Zaburzenia osobowości (cz.I)

[*Monika*]

nie, nie zartuje. Po prostu mam wrazenie, ze beda slyszec jak to robie. Mam 17 lat i chyba masz racje, ze sie wstydze mowic o potrzebach. Po prostu sie tego strasznie boje

 

Trudne jest mówienie o swoich potrzebach, wiem coś o tym.

Musisz najpierw zacząć je dostrzegać.To, czego chcesz, czego pragniesz. Od raz wszystkich nie zaspokoisz...to normalne...ale od czegoś trzeba zacząć.

 

I nie odbieraj tego w kategoriach tłumaczenia się. ty się nie tłumaczysz. Ty informujesz lub wyjaśniasz.

 

Rozumiesz?

[Helvetti]

Asiu dziękuję za link

 

[Dodane po edycji:]

 

Właściwie nie wiem, czy powinnam czytać.

[Gość]

Korba, Tej infekcji co powoduje zzielenienie ( nie wnikam jaka to grupa chorobowa )

 

[Dodane po edycji:]

 

Monika1974, Mądrze prawisz ,mam ten sam problem ..próbuje rozmawiać ,żartować .Lecz nie widzę własnych potrzeb

[Korba]

mówisz, że zzieleniałam z zazdrości?

[Helvetti]

Eh wiedziałam że nie powinnam czytać tej książki

[Korba]

helvetti88, to usuń w pierony ten plik. zapomnij... sorki, znowu chciałam dobrze, a wyszło jak zawsze.

[Helvetti]

To nie Twoja wina. Mnie zawsze ciągnęło do takich książek i filmów. Chyba lubię nieświadomie sama się dobijać.

[Korba]

skąd ja to znam...

[Gość]

ja też...

[Helvetti]

W domu mam na przykład "Chuda" (o anoreksji) "Życie to nie bajka" (o schizofrenii), "Strach przed nocą" (O opętaniu) "Sylvia" (O Sylvii Plath). Czytałam też wiele innych ksiażek o tematyce psychiatrycznej i psychologicznej. I filmy.

Właściwie nie wiem czemu to robię. Myślę że znajduję w tym coś bliskiego sobie, a tak trudno mi to ostatnio znaleść.

 

Ciekawa rzecz mi się ostatnio zdarza. Oszukuję siebie, że czuje się dobrze, bo już w środę jadę na rozmowę do Zagórza... Boję się cholernie, i chcę chyba sobie wmówić że jest okey, że tego nie potrzebuje, jedocześnie trzymając w szufladzie kilka listków leków psychotropowych. Tak na wszelki wypadek.

[Korba]

ja samą Sylvią się zaczytuję. ona jest moją idolką.

[Helvetti]

Ja czytałam tylko Szklany Klosz.

[Korba]

piękne wiersze ma....

piękne i druzgocące...

[linka]

Byśta se Boba Marleya posłuchały lepiej

[Helvetti]

Przyszła mi do głowy pewna myśl. A mianowicie czuję się tu bezpiecznie, i tak przyjacielsko mimo że żadnego z was nigdy na oczy nie widziałam : )

[Helvetti]

Dlaczego?

[Helvetti]

Znów

[Gość]

debil pewnie żartuje, ale prawda jest taka, że każdy z nas czuje się tu bezpiecznie, bo w pewnym sensie obraz internetowych przyjaciół jest mniej lub bardziej, ale jednak wyidealizowany w naszych oczach, mamy pewne wyobrażenia. W konfrontacji z rzeczywistością moglibyśmy się czasem (choć nie mówię, że zawsze) rozczarować... A tego chcemy uniknąć – w realu znajomości często przynoszą rozczarowania, przecież nikt nie jest bez wad. My zaś potrzebujemy kogoś, kto nigdy nas nie zawiedzie, zawsze pocieszy, wysłucha, komu możemy się wyżalić, kogo pretensji i przykrych słów nie będziemy musieli sami wysłuchiwać, kto nas nigdy nie skrzywdzi... Znajomości internetowe sprzyjają takim właśnie wyobrażeniom. I są bezpieczniejsze. Tu nie tak łatwo jest się rozczarować. A jeśli nawet to takie rozczarowania bolą mniej niż w przypadku znajomości w realu, konkretnych bliskich nam osób.

Znowu coś palnęłam? Nie wiem, ale tak mi się wydaje, więc napisałam....

 

Poza tym przeżywamy tu podobne problemy, mamy podobne doświadczenia, a to zwiększa poczucie bezpieczeństwa, mamy większą pewność, że zostaniemy zaakceptowani, a nie odrzuceni, wyśmiani, zignorowani...

 

Cieszę się, że czujesz się między nami dobrze.

Edytowane 19 Września 2010 przez Gość

[Korba]

Byśta se Boba Marleya posłuchały lepiej

 

tylko ja bym jointa chciała do tego

[Helvetti]

debil pewnie żartuje, ale prawda jest taka, że każdy z nas czuje się tu bezpiecznie, bo w pewnym sensie obraz internetowych przyjaciół jest mniej lub bardziej, ale jednak wyidealizowany w naszych oczach, mamy pewne wyobrażenia. W konfrontacji z rzeczywistością moglibyśmy się czasem (choć nie mówię, że zawsze) rozczarować... A tego chcemy uniknąć – w realu znajomości często przynoszą rozczarowania, przecież nikt nie jest bez wad. My zaś potrzebujemy kogoś, kto nigdy nas nie zawiedzie, zawsze pocieszy, wysłucha, komu możemy się wyżalić, kogo pretensji i przykrych słów nie będziemy musieli sami wysłuchiwać, kto nas nigdy nie skrzywdzi... Znajomości internetowe sprzyjają takim właśnie wyobrażeniom. I są bezpieczniejsze. Tu nie tak łatwo jest się rozczarować. A jeśli nawet to takie rozczarowania bolą mniej niż w przypadku znajomości w realu, konkretnych bliskich nam osób.

Znowu coś palnęłam? Nie wiem, ale tak mi się wydaje, więc napisałam....

 

Poza tym przeżywamy tu podobne problemy, mamy podobne doświadczenia, a to zwiększa poczucie bezpieczeństwa, mamy większą pewność, że zostaniemy zaakceptowani, a nie odrzuceni, wyśmiani, zignorowani...

 

Cieszę się, że czujesz się między nami dobrze.

Zgadzam się w 100%

[Korba]

-asiu-, jakie palnęłaś i jakie znowu? piszesz bardzo mądrze, jak zwykle.

[Gość]

-asiu-, jakie palnęłaś i jakie znowu? piszesz bardzo mądrze, jak zwykle.

 

Kasiu, ostatnio często zostaję niezrozumiana bądź źle zrozumiana przez ludzi, w ogóle wciąż czuję się wpędzana w poczucie winy chociaż chcę pomóc... Coraz częściej wolę się już w ogóle nie odzywać, do niczego nie wyrywać, nie pomagać itd. niż dostać potem za to za swoje i czuć się winna nie wiadomo czego.

[Korba]

-asia-, ja znam ten stan. i wiesz, że on jest głównie w Twojej głowie? że Ty się przejmujesz tym, co wg Ciebie zostało źle zrozumiane, a dana osoba już o tym zapomniała?

nam do poczucia winy zbyt wiele nie trzeba, umiemy tak nim pokierować, żeby urosło do olbrzymich rozmiarów...

 

Asieńko, nie wiem, co się stało, ale ja Cię odbieram jako osobę bardzo delikatną w stosunku do innych ludzi.

[Gość]

debil, faktycznie coś w tym jest co piszesz. ogólnie rzecz biorąc to przez całe życie czuję się wciąż winna, zwłaszcza w kontaktach z innymi ludźmi. może dlatego, że w domu bardzo często wpędzano mnie właśnie w poczucie winy, z konkretnych powodów, bez powodu... To uczucie jest mi dobrze znane od wczesnego dzeciństwa, nagminnie stosowano na mnie przeróżne szantaże emocjonalne, grano na moich emocjach. ja wrosłam po prostu w poczucie winy.

 

[Dodane po edycji:]

 

-asia-, ja znam ten stan. i wiesz, że on jest głównie w Twojej głowie? że Ty się przejmujesz tym, co wg Ciebie zostało źle zrozumiane, a dana osoba już o tym zapomniała?

nam do poczucia winy zbyt wiele nie trzeba, umiemy tak nim pokierować, żeby urosło do olbrzymich rozmiarów...

 

Asieńko, nie wiem, co się stało, ale ja Cię odbieram jako osobę bardzo delikatną w stosunku do innych ludzi.

 

Kasiu, dokładnie tak! A co do tej delikatności to... faktycznie, a wiesz z czego to wynika? może jestem zupełnie popiep.rzona i nienormalna, ale ja doskonale wczuwam się w innych ludzi, w ich położenie, uczucia, wyczuwam ich. w ogóle wczuwam się bardzo we wszystko co mnie otacza. może dlatego jestem wobec nich taka delikatna. nie mogę znieść, gdy ludzie cierpią, gdy dzieje im się krzywda, gdy jest im przykro. i ja wtedy autentycznie czuję ich cierpienie, zupełnie jakby to mi coś się działo. siebie przy nich nie czuję. liczą się tylko oni, ja się jakby z nimi zlewam, nie mam swojej rożsamości tylko czuję to, co oni.

[Helvetti]

Jutro mamy jakieś zajęcia pt. 'pożeganie lata' w szkole na srebrzysku. To jakaś żenada połączona z ogniskiem. Psychiczne nastolatki z pięciu oddziałów. To będzie masakra. Nie lubię tak jeździć, nawet po jakieś papiery, czy coś, bo mi się to kojarzy z moim pobytem u góry, gdy byłam zamknięta na oddziale. Nienawidzę tego, a muszę tam jutro jechać.