brak samoakceptacji

[stracony]

Dość prosta autodiagnoza a zajęło mi to parę lat. Więc balansuję cały czas w zależności od okresu od niechęci do dużej nienawiści do siebie. Nienawidzę swojego wyglądu, głosu, sposobu myślenia, zachowania. Oczywiście odbija się to na moich kontaktach z otoczeniem bo czuję się gorszy od innych ludzi. Biorę do siebie winy innych ludzi (np ex żony) i usprawiedliwiam ich swoim postępowaniem. Stąd w pracy z psychoterapeutą na pytanie co chciałbym zmienić w sobie pierwszą odpowiedzią jest, że wszystko.

Ostatnio wyszło,że nie żyję własnym życiem i jest to prawda bo nie akceptując siebie nie akceptuję tego co robię. Więc robiąc coś mam większe lub mniejsze odczucie, że jest to niewłaściwe.

Stąd może moje złe samopoczucie, depresyjny charakter z atakami depresji, fobia społeczna i tysiąc innych spraw które sobie przypisuję.

można to jakoś przejść samemu? Oczywiście poruszę też ten temat na następnym spotkaniu z psycho

[Zenonek]

Pierwsze pytanie, probowales jakis lekow ? Wiem, wiem maja niska skutecznosc, ale zawsze masz te 20-40 % na pelne wyleczenie. Jak nie pomoga na dysmorfofobie to przynajmniej moze ogranicza lęki.

[stracony]

Cital, seronil....obecnie trzymam się bez leków i nie mam ochoty do nich wracać. poza tym obecna niechęć jest niczym w porównaniu z nienawiścią sprzed brania seronilu.

[Zenonek]

CZyli lek cos tam pomogl ? A jaka dawke brales ?

[Pasman]

Czesc zatracony.

 

Fajnie ze masz zapał żeby cos pozmieniac. Z tym ze nierealne jest zmienic wszystko.

Ważna jest też kolejność rozpracowywania problemów, i tzw wsparcie, przez co nie wszystkim się to udaje.

 

Generalnie jeśli nie pamiętasz traum z okresu niemowlęcego ani nadużyć seksualnych to rokowania są dobre.

[stracony]

brałem przez pół roku seronil, najpierw 2 miechy 20mg a potem 40mg. M/w w okresie odstawiania zacząłem psychoterapię. Terapia jest fajna, ale jestem za głupi i postępy mam mizerne. Pewnych spraw nie ogarniam, często gubię się w tym wszystkim i nie wyciągam wniosków. Rozumiem co do mnie mówi ale nijak nie potrafię tego ogarnąć praktycznie, a moje prośby o konkrety zawsze są odmowne, bo nie może mi powiedzieć co mam robić. Racja, sam to muszę zrobić ale nawet z pewnym naprowadzaniem nie potrafię.

Ekhh szkoda mi jej bo trafiła na głąba.

 

Może komuś pomogła jakaś książka typu jak poznać siebie albo abc samoakceptacji ?

[Gość]

zatracony, spokojnie ja z terapii,z wsparcia korzystam 9 lat to dopiero tłumok ze mnie

postępy nie od razu są widoczne,to cały proces który musi trwać

[stracony]

no a dla mnie 7 miesięcy wydaje się zbyt długim okresem. Tym bardziej, że dużo spraw wciąż wraca a mnie coraz bardziej wstyd, że nie umiem wyjść ze swoich schematów. Co jakiś czas przychodzi moment, kiedy chcę zrezygnować ale wg psycho to moja cecha, że jak jest ciężko to uciekam od problemu.

[Gość]

Cześć zatracony-dobrze,że bierzesz udział w terapii jesteś zbyt surowy dla siebie.Najważniejsze,że się starasz!w terapii postępy wychodzą różnie wydawaje sie np.ze coś masz za sobą przepracowane,a tu nagle problem powraca.Lata mi zajęło pojmowanie swoich wzorców postępowania,nadal nad tym pracuje i mam wrażenie że już nic nie wiem.To wymaga czasu,daj go sobie spokojnie bez obwiniania siebie.Wiele ludzi nawet nie zacznie terapii,bo im się nie chce są za wygodni,zbyt zadufani w sobie.Ty się starasz i to zasługuje na uznanie!!

[tahela]

to ja przynajmniej nigdy nie mialam czegoś takiego by mysleć o sobie ze jestem totalnym zerem czy tym podbnie, moze trochę inna , ale ze zerem tak bym o sobie niepowiedziała jak pamietam ani w przedszkolu ani wszkoole ani teraz i brdzo nie lubię jak ktoś tak mowi o sobie kazdy ma swoja historię i jest kimś, brak mi pewności siebie ale to jakby nie wchodzi w poczucie własnej wartości

[stracony]

No ale jak z tym walczyć? Wmawianie sobie, że się jest zajebistym w ogóle nie działa bo to nic poza ironią nie wnosi.

[Gość]

Wmawianie sobie niczego nie zmienia,musisz zmienić nastawienie do siebie,poczuć że jesteś wartościowym człowiekie,dostrzec swoje mocne strony,zrobić z nich dobry użytek.To wymaga czasu,dyscypliny,ale procentuje na przyszłość.

 

-- 19 sie 2011, 09:52 --

 

Spokojnie daj sobie czas,nie przejmuj że coś nie wychodzi nie musi wszystko,nie obwiniaj siebie,a szanuj za to te się starasz.

[Sookol123]

Niby taki sam, a jednak inny...

Nie wiem od czego zacząć, ale jak to bywa chyba zacznę od początku.

 

Niedługo rozpoczęcie roku szkolnego. Można powiedzieć, że te wydarzenie zbliża się dużymi krokami. Z jednej strony cieszę się z tego, bo zobaczę niektórych ludzi z którymi można się pośmiać, a z drugiej strony, presja i nauka doprowadza do tego, że najchętniej cały rok szkolny mógłbym przespać. Nie chodzi tu, jednak o szkołę. Dzień po zakończeniu roku szkolnego obiecałem sobie, że spróbuję się zmienić. Głównie tu chodzi o charakter. Są negatywne cechy, które po prostu mnie trapią, a nie mogę ich się pozbyć Mijał lipiec, minął prawie sierpień, a tu nic. Ani trochę się nie zmieniłem. Chociaż tak bardzo próbowałem, to nic się nie udało. Ani trochę. Teraz jak pójdę do szkoły 1-szego września, przyjdę do niej taki sam jak byłem w lutym czy też czerwcu. Zawiodłem się na sobie i nie potrafię sobie tego wybaczyć. Nie chcę wracać we wrześniu do szkoły wiedząc, że będzie tak samo jak wcześniej. Znowu będzie tak, że mało kto mnie będzie lubiał. Mimo, że mam "kilku" znajomych. Chciałem poznać więcej osób, a tu nic...

Jak mi się nie udało to przynajmniej chciałbym poznać wasze opinie i dowiedzieć się jak radziliście sobie w tego typu sprawach. Wasze opinie będą dla mnie bardzo cenną uwagą do dalszego "polepszania" siebie.

POZDRAWIAM :)

Edytowane 19 Sierpnia 2011 przez Gość

[*Monika*]

Sookol123, Witaj.

Myślę, że samemu będzie Tobie trudno zmienić się.

Powinieneś umieć zaakceptować siebie takim, jakim jesteś. Kazdy ma wady i zalety.

Z jakiś przyczyn sobie nie radzisz ze swoimi trudnościami.

Jak przedstawiają się Twoje relacje z rodzicami?

[Sookol123]

Moje relacje z rodzicami są dobre, chociaż zawsze mogłoby być lepiej. Zawsze jednak zdarzają się większe i mniejsze kłótnie...

[*Monika*]

Sookol123, jakie mięli wymagania wobec Ciebie?

[tahela]

zatracony,

ale ty nie masz byc odrazu najlepszy bo tez nie bedziesz , badz soba , miej swoją historię jak wielu innych ludzi, nik ne ejst zerem i w sumie nit nie ejst super lepszy od innych, po prostu przyjmj do wiadomosci z eejstes człowiekiem który ma swoje wady i zalety, swoje koszmary i rzaczy z ktrymi sobie ei radzi ale to go nie ustawia na pozycji zera ze sobie czasem z czyms nie radzi, na pozycji wyjątkowosci tez nie i tyle

[Sookol123]

Monika1974

Moi rodzice mają wymagania jak większość rodziców na świecie:

dobrze się ucz, nie pal, nie pij, dobrze się zachowuj, nie ćpaj etc.

[*Monika*]

Sookol123, Chodziło mi o to czy Cię wspierają, dopingują jak masz ciężkie sytuacje, akceptują Cię takim, jakim jesteś.

[Sookol123]

Monika1974

 

Oczywiście, że dopingują, czasami jednak wole poczekać i sam sobie poradzić z problemem niż się komuś "spowiadać". Dla mnie mówienie komuś o problemach, tym bardziej moich jest bardzo trudne i bardzo rzadko to robię ;/

[Gość]

Sookol123, a to widzę,że mamy te same chore pragnienia "ulepszania siebie".Z chęcią poczytam bo sama mam problem.

Nasze zalety nie mogły by istnieć bez naszych wad.Wszystko jest powiązane,wzajemnie się uzupełnia.Jest jak symbol Tao.

ale ja chę być nadczłowiekiem

[Sookol123]

Kasiątko Ja niestety, naprawdę czuję, że jestem do d**y. Czuję, że tracę znajomych, a coraz trudniej zyskać mi nowych. Kiedy myślałem, że jest lepiej okazało się, że nagle wszystkie moje starania poszły na marne Chcę po prostu być taką osobą, która nie musi starać się aż tak o zaufanie, jak teraz. Chciałbym być akceptowany, a nie przez niektórych wyśmiewany. "Rozumiem, że nie można być doskonałym, ale chciałbym dążyć do tego, żeby zyskać chociaż część swojej doskonałości"

 

-- 24 sie 2011, 23:11 --

 

Czyli widzę, że nikt nie potrafi mi pomóc, nic spróbuje sobie sam poradzić :/

 

-- 27 sie 2011, 23:54 --

 

źle mi bardzo (

[ekspert_abcZdrowie]

Witam!

 

Wiara w to, że jest się beznadziejnym i brak samoakceptacji ugruntowuje w człowieku przekonanie, że jest do niczego, że nic nie potrafi, do niczego się nie nadaje, że inni go nie lubią, że nie zasługuje na miłość, szacunek ani przyjaźń. Niskie poczucie własnej wartości odbiera prawo do szczęścia. Człowiek koncentruje się tylko na tym, co negatywne, na wadach i porażkach. Nigdy nie jest tak, że coś jest jednolicie białe albo czarne. Na szczęście, nasza osobowość może pomieścić zarówno pozytywne cechy, jak i znaleźć miejsce dla tych mniej chlubnych, z którymi też trzeba nauczyć się żyć. Każda wada może mieć pozytywne konotacje, np. nieśmiały człowiek jest jednocześnie dyskretny, a niepewny i zalękniony sprawia wrażenie dobrego powiernika tajemnic. Uchodzi za introwertyka, któremu można powierzyć sekret. Dla wzmocnienia samooceny warto wypisać na kartce szereg cech i zachowań, jakie u siebie się lubi, nawet najbardziej niedorzeczne i głupie. Lubię swoje piegi, zapisuję piegi, uważam, że umiem słuchać innych, dorzucam do worka "pozytywów". Jeśli trudno mi samemu znaleźć u siebie pozytywne cechy, pytam innych. Czasami rodzina, znajomi i przyjaciele mogą zasypać nas nieoczekiwanymi odpowiedziami. Niejednokrotnie człowiek przekonany, że jest generalnie do niczego, słysząc, że daje fajne rady albo potrafi uniezależnić się od opinii innych, być trochę takim "udergroundowcem", dziwi się, bo nigdy by nie wpadł, że to może być jakimkolwiek plusem w jego charakterze. Zachęcam zatem do zadawania pytań bliskim, za co nas cenią i lubią. Odpowiedzi zwrotne stanowią czasem fajny sposób na poprawę samopoczucia i bombardowanie swojego ego komplementami. Więcej o pomysłach, jak się zaakceptować i podnieść własną samoocenę, można znaleźć po poniższymi linkami:

 

http://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci, np. robienie osobistych map, autoanaliza, zalety i mocne strony itp.

http://portal.abczdrowie.pl/samoakceptacja

 

Pozdrawiam

[Gość]

Nie przymuje pozytywnych zdań na swój temat.Myślę,że ja siebie lepiej znam.Pamiętam wszystkie wpadki,gafy,nawet te z przed10-15 lat sobie wypominam.Czasem umyślnie jak poczuje się pewniej,żeby "sprodzadzić siebie na ziemie".

Czasem myślę ,że wcale nie chę być sobą,chciałabym nie ważne kim brzydszym,gorszy,kto ma lepiej czy gorzej w życiu, nie ma różnicy byle nie być sobą.

Może mam pozytywy,ale moje wady są najgorsze ze wszytkich-tez tak czasem myśle,keidy mam troche nastrój

[pm_77]

no też mam podobnie, jak ktoś coś napisze pozytywnego, to zaraz wyszykuję argumenty na przeciw