Depresja a miłość

petruszka30,

wogole te czasy licealne to fajne były , dużo w grupie.., to były pierwsze randki, ale nie pierwsze miłóści

tahela, haha pierwszych randek bylo milion, miłosc tylko jedna

btw... szlachta chodziła do technikum

petruszka30,

juz bym tam nie przesadzała z tym technikum ,chociaz u mnie w mieście duzo fajnych kolesiów do energetyka chodziło, dziwczyny tam miały fajnie bo były po 2,3 na 25-30 osób, ale w liceum tez byli fajni na mat-fizie zawsze ich było więcej w klasie, u mnie w liceum nie było mat-fizu ,ale była klasa sportowa,humanistyczna, turystyczno -językowa i dwie ogólne,

,,W ciemności,, Holland nie dostało Oskara , irański film Rozstanie dostał podobno wybitny film i był faworytem , nie widziałam

tahela, hahah ja chcialam isc do mechanika ale byłabym jedna jedyna w szkole na jakies 500 chłopa

teraz jest tam jakies 40-50 dziewczyn, he maja łatwiej

petruszka30,

u mnie w mieście były dziewczyny w mechaniku, moze nie za duzo ,ale były , heh jedna w szkole to rzeczywiście nie za duzo

Dla Was były fajne czasy,dla mnie czasy szkolne/licealne były piekłem...

człowiek nerwica, dla mnie też. "Szczęśliwy" byłem tak jakoś do 6 roku życia, a i to nie mam pewności, czy tak było w istocie, bo może skończyłem być szczęśliwy w momencie odejscia wód płodowych.

pierwszych randek bylo milion

Hmm coś mi się tu nie zgadza...Pierwsza randka była tylko jedna:),potem była druga,trzecia....

ale byłabym jedna jedyna w szkole na jakies 500 chłopa

-- Pn lut 27, 2012 11:24 am --

wogole te czasy licealne to fajne były , dużo w grupie.., to były pierwsze randki, ale nie pierwsze miłóści

moze nie odrazu seks ale spotykanie się, patrzenie sobie w oczka , całowanie w pokoju jak rodzice filują, chodzenie za raczke po parku ech to fajne jest

Wzieło mnie na wspomnienia z lat szkolnych.....

człowiek nerwica, to ci wyjasnie... milion pierwszych randek bo kazda pierwsza była ostatnia

chłopaki nie łamac sie, to juz za wami ale wiem co czuliscie, miałam to samo na codzien z bratem, czasem sie zastanawiałam skad on brał siłe ze to wszystko znosił cała podstawowka i gimnazjum to był koszmar, teraz jest w technikum i chyba całkiem niezle daje sobie rade choc nadal nie ma przyjaciół...

Teraz mamy takie czasy, że 16-latkowie uprawiające seks czy chodzące z kimś to jest norma. Nie bycie z kimś, nie chodzenie z kimś czy nie mienie swojego pierwszego razu ze sobą teraz jest przypałem i powodem do wstydu. Pamiętam że jak miałem 17 lat to się ze mnie śmiano z tego powodu. Wówczas nie robiłem sobie nadziei na związek. Związek to koszta, a ja i tak byłem bez grosza . Doszła niska samoocena.

Tak czy owak do tematu. Osoby kochające się powinni być ze sobą szczere, jak będą kłamstwa to nic z tego nie wyjdzie i prędzej czy później się rozpadnie to raz. Dwa takie osoby siebie akceptują takimi jakimi są. Ze wszystkimi wadami. Nie każdy miał słodkie życie usłane różami, a to nie czyni tych ludzi gorszymi. Tak przynajmniej powinno być. Jeśli by Cię rzucił z tego powodu, to znaczy że nie był Cię wart i tyle.

No i fakt 17 lat to za mało na poważny związek, choć jak wytrwacie rok ze sobą to coś może z tego będzie. To jest taki głupi wiek, kiedy się nie myśli jeszcze o tym by się ustabilizować.

wiem, że inaczej będę patrzeć na to pewnie z perspektywy czasu, choć moja moja siostra poznała w swojego narzeczona, gdy była ode mnie sporo młodsza. Są szczęśliwi, także myślę, że w każdym wieku można odnaleźć miłość. Po prostu zastanawiam się, czy warto pakować się w coś takiego przy tego typu chorobie. Choć zawsze będą mogą pojawić się nawroty i nauczę się w tych momentach alienować od innych i uciekać. To tak jakby założyć, że skoro mam depresję, nie warta jestem tego, by rozmawiać z ludźmi. Najgorszy jest jednak strach przed odrzuceniem...w każdym bądź razie jeśli coś dobrego się wydarzy od razu napiszę post

Koniecznie spróbuj!!!Nie jesteś w niczym gorsza od innych,masz prawo być szczęśliwa.Z mojego(czasem za bardzo bogatego)doświadczenia:najbardziej żałuje się rzeczy,których się nie zrobiło.Próbując masz przynajmniej 50% szans że się uda,nie próbując-0%. Trzymam za Ciebie kciuki,na pewno się uda Daj koniecznie znać,jak coś wyniknie

Teraz mamy takie czasy, że 16-latkowie uprawiające seks czy chodzące z kimś to jest norma.

moja moja siostra poznała w swojego narzeczona, gdy była ode mnie sporo młodsza. Są szczęśliwi, także myślę, że w każdym wieku można odnaleźć miłość.

naturalnie, że tak... też znam sporo takich przypadków. Poznali się za małolatów, nie są zazdrośni o przeszłe związki, razem się wychowywali, poznawali świat itd. mają już dzieci są szczęśliwi...chyba nie ma twardej reguły.

Próbując masz przynajmniej 50% szans że się uda,nie próbując-0%.

Bardzo ładnie to ująłeś

Staram się to stosować w życiu,sądzę,że wychodzę na plus.Ale ciężko się przełamać..

ja pierwszego poważniejszego chłopaka miałam w wieku 17-stu lat, byłyśmy razem rok, oczywiście wspólne imprezy były, własnie trzymanie sie za reke pocałunki, wypady w góry, i takie tam , seksu z nim nie było jako takiego bo ja nie miałam ochoty za bardzo,bo po prostu brakowało mnie własnie rozmow o książkach, jakiegoś zapatrywanie sie wspólnego na świat, wrażliwosci wspólnej, wspólnych zainteresowań, koleżanki mowiły ,ze fajny i co ja chce od niego a mi brakowało wrażliwości i zainteresowań

A ja pierwszej dziewczyny nie miałęm nigdy i se nigdy mieć nie będę

Każdy żyje po swojemu.Ale choroba(a w szczególności depresja)nie oznacza że jest się kimś gorszym.Nawet schizofrenia(w obecnych czasach i lekach tak leczona,że można żyć zupełnie normalnie) nie wyklucza ze społeczeństwa.Mi na moją depresję pomogła wielka miłość-2 lata życia w siódmym niebie,bez leków,ale niestety skończyło się,i to wcale nie przez moją depresję.Motto SAS(brytyjskich komandosów,najlepszych na świecie)brzmi:Who dares wins- śmiali zwyciężają.Jeżeli nie my,to kto?Nie można sądzić,że jest się gorszym-jeżeli Ty sam tak o sobie myślisz,to co mają myśleć o Tobie inni?