Moja historia, trudnego życia, przez rodziców...

[michos4545]

Zacznę od tego, że mam 20 lat. Jestem z POZORU uśmiechniętym, normalnym człowiekiem, który wewnątrz przeżywa koszmar, po prostu boje się cokolwiek pokazać, jakieś swoje słabości, co mi tak na prawdę dolega i to wszystko zatacza koło.

Nikt mijając mnie na ulicy nie poznałby, że ze mną coś nie tak, ubrany ponad przeciętnie, przystojny, wysoki, jednak to tylko przykrywka mojego dramatu.

 

Wiem tylko tyle, zdaje sobie sprawę, że mam natręctwa(jedno), fobie społeczną, depresję, nie wiem czy w dzieciństwie nie miałem bulimii, wgl. moja psychika jest zwichrowana.

Nie miałem nigdy kolegów, koleżanek, jak byłem mały to zawsze byłem wyśmiewany, bo byłem inny niż reszta rówieśników, byłem słaby, nie wiedziałem co to życie, wiedziałem tylko tyle co rodzice mówią i oni zawsze się za mnie wypowiadali. Byłem spokojnym chłopakiem w szarej bluzie, który codziennie chodził do szkoły z bólem brzucha i kombinował co zrobić żeby tylko tam nie iść, potrafiłem nawet przez 2 tygodnie upozorować chorobę tak, że rodzice wierzyli, w jedyny ich dziecko, wyczekane i wzięte pod ochronę. po prostu to wykorzystywałem.

Wszystko trwało do czasów liceum, 1 klasa liceum, ja wciąż taki sam, inni już dorastają, a ja wciąż spokojny, ledwo wiedzący co to życie.

Moi rodzice nigdy, ale to nigdy ze mną nie rozmawiali o życiu, tylko o codziennych pierdołach nic nie znaczących, na pytanie co to romantyczność odpowiadali dowiesz jak będziesz dorosły(jestem dorosły-zapytałem z ironią, odpowiedź:śmiech), jak zacząłem dojrzewać nie wiedziałem co się dzieje z moim ciałem, dlaczego tak się zachowuje, dlaczego jestem taki nieśmiały dlaczego mi się podobają dziewczyny!!, nie okazywali mi i nie okazują nadal bo z nimi mieszkam, żadnych uczuć, to obcy temat, jedyne co potrafią dać to kasę i wierzą w to, że jest mi idealnie. Poszedłem do zaocznego liceum, jednak go nie skończyłem, przerwałem i rodziców oszukuję że je skończyłem i zdałem maturę, po prostu fakt dorosłych ludzi mnie przeraża, ja nie potrafię rozmawiać naturalnie, nawet z członkami rodziny(oni to na pewno widzą), bo zawsze zanim ja coś zdążyłem powiedzieć, rodzice już odpowiedź dali, nie potrafię się odnaleźć w tym, nie umiem rozmawiać z ludźmi kompletnie, z obcymi. Pracuję czasem jako ulotkarz, kurier, mam prawo jazdy i auto(nie wiem jakim cudem to zrobiłem), ale obecnie nie robię nic, bo prostu pogłębia się u mnie wszystko, strach i lęk, doszła OGROMNA samotność, uczucie pustki gdy rozumiem już swój problem. Bardzo chciałbym mieć bliską osobę, dziewczynę, ale mam oszukiwać?? staram się poznawać na internecie ludzi, dziewczyny i udaję że jest normalny. Obecnie po prostu nie robię nic, w dodatku od roku piję, z samotności, rodzice o niczym nie wiedzą bo jestem mistrzem w maskowaniu sprawy i udawaniu. Moi rodzice są ogólnie normalni, oboje już starsi 56 i 63 lata, oboje urzędnicy, z wyglądu normalni i z zachowania niby też. W dzieciństwie za wszystko obrywałem, pasem, za wszystko byłem karany, tak je zapamiętałem i to nie jest mój wymysł, jednego dnia było dobrze, drugiego awantura o zbity talerz albo rozlany sok, bo nie jestem taki jak inne dzieci, grzeczny. Zawsze, ale to zawsze nawet teraz jestem porównywany do innych ludzi, że inni są lepsi a ja gorszy.

Każde moje potknięcie było wylewane na całe forum rodziny,

ja po prostu nie nawidzę swoich rodziców, za to piekło na ziemi, bo przecież gdyby mnie normalnie wychowali

nie byłoby teraz takiej sytuacji jaką mam i jaką miałem od zawsze.

Gdy byłem młodszy, byłem zaszczuty, strachem przed szkołą, nie rozumiałem tego,

jednak gdy wyrwałem się z tego wszystkiego i to zostawiłem, uwolniłem swój umysł, rozumiem już problem.

Ja rozumiem, że moi rodzice to też ludzie, mama też nie miała łatwo bo miała ojca pijaka, tata też był jedynakiem,

ale jak oni mieli takie problemy w życiu, to powinni je naprawiać i na pewno nie zrobić tego samego swojemu dziecku,

nie wiem czy świadomie czy nieświadomie, czy są tacy naprawdę i mają wbite takie zasady i nie potrafią

myśleć swoim rozumem, są na pewno zacofani, typ nomonklatury.

Pałam do nich straszną nienawiścią, zwłaszcza na krytykę, ale jak jest dobrze to jestem neutralny,

pozoruję że ich nawet lubię bo rozmawiam z nimi normalnie.

 

Nie wiem gdzie szukać pomocy dla siebie, byłem u psychiatry to powiedział mi, że potrzebna

jest diagnoza, u musieliby mnie wziąć pod obserwację do szpitala, ale to nie realne,

bo ja nie mam odwagi, co powiem w domu?? Że gdzie idę, nawet nie wyobrażam sobie

żeby oni mogli się o tym wszystkim dowiedzieć.

Biorę jedynie leki na depresję(Cital) ale to daje tyle co nic, nawet nie ma pecebo.

Nie umiem kontaktować się z ludźmi i to jest najgorsze, żeby porozmawiac z kimś

często muszę wcześniej wypić alkohol, żeby mieć odwagę, opanowałem już to do perfekcji,

nawet nie widać że pijany jestem wtedy.

Teraz nie ma rodziców bo pojechali nad morze, na 3 tygodnie, pierwszy raz bez nich,

dłuższa rozłąka i powiem wam, że czuje się lepiej, nie ma ciągłej krytyki, nawet mam ochotę wstać rano

bo wiem, że nie ma ich w domu.

Nawet jak byłem w podsawowej jeszcze, nie zapomnę sytuacji, którą zapamiętam do końca życia, szczęśliwy

przyszedłem do domu, że dostałem 4 z przyrody a tata powiedział, że 5 to by było coś, a 4 to każdy leń ma.

Nie wiem tylko do jakiego stopnia moja psychika jest zniszczona, podejrzewam, że na 100% po tym wszystkim,

najgorsze jest to, że ja sobie zdaję z tego sprawę co mi jest, wolałbym lepiej nie wiedzieć.

Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo sprawia mi radość, to że ich już nie ma ponad tydzień już,

wiem, że to moi rodzice i są chwile kiedy mi ich szkoda, tak mną omotali, że wywoływać presję potrafią najlepiej.

Gdy chciałem się od nich uwolnić i zebrałem kasę na wynajem pokoju z pracy jako kurier, i im

powiedziałem, że wyjeżdżam do innego miasta, okazało się, że wywierają na mnie taką presję, że

sam uwierzyłem, że nie mogę ich zostawić, awantura zaczęła się od tego, że zabiorą mi auto,

nie dadzą żadnej kasy, że ich opuszczam a skończyła się na telefonie do babci, co ja znowu wymyśliłem,

przypomnę że mam 20 lat!!. Czasem czuje się jakbym grał w filmie komediowym, tylko ciekawe jak to wygląda z boku, ale

prawy prawdziwej nikt nie zna, rodzice świetnie udają przy rodzinie normalnych rodziców a ja też udaje, że jest normalnie.

 

Mi pomóc może tylko jeden fakt, szczęście! I poczucie bycia akceptowanym i kochanym, żadna terapia ani leki nic nie dadzą.

Wolałbym mieć znajomych, dziewczynę z którą można by pójść do kina i pogadać o wszystkim niż to wszystko co mam teraz.

Nie potrafię iść dalej i dobrze o tym wiem, bo próbowałem nie raz i np.praca jako kurier też skończyła się po miesiącu,

miałem wrażenie, że ludzie dziwnie na mnie patrzą w pracy, jednak to tylko moja fobia, która mi utrudnia to, że już nie jestem wstanie tam iść.

Zawsze ojciec wmawiał mi, że ludzie są dziwni(jednak to on jest), że nie mogę iść na siłownię ćwiczyć, bo tam sami bandyci, nie mogę iść wieczorem na miasto bo mnie

porwią, nie mogę rozmawiać z koleżanką!!, bo to płeć przeciwna, brzmi jak dramat, ale doświadczam go od zawsze,

jednak jaką czuje ulgę gdy ich nie ma na te 3 tygodnie(oczywiście babcia przyjeżdża co któryś dzień żeby sprawdzić jak sobie radzę-wymysł mamy), i mogę wieczorem wyjść i nie musiał usłyszeć 100 razy żebym zadzwonił za pół godziny bo mama się martwi,

i miał awanturę, że nie zjadłem kolacji o tej godzinie co zawsze jest.

czuję jakby mi ktoś zdjął mocno zaciśniętą opaskę z głowy, w dodatku z kolcami, coraz bardziej wiem, że to wszystko co mam to ich wina, a właściwie nie ma nic.

czasem mam ochotę wsiąść w to auto(które dostałem a nie cieszy mnie) i pojechać gdzieś daleko i nigdy więcej już tu nie wrócić, zacząć żyć na nowo.

Jestem w takiej pułapce, jeszcze kiedyś chodziłem po galeriach, teraz już nie chodzę nigdzie, nie mogę znieść widoku szczęśliwych ludzi, par,

grup rówieśników którzy idą razem do kina, albo do kfc, po prostu jak to widzę, zły mi same lecą i nie chce się dobijać jeszcze bardziej.

Może ktoś napisze, że dają mi wszystko, że przesadzam, ale tylko to co materialne, oni są mistrzami manipulacji.

Przeczytał ktoś moją historię, mojego dramatu życiowego…:)? Może ktoś ma podobny problem, z którym może chce się podzielić?

 

wiem, że nie warto ze sobą kończyć-muszę skończyć tą szkołę, iść na siłę, wierzę, że kiedyś poznam kobietę, postaram się być normalny, dać swoim dzieciom miłość, nie poczucie strachu przed pasem i zbitą doniczką, pytać się jak się czują, wspierać je w tym co one będą chciały, a nie wybierać im nawet kolor spodni bo mi się tak podoba i przede wszystkim uważać, ja za odrębnego człowieka, który nie jest moją własnością i rośliną która wegetuje...ale czy mi się to uda, tego nie wiem...

trochę mi ulżyło po napisaniu tego.

[essprit]

Terapia - bezwzględnie.

 

Piszesz, że leki i terapia ci nic nie dadzą ... że pomoże ci szczęście, posiadanie bliskich osób, bycie kochanym a akceptowanym.

Tylko jak Ty chcesz to osiągnąć ? I od tego jest terapia ... żebyś pewne rzeczy zrozumiał, zobaczył, przeżył - i w efekcie końcowym osiągnął swoje cele.

 

Np.: piszesz że chcesz mieć dziewczynę - a parę zdań wcześniej że nigdy nie miałeś kolegów i koleżanek.

I jeszcze lepiej - masz pretensje do rodziców, że nie zrobili z sobą nic, że mieli swoje problemy i dzięki temu skrzywdzili Ciebie - a ty teraz robisz to samo. Tzn. masz możliwość zrobienia czegoś z sobą, a nie zrobisz tego bo Ty lepiej wiesz (np.: terapia).

 

Jeżeli jednak zmienisz zdanie - to wcale nie musisz iść do szpitala na diagnostykę, możesz chodzić normalnie co tydzień na psychoterapię (1x w tyg.) - albo prywatnie, albo np w Poradni Zdrowia Psychicznego czy Poradni Uzależnień. Znajdź sobie PSYCHOTERAPEUTĘ !

Jeszcze tylko dodam, jesteś b.młodą osobą - i możesz wiele rzeczy w swoim życiu zmienić, żeby jednak mieć szczęśliwe życie, ale wg mnie - będziesz mógł to mieć jak zaczniesz się leczyć (tutaj mam na myśli terapię).

[michos4545]

Nie, że wiem lepiej, wiem, że można chodzić na psychoterapię, ja chodzę do psychiatry i dostaje leki ale to mi nic nie działa...

Po prostu wiem, że szczęście może dać ktoś bliski, dlatego do tego chcę dążyć, wiem tylko jakich błędów nie można popełniać, czy moi rodzice mieli to nie wiem oni o sobie nic nigdy nie mówili, zawsze ogólnikowo, więcej od babci się o nich dowiedziałem i o przeszłości naszej rodziny niż od nich samych, mam wrażenie że oni mnie nie kochają, albo kochają i krzywdzą nieświadomie od urodzenia.

zastanawiałem się czy to nie mój wymysł, bo przecież oni też mają problemy itd., ale po prostu jak ich widzę gotuje się we mnie, jak ich nie ma zaczynam "normalnie oddychać". przykre to, że pisze tak o rodzicach ale oni sami do tego doprowadzili, chyba że miałem jakąś wadę od urodzenia, że byłem taki nieśmiały i z zaburzeniami osobowości, kontaktowymi, ale wątpię dziecko się kształtuje od urodzenia przez wychowanie, jak byłem mały to jak każde dziecko się przytula do rodziców a ja zawsze byłem odpychany"nie mam czasu", "zejdź ze mnie" "daj mi spokój jestem zajęty/a" oni do tego się przyczynili, np. jak mówiłem, że ktoś w szkole mi coś powiedział przykrego, naśmiewał się, to oni nie gadali ze mną tylko szli i robili w szkole aferę przez co wtedy cała klasa się śmiała i miałem co miałem. jeszcze w podstawówce miałem kolegę, ale on się odwrócił ode mnie.

sam wiem, że muszę coś z tym zrobić bo to koło zamknięte jest, najlepiej to chcę dążyć do wyprowadzki z domu, odciąć się od tego bo mieszkanie z nimi mnie wykańcza, te ich pretensje o wszystko, są momentami tak wredni, potrafią mówić, że inne "dzieci" mają szacunek do rodziców, z chęcią bym im wygarnął to wszystko co mam i jest że by im mowy zabrakło.

teraz to już mam dystans do wszystkiego i do siebie.

[bedzielepiej]

Hej! Pierwsza myśl, jaka mi się nasunęła czytając Twój post to było to, że jesteś ofiarą ofiar- dostrzegasz, że Twoi rodzice też nie mieli łatwego życia i pewnie przez to nie umieli Cię tak wychować, byś wyrósł na świadomego swojej wartości człowieka. Wydaje mi się, że też chronią Ciebie za bardzo, niestety nadopiekuńczy rodzice to toksyczni rodzice, ich reakcja na Twoją próbę podjęcia samodzielnego życia to jakaś komedia :) są też nadmiernie lękliwi- z tymi bandytami na siłowni albo porwaniem o zmroku :) Wiadomo, to że jesteś jedynakiem nie pomaga, bo przelewają całą swoją miłość na Ciebie i nie chcą Cię wypuścić z rodzinnego gniazda.

 

Ale to co robią sprawia, że czujesz się nieporadny życiowo. Dobrze, że rodzi się w Tobie bunt, że podejmujesz jakieś starania, by się od nich uniezależnić, to akurat jest zdrowe podejście- nie można spędzić całego życia w kołysce... Pamiętaj jednak, że zwlekanie nie pomaga, z roku na rok będzie Ci trudniej wyrwać z domu. Jeśli nie możesz znaleźć pracy, może podejmij jakieś studia w innym mieście- też fajna okazja do nawiązania znajomości, zmierzenia się ze swoimi lękami.

 

Z tą samotnością i poczuciem pustki to mam podobnie. Dużo czytam na ten temat i podsumowanie jest takie, że bierze to się z nielubienia i nieakceptowania siebie. I żeby z tego wyjść, trzeba polubić siebie,a nawet w pewien sposób stać się egoistą. Nie czekać, aż inni nam dadzą na tacy, to co potrzebujemy, tylko zastanowić się czego właściwie chcemy- i dać to sobie.

 

I nie żyj przeszłością. Nie roztrząsaj tego, co było złe, ani nie przeżywaj na nowo tego jak byłeś dzieckiem. Już wystarczająco zmarnowałeś czasu na rozmyślanie o tym, nie? Trudno, stało się, przeszłości nie zmienisz, ale możesz zmieniać teraźniejszość. Weź odpowiedzialność za swoje życie, bo na razie to jest "rodzice zrobili mi to, tamto, na to mi nie pozwolili". Nie pozwól im więc, by nadal robili z Ciebie małe dziecko.

 

Terapia- dobry pomysł, czasem pomaga pójść do przodu. Myślę, że lepsze niż branie leków, które nie działają. Albo myślałeś o pójściu na oddział nerwic i zaburzeń osobowości? To nie jest to samo, co szpital psychiatryczny. Trafiają tam ludzie gotowi pracować nad sobą i chcący się zmienić. Mi osobiście takie leczenie pomogło. Pogadaj z psychiatrą, dopytaj o jaki szpital mu chodziło.

[Gość tosia_j]

Pojechali na 3 tygodnie a ty sobie szpitala nie zalatwiles??

[tahela]

On nawet matury nie zdał a do tego trzeba tylko 30%, wiec co tu gadać o załatwieniu szpitala, chyba ,że mądrala nie ma ubezpieczenia bo nie był w stanie się zarejestrować w urzędzie pracy .

[jetodik]

tahela, to co napisałaś jest niemądre :)

[Łapa]

tahela, to co napisałaś jest niemądre :) x2

Z mojej strony powtórzę radę przedmówców - psychoterapia jest niezbędna w tym wypadku IMHO.

[dawid87]

podziele sie z Toba moja historia moze cos pomoze,

Moj ojciec zmarł jak miałem 13 lat, duzo pił, był bardzo cichy, sam siedział w pokoju, chyba miał depresje, czesto wybuchał, bił, oczywiscie krytykował.

Moja matka, weekndowa alkoholiczka, chodzaca wsiekłosc, potrafiła wrocic z pracy i bluzgac bez powodu, biła, czesto i łatwo wpadała w złosc, czest biła do krwi, poniżała, kiedy ojciec umarł, dostawalismy rente ale nic z tego nie trafiało do nas, chodzilismy w brudnych ubraniach, czesto głodni, codziennym obiadem były zupy chinskie, przez to ze matka o mnie nie dbała stałem sie posmiewiskiem w szkole, nie mam kontaktu z rodzenstwem, nie lubimy siebie, całe zycie musielismy waczyc miedzy soba o wszystko, kilka razy usłyszałem od matki ze chciała by żebym zdechł, po powrocie ze szpitala psychiatrycznego wymysliła nowa bluzge nazywała mnie psychiatrycznym cwelem, była bardzo chciwa i nie lubiła wydawac kasy na nas, raz musiałem ja obudzic bo musiałem jechac do lekarza jako dziecko nawet nie pamietam z jakiego powodu, biła mnie cała droge, na przystanku, w autobusie i w przychodni, mugłbym opisac dziesiatki takich sytuacji...teraz zyje po za domem i jest lepiej, mam nadzieje ze pewnego dnia o tym zapomne

 

pozdro