"Tamte dzieci są lepsze, wy jesteście gorsze" .

[DOMINIKKKK]

Witajcie. Czy w waszych rodzinach też zdarzały się takie przypadki, kiedy wasz rodzic chwali cudze dzieci a was w ogóle a nawet ośmieszał?

Jak się przed tym broniliście? Co z waszą samooceną?

[lily994]

Witajcie. Czy w waszych rodzinach też zdarzały się takie przypadki, kiedy wasz rodzic chwali cudze dzieci a was w ogóle a nawet ośmieszał?

Jak się przed tym broniliście? Co z waszą samooceną?

Przez cale moje dziecinstwo i okres dojrzewania bylam osmieszana. Porownywana do moich kolezanek i pytana dlaczego nie moge byc taka jak one. Np. gdy cos mi sie stalo, rozbilam kolano czy zachorowalam zawsze mama miala pretesnje, ze mi to sie przydarzylo a nie komus innemu... Non stop porywnywali mnie do kogos innego przez co czulam sie jak zero, bo nie potrafilam sprostac ich wymaganiom. A gdy juz cos mi sie udalo to nigdy nie bylam chwalona. Jak sie bronilam ? Nie bronilam sie. Bylam dzieckiem, nie potrafilam sie bronic. Zamknelam sie w sobie i uciekalam w swiat fantazji. Z moja samoocena dalej jest kiepsko ale nad tym pracuje. Najgorzej jest gdy wracam w rodzinne strony, bo musze nauczyc sie stawiac rodzine granice i nie pozwolic, by znowu mnie gnoili. A roznie z tym bywa

[Gość flossy]

Tak. Teraz wiem, że te porównania miały służyć zmobilizowaniu mnie, a ośmieszanie było "działaniem uprzedzającym" zanim ktoś inny - w ich mniemaniu - mnie (albo ich jako moich rodzicieli!) ośmieszy, ale...skutki okazały się odwrotne od zamierzonych. Wtedy w ogóle się nie broniłam. Myślałam, że jeśli tak mówią, to znaczy, że tak jest. Nie przyszło mi do głowy, że "dorośli ludzie" mogą być niezbyt mądrzy A teraz? Po prostu "śmiertelnie poważnym tonem" oznajmiam im co robią i dlaczego to robią. Kiedy wystrzelony pocisk wrócił kilka razy i uderzył celnie, zaczęli się pilnować

[arahja7]

W domu ojciec potrafił mi naubliżać, że ludzie mnie palcami wytykają bo nie udaję lepszej i mądrzejszej niż jestem.

 

Jak się broniłam? Moja matka mówiła, że nie ma na mnie mocnych a ja jej udowadniałam, że ma rację. Albo musieli mi dać spokój albo moje będzie na wierzchu. Teraz w pewnym stopniu trzymają dystans bo wiedzą, że mogę im zaszkodzić.

 

Niestety kończy się to samotnością wśród ludzi. Samoocena jest dobra, ale potrzeba kontaktu z drugim człowiekiem znacząco zmalała w stosunku do średniej.

[Luna89]

U mnie niestety też było to samo. Wieczne porównywanie mnie z innymi, ośmieszanie, krzyczenie, obwinianie o wszystko a i nawet bicie na oczach innych. Wieczny stres, wstyd ta niepewność co go wyprowadzi z równowagi spowodowały, że dużo z tego wyparłam ale niska samoocena została. Bronić się nigdy nie potrafiłam. Zawsze znosiłam wszystko w milczeniu i tak jest do tej pory. Dosyć szybko zaczęłam uciekać w alkohol i inne używki żeby jakoś to w sobie zagłuszyć.

[mark123]

Ojciec tak uważał, matka z kolei odwrotnie. W dzieciństwie wierzyłem matce

 

[Gość]

Byłam zawsze poniżana i porównywana z innymi dziećmi, które oczywiście były lepsze ode mnie we wszystkim. W ogóle zostałam wychowana w przeświadczeniu, że jestem inna. No ale cóż, rodzice robili co mogli, żeby wyrwać się z biedy, sami nie dojadali, żebym ja miała kanapki do szkoły. Czy można mieć do nich o cokolwiek pretensje? Nie można. Prawem rodzica jest wychować dziecko wg swoich zasad. I tyle w temacie.

[mpConroe]

Mój tata non stop porównywał mnie z kyzynami mojego przyrodniego brata. To było strasznie irytujace. Już tak nie robi, bo mojego brata też porownywał i ten młody ojca przeszkolił

 

Z koleji moja mama non stop gada jakieś bzdury. Porównuje wszystkich do mojego wujka, jej brata. Uważa go za najbardziej inteligentnego człowieka jakiego zna i wg niej "poświęcił swoje życie" co jest totalną bzdurą. Po prostu nie poradził sobie najlepiej w życiu. Z resztą, moja mama podobnie. Zaprzepaściła swoją szansę na dorobienie się czegoś konkretnego w życiu, ale to nie przeszkadza jej dawać wszystkim w koło rady życiowe (które są o kant d. potłóc). Mimo jej najszczerszych chęci i dobrych intencji, cóż... dobrymi intencjami piekło jest wybrukowane.

[Gość Luna*]

Tak, moj tata mial taka metodę, zawsze wyroznial kogos innego, najcześciej byla to moja starsza kuzynka.

Wtedy sobie z tym nie radziłam, teraz mi to zwisa.

 

[mpConroe]

3 godziny temu, Ḍryāgan napisał:

U mnie to był starszy brat. Zawsze był mi stawiany za wzór i byłem traktowany jako gorszy, bo robiłem inaczej niż on. Był dla rodziców ideałem (jak zginął w wypadku awansował do roli świętego), a ja wszystko robiłem nie tak i im na złość, w dodatku we łbie mi się pomieszało.

 

Wow, ale karma!

 

W sensie - współczuje straty brata, ale na rodzicach, jak widać, wyróżnianie się zemściło. Tak z boku patrząc, nie osądzam!

[mpConroe]

3 godziny temu, Ḍryāgan napisał:

@mpConroe dawne czasy... Ja bym tego nie traktował jak karmy. Tak się stało i tyle, a upływający czas sprawił, że jeszcze bardziej brata idealizowali. Pamiętali tylko to co było dobre i wspaniałe, bo to było patrzenie z oddali. Najgorsze jak rodzice chcą swoje ambicje realizować poprzez dzieci i nie dopuszczają myśli, że dziecko nie jest tak doskonałe jak wg nich powinno.

Teraz jestem z ojcem w dobrych układach, a mama nie żyje. Ojciec zmienił się względem mnie dopiero jak zostaliśmy z rodziny tylko we dwóch i jak mu się wnuczka urodziła, może dlatego, że się z  miejsca w niej zakochał. Wobec mnie jak byłem dzieciakiem uprawiał totalną tresurę, a niuńkę rozpieszcza - zupełnie inne podejście

To przykre co piszesz  moja mama nieustannie mnie krytykuje. W ogóle nie ma zrozumienia dla mojej choroby. Wg niej powinienem „zawierzyć życie kościołowi” i „przestać brać te leki”. A z dziadkami tak już jest - gdy pojawia się dziecko, zmieniają podejście.