Czy jesteście szczęśliwi na lekach?

Witam

Mam pytanie do osób, które z powodu nerwicy bądź/i depresji zaczęły brać leki. Prosiłbym o odpowiedzi czy te leki sprawiają, że czujecie się tak jak przed chorobą, a może lepiej. A może macie zawsze to uczucie, że czegoś wam brakuje do życia sprzed choroby?

Walczyłem z nerwicą lękową przez blisko trzy miesiące, ale nie odważyłem się wziąć leków ani razu. Nadal niestety borykam się z lekką depresją i hiperwentylacją i nieraz myślę sobie, czy leki są w stanie sprawić, że będę taki szczęśliwy jak kiedyś? Dodam że nerwica ujawniła się po rzuceniu palenia.

Chodzę też na psychoterapię od 4 miesięcy, zacząłem zaraz jak tylko pojawiły się ataki. Nie wiem czy to pomaga czy raczej sam fakt, że staram się dostrzegać jakieś pozytywne zmiany, ale przez cztery miesiące moje życie nie uległo poprawie w żadnym "materialnym" aspekcie, bądź uczuciowym, a jednak objawy nerwicowe powoli ustępowały. Aczkolwiek dwa pierwsze miesiące były najgorszym koszmarem na ziemi. Nie spotkało mnie w życiu nic straszniejszego i myślę, że do końca życia ten epizod będzie za mną chodzić.

Będę wdzięczny za odpowiedzi

freitag20, cześć.

Czuję się lepiej, ale nie powiedziałbym że jest tak jak przed chorobą. To raczej takie szczęście "na dopingu".

monk.2000, dokładnie, potwierdzam. Jednak w moim przypadku, życie bez leków byłoby katorgą.

Próbowałam bez leków, nie udało się.

Z lekami jest lepiej, więc zostają.

Czy czegoś mi brakuje do życia sprzed choroby? Sprzed leków?

Nie pamiętam

pannaAlicja, ja dla odmiany próbowałam z lekami...koszmar!!! Szczęśliwa nie byłam...

Nie łykam nawet pramolanu, który mam w domu. Próbuję inaczej sobie pomagać, choć bywa trudno, radzę sobie jakoś...

mój stan na lekach w porównaniu do ostrych faz choroby jest cudowny. Mój stan na lekach w porównaniu do samopoczucia kiedy byłam zdrowa jest, niestety, uboższy w głębokie emocje.

Po lekach czasem nic nie czuje, co jest dobre, ale nie rozwiązuje długoterminowo moich problemów....

Cierpię na nerwicę lękową,depresję i jestem uzależniona od clonazepamu. Jakiś czas temu lekarz przepisał mi bioxetin. Koszmar. Lęki się zwiększyły do tego stopnia że przestałam prawie z domu wychodzić. Do tego doły takie że tylko myślałam jak tu z sobą skończyć. Odstawiłam na własną rękę po 6- ciu tyg męczarni. Niedługo mam wizytę. Co robić? Boję się że mi clony odstawi a to jedyne co mi pomaga

nareszcie mam dobrane leki po których czuję się o.k. Nie jest to ciągły stan euforii bo byloby za pięknie, ale zmniejszony jest lęk, moge w miarę dobrze funkcionować. Nie czuję takiej dziury w środku czy kłębka nerwów.