Macierzyństwo. Pomocy.

[madbel]

Cześć. Mam 27 lat i urodziłam śliczne, zdrowe dziecko, jednak...nie potrafię się tym cieszyć. 

 

Wszystko zaczęło się, gdy zaszłam w ciąże. Nagle pojawił się lęk. Jak sobie poradzę, a następnie "Boże, a co jeśli dziecko będzie chore?". To było tak silne, nie umiałam się cieszyć ciążą. Przed badaniem prenatalnym wymiotowalam z nerwów. Lekarze wciąż mówili, ze jest wszystko w porządku, a ja dalej swoje "a jeśli czegoś nie widzą?jest pełno takich przypadków". Bałam się włączyć telewizor, zeby nie usłyszeć, ze komuś zmarło dziecko itd. Nie umiałam się rozluźnić, wmawialam sobie, ze ja sie zrelaksuje, a cos będzie nie tak i wszystko bedzie moją winą. Bałam się, ze nie donoszę ciąży i wszyscy będą mówić, ze to moja wina. Bałam się, ze przy porodzie będą komplikacje i będzie najgorsze... po porodzie jest gorzej. boję się wyjść z dzieckiem z domu, zeby nie zachorowalo. Boje się, gdy ktoś go dotyka, nosi, ze czymś go zarazi/upusci. W każdym miejscu mojego domu są żele antybakteryjne, tre i tre własne ręce, zeby bezpiecznie trzymać dziecko. Cały czas piore jego rzeczy, kilka razy dziennie myje podłogę i sprzątam, zeby było czysto,gdy się bawi.  Cały czas przyglądam się dziecku, czy nie ma dziwnych zmian skórnych itd. Nie wiem jak go ubrać, boję się, ze wszystko robię źle, ze będzie mu albo za zimno albo za ciepło. Boję się, ze nie zauważe choroby/przeziębienia. Ze źle go noszę, przutulam. cały czas żyje w lęku. nie chcę wychować jakiegoś hipochondryka, ale nie umiem nad tym zapanować. Chcę cieszyć się macierzyństwem

Edytowane 24 Marca 2019 przez Heledore
Przeniesiono do odpowiedniego działu

[wTymTygodniu]

Co twój mąż na to? Wspiera cię? Widzi, jak się czujesz i jak zachowujesz?

Poza tym robisz ogromną krzywdę dziecku, bo nie pozwalasz jego układowi immunologicznemu zdrowo się rozwinąć. Higiena, owszem, ale każda skrajność jest zła.

Edytowane 19 Marca 2019 przez wTymTygodniu

[el33]

W dniu 19.03.2019 o 10:05, madbel napisał:

Cześć. Mam 27 lat i urodziłam śliczne, zdrowe dziecko, jednak...nie potrafię się tym cieszyć. 

 

Wszystko zaczęło się, gdy zaszłam w ciąże. Nagle pojawił się lęk. Jak sobie poradzę, a następnie "Boże, a co jeśli dziecko będzie chore?". To było tak silne, nie umiałam się cieszyć ciążą. Przed badaniem prenatalnym wymiotowalam z nerwów. Lekarze wciąż mówili, ze jest wszystko w porządku, a ja dalej swoje "a jeśli czegoś nie widzą?jest pełno takich przypadków". Bałam się włączyć telewizor, zeby nie usłyszeć, ze komuś zmarło dziecko itd. Nie umiałam się rozluźnić, wmawialam sobie, ze ja sie zrelaksuje, a cos będzie nie tak i wszystko bedzie moją winą. Bałam się, ze nie donoszę ciąży i wszyscy będą mówić, ze to moja wina. Bałam się, ze przy porodzie będą komplikacje i będzie najgorsze... po porodzie jest gorzej. boję się wyjść z dzieckiem z domu, zeby nie zachorowalo. Boje się, gdy ktoś go dotyka, nosi, ze czymś go zarazi/upusci. W każdym miejscu mojego domu są żele antybakteryjne, tre i tre własne ręce, zeby bezpiecznie trzymać dziecko. Cały czas piore jego rzeczy, kilka razy dziennie myje podłogę i sprzątam, zeby było czysto,gdy się bawi.  Cały czas przyglądam się dziecku, czy nie ma dziwnych zmian skórnych itd. Nie wiem jak go ubrać, boję się, ze wszystko robię źle, ze będzie mu albo za zimno albo za ciepło. Boję się, ze nie zauważe choroby/przeziębienia. Ze źle go noszę, przutulam. cały czas żyje w lęku. nie chcę wychować jakiegoś hipochondryka, ale nie umiem nad tym zapanować. Chcę cieszyć się macierzyństwem

Rozumiem Twój strach. To co warto to byś zgłosiła się do terapeuty po pomoc. To co opisujesz sprawia, że cierpisz Ty i negatywne skutki odczuwa też dziecko. Macierzyństwo nie jest tak piękne i różowe jak w reklamach. TO bardzo ciężka praca przy której często potrzebne jest wsparcie. Nie ma się tu czego wstydzić.