Coś ze mną nie tak...

[PanProblemowski]

Cześć, mam problem (chyba lub raczej) chciałem się z Wami nim podzielić i może poprosić o dobrą radę. Mam 27 lat, mój ojciec zmarł nagle w 2006 roku, pracowałem wtedy za granicą. Po powrocie w 2009 roku, zachorowała moja mama na raka płuc, spadł na mnie ciężar opieki w czasie trwania leczenia, niestety mama zmarła w listopadzie 2010, przy mnie, w domu. Miesiąc później w styczniu dostałem telefon wieczorem od sąsiada babci, gdy przyjechałem na miejsce w progu drzwi zastałem leżącego dziadka (ojca mamy) - nie żył, pomagałem wynosić ciało dziadka pracownikom zakładu z uwagi na kręte schody w kamienicy. Przyszedł październik, dziadek ze strony ojca zmarł, asystowałem przy wynoszeniu jego ciała z domu, podobna sytuacja jak poprzednio. Pochowałem trzy bliskie mi osoby nad którymi sprawowałem opiekę. Nie mogę sobie poradzić z życiem codziennym, podczas każdej, najzwyklejszej czynności, jak pranie, sprzątanie czy nawet wspólne siedzenie przy stole ze znajomymi wracają te obrazy. Przesiaduję samotnie w domu często. Zanikły u mnie wszelkie ambicje, działałem społecznie, wypowiadałem się, pisałem - znikło wszystko. W towarzystwie jestem cichy, nie odzywam się, mam obawy co to tego, w jaki sposób moje słowa zostaną odebrane. Mam problem również ze zwykłym telefonowaniem gdziekolwiek, gdy tylko łapię za słuchawkę skacze mi tętno, denerwuję się. W towarzystwie podczas śmiechu, od razu przypominam sobie rok strat tylu ludzi. Nie odnajduję się w mojej firmie którą prowadzę, nihilizm, marazm. Mam nieduże problemy finansowe. Każde działanie które podejmuję w mojej opinii nie ma sensu, widzę śmierć, trumny, przypomina mi się ból i cierpienie które widziałem. Beznadziejność. Nie mam myśli samobójczych, jedynie problem umierania męczy mnie co dzień x-razy na dobę.

Moja dziewczyna ma dużą rodzinę, moim zdaniem nie rozumie co czuję, słyszę bym wziął się w garść, ale gdy to słyszę popadam jeszcze w większy marazm.

[*Wiola*]

PanProblemowski, Przeżyłeś traumę. Widocznie jesteś wrażliwym człowiekiem i odbiło się to na Twojej psychice. Nie będę się silić na stawianie diagnozy, czy jest to nerwica, depresja czy może coś innego. Dla mnie jest jasne , że potrzebujesz fachowej pomocy. Zgłoś się do Poradni Zdrowia Psychicznego , porozmaiwaj z lekarzem , niech zdecyduje czy potrzebujesz leków i niech skieruje Cię na terapię. Przykre ,że dziewczyna tego nie rozumie, bo w takiej sytuacji naprawdę dziwne byłoby gdyby to wszystko spłynęło jak po przysłowiowej kaczce:(

[pannaAlicja]

PanProblemowski, myślę, że masz depresję. I Twoja dziewczyna nie jest w stanie Ci pomóc bardziej, niż wspierając Cię... tak jak pisze *Wiola*, powinieneś zgłosić się do PZP, nie obędzie się bez antydepresantów, które pomogą Ci odzyskać chęci do życia, motywację... To wróci, wierz mi. Trochę potrwa, ale wróci.

Pozdrawiam

[tahela]

To co się stało nie jest dla ikogo radosnym przezyciem wiadomo,że śmierć bliskich osób jest bardzo duza trauma i cieżko się z tym pogodzić szczególnie jeśli widziało sie jak ta osoba przy nas umiera lub pomaga się wynosic ciało , takie rzeczy nie pozostają bez odbić na psychice. Dziwne ,ze Twoja dziewczyna, która powinna być wsparciem nie rozumie tego , przeciez powinna chyba ,ze jest mało wrażłiwa . Sama pamiętam jak umarła moja babcia i ja widziałam byłam mała a ten obraz przesladuje mnie do dzisiaj. Po czymś takim potrzebujesz czegoś więcej niz weź się w garść a psycholog moze pomóc bo to tylko krok do depresji.