Błagam o pomoc. Co robić?

Witam, mam 23 lata. Problemy ze sobą nie są mi obce, najgorzej było w III klasie liceum i rok po skończeniu. Nie potrafiłam się zmusić by chodzić do szkoły, odczuwałam ogromny lęk przed tym, że miałabym z kimś rozmawiać, lęk przed niesprostaniem oczekiwaniom, wegetowałam w domu, robiłam wszystko byle tylko zostać sama, a jednocześnie to, że byłam sama pogarszało jeszcze ten stan. Do tego dochodziły zaburzenia odżywania, objadanie kompulsywne z okresami bulimicznymi, myśli samobójcze, autoagresja. I ogromna nienawiść do siebie. Mimo, że zawsze byłam b. dobrą uczennicą ledwo co skończyłam liceum i zdałam maturę. Nie poszłam na studia, co jeszcze bardziej pogorszyło mój stan.

Rok później poszłam na studia, kilka miesięcy później poznałam mojego ówczesnego chłopaka, cudowną osobę bez której nie wyobrażam sobie mojego życia. I na jakiś czas, może rok świat był cudowny, zniknęły lęki, nie myślałam o tym. Teraz wiem, że to było zepchnięcie problemów, one były, tylko uciszone. Później niektóre rzeczy zaczęły wracać. Coraz bardziej się nasilały. Moje największe problemy to nienawiść do siebie samej, nie akceptuje siebie pod każdym względem, nienawidzę w sobie każdej cechy fizycznej, nienawidzę swojego charakteru, tego jaka jestem. Nie potrafię znaleźć ani jednej pozytywnej rzeczy. Gdzieś tam odzywają się echa zaburzeń odżywiania, jednak ataki kompulsywnego objadania się i bulimiczne raczej nie występują. Odczuwam lęk przed najprostszymi sprawami. Praca magisterska jest dla mnie koszmarem, za każdym razem gdy muszę zacząć coś pisać, czytać w związku z tym dopadają mnie takie ataki lękowe, histerie, że po czymś takim mam wrażenie, że autentycznie zwariuje. Są tez inne powody tych lęków, jednak ten chyba jest najistotniejszy. Podczas ataku czuje kołatanie i mocne kłucie w sercu, napady gorąca, mocne bóle głowy i zawroty, dławię się i duszę od kaszlu, płaczu, jestem jak w amoku, jestem też agresywna, zdarza mi się, że wyżywam się psychicznie na moim partnerze. Błagam go o to by mnie zapewnił, że wszystko będzie dobrze, krzyczę, jęczę, błagam, chwytam się każdej możliwej obietnicy, zmuszam by mnie zapewniał o tym. W ciągu dnia jestem bardzo zmęczona, senna, nie mam sił do niczego. Czasem dzień wygląda jak sinusoida (szczególnie przez ostatnie 3 tygodnie), wegetacja, pobudzenie, atak i kłótnie, wegetacja. Kończąc atak i kłótnie, uspokajam się przez kilka godzin, mój partner mnie bardzo wspiera, cały czas jest ze mną, jest dobrze, atak wydaje mi się taki odległy... Tylko po to żeby chwilę później wywołane jakimś impulsem stało się znowu to samo. Nie potrafię sprostać oczekiwaniom innych, panicznie się tego boję, nie potrafię sobie poradzić z ewentualną porażką i odrzuceniem. Każda najmniejsza rzecz jest dla mnie wyzwaniem nie do przejścia. Na uczelni co do przedmiotów idzie mi dobrze, nawet bardzo dobrze, co jest okupione wieloma godzinami nauki, histerii i płaczu, lęku przed tym, że mi się nie uda, potrafię uczyć się 16-18 godzin na dobę w czasie sesji, moja koncentracja i uwaga cały czas jest na tak niskim poziomie, że nie potrafię inaczej. Coś co komuś innemu zajmuje 4h mi zajmuje 10h, ale odczuwam tak paniczny lęk przed porażką, że nie potrafię sobie z tym poradzić. Cały czas czuję, że marnotrawię czas i życie, ciągle mam wyrzuty sumienia z tego powodu, cały czas odczuwam poczucie beznadziejności. Czuje się gorsza pod każdym względem od każdej osoby, KAŻDEJ. Każdy jest lepszy, we wszystkim. Nie ma we mnie nic wartościowego, czuję się nikim. Coraz bardziej się zamykam w sobie, rzadziej wychodzę, unikam ludzi, boję się, że nie sprostam ich oczekiwaniom pod każdym względem i towarzyskim i pod względem inteligencji i każdym innym. A ja nie mam już siły im tego udowadniać, nie mam siły się starać. Mam wrażenie, że całe moje życie zbliża się tylko ku śmierci, myślę o niej codzienne, boję się jej, wiem, że mogę umrzeć w każdej chwili, nie potrafię sobie poradzić z tym lękiem, czuje, że umrę szybko i nic w związku z tym nie ma dla mnie sensu. Czuje się coraz bardziej przygnębiona, wraca autoagresja, wszystko narasta. Niszczę swój związek, wywołuje w moim partnerze problemy, których nigdy nie miał. Niszczę wszystko.

Mój partner błaga mnie bym zgłosiła się po pomoc. Zbieram się do tego od dłuższego czasu. Jednak po ostatnich 3 tygodniach, które były koszmarem, jestem wyczerpana atakami i nienawiścią do siebie samej. Bardzo boję się odrzucenia, zbagatelizowania moich problemów, wyśmiania, niezrozumienia.

Wiem, że jeśli trafię na takiego lekarza, więcej nie skorzystam z pomocy.

Nie wiem też do kogo się zgłosić, psychiatra, psycholog, psychoterapeuta?

Nie chce by moje życie tak wyglądało, nie chce niszczyć siebie, mojego partnera i naszego związku.

Proszę o pomoc.

CocoRosie, faktycznie lekarz koniecznie, wygląda na to że jesteś w bardzo marnym stanie!! Koniecznie się zapisz do państwowej poradni - jeśli chodzi o wybór lekarza może spróbuj poszperać w internecie żeby trafić na kogoś z dobrą opinią... nie wiem dokładnie jaka jest praktyka w przychodniach, ale do psychiatry idzie się bez skierowania, wystarczy się zapisać. Pierwsza rozmowa najczęściej jest najdłuższa bo on robi wywiad, pyta o różne objawy, dolegliwości. I powiem ci że myśli samobójcze, autoagresja to już jest poważna sprawa (coś więcej niż zwykła depresja/nerwica) bo to już są stany ekstremalne, którymi lekarz na pewno powinien się poważnie zająć. Są też testy psychologiczne, może by się przydało takie zrobić (chociaż mi nikt nigdy ich nie robił).

Do psychiatry warto pójść żeby dostać wiarygodną diagnozę - żeby wiedzieć co leczyć, a potem do dobrego psychoterapeuty (to jest psycholog ale ma dodatkowe uprawnienia i umiejętności aby prowadzić psychoterapię). Najlepiej więc jest mieć kontakt z obydwoma.

Dziękuje Ci bardzo za odpowiedź. Myśli samobójczych nie mam teraz, tu chodzi raczej o obsesje śmierci. Nie mogę przestać o tym myśleć, ciągle prześladuje mnie myśl, że w każdej chwili mogę umrzeć i popadam w paranoję z tego powodu.

Dzwoniłam dzisiaj do psychiatry publicznego, najbliższy termin - koniec czerwca. Eh.

Zapisałam się na jutro do prywatnego. Mam nadzieje, że się nie rozmyślę... okropnie się boję.

CocoRosie

Pamiętaj, że najlepsze efekty daje przyjmowanie lekow połączone z psychoterapia. Efekty są trwalsze i dłuższe.

Poza tym mnie bardzo pomaga zaglądanie na to forum, jestem tu od niedawna, ale czuję, że zaglądanie tutaj, rozmowa z ludźmi o podobnych, nieraz identycznych problemach dużo daje...

Trzymaj się i walcz o siebie :)

"Mam wrażenie, że całe moje życie zbliża się tylko ku śmierci, myślę o niej codzienne, boję się jej, wiem, że mogę umrzeć w każdej chwili, nie potrafię sobie poradzić z tym lękiem, czuje, że umrę szybko i nic w związku z tym nie ma dla mnie sensu."

Mam dokladnie to samo!!!

Ale mysli samobojczych tez nie mam! Wrecz przeciwnie...Chcialbym zyc wiecznie,wiedzac,ze nie ma smierci i chorob!

[Dodane po edycji:]

"Poza tym mnie bardzo pomaga zaglądanie na to forum, jestem tu od niedawna, ale czuję, że zaglądanie tutaj, rozmowa z ludźmi o podobnych, nieraz identycznych problemach dużo daje..."

Tez miam takie wrazenie pare lat temu jak troche tu pisalam i podczytywalam.

Ale sadze,ze najlepsze jest takie rozwiazanie: Dowiedzialas sie na co chorujesz-widzisz(dzieki forum),ze choruje na to mnostwo ludzi-czytasz o objawach-zwierzasz sie,opisujesz swoje problemy i udzielasz porad innym- gdy tylko choc troche ci sie poprawia opuszczasz forum,nie wchodzisz na nie i...zapominasz o istnieniu nerwicy! Az do nastepnego razu hehehe;)

Naprawde, u mnie dziala dobrze ten schemat!:) Zauwasz,ze u osob,ktore dlugo sa na forum,przewaznie choroba nadal "trzyma".

Trzeba w pewnym momencie powiedziec sobie stop. Uwierzyc,ze ataki nas nie zabija i ukierunkowac swa uwage na cos innego.Wiem,ze to trudne,bo forum uzaleznia;) Ale naprawde warto podjac ten trud:)

Oczywiscie to rada tylko dla nerwicowcow,bo mysle,ze tym z depresja jest trudniej...

Pozdrawiam i powodzenia:)

Dzwoniłam dzisiaj do psychiatry publicznego, najbliższy termin - koniec czerwca. Eh. Zapisałam się na jutro do prywatnego. Mam nadzieje, że się nie rozmyślę... okropnie się boję.

Wow, co za szybka akcja, widzę że jesteś zdeterminowana ja w sumie w apogeum choroby chodziłam do różnych lekarzy, i też do kilku klinik zdrowia psych. się zapisałam (na zasadzie że jak w jednej nie wyjdzie to mam drugą w zanadrzu) więc radzę ci trzymać tą rezerwację państwową, bo może jeszcze ci się przyda (zawsze za darmo to za darmo, w końcu zusy płacimy). Może ci się uda dostać na państwową terapię? Mi się udało i w sumie zaczynam być teraz zadowolona - dopiero po 6 spotkaniach bo na początku mi się nie podobało. Więc trzeba też znaleźć odpowiedniego lekarza, odpowiedniego psychoterapeutę, w końcu chodzi o nasze życie, nasze uczucia, uważam że warto poszukać żeby znaleźć kogoś kto rzeczywiście nas zrozumie i będzie umiał pomóc... a żeby takiego kogoś znaleźć trzeba oczywiście szukać.