Ukatywnienie się objawów po zanotowaniu, iż ustąpiły?

[zjebnerwicowy]

Zauważyłem, iż w ostatnim czasu coraz częściej objawów nie mam, aż do momentu, gdy zdam sobie sprawę, że ich nie ma, co prowadzi nieuchronnie do ich nawrotu w przeciągu dosłownie kilku sekund. Wystarczy kolejne oczyszczenie umysłu, choćby poprzez mocne skupienie się na czymś innym, by objawy znikły, po czym poprzez kolejne uświadomienie ich absencji prowadzi do nawrotu. I tak błędne koło.

 

Ma/miał ktoś tak?

 

Poradził sobie?

 

Tu problem tkwi jakoby w fakcie, iż objawy można samemu wywołać, czując się zaniepokojonym ich brakiem. Sytuacja taka wydaje się być, z racji długotrwałego przyzwyczajenia, nienormalna, co musi prowadzić do reakcji zwrotnej. Oczywiście mogę podać przykłady objawów, niektóre zapewne będą dla Was bardzo zabawne i absurdalne (dla mnie też w sumie). Słowem, by rozwiązać tą patologię należałoby się nauczyć myśleć tak, by w o ogóle przez glowę nie przemknęła myśl, iż czegoś, notabene niepożądanego, nam jednak brak. I kurczę, żeby to proste było

[zjebnerwicowy]

Zauważyłem, iż w ostatnim czasu coraz częściej objawów nie mam, aż do momentu, gdy zdam sobie sprawę, że ich nie ma, co prowadzi nieuchronnie do ich nawrotu w przeciągu dosłownie kilku sekund. Wystarczy kolejne oczyszczenie umysłu, choćby poprzez mocne skupienie się na czymś innym, by objawy znikły, po czym poprzez kolejne uświadomienie ich absencji prowadzi do nawrotu. I tak błędne koło.

 

Ma/miał ktoś tak?

 

Poradził sobie?

 

Tu problem tkwi jakoby w fakcie, iż objawy można samemu wywołać, czując się zaniepokojonym ich brakiem. Sytuacja taka wydaje się być, z racji długotrwałego przyzwyczajenia, nienormalna, co musi prowadzić do reakcji zwrotnej. Oczywiście mogę podać przykłady objawów, niektóre zapewne będą dla Was bardzo zabawne i absurdalne (dla mnie też w sumie). Słowem, by rozwiązać tą patologię należałoby się nauczyć myśleć tak, by w o ogóle przez glowę nie przemknęła myśl, iż czegoś, notabene niepożądanego, nam jednak brak. I kurczę, żeby to proste było

[zjebnerwicowy]

Zauważyłem, iż w ostatnim czasu coraz częściej objawów nie mam, aż do momentu, gdy zdam sobie sprawę, że ich nie ma, co prowadzi nieuchronnie do ich nawrotu w przeciągu dosłownie kilku sekund. Wystarczy kolejne oczyszczenie umysłu, choćby poprzez mocne skupienie się na czymś innym, by objawy znikły, po czym poprzez kolejne uświadomienie ich absencji prowadzi do nawrotu. I tak błędne koło.

 

Ma/miał ktoś tak?

 

Poradził sobie?

 

Tu problem tkwi jakoby w fakcie, iż objawy można samemu wywołać, czując się zaniepokojonym ich brakiem. Sytuacja taka wydaje się być, z racji długotrwałego przyzwyczajenia, nienormalna, co musi prowadzić do reakcji zwrotnej. Oczywiście mogę podać przykłady objawów, niektóre zapewne będą dla Was bardzo zabawne i absurdalne (dla mnie też w sumie). Słowem, by rozwiązać tą patologię należałoby się nauczyć myśleć tak, by w o ogóle przez glowę nie przemknęła myśl, iż czegoś, notabene niepożądanego, nam jednak brak. I kurczę, żeby to proste było

[*Monika*]

zjebnerwicowy, Dystans by a bardzo skupiasz się na sobie i objawach.

Może masz skłonności do hipochondrii?

Leczysz się?

[*Monika*]

zjebnerwicowy, Dystans by a bardzo skupiasz się na sobie i objawach.

Może masz skłonności do hipochondrii?

Leczysz się?

[Triss]

Widzisz, masz kolejny dowód, że jesteś całkiem zdrowy, a to tylko twój mózg steruje tymi objawami.. nie masz żadnej "zewnętrznej" choroby, która jest poza twoją kontrolą. Nie da się oszukać samego siebie i np. próbować o czymś nie myslec, czegoś się nie bać. Musisz naprawdę, szczerze uwierzyć i przyjąć do wiadomości, że coś co kontroluje twój mozg = ty sam nie jest dla ciebie niebezpieczne, nie jest chorobą i generalnie czy te objawy wystąpią czy nie, nie ma znaczenia. Wtedy zacznie ci to "zwisać" i w kolejnym etapie przestaniesz się tym przejmować.

[Triss]

Widzisz, masz kolejny dowód, że jesteś całkiem zdrowy, a to tylko twój mózg steruje tymi objawami.. nie masz żadnej "zewnętrznej" choroby, która jest poza twoją kontrolą. Nie da się oszukać samego siebie i np. próbować o czymś nie myslec, czegoś się nie bać. Musisz naprawdę, szczerze uwierzyć i przyjąć do wiadomości, że coś co kontroluje twój mozg = ty sam nie jest dla ciebie niebezpieczne, nie jest chorobą i generalnie czy te objawy wystąpią czy nie, nie ma znaczenia. Wtedy zacznie ci to "zwisać" i w kolejnym etapie przestaniesz się tym przejmować.