bujna wyobraźnia

[Bradlej95]

Cześć, od dzieciństwa jak pamiętam miałem bujną wyobraźnie. Wyobrażałem sobie różne sytuacje (często z bohaterami popkultury). Marzenia nasiliły się w 6 klasie i trwały w gimnazjum i liceum. Wyobrażałem siebie jako osobę wysportowaną, lubianą, bogatą oraz utalentowaną. Nie akceptowałem siebie, miałem kompleksy. W myślach prowadziłem fikcyjne dialogi oraz przeżywałem nierealne sytuacje. Nierzadko sytuacje o charekterze erotycznym. Zawsze brakowało mi poczucia bezpieczeńtwa. Oczywiście byłem świadomy co jest tu i teraz. Jak byłem proszony w domu o wykonanie jakieś czynności to uciekałem z marzeń. W okresie gimnazjum nie byłem akceptowany, nie miałem wielu przyjaciół. Zawsze chciałem być lubiany. Bardzo rzadko spotykałem się z "kolegą". Obecnie mam 27 lat, zdarza mi się "uciec wyobraźnią" w idealizacje/marzenia/iluzje. Wiem, że te marzenia w większości się nie ziszczą. Muszę żyć tu i teraz. Na szczęście teraz mam znajomych. Mam z kim spędzać czas. Czy miał ktoś z Was coś podobnego? Z tego co wiem to powyższe "zaburzenie" nazywane jest nadmiernym marzycielstwem. Pozdrawiam i czekam na odpowiedzi.

Edytowane 11 Lutego 2022 przez Bradlej95

[Dryagan]

@Bradlej95 tu chyba nie bujna wyobraźnia jest problemem - bo to można wykorzystać ku dobremu. Całej literatury by nie było, gdyby autorzy nie mieli bujnej wyobraźni. Problemem jest ucieczka z realnego do nierealnego świata, czyli zupełnie odrealnienie, a to już prowadzi do zaburzeń

[Bradlej95]

Obecnie staram się walczyć z powyższym zaburzeniem:

1. Znalazłem sobie hobby. Staram się w nim wytrwać. Nie chcę go porzucać.

2. Chcę radzić sb z problemami a nie uciekać od nich.

3. Staram się cenić i szanować.