witajcie (swój swojego w sieci znajdzie:)

czesc,

postanowilam poszukac ludzi z podobnym problemem do mojego,zeby pokonac troch towarzyszace mi poczucie wyobcowania..ostatnio zerwalam dobrze rokujaca znajomosc z facetem,oswiadczajc,ze jestem chora i nie nadaje sie do normalnego zycia..najgorsze jest to,ze w to wierzę, taka wiara daje mi ochrone przed zaangazowaniem sie;moja psychoterapeutka mówi wciąż,że to moja decyzja,żeby w końcu zacząć czuć,ale mi się wydają,że te uczucia mnie zabiją..jestemw kropce.

w ogole to choruje od października,mam za soba trzy hospitalizacje,terapię grupową,przerwanie studiów(medycyna..)

teraz terapia indywidualana raz w tygodniu i zycie z dnia na dzień,chociaż pewnie wiecie jakie to trudne

pozdrawiam

Pozdrawiam Cię cieplutko i zycze powodzenia w walce.

czesc jestes wsrod swoich

czesc tutaj znajdziesz wsparcie

Witaj na forum,

czuj się jak u siebie.

Pozdrawiam Serdecznie,

Admin

Witam :)

hej margot! ja mam podobnie w sprawach sercowych, boję się angażować w związki, bo przecież nie potrafię normalnie żyć, ale dobra rada, nalezy powiedzieć facetowi prawdę co Ci jest,a jeśli tego nie zrozumie, tzn.że nie jest Ciebie wart i tak naprawdę nie darzy Cię szczerym uczuciem. Tak mi kiedys poradziła terapeutka, ale musiało minąc 2 lata jak teorię przełożyłam na praktykę i w piątek tak zrobiłam-powiedzialam chłopakowi, którego przez nerwicę trzymałam na dystans, co tak naprawdę mi dolega....i ku mojemu zdziwieniu-zrozumiał, a przynajmniej przyznał,że jemu to nie przeszkadza.

Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę powodzenia!!!

No to teraz rozumiem swoje postępowanie, wiele lat nie dopuszczałam do siebie, że jestem chora

Zawsze doprowadzałam do rozpadu związków, potem poczucie winy.

Ostatnio przez 2 lata byłam w związku bardzo rokującym, mieliśmy nawet plany, pozwoliłam sobie na bliskość... ale wtedy też podświadomie wiedziałam, że zbyt piękne by było prawdziwe, bo...Jestem nie godna, napewno na to nie zasługuję! Pojawiła się panika przed każdym Jego wyjazdem, strach... Ale gdy rozsypałam się po wypadku, rehabilitacji, pomimo bólu jaki mu zadałam został... I tak się bałam,że odejdzie, ale on był ze mną i swoimi kłopotami, no to pokolejnym ataku depresji, najpierw nie odbierając telefonu przez tydzien, potem zrobiłam awanturę, że o mnie nie dba... Powiedziałam wszystko czego nie powinien usłyszeć, a potem płakałam, leżałam i znowu moje życie nie jest takie o jakim marzyłam... Bo jak się dzieję,że marzenia się spełniają to ja nie umiem tego przyjąć, bo na to nie zasługuję... Dlatego tak bardzo Cię rozumiem, a siebie nie bardzo... Trzymaj sie ciepło