Myśli samobójcze

[Lilith]

Od razu powiem, że nie mam planu na realizację. ..

Chciałam się tylko podzielić myślami....

Ostatnio straciłam wszystko. W tej chwili mieszkam u kogoś kątem. Myślałam, że mam dom, rodzinę. Ale, kiedy siniaków na twarzy nie dało się zamaskować....uciekłam....straciłam dom, rodzinę, wszystko, co kochałam....nawet kwiatów na działce, których posadziłam w zeszłym roku nie zdążyłam zobaczyć....a tak się z nich cieszyłam...

Nie widzę przed sobą przyszłości, nie widzę niczego.

Moja psycholog mówi, żebym starała się dla siebie, ale ja w lustrze widzę tylko ścierkę do podłogi, z którą każdy robi sobie co chce...trudno jest wtedy wykrzesać z siebie choćby iskrę tego, żeby coś zrobić. Bo dla kogo? A raczej: dla czego? Skoro można mnie kopać, szarpać, bić i robić inne rzeczy, to po co? 

To wszystko bardzo boli i sprawia, że chcę jedynie przeżyć kolejny dzień.

To nie jest też tak, że miłość do drugiego człowieka ulatuje ot tak nawet, gdy się od Niego ucieka. Mimo tych wszystkich tragicznych chwil były też i dobre i to przez nie się tak cierpi. Bo ja je pamiętam. Pamiętam tego, który się mną opiekował, był ze mną, a później....wciąż sobie zadaję pytanie...co się stało? Dlaczego? Co zrobiłam źle? Przecież tak bardzo się starałam....

Nie mam w tej chwili już nic...

[nieprzenikniona]

To straszne, bardzo współczuję…przemocy psychicznej bym się po nim spodziewała ale myślałam, że nie przekroczy tej granicy…dobrze, że odeszłaś, to bardzo ale to bardzo odważna decyzja…nie jesteś słaba, jesteś bardzo silna i chociaż teraz to wszystko wygląda jak koniec i jest cholernie ciężko, to Twoje życie dopiero będzie mogło się zacząć, daj sobie ten czas…

[kamysto]

W życiu nie zawsze jest, tak jak chcemy. Też miałem myśli samobójcze.  Tu pewnie większość miała. Trzeba nad tym pracować, żeby się nie pogrążąć. Teraz gdy jest mi źle, boję się różnych rzeczy, ale zycia nie mogę odbierać sobie - nie mogę. 

Edytowane 7 godzin temu przez kamysto

[Lilith]

56 minut temu, nieprzenikniona napisał(a):

To straszne, bardzo współczuję…przemocy psychicznej bym się po nim spodziewała ale myślałam, że nie przekroczy tej granicy…dobrze, że odeszłaś, to bardzo ale to bardzo odważna decyzja…nie jesteś słaba, jesteś bardzo silna i chociaż teraz to wszystko wygląda jak koniec i jest cholernie ciężko, to Twoje życie dopiero będzie mogło się zacząć, daj sobie ten czas…

Fizycznej, psychicznej, ekonomicznej i tej najbardziej dla mnie bolesnej też...kiedy zapytali mnie o to w ośrodku cofnęłam się od nich, ale mądra pani psycholog powiedziała, że pytają o to nie, żeby mnie upokorzyć tylko, żeby uzyskać obraz tego człowieka....nie zmienia to faktu, że to cholernie boli....a mówienie....no cóż...to dopiero ból

[nieprzenikniona]

[mrNobody07]

Współczuję bardzo. Jesteś dzielną Kobietą. Przemoc nie zna granic