Chcę życ teraźniejszością

[jestmiciężko]

Witam,mam stwierdzoną nerwicę natręctw.Jestem na początku terapii.Moim problemem są wspomnienia z przeszłości,są one silne i męczące.Mam potrzebę taplania się w tej przeszłości,mówienia o niej i katowania tym najbliższej mi osoby.To obsesja.Nie mogę wymazac z pamięci rzeczy sprzed 20 lat.Chciałabym wreszcie zacząc życ teraźniejszoscią.Chciałabym byc radosna,pełna dobrych emocji dla mojego dziecka.Moze ktos ma podobny problem lub jakąś radę?pozdrawiam serdecznie.

[lulu-/--/-]

ja nie mam zdiagnozwanej nerwicy natrect, ale jestem pewna na 99%, ze ja mam. chociaz ostatnio przebiera ona dziwna forme, ale nie o tym mialo byc :) ja tez czesto wracam pamiecia w przeszlosc. nie wiem czy jest to objaw nerwicy. wspominam czasy, kiedy wszystko bylo ok, a ja tego glupia nie szanowalam. kiedy mialam najwiekszego dola potrafilam bardzo dlugo ryczec tylko dla tego, ze chcialabym wrocic do miejsc, osob, sytuacji, z ktorymi bylo mi lepiej. ja wogole zyje jakby przeszloscia i nie porafie sie zebrac i wziac zycia w swoje rece. swoich natrectwach nie jestem w stanie nikomu powiedziec. nie wiem czemu, moze dla tego, ze jestem skryta. wygadanie sie podobno pomaga. wizyte u psychiatry masz juz za soba wiec moze byc juz tylko lepiej zdziwilabys sie jakie ludzie maja dziwne natrectwa. jezlei chcesz zyc terazniejszoscia to ci sie to uda. potrzebna jest wiara w siebie i chcec wyjscia z tego bagna...

[jestmiciężko]

Witam ponownie,chyba nikt mnie nie zrozumiał.ja wracam do przeszłości,ale tylko szukając w niej złego.W tej chwili wszystko co się wydarzyło kojarzy mi się z tym,że zrobiłam coś złego.Głównie chodzi o sprawy seksu.Ale nie tylko.Szukam na siłę czegoś co wytłumaczy mi to,co się ze mną dzieje.Najbliższa mi osoba chodzi smutna,ma podkrążone zapłakane oczy i widzę że jest na skraju załamania bo nie daje rady już przyjmowa tego wszystkiego.Wspiera mnie,ale widzę że już boi się mnie,tego że znowu będę mówiła,boi się telefonów ode mnie.Ja z kolei jestem przerażona tym,że gdy jej kiedys zabraknie to będę czuła się winna,że zmarnowałam jej życie.A ona jest dla mnie taka dobra i najważniejsza na świecie.To chaos co napisałam,ale w takim stanie się znajduję .Nie mam juz siły.

[Fryderyk]

Ja dopiero co przekonałem się (m.in. dzięki temu forum), że moim życiem rządziły do tej pory natręctwa. Niemniej z niektóre z nich minęły wcześniej same a z innymi (analogicznymi do Twoich) po latach dałem sobie radę na swój sposób bez niczyjej pomocy. Wszystko analizuję technicznie. I polecam to również tobie. Oto mój dawny problem i moje rozwiązanie.

 

Wiele czasu każdego dnia zajmowało mi myślenie o przeszłości - odtwarzanie przeszłych zdarzeń, analizowanie co można było zrobić lepiej oraz o przyszłości - wyobrażanie sobie ze szczegółami idealnego życia w przyszłości, wymyślanie nawet konkretnych sytuacji (był to rodzaj marzeń). Czynności te uważałem niejako za swój obowiązek. Podzieliłem kategorię czasu na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość i doszedłem do logicznego na pozór wniosku, że są to równorzędne byty. Traciłem w ten sposób dużo czasu na niepotrzebne myśli. Dodatkowo, mieszając bieżące czynności z przeszłością lub przyszłością, doprowadzałem do niebezpiecznych sytuacji. Np. jadąc drogą na rowerze, zamykałem oczy, żeby skupić się wyłącznie na pomyśleniu o tym, co właśnie uważałem za konieczne.

 

Wiele lat zajęło mi dojście do prostego wniosku, że wymienione byty nie są równorzędne. Każdemu z nich odpowiada bowiem inna swoista i całkowicie odrębna funkcja umysłu. Za przeszłość odpowiada pamięć, za teraźniejszość - myślenie, a za przyszłość - wyobraźnia. Biorąc to założenie pod uwagę, aby obronić się przed "atakami" przeszłości, napisałem na własny użytek następujący tekst, który czytałem sobie od czasu do czasu i starałem się głęboko go zrozumieć i zaakceptować. Pomogło, bo po niedługim czasie ten problem u mnie zniknął bezpowrotnie.

 

Umysł doświadcza czasu wyłącznie jako czas teraźniejszy i to doświadczenie jest pierwotną i najważniejszą funkcją umysłu. Doświadczenie to leży poza systemem pamięci, a system pamięci nie należy do tego doświadczenia. Doświadczanie czasu teraźniejszego jest istotą i sensem życia. System pamięci może być tylko narzędziem, z którego się korzysta. Zrównanie czasu przeszłego, teraźniejszego i przyszłego byłoby zatem błędem polegającym na ogromnym zawyżeniu znaczenia czasu przeszłego i przyszłego w stosunku do teraźniejszego. Weźmy przykład czegoś bardzo przyjemnego - ta przyjemna czynność czy to w przeszłości (wspomnienia), czy w przyszłości (plany, wyobrażenia) jest marnym odbiciem przyjemności odczuwanej "tu i teraz". Cokolwiek robimy - czas teraźniejszy nie jest przeszkodą do pokonania albo czymś od czego się ucieka. Życie to wykonywanie bieżących czynności w skupieniu i z radością.