Tracę znajomych i mam to gdzieś - problem

Na siłę nie warto szukać. Po co mieć znajomych tylko po to, żeby się nazywało, że są... Ja z czasem to coraz mniej ludzi potrzebuję. Ale im jest ich mniej, tym bardziej doceniam tych, którzy są mi bliscy. Kiedyś zmuszałam się, żeby "bywać" tu i tam, łazić, gdzie mnie zapraszają mimo, że nie przepadałam za gadkami o bzdurach z ludźmi z którymi nie łączy mnie nic poza tym, że kiedyś chodziliśmy do jednej szkoły i na te same imprezy. Teraz już nie bywam w wielu miejscach, choć wciąż jeszcze mnie zapraszają - wolę ciepłą herbatkę i dobry film albo rozmowę z misiem, czy babski wieczór z przyjaciółką od sztucznych uśmiechów 15 osób z przeszłości.... I mam gdzieś, co o mnie myślą. Większość z nich nie wie, że jestem chora (a przebywanie w dużej grupie ludzi czasem naprawdę bywa horrorem!), tylko myślą, że uważam się za lepszą od nich i że jestem niemiła.... Ale to raczej ich problem, nie mój...

Czytając to wszystko co tu napisalismy... dochodze do wniosku ze w tym 'zawężaniu swojego kręgu znajomych' u kazdego z nas maczała palce nerwica..... prawda?

Jednak to choroba nas zmienia.

Nie choroba, po prostu wszystkich lubić nie musisz :-)

magdalenabmw, ale ja jej za to dziękuję, bo dzięki nerwicy w końcu dowiedziałam się czym jest przyjaźń....pozwoliła mi ptrzewartościować mój system wartości (ale masło maślane zrobiłam) ale teraz wiem na kim mogę polegać i że jak zadzwonię o 2 w nocy do kogoś i powiem, ze mi źle to posłucha a nie oleje

Zgadzam się z Magdaleną.. choć może jest odwrotnie, na nerwicę zapadają ludzie o określonych cechach osobowości. Tak tak, też to znam - zawężenie kręgu znajomych, upodobanie kameralności.. nie ma co, moje grono wyklarowało się, kilka znajomości zakończyło z hukiem, teraz pozostali Ci najbardziej wytrwali. Chwała im i cześć

Może mamy nerwicę dlatego, że mamy właśnie takie cechy osobowości?

Powiedzmy sobie szerze - jesteśmy na nią podatni. Odkąd pamiętam zawsze byłam przewrażliwiona a Wy?

Tak samo.

[Dodane po edycji:]

http://www.nerwica.com/czy-jako-dziecko-pami-tasz-nerwice-t17697.html

[Dodane po edycji:]

http://www.nerwica.com/czy-jako-dziecko-pami-tasz-nerwice-t17697.html

No ja już jako dziecko przejawialam nerwicę.

Kurcze, a więc wszyscy jestesmy podobni? Mamy podobne cechy charakteru, byc moze podobne osobowosci?

Moze TO jest klucz do wyleczenia?!

Moze odnajdziemy te cechy i bedziemy nad nimi pracowac?

Odkryliscie Ameryke :)

Nawet taki temat w nn założyłem, ale był mało popularny ;(

To teraz ma szansę się zrehabilitować Pewno to jakieś zmutowane, szaleńcze geny. "Gen nerwicy", no dalej odkrywcy. Pole do popisu dla biologów

Jest coś w tym, co napisała Linka. Właśnie myślałam o tym, co przez ostatnie 12 miesięcy zrobiła ze mnie nerwica i dokąd mnie doprowadziła - byłam w naprawdę bardzo ponurych i kiepskich stanach, prawie się wykończyłam, ale patrząc na to wszystko z dzisiejszej perspektywy - bardzo się wiele o sobie przez to wszystko dowiedziałam. Nerwica pojawia się często, gdy organizm, czy coś wewnątrz nas usiłuje nam coś powiedzieć, o czymś zaalarmować. Ja na przykład nauczyłam się nie krzywdzić siebie i to bardzo ważna nauka dla mnie była.

Niestety - coś zyskałam i coś też straciłam. Życie

Tylko mam nadzieje ze znjaomi nie odsuwaja sie od nas bo przez chorobe stalismy sie nie do zniesienia...

magda czèsto siè nad tym zastanawiam!i niestety ale wydaje mi siè ze ta nasza nerwica niezle daje popalic naszym znajomym;moja jedyna przyjaciolka ostatnio zarzuca mi ze fochy strojè no coz.na nk znajomych full a tak naprawdè to pic.dobrze ze to forum mam

Ja tez sie ciesze ze mam to forum, odczuwam Was mentalnie jako moich przyjaciol. Moze wlasnie psychole powinni sie z psycholami przyjaznic i byloby ok...

hmmm... ja tez ostatnio zauwazylam ,ze przyjaciol coraz mniej... zostala garstka i to wiekszosc daleko...

Sądzę, że to nie wina nerwicy nie wiem czemu

Sądzę, że to nie wina nerwicy nie wiem czemu

Panowie, argumenty !

Więc czego wina? Co mam zrobic?

Miło Cię widzieć LucidMan ;-) magdalena może po prostu to nie jest towarzystwo dla Ciebie to tego wina

A ja mam ostrą depresję i pewnie pare innych jednostek klinicznych i powiem wam że ja nie tracę przyjaciół z prostej przyczyny: nigdy ich nie miałem, zawsze ludzie mnie izolowali od najmłodszych lat do dziś

Wszystko zależy od środowiska, ja miałem dużo przeprowadzek i wiem, że w różnych miejscach ludzie są różni. Z jednymi mogę się dogadać z innymi nie.

Ja będę się jednak upierać, że nerwica ma swój wkład w stosunki z ludźmi (inne czynniki pewnie też). Przecież człowiek w nerwicy stroni od ludzi - to taki syndrom charakterystyczny, ja sama się odsunęłam od niektórych znajomych - całkowicie świadomie wielokrotnie się izolowałam od nich, najpierw miałam wyrzuty sumienia, a potem było mi już z tym dobrze. A moja ex-przyjaciółka się ode mnie odsuwała stopniowo - im gorszy mój stan był, tym bardziej się odsuwała, aż któregoś dnia odmówiła mi pomocy, a ja wylądowałam w szpitalu.

Więc będę się upierać przy tym, że nerwica nie jest chorobą, która przyciąga do nas ludzi.............

Moje zdanie jest takie jak Korby. Jednak po zachorowaniu na nerwicę wytworzyla sie u mnie pewna socjofobia, napewno to ma wplyw na moje relacje z ludzmi bo np nie mam ochoty chodzic na spotkania, wole w domu zostac.

I w sumie tez sie zcesto przeprowadzalam, mam 20lat i juz trzeci dom. Pewnie i to ma związek. Wogole to zauwazylam ze na wsi ludzie są milsi...

tez sie moge pod tym podpisac, ze nerwica ma na nasze zycie towarzyskie ogromny wplyw. przypomnial mi sie poczatak mojej nerwiy- ciezko bylo mnie z domu wyciagnac, nie chcialam wychodzic nigdzie,nie mialam ochoty na jakies spotkania a na dodatek zaczelam wtedy nowa prace i spotkalam nowych ludzi ktorzy chcieli mnie lepiej poznac a ja sie zamykalam coraz bardziej... dopiero jak leki zaczely dzialac i zaczelam czuc sie nieco lepiej to zaczelam sie na nich otwierac i nawet mi sie udalo z nimi zakumplowac