Brak motywacji do życia

[Kamil093]

Witam wszystkich serdecznie.

 

Moje problemy z nerwicą rozpoczęły się dokładnie 8lat temu gdy poszedłem do szkoły OHP (ponieważ w obecnej miałem duże problemy i nauczycielki nie dawały żyć) niestety nie było tak kolorowo w nowej szkole po jakimś czasie zostałem napadnięty przez bandę złodziejaszków i potem sprawa trafiła na Policje i od tego momentu rozpoczęły się moje problemy: zastraszali mnie, grozili pobiciem itd... mój koszmar w tej szkole trwał dokładnie 3lata chodziłem w strachu i lęku do tej szkoły jakoś skończyłem bo musiałem, ale niestety z skutkami zmagam się do dziś mam poważne problemy przed wyjściem z domu, przed kontaktem z innymi ludźmi (unikanie gestów patrzenia w oczy), jestem cały roztrzęsiony i mam przyspieszone bicie serce, nie mogę się skupić na niczym, jestem wrogo nastawiony do ludzi (chociaż w głębi duszy wiem, że nie każdy jest zły, ciężko mi to zmienić), często zamykam się w sobie, w towarzystwie się krępuje, często spoglądam w telefon lub cały czas w nim siedzę byle by nie myśleć, ręce mi się trzesą bardzo co niestety bardzo mnie stresuje żeby nikt nie zobaczył co się zemną dzieje i nie wzioł mnie za jakiegoś nawidzonego lub gorzej, jak idę ulicą nie idę pewnie siebie tylko tak jakbym kontrolował to jak chodzę nogi mi się plączą i jestem zgarbiony. Mam 24 lata i w żadnej pracy nie porobię dłużej niż nie cały miesiąc lub kończy się tylko na rozmowie kwalifikacyjnej mam dość takiego życia bo niestety każdy się śmieje że jestem nierób i nic nie umiem. Bardzo proszę o pomoc co robić bo już sam nie daje rady. A chciałbym w końcu normalnie żyć

[aguskaguska]

Ja nigdy nie zostałąm napadnięta, ale mam pewne wnioski ze swoich doświadczeń, które się srawdzają w wielu przypadkach. Przynajmniej u mnie:). Przede wszystkim musisz zaakceptować 2 rzeczy: 1. swój lęk i 2. swoją przeszłość (czyli to że zostałeś napadnięty).

 

1. lęk to nie jest złe uczucie, tylko niewygodne. Jest całkowicie naturalny i wcale nie musisz na siłę przestawać się bać. Organizm nie ma tyle energii żeby cał czas być w stanie paniki i po jakimś czasie po prostu lęk powinien zmaleć sam. Chyba że go będziesz blokował, to wtedy się skumuluje i wzrośnie. I trzeba go najpierw trochę zrozumieć. Strach się różni od lęku tym, że strach jest wtedy, kiedy coś niebezpiecznego się dzieje, a lęk jest wtedy, kiedy nie ma zagrożenia (czyli jak Cię napadali to był strach, a już po napadzie lęk). Lęk jest po to, że organizm daje w ten sposób znać że coś jest nie tak. To może na przykład chodzić o coś właśnie z przeszłości, dlatego czasem pogodzenie się z przeszłością pomaga.

2. Każde wydarzenie ma jakieś plusy i minusy i kształtuje Twój charakter. To że się boisz wyjść to wcale nie musi być minus. Jak popracujesz na tym, to może Ci to nawet wyjść na plus, bo strach zmaleje a Ty będziesz bardziej uważny niż do tej pory. Weź też pod uwagę to, że z tego wybrnąłeś i to też pokazało jakieś Twoje cechy charakteru. Nie wiem jak z tego wybrnąłeś, ale wybrnąłeś skutecznie bo żyjesz i jesteś cały.

 

Głowa do góry, wierzę, że dasz radę:). Nie daj bandzie sfrustrowanych (i pewnie nieźle doświadczonych przez życie) gości niszczyć sobie życia, bo dlaczego?