć genetyczna" i odbijają się w nas przeżycia i emocje naszych rodziców, przodków?

 

Odkąd pamięta zawsze była nadmiernie wrażliwa, a pamięta bardzo dobrze wszystko od wczesnego dzieciństwa.

Pamięta, że mama była dobra i czuła, ale płakała..., że tata był bardzo dobry, ale często podnosił głos...

 

Tak bardzo pragnęła miłości, za bardzo, nikt nie był w stanie jej aż tak kochać.

Będąc małym dzieckiem już narzekała: "- mamo, ty mnie nie lubisz...- przecież cię kocham dziecino." Nie wierzyła.

Tak bardzo kochała świat, tak bardzo kochała życie.

Była jeszcze maleńka, a wszyscy mówili:"- jaka ona mądra i dobra, a jaka wrażliwa i uczuciowa."

 

Tak, była wrażliwa, tyle że nadmiernie.

Kochała ten świat aż do bólu, wpadała w zachwyt nad pięknem przyrody,

tuliła każde stworzenie od maleńkiego kwiatka po najdziksze zwierzątko.

Ciągle targały nią silne i sprzeczne emocje: radość i rozpacz, szczęście i strach.

Każde niepowodzenie, każda strata doprowadzały ją prawie do szaleństwa,

nie umiała sobie z tym radzić. Czasem nienawidziła siebie.

 

Trochę później przyszła trauma...

Pamięta wszystko, ale skryła to w najgłębszych zakamarkach duszy...

 

Nic się nie zmieniła, dziś jest taka sama.

Chciałaby ulepszyć ten świat, taki piękny, a jednocześnie pełny cierpienia i niesprawiedliwości.

Nie rozumie dlaczego inni uważają za normalne to, co ona potępia.

Wszyscy mówią: "- weź się w garść, zmień się i żyj jak ludzie!"

Lekarze próbują pomóc, faszerując tabletkami, a ona czuje, że wtedy traci coś ważnego, traci swoją duszę.

Dla niej ważne jest, żeby być sobą, ważne jest, aby pamiętać wszystko...