Dzień ale czy dobry?

Nie mam już pomysłów na to, co zrobić ze swoim życiem...kilka tygodni temu stwierdzono u mnie depresję...(nawet nie wiem co mam napisać)...byłam na kilku wizytach u psychologa, ale czuję, że one mi nic nie dają-staczam się coraz bardziej, od pewnego czasu prócz poczucia bezsensu wszystkiego wokół mnie pojawiły się lęki-panicznie boję się zostać w domu sama-wpadam w taką panikę, ze cały czas płacze-nie potrafie się uspokoić...to jest nie do zniesienia, nie potrafie sobie z tym poradzić. Na samą myśl, że mam zostać sama w domu przez kilka godzin sprawia, że zaczęłam mieć myśli samobójcze, wolałabym bowiem żeby mnie wcale nie było- nie musiałabym wtedy przeżywać tych strasznych chwil...Nie wiem czy ktoś jest w stanie mi pomóc-jak dotąd czuję, że nikt tak naprawde nie potrafi zrozumieć przez co ja przechodze...mój narzeczony mówi bym zmieniła pracę (ta którą mam mi nie odpowiada pod wieloma względami) i pomyślała nad zmianą studiów...bo stwierdzam, że te które wybrałam są pomyłka-ja jednak męcze się na nich już 4 lata i nie wiem czy warto je teraz odpuszczać...? naprawde nie wiem co mam robić...najgorsze prócz lęków jest poczucie, że nie ma nic co bym chciała robić- żadnej pracy, ani studiów...nie wyobrażam sobie dalszego "życia" ...każdy dzień mnie przeraża... bardzo prosze o jakiekolwiek wskazówki...o pomoc...

Witaj,

No cóż, widzę że masz podobną sytuację jak ja ładnych parę lat temu. Pisałam już w innym temacie, że największy błąd jaki mogłam zrobić to nie zabrać się od razu za leczenie. Nie przychodzi to szybko i łatwo, ale trzeba jak najszybciej zacząć. Teraz jestem w dużo lepszym stanie, ale to trwało latami, a właśnie dlatego że unikałam leczenia. W moim przypadku pomogły trzy rzeczy naraz:

- psychiatra i leki dopóki nie poczułam, że chcę je rzucić

- terapia u psychologa, która trwa już 3 lata

- i ważna zmiana w życiu, która była nie do uniknięcia, ale gdyby nie trwająca terapia nie przeszłabym jej

Co radzić....sama musisz wiedzieć czy jesteś w stanie pociągnąć te studia, ale jeśli to czwarty rok, to ja bym sie na Twoim miejscu starała je skończyć. Po pierwsze wiem z doświadczenia, że Twój obecny stan może być przeszkodą w podjęciu kolejnych. Możesz to odczuć jako porażkę, a to bynajmniej Ci nie pomoże. Z drugiej strony skończenie ich może dostarczyć satysfakcji, a to ważne.

Zmiana pracy nieraz też wychodzi na dobre. Napisałaś, że masz narzeczonego....czy czujesz w nim oparcie i czy wszystko jest jak należy?

Cześć atabe, miło Cię poznać. Nie poddawaj się tak szybko - czasem na rezultaty trzeba dłużej czekać ale zawsze warto