Kilka metod na pokonanie lęku

[Raffuss]

W dniu 8.03.2025 o 14:39, kropa94 napisał(a):

I Jak tam u was dzisiaj?

Wciąż żyję, ale mam już serdecznie dość..

[Fuji]

W dniu 2.04.2025 o 15:40, Raffuss napisał(a):

Wciąż żyję, ale mam już serdecznie dość..

Nie miej nigdy dość. 

Jak jest ciężko to trzeba zacisnąć zęby i dalej do przodu.

Dawniej unikałem problemów.

Mnie by tu nie było i pewne rzeczy się zmieniły przez to, że żyję. 

Teraz wybieram trudniejszą drogę za każdym razem. Podejmuję się działań karkołomnych bo tak trzeba. 

Ja tego dla siebie nie robię już. To tylko skutek uboczny. 

Pamiętaj,  nie wolno się poddawać. 

Lina na gałęzi zawsze się zdąży znaleźć. 

Nadzieja umiera ostatnia.

 

[Verinia]

Według mnie na lęk najlepsze są leki np pregabalina i inne np. antydepresanty plus terapia np. poznawczo behawioralna i grupowa. 

[naftan_limes]

Kiedyś, dawno temu by powiedziano, że na lęki lekarstwem jest odwaga. 
Ale psychologia ma inne podejście i nie chcę się wam narażać. 

[alone05]

Na zaburzenia lękowe najlepsza jest psychoterapia poznawczo-behawioralna, polega na analizie myśli i zachowań, które przyczyniają się do powstawania lęku a następnie na nauce nowych, zdrowszych schematów reagowania na stresujące sytuacje, żadne leki nie rozwiążą realnych problemów.

[Cień latającej wiewiórki]

21 godzin temu, alone05 napisał(a):

Na zaburzenia lękowe najlepsza jest psychoterapia poznawczo-behawioralna

Byle dobrze zdiagnozować pierwotny problem. U mnie diagnoza była zła i przez to myślę, że terapia CBT zrobiła mi jeszcze większą krzywdę (choć nie na stałe, po jakimś czasie wróciło do normy).

 

Nie żeby inne terapie pomogły. Ale przynajmniej nie pogorszyły wszystkiego tak jak CBT.

[dk1982]

To ważne, co piszesz – źle postawiona diagnoza potrafi naprawdę zaszkodzić, niezależnie od formy terapii. CBT może być skuteczna, ale tylko wtedy, gdy trafia w sedno problemu, inaczej faktycznie może przynieść odwrotny skutek.

[Na-Spokojnie]

Viki, z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że lepiej zaczynać małymi krokami. Nie rzucaj się od razu na „głęboką wodę”, bo jeśli lęk wróci z pełną mocą, łatwo się zniechęcić. Ja np. zaczynałem od krótkich spacerów do sklepu, potem do pobliskiej kawiarni, a dopiero później większe wyjścia. Ważne, żeby czuć przy tym choć trochę kontrolę – to daje poczucie, że „da się to przeżyć”. Psychoterapia dopiero wprowadzi dodatkowe narzędzia, więc te pierwsze kroki same w sobie są treningiem odporności. Nie bój się też słuchać siebie – jeśli w danym dniu czujesz, że nie dasz rady, lepiej odpuścić, niż zmuszać się na siłę.

Chociaż czasem pokusa „muszę wyjść” jest silna, to małe, bezpieczne sukcesy naprawdę pomagają w budowaniu pewności siebie. I serio, każdy krok, nawet najmniejszy, to już postęp.

[Grouchy Smurf]

W dniu 29.04.2025 o 11:06, naftan_limes napisał(a):

Kiedyś, dawno temu by powiedziano, że na lęki lekarstwem jest odwaga. 
Ale psychologia ma inne podejście i nie chcę się wam narażać. 

No właśnie, gdyby to było takie proste, pstryk i jestem odważny. Z tym się rodzi i lub się to nabywa, nie jest wynikiem wyboru takiej czy innej reakcji na bodźce. Owszem, można to wypracować ale to nie działa jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

[Fuji]

10 godzin temu, Grouchy Smurf napisał(a):

No właśnie, gdyby to było takie proste, pstryk i jestem odważny. Z tym się rodzi i lub się to nabywa, nie jest wynikiem wyboru takiej czy innej reakcji na bodźce. Owszem, można to wypracować ale to nie działa jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Wiesz co? Ludzie się boją nieznanego.

Ludzie którzy robią coś czego nie znają także się boją.... z tą różnicą,  że mimo strachu to to robią.

 

[Catriona]

11 godzin temu, Grouchy Smurf napisał(a):

No właśnie, gdyby to było takie proste, pstryk i jestem odważny. Z tym się rodzi i lub się to nabywa, nie jest wynikiem wyboru takiej czy innej reakcji na bodźce. Owszem, można to wypracować ale to nie działa jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Ale odwaga nie polega na braku strachu. Tylko na robieniu rzeczy mimo strachu, tzw. bój się i rób.

[Grouchy Smurf]

@Fuji @Catriona ale jak ktoś przeżywa ten strach to kwestia indywidualna uzależniona od wielu czynników.

A ludzie boją się różnie. Jedni boją się tego co już jest znane bo mają złe doświadczenie a do nieznanego nie czują respektu. Inni odwrotnie.

Edytowane 2 godziny temu przez Grouchy Smurf

[Fuji]

6 minut temu, Grouchy Smurf napisał(a):

@Fuji @Catriona ale jak ktoś przeżywa ten strach to kwestia indywidualna uzależniona od wielu czynników.

A ludzie boją się różnie. Jedni boją się tego co już jest znane bo mają złe doświadczenie a do nieznanego nie czują respektu. Inni odwrotnie.

Bo ja już przestałem się bać.

Skończyło się /cenzura/amento. 

Trzeba było sięgnąć dna żeby to zrozumieć.

Mam pracę gdzie patologia... I myślisz, że mi ktoś podskoczy?  Sam kierownik się mnie boi teraz co potrafił pokazać rogi.

Jak mnie widzi to ucieka a jak już się spojrzenia spotkają to do końca dnia się nie pokazuje. 

Ci co mi kiedyś grozili nawet się nie zbliżają. Wiedzą, że żarty się skończyły. 

Nie pozwolę skrzywdzić już nigdy, przenigdy kogoś słabszego a i sam się nie dam ruszyć. 

[Grouchy Smurf]

@Fuji no i twoje podejście wynika z wrodzonych i nabytych psychicznych umiejętności. Dostosowałeś się do środowiska tak, jak potrafisz. Takie twoje szczęście w nieszczęściu, bo masz na to siłę.

[Fuji]

5 minut temu, Grouchy Smurf napisał(a):

@Fuji no i twoje podejście wynika z wrodzonych i nabytych psychicznych umiejętności. Dostosowałeś się do środowiska tak, jak potrafisz. Takie twoje szczęście w nieszczęściu, bo masz na to siłę.

Tak ma być. Małymi krokami i już jest siła.  Są słabości ale ich jest mało. 

Ja już byłem krok od końca. Nie boję się.

Zniknę to zniknę. Wielu tego nawet bardzo chce.