Nerwica a nasze prawdziwe Ja

wydaje mi sie ,ze przebaczysz z czasem , narazie widocznie jest to zaswieze. Dopoki nie wybaczymy i dopoki nie zaakceptujemy tego , ze swiat nie jest naszym wrogiem to chyba nigdy nie bedziemy szczesliwi...

Może wyjdźmy od tego punktu, że żaden człowiek nie działa celowo źle. Każdy ma uzasadnione i zakodowane w przeszłości motywy działania. Ja nie wierzę w to że ktoś krzywdząc drugiego człowieka wie że to robi, po prostu nie zdaje sobie z tego sprawy, jest zbyt mało doświadczony żeby widzieć że swoim postępowaniem kogoś niszczy. Jest tylko słabym ułomnym człowiekiem jakim my jesteśmy,ma swoje wady, kompleksy, blokady i mechanizmy reagowania. Rodzice którzy krzywdzą dzieci nie są złymi ludźmi ale słabymi i zagubionymi. Wybaczenie im to jedyna droga do uzdrowienia siebie. W nienawiści nie da się żyć, bez miłości też nie.

Może wyjdźmy od tego punktu, że żaden człowiek nie działa celowo źle. Każdy ma uzasadnione i zakodowane w przeszłości motywy działania. Ja nie wierzę w to że ktoś krzywdząc drugiego człowieka wie że to robi, po prostu nie zdaje sobie z tego sprawy, jest zbyt mało doświadczony żeby widzieć że swoim postępowaniem kogoś niszczy.

Dobre

Może wyjdźmy od tego punktu, że żaden człowiek nie działa celowo źle. Każdy ma uzasadnione i zakodowane w przeszłości motywy działania. Ja nie wierzę w to że ktoś krzywdząc drugiego człowieka wie że to robi, po prostu nie zdaje sobie z tego sprawy, jest zbyt mało doświadczony żeby widzieć że swoim postępowaniem kogoś niszczy.

Dobre

jesteś złym człowiekiem lolu?

Byłem .

Ano widzisz Ja tam wierzę w potencjał dobra każdego człowieka, tylko za dużo jest komplikacji w życiu, niezrozumienia czy zwykłej głupoty żeby ludzie zachowywali się idealnie, ale kiedy to zrozumieją to zmieniają to zachowanie. Oczywiście upraszczam, bo trudno jest usprawiedliwić pedofilów, gwałcicieli , czy Hitlera, ale moim zdaniem to chorzy ludzie.

Chyba niemal wszystko wreszcie zrozumialam. Poczułam to. Czymkolwiek jest Ja prawdziwe, a Ja neurotyczne. JA właśnie zrozumiałam kim jestem naprawdę. Córka bardzo poważnie chorej neurotyczki, robiącej wszystko, by spełnić jej wygórowane wymagania. Ona zawsze podawała się za owy ideał, dlatego robiłam wiele, by się do niej upodobnić [nieświadomie]. Przejęłam po niej tak wiele przykrych cech, aż się w głowie nie mieści. A wszystko po to, by mnie wreszcie zaakceptowała. Pesymistyczne nastawienie, skrywanie uczuć, bojowe nastawienie do ludzi. Nawet skłonność do bezsenności oraz wszczynanie awantur bez powodu!

Teraz rozumiem co oznacza świadomość. Jest piękna, a zarazem tak przerażająca...

Wiem, że to nie jestem Ja prawdziwa, tylko Ja stworzone na potrzeby otrzymania zrozumienia. Teraz to rozumiem i chcę odzyskać swoją tożsamość.. Już nie chcę jej przypominać, muszę się ratować.