Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE) cz.II

[shira123]

hankm,

moze nie prowadzisz zycia takiego jak bys chcial?

 

a ty sam,jak myslisz-dlaczego nienawidzisz siebie?

[shira123]

jak tam u was?

 

u mnie wszystko szlag trafil-mam od kilku dni strasznego doła...placze ciagle,wszystko bez sensu

 

terapii tez nie mialam 3 tygodnie bo duzo pracowalam

[Butterfly923]

U mnie nieco lepiej, zrzucilam już prawie 5 kg, czuję się dzięki temu lepiej. 

Przede mną jeszcze 30 kg do zrzucenia, wierzę że tym razem wytrwam do końca. 

Miałam też 3 tygodnie przerwy od terapii i czułam się beznadziejnie, jednak teraz będę stale uczęszczać na nią. 

Trochę mam ostatnio spraw na głowie, bo podjęliśmy decyzję z mężem o zakupie własnego mieszkania, mamy dosyć ciągłego wynajmowania i płacenia dużych pieniędzy - w tym przypadku cena za wynajem wynosi 1500 zł... 

Opowiadajcie co tam u was słychać, pozdrawiam

[nieidealna]

Po ponad 2 miesiącach w dwóch szpitalach (w zasadzie to w 5, ale tylko dwa psychiatryczne) przedwczoraj w końcu wróciłam do domu - miesiąc w jednym szpitalu, 3 dni w domu, oddział chorób metabolicznych (bo dodatkowo choruję przewlekle), skąd po 3 dniach przeniesiono mnie na psychiatrię, ponad miesiąc na psychiatrii i dom. W międzyczasie raz pobyt na toksykologii, raz na intensywnej terapii. Jak ogarnąć życie? Nie wiem, czy sobie poradzę, skoro już w dniu wypisu sięgnęłam po alkohol. Biorę leki: Tranxene, Kwetaplex XR, Lamilept, Trittico CR, Asentra, Propranolol WZF. Niby jest całkiem dobrze, ale jednak nie czuję się na siłach, żeby np. wrócić do pracy - na szczęście jestem na L4. W nadchodzącym tygodniu wracam na terapię indywidualną, czym się cieszę i jednocześnie stresuję. Próbuję leczyć blizny, jakoś je zmniejszyć, rozjaśnić, chodzę w rękawkach rowerowych. Włosy wypadają mi garściami, często boli mnie głowa, dziś przespałam 12 godzin. W szpitalu przytyłam, więc teraz czeka mnie walka z dodatkowymi kilogramami, co przy zaburzeniach odżywiania jest zdecydowanie utrudnione. I teraz się zastanawiam: po co to wszystko? Po co się starać? Wydawać niemałe pieniądze na leki (bo poza proplanololem wszystko na 100%)? Nie wiem, jak żyć.

[shira123]

2 godziny temu, nieidealna napisał:

Po ponad 2 miesiącach w dwóch szpitalach (w zasadzie to w 5, ale tylko dwa psychiatryczne) przedwczoraj w końcu wróciłam do domu - miesiąc w jednym szpitalu, 3 dni w domu, oddział chorób metabolicznych (bo dodatkowo choruję przewlekle), skąd po 3 dniach przeniesiono mnie na psychiatrię, ponad miesiąc na psychiatrii i dom. W międzyczasie raz pobyt na toksykologii, raz na intensywnej terapii. Jak ogarnąć życie? Nie wiem, czy sobie poradzę, skoro już w dniu wypisu sięgnęłam po alkohol. Biorę leki: Tranxene, Kwetaplex XR, Lamilept, Trittico CR, Asentra, Propranolol WZF. Niby jest całkiem dobrze, ale jednak nie czuję się na siłach, żeby np. wrócić do pracy - na szczęście jestem na L4. W nadchodzącym tygodniu wracam na terapię indywidualną, czym się cieszę i jednocześnie stresuję. Próbuję leczyć blizny, jakoś je zmniejszyć, rozjaśnić, chodzę w rękawkach rowerowych. Włosy wypadają mi garściami, często boli mnie głowa, dziś przespałam 12 godzin. W szpitalu przytyłam, więc teraz czeka mnie walka z dodatkowymi kilogramami, co przy zaburzeniach odżywiania jest zdecydowanie utrudnione. I teraz się zastanawiam: po co to wszystko? Po co się starać? Wydawać niemałe pieniądze na leki (bo poza proplanololem wszystko na 100%)? Nie wiem, jak żyć.

Pociesze cie,zycie jest. Zmienne raz jestes pod wozem raz na wozie.  Ja mam oprocz borderline w pakiecie choroby autoimmunologiczne xo jakis cas zapalemie stawoq i oka.i tez kiedys od szpitala do szpitala...ale uwierz mi przyjda lepsze dni tak jak u mnie teraz.

[nieidealna]

Godzinę temu, shira123 napisał:

Pociesze cie,zycie jest. Zmienne raz jestes pod wozem raz na wozie.  Ja mam oprocz borderline w pakiecie choroby autoimmunologiczne xo jakis cas zapalemie stawoq i oka.i tez kiedys od szpitala do szpitala...ale uwierz mi przyjda lepsze dni tak jak u mnie teraz.

Też mam autoimmunologiczną.

[blond07]

@shira123wspaniale pocieszasz życie jest zmienne hmm ... samo się zmienia i same te lepsze dni przychodzą?? gdzieś to już słyszałam dawno temu i jakoś nie doczekałam się 

[blond07]

A może ja jestem połamaną kozą pod tym wozem i nie mogę wyjść na ! hahaha

[shira123]

No i moj dlugi stabilny dobry okres poszed w ch.......dzis silny kryzys w pracy tak plakalam ze pol sklepu mnie pocieszalo.....juz chcialam rzucic robote ale menager nie chcial mnie puscic..

[blond07]

zrobię ,nie zrobię ,dam radę, nie dam rady. I tak w kółko, Nie potrafię podjąć żadnej decyzji . Mam tego dość, czuję się wyczerpana 

[karanfil]

Wracam do wątku w nowym wcieleniu i z diagnozą przyklepaną przez tych od głowy.

Co u Was?

[shira123]

dziś-u mnie dobrze.wyspana i pozytywna)ogolnie tez do przodu)

[karanfil]

9 minut temu, shira123 napisał:

dziś-u mnie dobrze.wyspana i pozytywna)ogolnie tez do przodu)

 

Cieszę się

[shira123]

co tam slychac drogie borderki?

 

u mnie dużo zmian-na lepsze.

zmieniłam prace której nie lubiłam.

teraz ucze angielskiego,w domu.bardzo się stresowałam na początku,teraz jest o niebo lepiej.

jestem z siebie bardzo dumna,ze przelamalam leki i dalam rade)

grunt to uwierzyć w siebie.

no i po długiej przerwie odnawiam relacje damsko meskie))jestem podekscytowana)

ogolnie-jest mega dobrze-fruwam z radości))

 

a jeszcze niedawno miałam kryzys,bylam wyczerpana nerwowo,duzo stresow.

[karanfil]

@shira123 dobrze to czytać

 

U mnie bardzo chwiejnie, ale w dolnych rejestrach. Aktualnie czuję ulgę i spokój, rozmowa z koleżanką postawiła mnie do pionu. Bardzo dużo pracuję, ale jest mi z tym dobrze, mimo chronicznego zmęczenia.

[karanfil]

Puk puk, ktoś tu jeszcze zagląda?

[blond07]

U mnie dół, spadam w dół, czarny, ciemny dół, tyle widzę. Robię szalone rzeczy i normalne życie znowu jest nie do zaakceptowania. Kiedy to się zmieni,jak to jest kiedy nie wiesz już co zrobić, na co masz ochotę, jak wyjść z siebie Autodestrukcja, źli ludzie i złe życie  

[shira123]

co u Was,moje drogie?

 

u mnie ostatni tydzień depresyjny.

ciagly deszcz,samotnosc bo 1 przyjaciolka nie ma czasu a druga bardzo chce się spotkać ale stwierdziłam ze jej nie lubie...niestety nie jest zbyt dobrym człowiekiem.

w pracy ok ale zycie uczuciowe lezy jak zwykle a wszyscy dookoła zakochani.

 

dwie znajome lat 50 plus poznaly ''milosc zycia''

ale cieszy mnie moja reakcja, bo już nie zazdroszczę,zycze im szczęścia i dodaje to otuchy

ze milosc można spotkać w każdym wieku)

 

dziś lepiej-bylam na cudnym jesiennym spacerze w lesie,zrobilam stroik jesienny/jeszcze dynie kupie/

rozmawiałam długo z 2 przyjaciółkami ,malowałam obraz i zrobiłam pierwszy raz

w zyciu zeberka i wyszly dobre))

 

acha i znalazłam nowa T,bo obecny średnio mi pomaga,1 spotkanie za 2 tyg. chce się skupic teraz glownie na

sprawach uczuciowych. wish me luck)

[karanfil]

@shira123 cieszę się, że miałaś dobry dzień

 

U mnie nowość - po kolejnym letnim epizodzie depresyjnym stabilne samopoczucie z dużą tendencją zwyżkową nie wiem, co dalej i jak długo to potrwa, ale jest dobrze.

 

Dodatkowo widzę, że terapia zaczyna przynosić efekty. Może nie spektakularne, ale coś się zmienia.

Edytowane 13 Października 2019 przez karanfil

[Gabunia]

Witam,jestem tutaj nowa. Czy zagląda tutaj jeszcze ktoś ? Czasami chciałabym pogadać z kimś kto rozumie co się we mnie dzieje,mam nadzieję że przyjmiecie mnie ciepło :D

[chojrakowa]

shira123, uszanowanko

I resztę z wątku witam serdecznie, ponownie. Bo stąd się nie da odejść.

 

Ja znów jestem w doopie. Dobrze, że moje "dam sobie radę sama za wszelką cenę" działa poprawnie na najwyższych obrotach, bo gdyby nie to, siedziałabym od lipca na zamkniętym. Ale walczę. Nie wiem tylko o co. Pewnie o NAS.

Jestem w związku, w sumie trudnym, co nie jest żadną nowością. Mężczyzna jest trudny, ale czuje, kocha mnie i akceptuje. I pomaga mi jak może, chociaż wszyscy tu wiemy, że wcale nie może. I ja jestem trudna (haha sic).

Czy ktoś jedzący jakiś stabilizator może mi przybliżyć jego działanie? Brałam topamax, który był tragiczną w skutkach pomyłką i tegretol, ale za krótko by doświadczyć efektów innych niż wysypka.

U mnie klasyk, huśtawki tak upiorne, że czasem czuję się jak naspidowana, z galopującym powoli lękiem, odrealniona i wszechmocna, czasem przybita, wegetująca na granicy nieobecności i zupełnie bezradna. Lęk, przez który drżę albo wsciekłość, którą niszczę wszystkich dokoła.

Regularnie oszukana, pominięta, olana, niechciana, zaniedbana a więc niekochana i jazda.

Potrafię wierzyć w bajki sprzedawane mi przez mój umysł tak głęboko, jakby działy się naprawdę. Ale dociera to do mnie po czasie, oczywiście, jak już szaleństwo przestaje mnie całkowicie pochłaniać.

Schudłam bardzo i tak, jakby mój własny umysł mnie wykańczał, więc akcje anorektyczno/bulimiczne na razie mam z głowy.

I nie śpię, albo śpię za dużo, ale działam. Dysocjuję, okaleczam się, niszczę rzeczy i ludzi. Wiem to wszystko, mam na talerzu, w końcu moja samoświadomość po latach terapii taka wielka... i co? I nic. Płonę.

Biorę trittico i asentrę, działają na lęk. Zazwyczaj, bo są takie sytuacje i takie dni, że tylko clonazepam działa. I na myśli samobójcze działają, ucichły, wolę przeczekać, już nie piszę listów, nie zbieram tabletek.

Tak, idę do psychiatry, tylko sama siebie pytam: po co? Żeby mi ulżył? Stłumił, złagodził, ukoił, współczuł, pogadał i polecił mi wszystkie rozwiązania, które znam i które nie działają?

Chcę żyć. Chcę mieć rodzinę. Koty. Konia. Dzieci. Wykształcenie. Spokój. Kiedy? JAK?

Nie jest mi do śmiechu, nie czytuję artykułów o bpd, blogów, nie taplam się w swoim zaburzeniu. Nie mogę wstać z niego, otrząsnąć się, odkleić go znów. I znów. I znów.

Nie wiem, co jest mną, jaka jestem, gdzie się ono kończy a ja zaczynam, mam dość gapienia się w lustro i przyglądania odbiciu ze zdziwieniem, wypatrując siebie.

 

Nie oczekuję po tym poście niczego. Może ktoś jest w tym samym miejscu co ja i zbijemy smutną piątkę?

Może.

Chyba moja bezradność musiała się gdzieś wylać, a nie znalazłam miejsca lepszego niż to.

Od zawsze i na zawsze z Wami dziewczyny,

chojrakowa wita znów

[shira123]

chojrakowa

 

przykro ze u ciebie gorzej...probowalas pregabaline?ona bardzo uspokaja wycisza. a chodzisz nadal na terapie?  ja tez biore trittico na sen.

[shira123]

W dniu 15.10.2019 o 19:27, Gabunia napisał:

Witam,jestem tutaj nowa. Czy zagląda tutaj jeszcze ktoś ? Czasami chciałabym pogadać z kimś kto rozumie co się we mnie dzieje,mam nadzieję że przyjmiecie mnie ciepło :D

Gabunia jasne ☺napisz cos o sobie.od niedawna wiesz ze masz borderline?ja jestem juz po 3 latach terapii moze cos pomoge☺trzymaj sie

[chojrakowa]

Shira123, nie chodzę, przeprowadzam się i nie chce żeby ktoś mi grzebal w uczuciach bez sensu, skoro i tak za chwilę wyjeżdżam. W planach.

Muszę działać, nie mogę przysypiac.

Zdaje sobie sprawę że ze względu na sama historie choroby jestem pacjentka trudna do prowadzenia farmakoterapii, nie wiem na co liczę, ale idę dziś pogadać.

[Gabunia]

Shira123 jestem na samym początku swojej drogi, od 2 miesięcy mam diagnozę, i biorę olzapin - mam mieszane uczucia co do tego leku, z jednej strony widzę różnice a z drugiej strony czuje ze za mało, chodzę na razie na terapię i już zrezygnowałam z ośrodka otwartego z terapia grupowa z powodu braku czasu bo pracuje na cały etat.