Witam wszystkich

Mam na imię Agnieszka. Leczę się na depresję po raz trzeci. Aktualnie od roku na lekach. Często wchodzilam tutaj, ale nie mialam odwagi napisac. Ale widze jak siebie wspieracie i postanowiłam spróbowac do Was dołączyć. Jak każdy tutaj mam swoją historię. Opiszę, mam nadzieje w skrócie. Moje spotkanie z depresją ma swój poczatek gdzieś w czasach liceum. Pojawialy się myśli samobójcze, głownie zwiazane z brakiem wypowiedzenia tego co czuję i samotnością. Do tego doszedł rozwód moich rodziców, którzy z nowymi partnerami ułożyli sobie zycie. W liceum poznałam swojego przyszlego męża i w wieku 21 lat urodzilam dziecko, dwa lata później drugie. Nie było lekko, zwłaszcza że wszyscy wokół chcieli abym usunęła ciązę. Pomimo wszystko urodziłam i jakoś żylismy. Całe 14 lat w malżeństwie. Ale nic nie trwa wiecznie,a mój mąż powoli nudzil sie życiem rodzinnym. Dwa lata temu pojawil się mój ojciec, który rozstal sie ze swoją partnerką i zamieszkal z nami. Mąż nie mogl tego znieść. Wyprowadził się, dochodziło do kłótni. Ja pomiedzy młotem a kowadłem, nie potrafiłam wybrać. Bo cóż to za wybór. Ale tego domagal sie mąż. Stanęlam po stronie ojca, widziałam jak cierpi i chociaż nie lączyły nas już takie dobre relacje, próbowałam rozmawiac. Niestety, któregoś ranka, kiedy spałam, tata powiesil sie w łazience. NIe słyszałam kiedy, a moje poczucie winy osiągnęło maksymalne rozmiary. Po tym zdarzeniu, mąż trochę mnie wspieral, ale szybko stwierdzil, że czas żyć dalej i do tego nie wracać. Staralam się, ale on znów kazal mi wybierać, miedzy sobą i moją matką. Rok po smierci taty, zostawił mnie z dziećmi. Nie płaci alimentów, nie przyznano mi świadczenia z funduszu. Zamienilam mieszkanie na mniejsze, żyjemy za 200 zł miesiecznie bo tyle zostaje z mojej pensji. Dzieci w wieku dojrzewania, samotność,brak pieniędzy i niezagojone poczucie winy. Ktoś kiedyś ładnie napisał i zgadzam się z tym, chcialabym zyć a nie tylko istniec. Depresja zmienila mnie , nie potrafie już myślec pozytywnie, praca i wszystkie czynności które wykonuję to męczarnia. Czasami chcialabym walic glową w ściane, ale przy dzieciach nie mogę się rozklejac. Mam myśli samobojcze, ale nie moge tego zrobic dzieciom, wiem jaki bol pozostaje.Więc żyję nadal, tylko czy to na pewno jest zycie?

Witam Cię na forum

Witaj lenna rozgość się kochana.Z tego co piszesz widzę ,że jesteś Silną kobietą,nie każdy by to zniósł. Pisz kiedy będziesz miała ochotę.Pozdrawiam

Witaj lekko nie masz, mam nadzije,ze cię wesprzemy i będzie lepiej.

Cześć i naprawde wspóczuje. Tyle tragedi.. To ja nawet 1/4 tego co ty nie przezyłem a myśle o samobujstwie. Jak to nie płaci alimentów. on moze nie płacić a ty musisz dostawać w takiej sytuacji. Walcz o alimenty musisz dostać, rozumiem że dzieci maja nazwiska po tacie? Ja sie dokładnie na tym nie znam ale zapytam siostry i odrazu ci napisze jak to zrobic z tymi alimentami.

-- 26 paź 2011, 19:47 --

Tylko powiedz wszystko co robiłas w tym kierunku i dlaczego nie dostałaś alimętów

Widzialem strone w Oswiecimiu. Przy tym co przezywaja psychole to jest dopiero temacik. Bubel naszej myslowosci. Chodzi mi o to zeby bylo normalne myslenie o wojnie. Co ja mam powiedzieć nazywam sie jak wojna. Tylko tyle. Artur:)