"Głos" w głowie

Od pewnego czasu w mojej głowie pojawia się "ktoś". Tak jakby druga ja. Często kłóciłam się z tą osobą. A to o kwestię wiary czy innych dyrdymałów. Te kłótnie zazwyczaj polegały na tym, że ja uważałam, że na przykład wierzę w Boga, za to moja koleżanka/ mój kolega wykłócał się, że tak nie jest. Zaczęło to być uciążliwe. Jednak od pewnego czasu te kłótnie ucichły i tak jakby ta uciążliwa osoba zniknęła.

Czasem wieczorami potrafię płakać bez powodu. W szkole jestem raczej wesoła, jednak czasem wolę założyć słuchawki i posiedzieć sama, gdyż łapie mnie przygnębienie.

Co mnie jeszcze niepokoi... czasem mam tak, że nie wiem gdzie jestem, jakbym nie była w swoim ciele. Wydaje mi się, że stoję poza nim.

Mam wrażenie, że te wszystkie "objawy" po prostu sobie wymyślam. Tylko teraz męczy mnie pytanie: dlaczego? Może żądam trochę uwagi, nie wiem.

Warto by było też dodać, że jeszcze niedawno cięłam się. Czasem z powodu jakiegoś problemu czy nagłego przygnębienia, czasem ze zwykłej potrzeby, ochoty.

Chciałabym się dowiedzieć czy mam jakieś zaburzenia czy po prostu wymyślam sobie to.

To że słyszysz głosy jest niepokojące. Sugeruję jak najszybsze spotkanie z lekarzem psychiatrą.

Tyle tylko, że nie bardzo widzi mi się pójście do psychologa. Musiałabym powiedzieć rodzicom i wgl... a tego nie chcę robić.

Ogólnie chciałabym się dowiedzieć co mi dolega. Później próbowałabym się dowiedzieć coś z internetu.

Wiem, że może to idiotyzm, ale to jest praktycznie jedyne rozwiązanie.

Tyle tylko, że nie bardzo widzi mi się pójście do psychologa. Musiałabym powiedzieć rodzicom i wgl... a tego nie chcę robić.

Ogólnie chciałabym się dowiedzieć co mi dolega. Później próbowałabym się dowiedzieć coś z internetu.

Wiem, że może to idiotyzm, ale to jest praktycznie jedyne rozwiązanie.

Też nie chciałem powiedzieć rodzicom że słyszę głosy. Bałem się że mnie nie zrozumieją, że pomyślą że z nudów mi odwala. A potem wylądowałem w szpitalu i wszystko i tak się wydało. Powiedz rodzicom że słyszysz głosy, takie rozwiązanie jest najbardziej odpowiedzialne. To mogą być początki schizofrenii i Twój stan być może wymaga leczenia farmakologicznego. Ukrywanie problemu do niczego nie prowadzi.

Ale ten głos ostatnio zamilkł i rzadko kiedy się pojawia, a więc wstrzymam się póki co z powiedzeniem o tym rodzicom bo nie chce robić zachodu o nic.

Choć wydaje mi się, że nawet jakby głos wrócił to i tak bym nie powiedziała rodzicom z racji tego, że nie chcę iść do psychologa. Potrzebowałabym chyba mocnych argumentów i poważnej rozmowy z osobą, którą znam, żeby przekonać się co do psychologów.

Z takim czymś trzeba iść na wizytę z psychiatrą?

Często miewam tak, że ja z kimś rozmawiam w głowie, nawet ze znajomymi i mówię im rzeczy, które zawsze chciałam im powiedzieć, ale nie mam odwagi, są też kłotnie.

Mam tak samo i to trzeba mieć niestety sporo odwagi aby zdecydować się porozmawiać o tym z lekarzem. Ja niestety takiej odwagi nie mam ale z pewnością dobrze byłoby o tym porozmawiać. Co by się nie okazało u lekarza zawsze byłoby "lżej", a po za tym lepiej byłoby się leczyć zanim choroba sprawi, tak jak u Marcin20.04, że trafi się do szpitala.

zaczarowana, ja właśnie nie mam odwagi by powiedzieć o tym rodzicom... sama wizja pójscia do psychologa jakoś strasznie mnie nie przeraża. Głównie chodzi o fakt, by powiedzieć o tym rodzicom.

a nie uda Ci się ich jakoś namówić, tak delikatnie i stopniowo, może byłoby im akurat lepiej nie mówić o głosach, tylko jakoś tak delikatnie może depresja albo nerwica? Z psychologiem/psychiatrą mogłabyś może porozmawiać, bez rodziców i ewentualnie poprosiłabyś lekarza/psychologa, a by to on jakoś delikatnie przedstawił im diagnozę, gdy ta byłaby już pewna?

Ale ten głos ostatnio zamilkł i rzadko kiedy się pojawia,

tak w sumie, to, że teraz nie słyszysz głosów nie powiedziane, że znowu tak nie będzie. U mnie to też pojawia się i znika, co jakiś czas

Dzisiaj w szkole czułam się potwornie. Siedząc na lekcji odczuwałam jakieś lęki. Od razu zrobiło mi się niedobrze i w ogóle. Znowu wydawało mi się, że nie jestem w swoim ciele. Jakbym stała obok. Dlatego też się bałam...

A ile masz lat jeśli można wiedzieć, że musisz iść do lekarza koniecznie z rodzicami?

MalaMi1001, Mam 15 lat, mieszkam w niedużym mieście, więc jest u nas chyba tylko jeden psycholog, do tego znajoma mamy. Nie chciałabym iść do kogoś kto mnie zna...

No to faktycznie, pozostałaby Ci tylko rozmowa z rodzicami i wyjazd na wizytę do innego miasta. Może jednak spróbujesz z nimi porozmawiać