Myśli samobójcze

[veronique]

julusia, zadzwoniła z płaczem, cała roztrzęsiona... starałam się to jakoś wyjaśnić i przeprosić, ale była nieźle wystraszona. Z drugiej strony nikt jej nie kazał szukać czegokolwiek u mnie w biurku (bo to oczywiście był przypadek, potrzebowała czystej kartki, żeby coś zapisać), choć biorąc pod uwagę, że kiedyś miała w zwyczaju sprawdzać pokój w poszukiwaniu czegoś czego nie powinno tam być, to nie powinnam się chyba dziwić, że potrzebowała czystej kartki akurat z mojego biurka.

[antylopa]

veronique, a co sie wtedy stało, że napisłas ten list?

[merida]

Ostatnio stwierdziłam że nawet się nie staram, żyję tak jakbym była pewna, że niedługo to zrobię.

[veronique]

antylopa, to było wtedy, kiedy kolejny raz nie wytrzymała i nawrzucała mi (robi to średnio raz na kilka miesięcy), że ona robi wszystko, żeby mi pomóc, a ja się nie staram stanąć na nogi, że nie ma już siły, że wydaje masę pieniędzy na moje leczenie i pragnie zobaczyć chociaż iskierkę nadziei, że wszyscy w domu ją wykorzystujemy, że nawet nie pomyślę jak ona się czuje i martwi, kiedy słyszy moją odpowiedź w stylu "do dupy/ a weź nawet nie pytaj/ nie chcę o tym mówić" na pytanie jak mi minął dzień i szereg innych bzdur, m.in. że czuje się przeze mnie niekochana, bo ja jej tego nie mówię. Kiedy ja naprawdę nie potrafię strzelać takich gatek, ona potrafi mi dziesięć razy dziennie powtarzać, jak bardzo jestem dla niej ważna i jak mnie kocha, a ja nie umiem na to odpowiedzieć, no nie umiem.

 

Po jednej z takich akcji naprawdę chciałam odejść z domu ostatecznie, uwolnić ją od siebie i napisałam, że za bardzo ich kocham, żeby zatruwać im życie i że lepiej im będzie beze mnie.

Oczywiście jak nerwy jej przeszły to przepraszała, płakała, że już nie ma siły i czasem nie kontroluje kiedy daje upust swoim emocjom itd, więc odpuściłam. Jak doszłam do siebie zaczęłam po raz kolejny udawać, że nic nie miało miejsca. słabo trochę, z takim początkiem za każdym razem, jestem tym po prostu strasznie zmęczona

[antylopa]

veronique, a teraz nie kontroluje Cie bardziej?

[veronique]

antylopa, nie bardziej niż kiedyś. Teraz przynajmniej przeprasza za to, że otworzyła szufladę mojego biurka, a kiedyś uważała, że to jest jej obowiązek, trzepać torbę, sprawdzać paragony w portfelu czy "pomagać w sprzątaniu pokoju". Okej, rozumiem, że się martwiła, naprawdę to rozumiem, ale prawda jest taka, że na niewiele się to zdało, bo jak dziecko chce coś ukryć to ukryje.

[antylopa]

veronique, a nie możesz znią na ten temat szczerze porozmawiać?

Czemu nie umiesz wyrażać uczuć?

[veronique]

antylopa, nie chcę, mogłoby być tylko gorzej, ale nawet nie wiem co miałabym powiedzieć. Poza tym nie zamierzam dzielić się z nią swoimi prywatnymi sprawami. Wciąż jestem jej dzieckiem a ona moją mamą, jasne, ale ja mam swoje życie i staram się nim żyć. Nie powiem jej teraz, że "mamo tak się starałaś, a jednak ci nie wyszło, bo piłam kiedy wyjeżdżałaś w delegacje, spotykałam się z ludźmi, z którymi mi nie pozwalałaś kiedy mówiłam, że idę gdzieś indziej, kłamałam w wielu sprawach". Miałam coś do ukrycia, każdy ma, kłamałam, żeby nie ranić, więc teraz tego też nie zrobię. Po prostu uważam, że mam prawo do swoich tajemnic, nawet jeśli wynikają z tego nieporozumienia, nie będę ich unikać kosztem prywatności większej czy mniejszej, bo to jest tylko moje.

Obie jesteśmy popaprane. To co mi dolega jest pokłosiem jej problemów zdrowotnych, więc chcę, żeby każda z nas zadbała o siebie, ale oddzielnie. Ja zawalczę o siebie, a ona niech zajmie się wreszcie sobą.

 

Nie wiem, dlaczego nie umiem. Jestem w tym bardziej podobna do taty. Dla mnie ważnych słów się nie nadużywa, bo tracą wtedy wartość. Z resztą one mi wgl bardzo ciężko przechodzą przez gardło.

 

-- 26 mar 2015, 22:17 --

 

hmmm...ale jestem chaotyczna, mam nadzieję, że cokolwiek da się z tego zrozumieć

[antylopa]

veronique, bardzo dobrze Cie rozumiem i nawet za dobrze.

A może zadbajcie o siebie nawzajem. Razem jest zawsze raźniej

[veronique]

antylopa, dzięki wielkie. To naprawdę budujące, świadomość, że jest ktoś kto rozumie.

Ale ja mam po prostu dość, nie jestem w stanie dłużej się nią zajmować, a ona nigdy nie podoła dbaniu o kogoś, bo jest za słaba. Mam tylko nadzieję, że ja kiedyś się z tego wygrzebię i że ona sobie poradzi.

[antylopa]

veronique, aż za dobrze Cie rozumiem...

A od kiedy masz dość opiekowania się swoimi rodzicami?

Chodzisz na psychoterapię?

[veronique]

antylopa, moja cierpliwość ostatecznie kończy się teraz. Ja już nie mam na to siły.

Na terapię indywidualną chodzę od dwóch lat.

[antylopa]

veronique, i bedąc na psychoterapii dowiedziałaś się,że Twoja siła już wygasła?

[veronique]

antylopa, moja pierwsza psychoterapia była dość nietrafiona, dopiero w tym roku, po zmianie lekarza, leków, terapeuty zaczynam czuć, że to ma sens, wcześniej chodziłam tam tylko ciałem, nie było efektów, bo nigdy nie powiedziałam na głos z czym przyszłam. Myślę, że to nie terapia uświadomiła mi, że dłużej nie dam rady, tylko moje ciało. Jednego dnia po prostu odmówiło posłuszeństwa i z każdym kolejnym tylko się pogarszało.

Obecna psychoterapia powoli uświadamia mi, że mogę/powinnam żyć dla siebie, nie dla innych. Jak sama sobie nie pomogę to nikt tego nie zrobi. Muszę stanąć na nogi samodzielnie, polegać tylko na sobie, żeby w przyszłości być w stanie zająć się znów rodzicami.

[antylopa]

antylopa, moja pierwsza psychoterapia była dość nietrafiona, dopiero w tym roku, po zmianie lekarza, leków, terapeuty zaczynam czuć, że to ma sens, wcześniej chodziłam tam tylko ciałem, nie było efektów, bo nigdy nie powiedziałam na głos z czym przyszłam. Myślę, że to nie terapia uświadomiła mi, że dłużej nie dam rady, tylko moje ciało. Jednego dnia po prostu odmówiło posłuszeństwa i z każdym kolejnym tylko się pogarszało.

Obecna psychoterapia powoli uświadamia mi, że mogę/powinnam żyć dla siebie, nie dla innych. Jak sama sobie nie pomogę to nikt tego nie zrobi. Muszę stanąć na nogi samodzielnie, polegać tylko na sobie, żeby w przyszłości być w stanie zająć się znów rodzicami.

 

cholera żebym ja taka mądra była

[veronique]

antylopa, no co ty! czego jak czego, ale mądrości to mi najbardziej brakuje mogłabym śmiało startować w konkurencji na najgłupsze myśli i decyzje w życiu, choć mam ich stosunkowo niewiele

[antylopa]

veronique, a mnie Twoja wypowiedz zaimponowała:)

[veronique]

antylopa, no cóż, w takim razie dziękuję

mam nadzieję, że u Ciebie z czasem też jest lepiej?

[antylopa]

veronique, nie ma za co:)

Ja to na razie widze ciemnośc...

[veronique]

antylopa, będę z całej siły trzymać za Ciebie kciuki, żeby w ciemności pojawiło się światło

[antylopa]

veronique, a Ty juz widzisz światło?

[veronique]

antylopa, czasami, nie wiem na ile jest prawdziwe, a na ile tak bardzo chcę je zobaczyć, że wydaje mi się, ze gdzieś tam jest

[antylopa]

veronique, czyli jak zwykle to wszystko to ściema. Wielka ściema...

[veronique]

antylopa, dlaczego od razu ściema? to nie przychodzi łatwo, wiem, ale ja mam nadzieję, bo cholernie chcę, żeby było lepiej. Ja mam tylko 20 lat, łapię się wszystkiego, żeby wygrzebać się ze swojego bagna, bo może mam jeszcze jakąś szanse na coś fajnego w życiu. Staram się nie popadać w totalną ciemność, bo długo nie byłabym w stanie w niej wytrzymać i skończyłabym ze sobą, przed tym się bronię rękami i nogami.

[antylopa]

veronique, a co Cie skłoniło do udziału w psychoterapii?