Co za wspaniały dzień z rodziną!

Pomóc zawsze mozna przy rpzygotowywaniu posiłku w tak wspaniały dzien, jakim jest II dzień Świąt. A wiec poszedłem do rodziny, pomogłem, po czym po wykonaniu swoich rzeczy, ulotniłem się na kilka chwil... I wreszcie słysząc zaproszenia na świateczny posiłek, wspaniałe pieczyste itd... Pojawiłem się w pokoju ze stołem, spojrzałem na tych wszystkich zgromadzonych krewnych przy tym stole, na którym szukałem miejsca dla siebie... I nie znalazłem. Po prostu ktoś tak sobie to fajnie wyliczył, że brakowało miejsca i dla mnie i dla mojego ojca - "bo przeciez on i tak zje u siebie, bo chory". No ale ja? ja byłem zapraszany do stołu, ale miejsca przy nim nie ma... Za to z ust mojego brata (na pewno aby brata?) słyszę, że "ty i tak zaraz pójdziesz do siebie, więc może sobie nałożysz i wiesz... możesz iść...". "Nie spodziewaliśmy się, że zejdziesz....".

I sobie siedzą na dole, starsza się odzywała coś jeszcze do mnie w temacie... Ale ja patrząc na to jak oni podeszli do tego, ta rodzina, te ciotki, wujkowie... Jakoś tak bez reakcji... W tym roku przymierzałem się do Wigilii w domu, bez wyjazdu do nikogo... tak teraz już wiem, że moje spojrzenie na rodzinkę jest... chyba odwzajemnione.

Afobamik do mordy. Prześpi się człek, krewniacy pojadą za kilka godzin w cholerę. Wyśpię się przynajmniej.

A z rodziną - najlepiej na zdjęciu.

I jebał ich pies.

thbthb, a kiedy ostatnio zasiadłeś z rodziną do stołu?

Po 1 to możel źle wybrałem dział, ale wydaje mi się - może błędnie - że pomoc i wsparcie ze strony rodziny to dobry początek, krok - do wolności.

W Wigilię i zawsze jak była ku temu okazja. Z A W S Z E. Rok temu, w Wielkanoc itd. Tylko w tym roku, od kiedy mam pewne problemy psychiczne, i od kiedy widzę reakcję dalszej rodzinki i zresztą mojej bliższej (kompletny brak zrozumienia, ledwie co czasem zainteresowanie), to praktycznie widzę, że to się wszystko... rozlatuje. Zresztą, widzę obecnie nieco lepiej stosunek kilku osób do siebie... I jakoś na pewno nie jest on życzliwy. Ale może źle to widzę? Może to ja wymagam od nich zrozumienia, bo sam..... ich rozumiem?!

u nas w rodzinie ( wujkowie, ciotki, dziadkowie, kuzynki, dzieci kuzynów itd..) ja w zasadzie jestem jedynąosobą, któasięnie odzywa przy stole.. która zawsze siedzi gdzieś tam sama, a ostatnio nawet, ku radości przesądnej Cioci, zasiadam przy stole " na rogu", co ponoć wróży, że zostanę starą panną..

tak więc temat " co za wspaniały dzień z rodziną" to dla mnie temat powodujący uśmiech na twarzy.. ale nie uśmiech szczery, spontaniczny... raczej taki , półgębkiem, typu.. taaaa... jaaassneeee

czasem na siłę, wbrew sobie, staram się posiedzieć z Rodzicami, bo oni starają się w pewien sposób utrzymać kontakt.. ale przyznam, że męczy mnie to niezmiernie, po 15 minutach jestem mocno poirytowana a po 30 minut zwiewam do swojej " samotni"..

no najlepiej na foto i to z boku zeby sie wyciac:)