Cześć jestem tu nowa

[Cassandra]

Zarejestrowałam się na tym forum dopiero przed chwilą i nie za bardzo wiem jeszcze jak i co. Generalnie nie wierzę już w nic i nie mam siły do żadnego działania. Walczę z depresją (i czasem objawami lękowymi) od wielu lat. Były leki, terapia (nadal ) i mam wrażenie że ciągle wracam do punktu wyjścia. Czasem jest lepiej ale i tak generalnie na 1 dzień dobrego nastroju przypada 2 tygodnie kiedy nie mam sil wstać z łóżka. W obecnej chwili jestem w tym gorszym stanie, cały czas śpię albo użalam się nad sobą i nie mam siły by cokolwiek zrobić. Mam ogromne poczucie winy względem mojej rodziny że nie moge być taka jak by chcieli, a przynajmniej zdjąć z nich ciężar utrzymania domu itd. Generalnie mają dosyć mojego smutku i braku chęci do życia, a ja bardzo chciałabym żeby nie musieli tego oglądać. Chciałabym też myśleć że mam jakąś przyszłość ( w sensie pozytywnym, aktywnego działania) ale widzę tylko czarną ścianę. I znowu się użalam. Sorki, musialam to komuś chociaż napisać. Pozdrawiam

[amelia83]

Witaj często ostatnio jestem w takiej anhedonii jaką opisujesz,tez staram sie z nią walczyć,..chyba trzeba życ po prostu z dnia na dzień,nie rozkminiać za bardzo przyszłości.

Rozgość się,powinno zainteresować Cię wiele wątków jest naprawde interesujących

A ile masz lat,zajmujesz się aktualnie czymś,uczysz się jak wygląda Twój dzień

[Cassandra]

Mam 24 lata. Kończę teraz studia zaocznie ale mam wrażenie że wcale się już nie uczę tylko zdaję na zasadzie improwizacji i dobrej opinii (kiedyś naprawdę zakuwałam). Od 5 miesięcy nie pracuję i ciężko mi coś znaleźć. Wiem że po tych studiach wcale nie będzie lepiej bo badałam już teren. Kiedys kochałam czytać,interesowałam się wieloma rzeczami, teraz nie pamiętam kiedy w ogóle coś czytałam. Mój dzień wygląda tak że budzę sie, jem albo nie, siadam przed komputerem i oglądam jakies głupoty. Teraz mam jedno zlecenie do napisania i po prostu nie umiem się skupić. W ogóle z koncentracją kiepsko.

[Lord Cappuccino]

Witaj zbłąkana duszyczko.

Jaki kierunek?

[Cassandra]

Cześć Mad_Scientist

 

Chodzi Ci o moje studia? Filologia angielska.

[Gość]

Cassandra, witaj

Ja również znam ten stan który opisujesz. Mam nadzieję że kiedyś nam to minie i będziemy po prostu żyć... a póki co mogę powiedzieć tyle, że warto rozmawiać... chociaż tu na forum...

[Korba]

Cassandra, witaj na forum :)

[aleksanna]

Zarejestrowałam się na tym forum dopiero przed chwilą i nie za bardzo wiem jeszcze jak i co. Generalnie nie wierzę już w nic i nie mam siły do żadnego działania. Walczę z depresją (i czasem objawami lękowymi) od wielu lat. Były leki, terapia (nadal ) i mam wrażenie że ciągle wracam do punktu wyjścia. Czasem jest lepiej ale i tak generalnie na 1 dzień dobrego nastroju przypada 2 tygodnie kiedy nie mam sil wstać z łóżka. W obecnej chwili jestem w tym gorszym stanie, cały czas śpię albo użalam się nad sobą i nie mam siły by cokolwiek zrobić. Mam ogromne poczucie winy względem mojej rodziny że nie moge być taka jak by chcieli, a przynajmniej zdjąć z nich ciężar utrzymania domu itd. Generalnie mają dosyć mojego smutku i braku chęci do życia, a ja bardzo chciałabym żeby nie musieli tego oglądać. Chciałabym też myśleć że mam jakąś przyszłość ( w sensie pozytywnym, aktywnego działania) ale widzę tylko czarną ścianę. I znowu się użalam. Sorki, musialam to komuś chociaż napisać. Pozdrawiam

hej..... TEŻ JESTEM TU NOWA:) również walczę z deprechą i to już prawie 18 lat.Zjadłam wiadro benzo, terapię też zaliczyłam i to nie jeden raz.Czy wierzę ,że idzie pokonać to świństwo co nam zabiera radość? nie wiem. Nauczyć się z tym żyć to jedyne moje pragnienie. Szukałam tego forum,żeby się poużalać bo nie każdy potrafi zrozumieć co to lęk.. nie mówie o tym z nikim... określam się jednym zdaniem mam coś z głową-dziwnie na mnie patrzą i na tym kończy się temat obecnie musiałam iść na l4 . bo o ironio pracuję w służbie zdrowia NIE MAM SIŁY pracowac-czekam aż wróci na razie jestem na etapie siedzę i patrzę w sufit...( teraz w kompa) serdecznie Cię pozdrawiam... NIE JESTEŚ SAMA

[Cassandra]

Hej aleksanna

Dzięki, szczególnie za zwrot "nie jesteś sama" bo zwykle jestem. Prawda jest taka że ludzie którzy nie przechodzą depresji tego nie zrozumieją. Nie wiem czy mogę nauczyć się z tym żyć, te najgłębsze stany dezorganizują mi całe życie, wycofuję się ze spotkań w ostaniej chwili, przestaję próbować cokolwiek zmienić. Już nie wiem czy ja sie odsuwam od ludzi czy ludzie ode mnie bo ciągle chodzę smutna, nie śmieję się, nie umiem podtrzymać rozmowy. u mnie "oficjalnie" zaczęło się 10 lat temu, ale wcześniej też nie było różowo. w prochy też juz nie wierzę. też masz takie etapy że czujesz się ok, masz energie, czujesz że możesz coś zmienić, a następnego dnia nie możesz wstać z łóżka i ani wymyśleć jak temu zaradzić? Dzięki że napisałaś. SERDECZNIE POZDRAWIAM