Maska i idę dalej...

[123huddy123]

Witam!

 

Mam wiele problemów, kilka fobii, oraz manie prześladowczą wraz z lękiem przed snem. Często ludzie naokoło mówią mi nie płacz, nie marudź, nie bój się... Zaczęłam zauważać, że stosuję się do ich poleceń z przerażliwą dokładnością. Nie lubię kiedy w niektórych momentach ludzie pytają o moje prywatne sprawy. Np. ostatnio przeżyłam napad. Następnego dnia w szkole "koleżanka" z klasy pyta mnie z uśmiechem na ryju czy mnie zgwałcił. No żesz kurwa mać!! Myślałam, że coś jej zrobię. Zawsze kiedy wchodzę do szkoły zakładam moją maskę. Uśmiech na twarzy i choćby niewiem co się działo udaję twardą. Raz tylko płakałam w szkole. Było to dzień po śmierci mojego najleprszego przyjaciela, kiedy to jak na złość na religii mówimy o przyjaźni. Wyszłam z lekcji i ryczałam w łazience. Teraz już nawet nie mam smutnej miny, zawsze się śmieję. Już od ponad roku chcę się tego pozbyć, po prostu czasem muszę wypłakać się nawet w szkole.

 

Proszę pomóżcie... Macie coś podobnego? Jak się tego pozbyć?

 

Przepraszam za słownictwo jestem wściekła.

[Mike Hale]

Wierz mi nie tylko Ty masz taki problem z tzw. maską w szkole. W każdy dzień w szkole muszę udawać. Ale mówię sobie: "Nie martw się... Masz przyjaciela" i Ty go masz :>

[Anexxis]

hej

i ja czesto a moze prawie zawsze zakladam swoja maske w szkole, pracy. tak jakby to bylo jedyne wyjscie. maska opada jedynie w domu gdy jestem sama. nie wyobrazam sobie pokazania 'siebie'. wydaje mi sie ze musze sie ukrywac, swoje ja bo wstyd mi tego jaka jestem. a przeciez nie jestem taka zla. wreszcie znam glowna przyczyne = to moje dda. czy jestem samotna? bardzo.

[namiestnik]

Maska - przekleństwo mojego życia. Nawet jak chce by mnie ktoś widział jaki jestem to zza tej maski niewiele już wystaje - nawet gdy jej nie chce.

 

Chyba, że jestem sam. To.. czasami. Choć jak siebie widzę... to może dobrze, że ona jest...

[Gość]

Maska u mnie też jest, tylko zaczyna się trochę odklejać....

[namiestnik]

Dobrze

[Gość]

namiestnik, Sama nie wiem, kiedyś miałam tą maskę, szłam do przodu i się nie przejmowałam. Były złe chwile, ale zaciskałam zęby i żyłam dalej. A teraz wszystko się sypie...

[namiestnik]

Kiedyś kończy się siła by udawać...

 

Ale czy można by tak udając nie-siebie przeżyć życie?

 

 

 

Szkoda, że to się często sypie wtedy gdy jesteśmy już gorsi niż byliśmy.

[Gość]

Nie można długo żyć udając nie-siebie. Bycie aktorem wysysa całą energie życiową... Ale czy można żyć nie wiedząc kim się jest?

Ja już zapomniałam kim jestem. Wydaje mi się, że za tą odklejającą się maską, tam gdzie powinna być twarz, nie ma już nic.