Utrata rodzica...jak z tym zyc dalej??

[neurotico]

Hey

Wlasnie w tamtym tyg.pochowalem ojca.

Fakt nie byl czlowiekiem bez wad,mialem z nim nie zbyt ciekawe relacje, nie wiele okazywal mi milosci ani mojej rodzinie.

Generalnie moge powiedziec ze jestem DDA...

Sam nie wiem co teraz czuje bo z roku na rok moje relacje jak i jego postawa do swojego jedynego syna byla coraz to lepsza, tak wiec emocje przeplataja sie te dobre z tymi zlymi...

Mial ktos z Was podobne problemy w zyciu??

Odszedl Wam ktos tak bliski??

Pogadajmy!!

[mm]

Tak,miałam podobne przeżycia.

Również jestem DDA.

POdnobnie jak u Ciebie przeplatane uczucia ale chyba z przewagą tych ciepłych.Wynika to chyba z chęci szukania

dobra w moim ojcu a to co złe zrzucam na kark choroby jaka jest alkoholizm.

W sumie wiecej bólu z powodu ojca alkoholika przeżył mój starszy brat.Mama rozwiodła się z ojcem jak brat miał 11 lat ja miałam 6.

U brata pozostało więcej złych wspomnien,nerwów.Ja byłam troche poza tym wszystkim,byłam mała nie wszystko rozumiałam i za pewne byłam bardziej chroniona.Zawsze brakowało mi obecności ojca w domu.POmimo rozwodu kontakt z ojcem był cały czas.Był ciepły i wiem ze nas kochał ale alkohol wygrywał zawsze.On poprostu nie mógł juz z tego wyjsć.Może nie chciał ,może nikt nigdy z nim tak szczerze od serca nie pogadał.On był mądrym wykształconym człowiekiem z zamiłowaniami do wielu rzeczy.Cierpiał na padaczkę,nabyta w wyniu jakiegos urazu po alkoholowych wybrykach.Z tego powodu stracił też pracę.Dostał ataku w biurze i go wyatowali.Chyba go to zdołowało bo nie szukał pracy.Potem przyszedł zawał,jeden,drugi,trzeci.......w odstępach kilkuletnich.Papierosy 2 paczki dziennie.Kawa siekiera....

siedział w domu.Poprostu wegetował.Miał rentę.

Ja go bardzo kochałam.Bardzo mnie smuciło jego życie.Takie bez sensu....ani w tą ani tamtą...byłam za młoda żeby z nim porozmawiac.Zawsze będę tak myślała.Zmarł na 4 zawał.... w tramwaju....nikt nie udzielił mu pomocy.Miałam 19 lat.Bardzo to przezyłam.Jego widok w trumnie uspokoił mnie bo wygladał w niej lepiej niz za życia....

Myslę o nim codziennie juz 13 lat.Czasem rozliczam go z przeszłosci czasem ochrzaniam za jego życiową postawę.

Chciałabym żeby był zdrowy i żeby teraz starzał się z godnością patrząc jak dorastaja jego wnuki....

Brakuje mi go.Oswoiłam to uczucie.

Mój brat regularnie spotyka się ze swoja grupą DDA i pracuje nad sobą.

A ja...cóż pośród tego wszystkiego lecze się na nerwicę ale chyba nie tylko przez przszłośćzw z ojcem.

[betty_boo]

wasze wypowiedzi sa mi bardzo bliskie. ja rózniez to przezyłam, niestety zapamietałam ojca jako brudnego, wiecznie pijanego, upokorzonego i upadłego...

 

2 lata po jego smierci zaczeły mnie nawiedzac koszmary - agresywne sny z jego udziałem, choc nigdy mnie nie bił.

 

dostałam nerwicy i depresji.

 

dopiero terapeuta uswiadomil mi , że nie moge ciagle sie obwiniac o to, ze mu nie pomoglam. dzieki terapii pogodziłam sie z losem ojca... i znalazlam jego lepszy obraz, pozytywne wspomnienie. bez terapii byloby to niemozliwe.

 

ojciec probowal sie leczyc ale nic z tego nie wychodziło.

ja przez całe zycie bylam mu wierna jak pies.

[kolorowa]

ja również straciłam ojca, był alkoholikiem... Umarł gdy miałam 16 lat, ostatni raz go widziałam gdy miałam 14. Nie kontaktowaliśmy się z różnych powodów, a w zasadzie z tego najważniejszego, kiedyś mnie bardzo skrzywdził... Mimo to, wybaczyłam mu i czasami płacze jak o nim pomyśle... Był nieszczęśliwym człowiekiem który nie miał udanego życia, na własne życzenie, ale nie miał... Umarł w samotności.