Oto moja historia walki z chorobą - KRAKÓW

[natrętek]

Ten sam post znajdziecie w dziale "Witam".

W końcu zmobilizowałem się i tak jak obiecałem, chciałbym opisać Wam historię walki ze swoim zaburzeniem lękowym i związaną z nim depresją. Od razu chcę zaznaczyć, że walka ta trwa do dzisiaj, jeszcze się nie poddałem, choć obecne okoliczności sprzyjają przygnębieniu najdelikatniej ujmując pojecie depresji. No ale od początku, jak już wiecie mam 29 lat, urodziłem się w Krakowie od zawsze związany z dzielnicą Podgórze, tutaj spędziłem całe swe dotychczasowe życie. Pochodzę z rodziny robotniczej, matka wykształcenie podstawowe, a ojciec zawodowe. Można by powiedzieć, że „urodziłem się z nerwicą” jeśli rozpatrywać genetyczne źródło moich problemów, a mianowicie moja matka była 3 razy hospitalizowana w szpitalu im. Babińskiego w Krakowie (w tym miesiąc po moim urodzeniu) z rozpoznaniem zespołu omamowo-urojeniowego, ojciec natomiast posiada osobowość anankastyczną (dążenie do symetrii, skłonność do pedanterii itp.) Jak się można domyślacie takie środowisko mojego wczesnodziecięcego życia (nie licząc 9 lat starszego brata) było wręcz idealnym podłożem do wytworzenia się zaburzeń obsesyjno – kompulsyjnych (nerwicy natręctw). Z jednej strony matka, która przez swoją chorobę dawała mi sprzeczne informacje

i sygnały (przykład: matka mówiła kocham Cię, a za moment słyszałem, że jestem przeciwko niej) a z drugiej ojciec ze swoją osobowością anankastyczną upominał krzykiem na każdym kroku ograniczając moją dziecięcą wolność i związane z nim prawo do swobody (przykład: dostałem do zjedzenia kawałek ciasta, i ojciec krzyczał jedz nad talerzykiem bo nakruszysz na podłogę!!!) Pierwszy objaw mojej nerwicy jaki pamiętam, to moczenie nocne, po prostu do 9-tego roku życia najprościej mówiąc sikałem do łóżka podczas snu. Już wtedy byłem po raz pierwszy u psychologa – zabrał mnie ojciec, po wizycie został mi przepisany pierwszy w moim życiu lek na zaburzenia nerwicowe (chyba Imipramina). Pierwsze niepokojące objawy mojej choroby zaobserwowałem mając 14 lat, byłem wtedy na letniej kolonii. Pamiętam, że zacząłem sprawdzać czy w moim portfelu jest znaczek pocztowy na kartkę, którą miałem wysłać do domu i że robiłem to kilkadziesiąt razy w kółko, pomimo iż widziałem, że ten znaczek rzeczywiście jest w moim portfelu. Już wtedy mnie bardzo zaniepokoiło to, że takie natrętne sprawdzanie nie jest normalne i że ze mną jest coś nie w porządku. Jak się okazało, to był początek koszmaru jaki miał miejsce później. Mój świat zaczął się ograniczać do szkoły i swojego pokoju, w którym mogłem w „spokoju” i ukryciu wykonywać swoje chore rytuały. Tutaj chciałbym zaznaczyć, że jeśli chodzi o szkołę, to nauka nie stanowiła dla mnie problemu, byłem dobrym i pojętnym uczniem – niestety tylko to oceniam jako pozytyw mojego życia z tamtych czasów. Miałem znikomy kontakt z kolegami, nie lubiłem spotkań z grupą ludzi, a jedynie mieć jednego kolegę i z nim spędzać czas. W domu natomiast miałem taką oazę w której mogłem się oddawać swoim obsesjom i natrętnym czynnością. Nie będę się rozpisywał na temat tego zaburzenia, gdyż każdy z nas inaczej go przeżywa i natręctwa zarówno myślowe jak i czynnościowe dotyczą różnych rzeczy. Napiszę tylko pokrótce z jakimi ja się borykałem, a mianowicie początkowo były „standardowe” czyli sprawdzanie, czy gaz jest wyłączony, czy zamknąłem drzwi do domu, czy zgasiłem światło w jakimś pomieszczeniu. Dużo kompulsji dotyczyło także wielokrotnego dotykania jakiś przedmiotów, jak również moją uwagę skupiały różnego rodzaju pyłki, okruszki i inne nieczystości leżące na meblach lub też podłodze. Natomiast jeśli chodzi o obsesyjne myśli, to były to zdania powtarzane w kółko, zarówno w myślach jak i na głos nie dotyczące jakiejś konkretnej tematyki, po prostu były to przypadkowe zdania, które usłyszałem kilka dni wcześniej, albo przypominałem sobie konkretne wydarzenia z życia i wybierałem sobie jakieś zdanie które powtarzałem w kółko tak długo, aż tego zdania nie wypowiedziałem „idealnie” – ja nazywam to zaliczeniem natręctwa. Po prostu zdanie musiało być wypowiedziane poprawnie fonetycznie, nie mogło mnie nic zakłuć lub zaswędzieć np.: w kolanie, nie mógł do mnie z zewnątrz dotrzeć żaden dźwięk itp. (czyli idealne, perfekcyjne warunki zaliczenia natręctwa), jeśli choć jeden z tych warunków (w moim mniemaniu) nie był spełniony to całe zdanie musiałem powtórzyć od nowa, jak się więc domyślacie „zaliczenie” natręctwa graniczyło z cudem. Nie wiedziałem wtedy dlaczego tak robię, co jest przyczyną tego, że powtarzam te czynności i zdania (byłem nastolatkiem) – wiedziałem jedynie, że na pewno to co robię nie jest normalne, ale nie miałem nikogo zaufanego by mu powiedzieć o swoim problemie (rodzice zdawali się nie dostrzegać problemu, nie dopytywali się, dlaczego zamiast po szkole iść z kolegami pograć w piłkę jak siedzę sam w pokoju zwalając winę na moją osobowość), brat w tamtym czasie przeprowadził się do żony a jedynemu koledze jakiego wtedy miałem nie byłem w stanie opowiedzieć o tych rzeczach – bo po prostu wstydziłem się swojego dziwactwa i obawiałem się, że spotkam się z w najlepszym wypadku ze zbagatelizowaniem problemu a w najgorszym z wyśmianiem i odrzuceniem. Zacząłem jeszcze bardziej unikać ludzi, zacząłem mieć stany, kiedy nie mogłem się skupić, skoncentrować, myśleć , wtedy było właśnie najgorzej, myślałem, że ta niemożność myślenia mi już nie przejdzie nigdy i że nie będę w stanie normalnie funkcjonować, w związku z czym zaczęły mnie nachodzić ponure i depresyjne myśli. Wtedy jeszcze nie wiedziałem z czym mam do czynienia, po prostu nie umiałem nazwać tego stanu, wiedziałem tylko, że jest straszny!!! Nic dziwnego, że w stanie kiedy nie mogłem prawidłowo myśleć i ten stan się utrzymywał dłuższy czas nachodziły mnie bardzo ponure myśli, poczucie beznadziei i jakichkolwiek szans, że moja sytuacja się zmieni – no bo jak można normalnie funkcjonować nie mogąc myśleć!?! Czułem się bezradny, coraz bardziej przygnębiony, zaczęły pojawiać się myśli samobójcze. I tak wytrzymałem do 18 roku życia, wtedy to zacząłem 4 klasę technikum i wtedy mój zły stan osiągnął apogeum. Przez 3 lata miałem 100 % frekwencję obecności w szkole, natomiast z początkiem 4 klasy coś we mnie pękło, zacząłem się czuć obco w towarzystwie kolegów z klasy, miałem wrażenie, że nic do mnie nie dociera ze świata zewnętrznego, znajomy stan braku koncentracji i niemożności myślenia, takie wyobcowanie a z fizycznych objawów to duża potliwość na twarzy(głównie czoło), trzęsienie dłoni i uczucie „guli” w gardle – to mnie ostatecznie dobiło. Nie byłem w stanie się uczyć i po ok. tygodniu od rozpoczęcia roku szkolnego postanowiłem, że nie pójdę do szkoły. W między czasie byłem u lekarza ogólnego, mówiąc mu o swoim stanie psychicznym, zrobiono mi serię badań ogólnych, które wykazały że wszystko jest w porządku jeśli chodzi o zmiany organiczne. Po tych badaniach lekarz robiąc ze mną wywiad i dowiadując się, że mam myśli samobójcze zdecydował się skierować mnie do szpitala Babińskiego w Krakowie nie kierując mnie nawet uprzednio do specjalisty psychiatry. I można powiedzieć od szpitala zaczęła się moja walka o normalne życie. W szpitali byłem chyba ponad 2 tygodnie, zostałem wypisany z rozpoznaniem: depresja młodzieńcza i skierowany na dalsze leczenie ambulatoryjne. Dzięki mobilizacji, udało mi się kontynuować naukę w szkole jednocześnie chodząc na psychoterapię do kliniki psychiatrii dla dzieci i młodzieży na Kopernika. Jeśli chodzi o farmakologiczne leczenie, to w tamtym czasie przyjmowałem Anafranil. I tak będąc pod opieką tej kliniki skończyłem technikum, zdałem maturę i dostałem się na studia dzienne na Politechnice. Nie mogąc kontynuować leczenia w tamtej klinice, ze względu na wiek zostałem skierowany do poradni zdrowia psychicznego dla studentów na ul. Tokarskiego. Wtedy (teraz tak myślę) popełniłem błąd, gdyż uznałem że ponad 7 miesięczna terapia na Kopernika na niewiele się zdała i że mi niewiele pomogła. Straciłem wiarę w psychoterapię i nadzieję w wyzdrowienie upatrzyłem jedynie w farmakoterapii. Uważam, że wielki błąd popełnił lekarz psychiatra z tej poradni na ul. Tokarskiego dostając z kliniki na Kopernika rozpoznanie moich zaburzeń, a mianowicie: zaburzenia obsesyjno - kompulsyjne znacznie utrudniające zdolności adaptacyjne i widząc moje podejście do problemu, że chce go rozwiązać łykając tabletki. Nie uświadomił mi, że tego typu zaburzenia leczy się głównie poprzez psychoterapię a leki mają funkcję jedynie pomocniczą. Skierował mnie co prawda do psychologa, ale to nie był psychoterapeuta i stwierdziłem, że takie rozmowy mi nie pomogą i po 3 spotkaniach zrezygnowałem upatrując jedynego ratunku w tabletkach. I tak przeszedłem przez okres studiów (nieraz było bardzo ciężko, wpadałem w stany depresji, przez te 5 lat studiów miałem 3 epizody depresyjne, które wyglądały tak, że po prostu przez ponad miesiąc leżałem w łóżku w swoim pokoju bombardując się negatywnymi myślami włącznie z tymi żeby odebrać sobie życie) – oczywiście nie brałem cały czas tabletek, tylko jak było ze mną gorzej. Chcąc ulżyć sobie w swoich dolegliwościach często tabletki zastępowałem dużą ilością alkoholu, nieraz piłem alkohol biorąc tabletki. Przez swoje postępowanie rozpadały się moje związki z dziewczynami, po prostu przestawałem kontrolować picie, nie liczyło się dla mnie otoczenie oraz najbliższa osoba oraz to co do mnie czuje, alkohol miał dla mnie priorytet, wtedy nie liczyło się nic tylko żeby wypić jak najwięcej, picie i stan nietrzeźwości stały się dla mnie jedyną odskocznią od moich problemów z zaburzeniami lękowymi. Wiedziałem, że moje życie zaczyna mi się wymykać spod kontroli. Po skończeniu studiów (broniłem się rok po skończeniu ze względu na moje problemy i pracę którą podjąłem pod koniec 5 roku studiów, nie miałem czasu napisać pracy mgr) podjąłem staż w firmie budowlanej, na którym wytrzymałem zaledwie 1,5 miesiąca i po prostu już nie wróciłem do niej, gdyż lęk znów się nasilił. Wtedy też miałem ostatni epizod depresyjny (rok 2006) kiedy się poddałem chorobie i niecałe 2 miesiące leżałem w łóżku w fatalnym stanie. Zaznaczam, że cały czas mieszkałem z rodzicami – i na podstawowym poziomie miałem zapewnione utrzymanie. Zacząłem wtedy przyjmować nowy zestaw leków (Fluoksetyna, Miansemerck oraz Sulpiryd) i znowu tabletki przywróciły mnie do stanu „używalności” i po raz kolejny się podniosłem, dlatego uważam, że pierwszy epizod depresyjny jest najgorszy gdyż nie ma się absolutnie nadziei, że ten stan minie choć i tak podczas kolejnych epizodów ta świadomość że to piekło minie jest skutecznie przysłonięta przez ogromny ładunek negatywnych myśli jaki towarzyszy stanowi depresji. Od 2007 roku udało mi się podjąć pracę w zawodzie, wtedy bardzo się ucieszyłem i pomyślałem, że w końcu wyjdę na prostą, będę mógł zdobywać staż w swojej branży, moje życie nabierze sensu i będę mógł spokojnie patrzeć w przyszłość. Niestety ta praca to znowu był pozór normalności. Można powiedzieć, że w tej firmie pracowałem najdłużej bo aż 20 miesięcy. Nachodził mnie w tym czasie co prawda dobrze znajomy mi mówiąc w dużym uproszczeniu stan lęku, lecz dawałem radę go opanować – myślę, że głównym czynnikiem powodującym to, że w tej pracy tak zdołałem przetrwać był fakt, że przez pierwszy rok

pracowałem w pomieszczeniu z jedną osobą (dobry kolega ze studiów), potem zmieniliśmy pokój i doszła jeszcze jedna. Jednak gdy tylko w naszym pokoju pojawiało się więcej osób niemal natychmiast narastał we mnie lęk, który ustępował powoli z chwilą gdy te osoby opuszczały nasz pokój i znowu byłem z tylko z tym dobrym kolegą. Niestety, na tamtą chwilę nie miałem świadomości, które mam obecnie – prowadziłem dość nieodpowiedzialne życie, sobotnie noce spędzałem na imprezach którym towarzyszyła duża ilość alkoholu. Zdarzało się też, że potrafiłem wypić większą ilość alkoholu w tygodniu i na drugi dzień niedyspozycyjny przychodziłem do pracy. Mój brak zaangażowania w pracę i mój stosunek do niej został zauważony przez przełożonego i firma postanowiła się ze mną rozstać. Od tamtego czasu (już przeszło rok) nigdzie nie udało mi się dłużej pracować. W tym roku udało mi się przepracować zaledwie 2 miesiące (styczeń, luty). Już 3 razy skapitulowałem rozpoczynając nową pracę, raz w tamtym i 2 razy w bieżącym roku. W 2 pierwszych przypadkach, przyszedłem na jeden dzień do pracy po czym na drugi dzień już nie przyszedłem ze znanych Wam już powodów, a ostatnio przepracowałem kilka dni i znowu z tego samego powodu (silny lęk i związana z nim bezradność oraz niemożność adaptacji z nowymi ludźmi) uciekłem z pracy. Pod koniec ubiegłego roku, waśnie w chwili gdy straciłem tą „najdłuższą” pracę zgłosiłem się do swojej poradni i okazało się, że moja lekarka już tam nie pracuje i zostałem przepisany do nowego lekarza i dopiero właśnie on przepisał mi Rexetin który wraz z Miansemerckiem przyjmuję do dnia dzisiejszego oraz uświadomił mi bardzo ważną rzecz, pokazał mi moją kartotekę z 10 lat leczenia psychiatrycznego i powiedział: „widzi Pan ile tego jest, chce Pan zobaczyć za następne 10 lat drugie tyle dokumentacji z leczenia? Tabletki tylko działają objawowo, a przyczynę Pana zaburzeń lękowych musi Pan rozpracować na psychoterapii”. Początkowo byłem sceptyczny, lecz słowa tego lekarza dotarły do mnie dopiero po kilku miesiącach. W tym roku nastąpił pewnego rodzaju przełom, zacząłem się poważniej zastanawiać nad swoim życiem i powiedziałem sobie że muszę coś zmienić. Co ważne od początku roku jestem w związku z cudowną kobietą, której wiele zawdzięczam – czynnie angażuje się w proces mojego leczenia, wskazuje na moje błędy myślowe oraz postrzeganie świata i otaczających ludzi. Zyskałem nowe świadomości i wprowadziłem kilka zmian w swoim dotychczasowym życiu, które myślę są jednym z etapów wychodzenia z tego bagna. W tamtym roku udało mi się rzucić palenie (paliłem 8 lat), zmieniłem swój stosunek do picia alkoholu – nie jest już dla mnie celem każdego spotkania towarzyskiego, zacząłem się więcej ruszać (w lecie jazda na rowerze + rolkach a w domu ćwiczenia fizyczne) i mniej jeść dzięki czemu zrzuciłem w przeciągu pół roku 10 kg na swojej wadze. No i najważniejsze a mianowicie od maja b.r. zdecydowałem się na psychoterapię indywidualną (chodzę raz w tygodniu na 45 min. sesję). Mimo iż nie czuję jeszcze znacznej poprawy wiem jedno, że nie chcę przerwać tego procesu, który może okazać się dłuższy. W każdym razie swoją historią chce Wam pokazać moi drodzy, że na zmiany nigdy nie jest za późno, ja facet prawie 30 letni robię coś by zmienić swoje nastawienie do życia i świata. I pomimo, ze jest cholernie ciężko, to staram się nie poddawać i brnąć dalej – aż do ostatecznego zwycięstwa!!! Nie orientuję się czy może ktoś próbował zorganizować jakąś grupę wsparcia dla osób cierpiących na nerwicę w Krakowie, ewentualnie jeżeli takowej nie ma to może będziecie mi w stanie polecić jakąś terapię grupową? Osoby, którym mógłbym w jakikolwiek sposób pomóc bazując na swoim doświadczeniu proszę o kontakt na priv. Dziękuję wszystkim którzy dotrwali do tego momentu. Pomóżmy sobie nawzajem, dajmy sobie szanse!!!

 

 

Pozdrawiam Was ciepło !!! Natrętek :)

[marek_93]

co ja mogę napisać... zobaczyłem ten tekst, przewijałem w dół gdyż strasznie długi, aż zobaczyłem "gulę w gardlę"... od tego momentu postanowiłem, że przeczytam uważnie od początku. I jestem bardzo zaskoczony, albowiem niektóre z Twoich objawów są niemalże identyczne do moich.

 

Od dawna mam to uczucie (guli w gardle), z jednej strony zdawałem sobie sprawę, że to wymysł mojej psychiki, z drugiej zastanawiałem się - może jakiś 3 migdałek, albo coś ze mną nie tak... ja osobiście dopiero zamierzam się wybrać do psychiatry, ale mam identyczne, identyczne powtarzam objawy... pierwszym jest owa gula w gardle, mam lęk przed połykaniem jakiegokolwiek lekarstwa, bo boję się, że nie przełknę ;/ tak samo podczas jedzenia, a podczas połykania śliny specjalnie koncentruje się na tym, czy będę miał czucie tej guli...

drugim objawem który tak jak ty mam i ja, jest spotkanie ze znajomymi, a raczej znajomym... najchętniej spotykałbym się z 1 kolegą (tak było w przeszłości), z nim normalnie rozmawiałem, wspólnie śmialiśmy się... im więcej było osób, tym mniej byłem rozmowny. Gdy dla przykładu zleciało się 8 osób - nic, tylko skupienie się na swoich myślach, które nie dawały mi spokoju. Dzisiaj niestety te myśli nie dają mi spokoju nawet przy 1 osobie.

 

Ja również od małego miałem idealne warunki do wykreowania się nerwicy... mianowicie podczas ciąży mojej mamy, mój tata niesamowicie pił, mama ciągle się denerwowała... mój tata chorował na nerwicę, miał próbę samobójczą i po tej próbie wzięto go do szpitala psychiatrycznego (miałem wtedy 3 lata) z którego... uciekł. Od małego horror - kłótnie, (dokładnie to - jedz nad talerzykiem bo nakruszysz!!!), kłótnie, jeszcze raz kłótnie... ale ja odreagowywałem to wśród znajomych - jak to powiedział F. Neitschze - człowiek tak cierpi, że musiał wymyśleć coś takiego jak śmiech.

Do 13 lat byłem szczęśliwym chłopakiem, wesołym, otwartym na świat - wśród kolegów - w domu cicha myszka. W młodości również miałem natręctwa, ale udawało mi się je tłumić, nie były tak silne jak dzisiaj, mimo, że męczyłem się z jakimś czasami nawet tygodniami.

W wieku 13 lat odizolowałem się od społeczeństwa i moje myśli nie dające mi spokoju ciągle narastały, aż do dzisiejszego stanu.

Dzisiaj tych myśli jest zbyt dużo, aby je tutaj opisywać. Próbuję wziąć się na odwagę i iść do psychiatry, ale nadal nie mogę znaleźć sposobu jak to powiedzieć rodzicom, w mojej rodzinie panuje przekonanie że człowiek który chodzi do psychiatry jest wariatem, dlatego tata z szpitala psychiatrycznego uciekł. Jak byłem młody, po kłótni z tatą miałem próbę samobójczą, miałem nóż tuż przy sercu. Powstrzymał mnie sąsiad. Od tamtego czasu spokój, aż po jakiś miesiąc temu kiedy znowu taką próbę podjąłem, ale w ostatniej chwili odłożyłem nóż i moim 4 godzinnym obiektem przebywania stała się łazienka gdzie płakałem (rodziców wtedy nie było w domu). Ta ostatnia próba była przez myśli które nie dają mi spokoju, utrudniają niesamowicie życie, nie pozwalają z niego czerpać nawet najmniejszych przyjemności. Kiedyś aby od tych myśli uciec - grałem na komputerze np. ale to było złudne, myśli pojawiły się nawet nt. np. jakiejś gry. Teraz mam ochotę tylko spać bo jestem od nich wolny.

 

Przez takie g... tyle męczarni... Głęboko wierzę, że uda Ci/nam się wygrać z chorobą.

[eksajter]

idz do tego psychiatry, jesli rodzice sa starej daty i sadza ze jak ktos chodzi do psychiatry to jest wariatem to mozna powiedziec ze sa w błedzie i zal takiego czegos sluchac. Nie musisz im mowic ze sie leczysz. Gdybym ja sam nie zaczal sie leczyc to pewnie juz bym sie wykonczyl, ale ja nie chcialem stac w miejscu i tkwic w ty gównie tylko chciałem zmienic swoje zycie na lepsze. I zrobilem to! Ty tez sie wgarsc i zacznij sie leczyc. Jesli Ty o siebie nie zadbasz to nikt tego nie zrobi... takie jest zycie niestety.

[marek_93]

chętnie bym poszedł, ale na prywatnego trzeba mieć te 80-100zł + lekarstwa, a ja obecnie posiadam jedynie 30zł...

do państwowego aby iść, musi się o tym dowiedzieć tata bo innego wyjścia nie ma (wiecie o co chodzi, że nic się teoretycznie nie płaci tylko tacie z czegoś tam biorą, ja tam się nie orientuje w tym za bardzo ale wy pewnie wiecie o co chodzi, więc tata u państwowego rzecz niezbędna)...

poza tym, ostatnio mieliśmy lekcje z doradcą finansowym, który powiedział, że warto się szkolić w kierunku medycyny ponieważ w naszym 60tys. mieście nie ma psychiatry dziecięcego, a przyjeżdża z innego miasta raz na tydzień(?) i wtedy są do niego ogromne kolejki... czy ja, w wieku 16 lat kwalifikuje się do psychiatry dziecięcego czy normalnego?

[natrętek]

Witaj marek_93 !

 

Cieszę się, że odpowiedziałeś na mojego długiego posta, wierzę, że moja historia jest Ci pomocna i zawczasu zaczniesz walkę z tą piekielną chorobą. Po pierwsze koniecznie musisz się udać do psychiatry, niekoniecznie musisz powiadamiać ojca - jako uczeń jesteś objęty ubezpieczeniem rodziców i wystarczy, że sprytnie zdobędziesz legitymację ubezpieczeniową ojca. Oczywiście lepiej by było, żeby rodzice o wszystkim wiedzieli, ale jeśli uznasz, że może to przynieść więcej szkody niż pożytku, to działaj sam!

To twoje życie i nie pozwól by ta choroba nim zawadnęła!!!Poniżej zamieszczam link do poradnika dla cierpiących na NN dr Macieja Żerdzińskiego: poradnik-dr-macieja-erdzi-skiego-w-leczeniu-nn-t10398.html

Sam właśnie zaczynam go stosować. W razie jakiś wątpliwości pisz śmiało na priva. I pamiętaj - to jest całkowicie uleczalne, im dłużej będziesz zwlekał z terapią tym dajesz większe przyzwolenie na zawładnięcie twojego życia przez nerwicę natręctw i dalsze

pogorszenie!!!

 

Pozdrawiam, nie daj się ! Natrętek :)

[noowy6]

Tak jakbym czytał opis siebie... też od małego byłem nerwowy objawy natrestw miałem troche wcześniej... matka chora na depresje,natrectwa starszy nie lepiej Witaj w Klubie :)

[madzia25]

Czesc Nakretek. Ja tez jestem z Krakowa- NH. Mamy te sama chorobe, podobne doswiadczenia. Czytajac to co napisales, pomyslalam, jezu jest jest jeszcze ktos, kto przeszedl to co ja....u mnie hospitalizacja w babinskim trwala 9 dlugich tygodni nn doprowadzila do stanu psychozy...jak z jakiegos thrilera, naszczescie minely prawie 2 lata, wyszlam za maz, za mojego chlopaka, ktory wspieral mnie caly czas, (dzieki bogu!!!), studiuje, pracuje, choc bylo naprawde bardzo ciezko i nie powiem, ze czasem dalej nie jest...ale jestem pełna wiary. Biore leki, asentre, ketrel...ale nie chodze na zadna psychoterapie i teraz wiem dzieki Tobie, ze to wielki bład!!Fajnie bylo by utworzyc taka grupe wsparcia, w koncu sami wiemy najlepiej jak to jest...Popieram pomysl i mam nadzieje, ze kiedys sie uda. Pozdrawiam

[KrzysiekZ.]

Hej! Powodzenia w walce z tym g*****. Ja też jestem z Krakowa! Mam NN, od dobrych paru lat! Za niedługo będę musiał mówić parenaście. Chodzę na terapię BP, i do psychiatry a teraz będę zaczynał brać Asentre.

[natrętek]

Witam Was wszystkich, którzy odpowiedzieli na mojego posta, szczególnie Ciebie Madziu - doskonale rozumiem co przeszłaś i podobnie jak Ty myślałem, że jestem sam samiutki ze swoją historią. Bedąc na tym forum zmieniłem zdanie i wiem, że jest cakiem sporo osób, które przeszły/przechodzą podobne piekło. Szkoda, że w Krakowie nie ma takiej grupy wsparcia dla osób z zaburzeniami lękowymi, chętnie bym dołączył. Obecnie nie czuję się na siłach, żeby samemu pomysleć o założeniu takiej grupy wsparcia, choć jakby się ktoś do mnie dołączył to może wspólnymi siłami moglibyśmy stworzyć jakiś projekt. Tym bardziej, że na ten rok skończyłem terapię indywidualną ze względu na wyczerpanie limitu przez NFZ na świadczenie usług psychoterapeutycznych a nie stać mnie chodzić prywatnie na sesje terapeutyczne. W dziale ogłoszeń zamieściłem swój anons, a mianowicie poszukuję obecnie osób, które były by chetne podjąć terapię grupową na ul. Lenartowicza w Krakowie, a oto jego treść:

 

Witajcie !!!

 

Nie wiedziałem w jakim dziale zamieścić to ogłoszenie, ale pomyślałem, że ten będzie najbardziej odpowiedni. Mianowicie szukam osoby lub osób, które są chętne aby podjąć psychoterapię w Krakowie w Zakładzie psychoterapii (Poradnia Leczenia Nerwic i Zaburzeń Behawioralnych) na ul. Lenartowicza 14. Sam starałem się tam zakwalifikować 3 razy, ale jak dotąd nie udawało mi się i bedę próbował ponownie po rocznej przerwie. Szukam osób, które w najbliższym czasie chcą tam podjąć leczenie, w celu wymiany doświadczeń i opinii. Oczywiscie jeśli osoby nie mają żadnego doświadczenia w temacie psychoterapii, mogę zaproponować pomoc oraz dotrzymać towarzystwa w ścieżce kwalifikacji na grupę terapeutyczną - wiadomo, we dwójkę raźniej.

Osoby zainteresowane proszę o kontakt na priva lub w formie odpowiedzi na tego posta.

 

Pozdrawiam serdecznie - natrętek :)

 

Tak więc jeśli ktoś jest chętny to proszę o kontakt !

[natrętek]

Witajcie ponownie moi drodzy :)

 

Chciałem się pochwalić, że udało mi się zakwalifikować do grupy terapeutycznej na Lenartowicza !!! Wczoraj miałem pierwsze zajęcia z grupą do której dołączyłem i z którą będe uczestniczył w psychoterapii. Jesem z tego faktu niezmiernie zadowolony, bo przynajmniej teraz wiem, że to jest intensywna, codzienna terapia i te 3 miesiące pracy nad sobą ma duże szanse by odnieść trwały skutek. 4-te podejście i w końcu się udało - bardzo się cieszę ! :)

 

Pozdrawiam Was ciepło - natrętek :)

[Cognac]

Hej @natrętek, mam nadzieję że dobrze się trzymasz, trafiłam na Twój post sprzed 13 lat, bo szukałam info o Lenartowicza (gdzie się wybieram) A skojarzyłam po nicku, że kiedyś poznaliśmy się na spotkaniu tego forum, w Krakowie  

[natrętek]

Cześć Cognac, jakoś się trzymam się, choć bywały cięższe kryzysy. Lenartowicza to dla mnie odległa historia i zapewne obecnie wiele się tam pozmieniało.  Też kojarzę po nicku, że poznaliśmy się na spotkaniu forumowym w Krakowie  A Ty jak się trzymasz ?

Edytowane 3 Kwietnia 2023 przez natrętek

[Cognac]

W dniu 3.04.2023 o 12:21, natrętek napisał(a):

Też kojarzę po nicku, że poznaliśmy się na spotkaniu forumowym w Krakowie  A Ty jak się trzymasz ?

Tak było

Cóż, również, raz lepiej, raz gorzej, swego czasu cieszyłam się, że wyleczyłam się z depresji, tymczasem okazało się że psychiatra (na którego słowa wówczas psioczyłam) miał rację i mam depresyjne zaburzenia osobowości więc temat raczej ze mną poki co pozostanie I tak to leci