A może ucieczka?

[uvw]

Cześć!

Mam dosyć swojego życia. Nie chcę go skończyć tylko je zmienić. Całkowicie. Tak w stu procentach. Wstać, ubrać się, wyjść i więcej nie wracać. Zacząć wszystko od nowa na drugim końcu świata. Czy jest tu ktoś, kto postąpił w ten sposób i może mi powiedzieć, czy było warto?

[nico123]

Gdzie chcesz uciekać. Tylko zmiana miasta czy  aż kraju?

[uvw]

Najlepiej kontynentu.

[Ḍryāgan]

Zmiana swojego życia zaczyna się od zmiany myślenia a nie zmiany miejsca. Jeśli to pierwsze zawiedzie to nawet ucieczka na antypody nic nie da. Ale już sama chęć przeprogramowania niezadowalającego życia jest pozytywnym objawem. Zatem powodzenia

[weltschmerz]

Taki pierwszy impuls, dobrze że jest.

Natomiast zgadzam się z przedmówcą, że zmienisz miejsce zamieszkania, całkowicie przemeblujesz swoje życie, zrobisz może nawet postępy w radzeniu sobie z życiem i...

Obudzisz się po kilku miesiącach z tym samym dołem i poczuciem pustki, co wcześniej.

Skąd wiem? Bo sam przerabiałem. Oczywiście nie w Australii ani Kanadzie. Ale zasada podobna.

[uvw]

15 minut temu, weltschmerz napisał:

Taki pierwszy impuls, dobrze że jest.

Natomiast zgadzam się z przedmówcą, że zmienisz miejsce zamieszkania, całkowicie przemeblujesz swoje życie, zrobisz może nawet postępy w radzeniu sobie z życiem i...

Obudzisz się po kilku miesiącach z tym samym dołem i poczuciem pustki, co wcześniej.

Skąd wiem? Bo sam przerabiałem. Oczywiście nie w Australii ani Kanadzie. Ale zasada podobna.

A mogę wiedzieć, co wcześniej było nie tak z Twoim życiem, że postanowiłeś je zmienić uciekając?

Bo widzisz, u mnie nie tak jest prawie wszystko co wiąże się z moim aktualnym miejscem zamieszkania. Mam za sobą kilku i kilkunastoletnie pobyty w różnych miejscach w Polsce, ale nigdzie nie było mi źle. Nie mówię, że miejscowość, w której mieszkam jest odpowiedzialna za moje samopoczucie, bo to byłoby niedorzeczne. Chodzi tu raczej o sumę osób, zdarzeń i okoliczności, które wiążą się z tym miejscem.

[weltschmerz]

Zawsze chciałem wynieść się z Polski i spróbować życia za granicą. Nie odpowiadają mi po prostu różne cechy życia w Polsce.

Na razie się udaje, jakiś czas temu się mocno pogubiłem i próbowałem powrócić. Rozsądek wziął górę, znów wyjechałem. Nie chcę wracać. Ale nie jest to lek na całe zło.

Edytowane 14 Sierpień przez weltschmerz

[uvw]

Wnioskuję, że skoro wróciłeś, to nie odciąłeś się całkowicie od tego co było w Polsce. Dobrze myślę?

Ja mam wręcz przeciwnie. Kocham ten kraj i mogę oddać za niego życie. Problemem jest rodzina, która przyprawia mnie o stan, którego nawet nie potrafię nazwać, ale jest emocjonalną porażką.

[weltschmerz]

Ja odwrotnie - mam rodzinę, bliższą i dalszą, która nie wzbudza we mnie większej niechęci. Natomiast kraju po prostu nie lubię i tyle. Oczywiście nigdy nie mam zamiaru wyprzeć się tego, że jestem Polakiem, chyba że powtórzy się coś w rodzaju inwazji na Zaolzie, do czego, mam nadzieję, nie dojdzie nigdy.

Moje nieliczne uzdolnienia predestynują mnie do emigracji, na której sam mogę skorzystać i spędzić życie szczęśliwiej niż w ojczyźnie. Dlatego jest to dla mnie punkt, który muszę zaliczyć, by wyjść z depresji.

[nieboszczyk]

czyli interesuje cie koczownictwo?to fajna sprawa możesz dużo pozwiedzać zarówno czyichś mieszkań jak i miejsc w polsce.ale będziesz czuć sie jak kamień wystrzelony z procy i bedziesz mieć koszmary.zgorzkniejesz.

[Lilith]

Próbowałam tego. Jeździłam po kraju i guzik to dało, ponieważ schemat, który powtarzałam był ciągle ten sam. Dopiero po rozpracowaniu go udało się wprowadzić zmiany. Nie w każdym aspekcie zycia - ale w części na pewno.

[adam_s]

Też chciałem tego spróbować. Właściwie na pewien czas nawet wdrożyłem w życie. Prawda taka, że to co mamy w głowie, zawsze będzie przy nas, niezależnie od miejsca pobytu. Muszę zgodzić się z @Lilith - powtarzamy schematy... Ale ogólnie fajnie jest mieć jakikolwiek plan na siebie i pomysł jak się ratować.

Czytając ten temat, od razu przypomniał mi się wierszyk dla dzieci - który zresztą bardzo mi się podoba:

"Pewnego dnia
wyjdę z domu o świcie,
tak cicho,
że nawet się nie zbudzicie.
I pójdę,
i będę wędrować po świecie,
i nigdy mnie nie znajdziecie."  

 

 

 

 

[Gorzka]

W dniu 14.08.2018 o 22:32, uvw napisał:

Problemem jest rodzina, która przyprawia mnie o stan, którego nawet nie potrafię nazwać, ale jest emocjonalną porażką.

Ciekawe co piszesz, możesz to rozwinąć?

Co masz na myśli, mówiąc "emocjonalna porażka" ?

[Letmego26]

Tez chcialbym sie spakowac i wyjechac gdzieś daleko ,zaczynajac zycie od nowa

[weltschmerz]

W dniu 15.08.2018 o 08:35, Lilith napisał:

Próbowałam tego. Jeździłam po kraju i guzik to dało, ponieważ schemat, który powtarzałam był ciągle ten sam. Dopiero po rozpracowaniu go udało się wprowadzić zmiany. Nie w każdym aspekcie zycia - ale w części na pewno.

Tak, ja to też znam. Owszem, poczucie satysfakcji z tego, że daje się radę daleko od domu jest i może wpływać na samoocenę, ale bez przepracowania siebie samego będziemy nadal tkwić w depresji i dołach, tylko w innym mieście i to koniec końców cała różnica.

Zagranica o tyle lepsza, że to jakby wyższy level i oczywiście więcej kasy, bo przecież nie jeździmy tam, gdzie zarabia się mniej w innych celach niż turystyczne.