Czy ludzie widzą Wasze cierpienie?

[Sorrow]

sorrow

To jest jak przeziębienie. Samo mija po paru tygodniach.

niestety się mylisz...mój synu ma tak juz od jakiegoś roku, moze dłuzej, z każdym dniem było gorzej i gorzej...leki bierze od 3 miesiecy, jest lepiej ale tylko odrobinę

Miałem na myśli to jak jest u mnie.

[Gość]

u mnie to też trwa dużo dłużej niż przeziębienie...

[kite]

po mnie nic nie widać. wychodzę z domu, opiekuję się bardzo często różnymi dzieciakami dorywczo. może tylko zawinięta lewa ręka i kilka widocznych, mniejszych cięć na prawej może kogoś zastanowić...

[( Dean )^2]

Myśle że nie mają pojęcia co się dzieje ale nawet gdyby wiedzieli to wątpie żeby ich to cokolwiek obchodziło.

[Pustocień]

jeśli chodzi o rodziców to kiedy jest gorzej to zauważają, bo jestem mniej rozmowny.

 

babcia nic nie wie o chorobie,zastanawia się tylko dlaczego nie mam z nikim kontaktu tzn. nigdzie nie

wychodzę i nikt do mnie nie przychodzi

 

jeśli chodzi o znajomych, kolegów to właściwie nie mam z nimi kontaktu.

 

choć na studium jedna z koleżanek zapytała się dlaczego jestem smutny

[lanney]

Myślałam, że tylko ja podchodzę do tego w ten sposób, czyt- udaję że wszystko jest ok, ba, słyszę że ktoś chciałby się tak niczym nie przejmować, że nie jestem poważna, że cały czas się śmieję, ale ja nie kontroluję tego zupełnie, najgorsze jest to, że nikt mi nie wierzy, nikt nie chce mi pomóc, nikt nie widzi, ze jest coraz gorzej..

[anqa83]

U mnie wśród bliskich, rodziny, współpracowników nikt nie dowierza że mam CHAD.....Uważana jestem za radosną dziewczynę, z chwilami spadkami nastroju, w chwili krytycznej gdy już nie jestem w stanie się kryć z emocjami. Jestem mistrzem kamuflarzu nastroju!

[Guzik]

Ja jestem mistrzem uciekania, w udawaniu też jestem niezła, ale jak mi mięśnie się zbiły w kluchę z napięcia to nawet sztuczny uśmiech mi nie wychodził. A jak płakałam w środkach komunikacji miejskiej to cały świat widział. Niestety.

[Lilana]

Jeśli o mnie chodzi, nie widzę za bardzo sensu w pokazywaniu innym swoich wewnętrznych problemów, bo mamy takie społeczeństwo, w którym ludzie, którzy sobie "nie radzą", nie ogarniają, itd, są uznawani za mięczaków, albo niedojrzałych. Z tym drugim syndromem spotykam się częściej. Nie wiem czemu ale często wpadam na ludzi, którzy mają potrzebę prawienia kazań gdy się ich o to nie prosi. Ja np chodzę na studia zaoczne i nie pracuję i unikam jak ognia pytań o to czym się zajmuję (niedługo stanę się mistrzem zmiany tematu), bo dokładnie wiem jakie reakcje taka informacja wywołałaby u osób, które ledwo znam i które ledwo znają mnie.

O tym co mi leży na sercu wie moja przyjaciółka i mama. Ta druga, bo już na prawdę czasem nie wytrzymuje i mam takie "wodospady" wyrażania czego już mam dośc i z czym sobie nie radzę.

A uśmiech to ja mam włączony często też nawet jak mam najgorszy humor, bo mam jakąś taką specyficzną cechę, że mam dwie warstwy nastroju. Mogę się na prawdę szczerze z czegoś śmiać, ale w głębi duszy mogę być skrajnie smutna i dobita. Bozia mnie obdarowała poczuciem humoru, więc to mnie chyba czasem ratuje.

[BiałyLatawiec]

Od kiedy zdecydowałam sie pokazac co kryje sie pod wieloma maskami zakladanymi na codzien, i pozwoliłam na obecnośc osob mi bliskich(przyjaciołek i dobrego kolegi z terapi) w chwilach wielkiego mojego cierpienia bije sie z dwoma postawami aby ich wszystkich odseparowac od siebie i ochronic przed ta wielka niszczycielska siła lub aby pozwolic sobie na "słabość:(w moim mniemaniu) i pozwolic chocby obserwowac i kontrolowac mnie. Przeciez ja sama siebie juz nie kontroluje....

[Wirginia Zachodnia]

Mój smutek i cierpienie są widoczne na mojej twarzy. Nie ukrywam swego przygnębienia. Radość rzadko gości w moim życiu.