Witam wszystkich, ...

[redeemer382]

Witam wszystkich, jestem Karina i mam 21 lat. Od pewnego czasu męczy mnie pewien problem, nie wiem co mam z tym zrobić, bo nigdy wcześniej nie spotkałam się z czymś takim. Od około dwóch tygodni mam wrażenie, że ludzie się ze mnie śmieją. Na początku myślałam, że źle wyglądam, patrzyłam w lusterko, ale jakoś nie widzę w sobie niczego śmiesznego, z czego nieznajomi ludzie mogliby się ze mnie śmiać. Ignorowałam to, starałam się nie myśleć, nie zwracać na to uwagi, ale z czasem stało się to coraz bardziej uciążliwe, a od ostatnich dni nawet się to nasiliło. Trudno mi się przez to skupić w pracy, w drodze do pracy i w drodze do domu, bo wszędzie czuję, że się patrzą i śmieją. Nie wiem czym to może być spowodowane, na początku myślałam, że to może ze stresu albo przemęczenia, ale ja nie mam w tej chwili żadnych stresów ani nie jestem przemęczona. Warto też dodać, że mam nerwice serca, o ile to może mieć z tym jakiś związek... Zaczynam się poważnie martwić co to jest, dlatego piszę to tutaj... Mam nadzieję, że jest tu ktoś kto byłby w stanie powiedzieć mi co to może być i czym to może być spowodowane... Pozdrawiam.

[ucieczka]

Karina,znam chlopaka,bardzo wrażliwego,który też czasem myśli,ze się ludzie z niego śmieją.Moze czasem nawet tak było,ze zrobił coś śmiesznego i ktoś się uśmiechnął do niego,albo i śmiał.

Ale jest tez tak,ze jak coś dostrzezemy,to później skupiamy się na tym za bardzo i interpretujemy zgodnie z naszą interpretacją wydarzenia.Być może po prostu akurat zwracasz uwagę na uśmiechniętych ludzi i tak odbierasz ich zachowanie,bierzesz to do siebie.Nerwica ma na to wpływ.

Pozdrawiam:)

[samotniczka27]

Ja też mam ciągle takie wrażenie. Mam już tego czasami dosyć,te myśli są tak natrętne że nie jestem w stanie ich zignorować. Wiem że denerwuję tym niektórych,bo co do mnie nie powiedzą lub napiszą to ja uważam to za kpiny ze mnie i wpieram to ludziom,może i nie mam racji ale te mysli są silniejsze ode mnie. Przez to już niejedna osoba zrezygnowała z kontaktu ze mną. W realu może nie mówię tego tak wprost jak necie. To samo jak idę ulicą,sztywna jak zwykle,każdy uśmiech człowieka biorę do siebie. Często patrząc w lustro zastanawiam się co jest we mnie takiego dziwnego, że ludzie tak się na mnie patrzą i śmieją z mnie

[ucieczka]

Moze to mysli obesyjne?Tez tak mam niestety:((

[redeemer382]

Może i to są jakieś omamy ale no sama już wątpię co jest realne a co nie.. dzisiaj jeszcze jakoś było ok w ciągu dnia. starałam się uspokoić i mówić sobie, że ja sobie tylko to tak wmawiam czy coś. Ale jak wracałam do domu i czekałam na przystanku, normalnie jakiś chłopak popatrzył na mnie i zaczął się śmiać i szturchnął koło niego dziewczynę, pokazał na mnie, coś jej powiedział i ona też zaczęła się śmiać.. Miałam ochotę się rozpłakać.. Nie wiem co jest we mnie takiego śmiesznego? Jak tylko wróciłam do domu, po raz kolejny zaczęłam się przeglądać w lustrze ale nic dziwnego ani tym bardziej śmiesznego nie zauważyłam.. Nie wiem co jest ze mną nie tak. Przecież wyglądać wyglądam normalnie.

 

 

samotniczka27 nawet nie wiesz jak bardzo Cię rozumiem..

[*Monika*]

redeemer382, Witaj na forum!

[ucieczka]

Hej,a może porozmawiaj z kimś o tym,np.z koleżanką i zapytaj się czy faktycznie nie ma w Twoim zachowaniu czegoś co przykuwałoby uwagę innych,być może w wyglądzie.

[Lord Cappuccino]

To z czym się borykasz na pierwszy rzut oka wygląda jak ksobność:

 

"Urojenia ksobne (odnoszenia) – przekonanie, że chory jest przedmiotem szczególnego zainteresowania otoczenia, jednostka uważa, że niewinne uwagi i zachowania innych osób odnoszą się do niej, np. ludzie na ulicy rozmawiają właśnie o niej (...) Często chory, długi czas nie zdradzając się z niczym, bacznie obserwuje znajomych i obcych, wysnuwając daleko idące wnioski z ich uśmiechów, gestów, przypadkowych działań oraz urywków rozmów. Z biegiem czasu dochodzi do przeświadczenia, że jest ośrodkiem zainteresowania wielkiej liczby ludzi, którzy z niewiadomych powodów, jakich jednak czasem on się domyśla, dają mu ukryte znaki, aby mu dokuczyć albo osiągnąć inne cele."

 

Z tym, że urojenia są "odporne na wszelką argumentację i podtrzymywane mimo obecności dowodów wskazujących na ich nieprawdziwość". A Ty jesteś świadoma "niedorzeczności swoich myśli i towarzyszy temu chęć uwolnienia się od nich". Więc to najpewniej element "zwykłych" zaburzeń nerwicowych. Przy okazji - w klasyfikacji nie ma już czegoś takiego jak nerwica, a tym bardziej nerwica jakiegoś narządu - np. nerwica serca. Obecnie to tak zwane zaburzenia adaptacyjne.

 

Zapewniam Cię, że w rzeczywistości ci ludzie zupełnie nie zwracają na Ciebie uwagi. Rozmawiają o czymś innym i śmieją się z czegoś innego. To TOBIE WYDAJE SIĘ, że jesteś obiektem kpin i szyderstw. Ale to powszechne w tym zaburzeniu.

 

Gdzie moje maniery - witaj na forum.