Nie mam już siły na swoje LENISTWO

[carlosbueno]

Najgorzej jest jak mam wolne (np niedziela) wtedy jest największe prawdopodobieństwo, że cały dzień będę się byczyć przed komputerem i nawet palcem nie kiwnę żeby chociaż zjeść coś sensownego... (nie mówiąc już o jakimkolwiek pożytecznym zajęciu typu sprzątanie, pranie itd)

też zwykle źle czuje się w niedziele bo nie wiem co z sobą zrobić, a jak mam jakieś zajęcie to z kolei czuje się w poniedziałek padnięty i niewypoczęty zwłaszcza jak np pracowałem dłużej w sobotę. Czyli tak i tak niedobrze.

[Evia]

ja może nie tyle co nie wiem co ze sobą zrobić tylko po prostu nic mi się nie chce a kiedy już usiądę do komputera (nieraz z myślą, że tylko sprawdzę pocztę) to cały dzień mi mija na obijaniu się

 

Mnóstwo rzeczy odkładam właśnie na niedzielę czy sobotę ale w efekcie nigdy tego nie robię

 

Prawie każda czynność, którą sobie zaplanuje powoduje we mnie totalny ucisk

 

Wstyd się przyznawać ale niech tam będzie... Nie wyniosłam jeszcze choinki do piwnicy

[carlosbueno]

Wstyd się przyznawać ale niech tam będzie... Nie wyniosłam jeszcze choinki do piwnicy

teraz to niech poleży do grudnia. Ja to z kolei mam problem żeby robić więcej rzeczy jednocześnie jak pracuje to uważam że już nic innego nie muszę robić.

[Evia]

Ja to z kolei mam problem żeby robić więcej rzeczy jednocześnie jak pracuje to uważam że już nic innego nie muszę robić.

 

 

 

a co można innego robić jak się pracuje?

[carlosbueno]

Ja to z kolei mam problem żeby robić więcej rzeczy jednocześnie jak pracuje to uważam że już nic innego nie muszę robić.

 

 

 

a co można innego robić jak się pracuje?

wiele osób robi, dokształca się , kursy, czy po prostu zwiedza, uprawia sporty, uczestniczy w wydarzeniach kulturalnych albo chociaż ma partnera.

[Evia]

no tak ale to są raczej zajęcia, które są wykonywane po pracy a nie w trakcie

[carlosbueno]

no tak ale to są raczej zajęcia, które są wykonywane po pracy a nie w trakcie

własnie o to mi chodziło tylko źle dobrałem słowa, chodziło mi o to że po pracy nic nie robię.

[bittersweet]

ciału brakuje witalności, nie chce sie pracować, jednak ma mechaniczną energie stresu, kortyzol itp., która utrzymuje w stanie aktywności i funkcjonuje odpowiednio do czynników zewnętrznych które tym bezbronnym, nienależącym już do Ciebie w pewnym sensie ciałem zarządzają, na zasadzie przytłoczenia.

Argument cienki jak dupa węża, ciałem zarzadzamy my sami, przynajmniej w najbardziej podstawowym zakresie, typu leże albo chodze albo pracuje. To mozna robic nawet jezeli nie jest sie witalnym lub energicznym , po prostu trzeba sie przełamać mimo ze ochoty i motywacji brak, kwestia dyscypliny i checi.

[pinda]

Właśnie, brak mi dyscypliny i chęci. Jak można to wypracować?

[bittersweet]

pindo, ja wypracowuje dyscypline na zasadzie decyzji

najpierw sie zastanawiam :

-co sie stanie jezeli sie czegos podejme i to wykonam,

-co sie stanie, jezeli czegos nie zrobie.

Najczesciej plusy wynikajace z jakis dzialan zdecydowanie przewazaja nad nicnierobieniem. Wtedy podejmuje decycje i jej sie trzymam; tzn jezeli podjełam prace, nie rozwazam co rano czy ruszyc sie z łózka, bo etap rozważan mam za soba. Zamiast myslenia trzeba działac zgodnie z planem, czy sie ma ochote czy nie.

[Evia]

ale po co pracować nad samodyscypliną skoro bilans zysków i strat przemawia za nic nierobieniem?

[bittersweet]

Evia, można sie dyscyplinowac w nicnierobieniu każdemu inna pieszczota.

 

Ja boje sie braku rozwoju; podobno strach przed stagnacja, bezruchem, to tak naprawde strach przed śmiercią.

[Evia]

Ja boje sie braku rozwoju; podobno strach przed stagnacja, bezruchem, to tak naprawde strach przed śmiercią.

 

bardzo ciekawe spostrzeżenie

 

według tego faktycznie nie boję się śmierci...

a myślałam, że może to tylko sobie wmówiłam

[mark123]

Na mnie działa tylko strach/lęk przed szybkimi konsekwencjami. Działam tylko wtedy, gdy boję się szybkich konsekwencji braku działania.

[Gość]

ale po co pracować nad samodyscypliną skoro bilans zysków i strat przemawia za nic nierobieniem?

 

Dokladnie

[Arhol]

Krótko i na temat - udało się komukolwiek z tym wygrać z tutaj zebranych,czy leberka wyciera każdym podłoge jak szmatą : D?

[Gość]

Ja to się dziwię niektórym moim znajomym, że im się chce rozwijać, dokształcać... Depresja i esesraje wypleniły ze mnie całą motywację i ambicję ;(

[jetodik]

bittersweet,

Argument cienki jak dupa węża, ciałem zarzadzamy my sami, przynajmniej w najbardziej podstawowym zakresie, typu leże albo chodze albo pracuje. To mozna robic nawet jezeli nie jest sie witalnym lub energicznym , po prostu trzeba sie przełamać mimo ze ochoty i motywacji brak, kwestia dyscypliny i checi.

 

a właśnie! a właśnie! potrzebne są tu chęci, a wola zrobienia czegoś nie jest zawieszona w próżni, jest również elementem tego co nazywam tutaj siłami witalnymi i energicznymi

[Gość]

Ja jestem zaskoczona tym, że na tym forum, nawet w wątku o lenistwie, dominują jednak ludzie którzy coś robią w życiu, pracują uczą się , zajmują się hobby, nawiązują znajomości itd a nawet jeśli tych rzeczy nie robią, to chcieliby to zmienić, pomimo posiadania problemów psychicznych. Jestem już tu trochę i kogoś o tak "drastycznym" nastawieniu do życia jak ja, nie kojarzę. W tym sensie czują się rozczarowana tym forum, że nawet tu nie mogą poczuć się kimś w miarę normalnym. A skoro jestem aż takim świrem, to tym bardziej nie rozumiem, dlaczego nikt mnie jeszcze nie zamknął w jakimś psychiatryku.

 

Ja boje sie braku rozwoju; podobno strach przed stagnacja, bezruchem, to tak naprawde strach przed śmiercią.

 

bardzo ciekawe spostrzeżenie

 

według tego faktycznie nie boję się śmierci...

a myślałam, że może to tylko sobie wmówiłam

Ja podobnie podejrzewałam, nawet pomimo tego że tak generalnie śmierć to jedyna na rzecz o jakiej marzę, a po wpisie bitter widzę, że całkiem nieźle poszło mi oswajanie się ze śmiercią i moje tłumaczenie, wcale nie musi być tylko jakimś wmawianiem sobie czegoś.

[pinda]

pindo, ja wypracowuje dyscypline na zasadzie decyzji

najpierw sie zastanawiam :

-co sie stanie jezeli sie czegos podejme i to wykonam,

-co sie stanie, jezeli czegos nie zrobie.

Najczesciej plusy wynikajace z jakis dzialan zdecydowanie przewazaja nad nicnierobieniem. Wtedy podejmuje decycje i jej sie trzymam; tzn jezeli podjełam prace, nie rozwazam co rano czy ruszyc sie z łózka, bo etap rozważan mam za soba. Zamiast myslenia trzeba działac zgodnie z planem, czy sie ma ochote czy nie.

 

No tak, brzmi logicznie i trywialnie. Efekty u mnie są różne, mówiąc delikatnie. Dzięki za info w każdym razie.

[mark123]

Ja jestem zaskoczona tym, że na tym forum, nawet w wątku o lenistwie, dominują jednak ludzie którzy coś robią w życiu, pracują uczą się , zajmują się hobby, nawiązują znajomości itd a nawet jeśli tych rzeczy nie robią, to chcieliby to zmienić, pomimo posiadania problemów psychicznych.

Strzelam, że 99% osób wypowiadających się w tym wątku ma prokrastynację lub depresję. Typowych nierobów jest na tym forum raczej bardzo niewielu.

[MalaMi1001]

Ja się do wszystkiego zmuszam. Zmuszanie się generalnie wynika z pewnego logicznego bilansu - trzeba pracować, bo trzeba mieć co jeść, za co opłacić mieszkanie, nie liczę na nic więcej zarabiając pieniądze, nie mam żadnych ambicji wynikających z posiadania pieniędzy, nie mam ochoty podróżować, kupować ciuchów w ekskluzywnych sklepach, chodzić do drogich restauracji, poza życiem codziennym pieniądze nie są mi do niczego potrzebne, zatem jest to czyste zmuszanie się do wysiłku jakim jest codzienne wstawanie wcześnie do pracy. Dodatkowo nienawidzę swojej pracy i zawodu, gdybym wiedziała, że tak będzie wyglądało moje życie zawodowe wybrałabym inaczej, ale to inna sprawa. Uczyć mi się już nie chce i ponieważ nie widzę żadnych dodatnich korzyści z dodatkowego kształcenia żadna siła na niebie i ziemi nie zmusi mnie do dalszej nauki czy doskonalenia zawodowego. Muszę codziennie ćwiczyć, żeby nie stać się trzydrzwiową szafą. Muszę gotować co jakiś czas ciepły posiłek bo żołądek odmawia mi posłuszeństwa, muszę się myć, żeby nie śmierdzieć, wszystko MUSZĘ. Nie robię w swoim życiu nic więcej poza tym co muszę. Idealnym dla mnie środowiskiem do życia byłoby ciepłe mieszkanie, komputer z internetem i wygodnym łóżkiem. W zasadzie jestem tak zmęczona i senna przez całe życie, że niczego więcej poza wymienionym do szczęścia mi nie potrzeba. Ale niestety tak się nie da. Nie mam żadnych ambicji, żadnych motywacji, niewiele rzeczy poza snem sprawia mi przyjemność, więc do niczego nie dążę. Sądzę też, że to zmuszanie się do wszystkiego powoduje u mnie właśnie to ciągłe zmęczenie i senność, zmuszanie się do każdej czynności po prostu fizycznie i psychicznie męczy. Nie uważam, żeby to było lenistwo, ja nigdy nie miałam żadnych ambicji, nigdy za wiele nie oczekiwałam od życia, niewiele rzeczy mnie zachwycało czy sprawiało przyjemność, a skoro nic nie sprawia przyjemności, nie ma też planów czy działań mogących doprowadzić do osiągnięcia tej przyjemności - nie ma motywacji.

[jetodik]

MalaMi1001, hehe, ja dokładnie tak samo, żadne podróże, żadne kosztowne imprezy, kina, teatry, zegarki itp. luksusy...

 

urządzenia tylko użytkowe, które na 100% będą używane czyli komp i net musi jednak być, samochód musi być bo przecież do pracy jeżdzę, ale oszczędny i użytkowy a nie jakiś lans, playstation 4 tez mi chodzi po głowie, jakieś gierki itp, no bo po prostu lubię, elektroniczne urządzenia użytkowe typu czytnik ebooków, ciuchy byle wygodne i byle jakoś w miare wyglądać, na książki też musi być, czyli jednak troche musi być żeby było skromnie ale wygodnie z poszanowaniem moich potrzeb :)

 

swoją drogą to tak czytam Twoje wypowiedzi i wydajesz mi się straumatyzowana, pisałaś gdzieś, że jesteś nadwrażliwa na bodźce, tu piszesz, że nie masz energii...

[MalaMi1001]

swoją drogą to tak czytam Twoje wypowiedzi i wydajesz mi się straumatyzowana, pisałaś gdzieś, że jesteś nadwrażliwa na bodźce, tu piszesz, że nie masz energii...

A co ma jedno z drugim wspólnego? Jestem nadwrażliwa, to prawda, ale co ma to wspólnego z brakiem energii? Nie rozumiem. Może podam przykład, odkąd przeprowadziłam się do wielkiego miasta, pracuje w miejscu, w którym zamiast biura na 5 osób jest 50 osobowy openspace, nie mieszkam sama czuję się o wiele bardziej zmęczona niż zwykle. Za dużo tego wszystkiego, za duży gwar, ciągle ktoś coś chce, nie można posiedzieć zamkniętym w swoim świecie, w domu też jest jakaś interakcja z drugim człowiekiem, jest więcej obowiązków - jest bardzo dużo bodźców, co mnie niezwykle męczy i powoli wykańcza. Nie mam więc energii do niczego, pewnie wielu osobom podobałby się taki styl życia, ale ja jako typowy patologiczny samotnik i właśnie nadwrażliwiec czuję się uwięziona jak w jakimś nieznanym dla siebie świecie. Dlatego dla mnie za dużo bodźców = wyssanie resztek sił witalnych i energii. Zatem wszelkie siły jakie tylko mam zostają wyssane do reszty, że nie mam już żadnej energii na nic poza snem, który również nie daje mi wytchnienia przez przymus porannego wstawania. Taka już jestem i tego nie zmienię. Więc nawet jeśli nagle zaczęłabym narzekać, że inni mogą sobie pojechać na drogie wakacje w hotelu ***** i tak nic z tym nie zrobię, bo nie chce mi się przez brak sił. Ale na szczęście nie grozi mi to, bo ani ze mnie podróżnik ani nie mam ochoty pracować więcej niż to konieczne.

 

A co to znaczy, że jestem straumatyzowana? Nie przeżywam żadnej traumy, a przynajmniej sobie nie przypominam.

[jetodik]

MalaMi1001, nadwrażliwość na bodźce jaki brak energii to objaw traumy, może być też skutkiem czegoś innego jednak trauma jest częstsza niż się to wydaje, więc warto zbadać ten problem.

teraz niestety nie mogę rozwinąć tej kwestii właśnie zbieram się do pracy i dopiero jutro o 8rano bede z powrotem