Jak polubić siebie?!

[carlosbueno]

ja to nigdy nie polubię siebie czekam tylko aż tak bardzo znienawidzę siebie aż się zabije.

 

carlos,Ty głupolu

święta prawda, jestem głupolem do kwadratu.

[aimx]

Ogólnie rzadko się na forum udzielam, ale czasem czytuję tematy i ja tam lubię carlosa, szkoda, że carlos nie lubi siebie

[mark123]

Biorąc na logikę, to abym polubił siebie, to musiałbym się najpierw zmienić.

[aimx]

Ostatnio czuję się, jakbym była wręcz zdeformowana... Wpadam w jakiś szał i chce mi się wymiotować, gdy patrzę w lustro. Wydaje mi się niemożliwe żyć ze swoim ryjem, ze swoim ciałem, jestem obrzydliwa

[klarunia]

Słyszałaś o takiej chorobie, jak dysmorfofobia?

[Pieprz]

klarunia, nie każda "jazda" to choroba. Ja czasem w lustrze widzę siebie jako fajnego faceta a czasem jako beznadziejnego, nie znaczy że na coś choruję.

[mark123]

Ja zazwyczaj nie oglądam się w lustrze, ale w sumie to chyba od zawsze jestem beznadziejny.

[klarunia]

No tak, dlatego się pytam, czy słyszała, bo nie chcę od razu mówić, że to pewnie to. Ale skojarzyło mi się.

[( Dean )^2]

Krok 1: polubić swoich rodziców,nie ważne kim są i jacy byli dla Ciebie,wiem co mówie.

[aimx]

Ja siebie w lustrze nigdy nie widzę jako "fajnej", "ładnej". Czasem w głowie sobie układam pozytywniejszy obraz siebie, oszukuję siebie, wyobrażam sobie, że mam inną twarz niż w rzeczywistości i wtedy jakoś mi łatwiej. A później patrzę w lustro i jebs, znów tragedia.

 

O dysmorfofobii poczytałam właśnie, ale samą siebie to trudno zdiagnozować.

 

( Dean )^2, dlaczego?

[( Dean )^2]

Nie wiem.U mnie po prostu to zadziałało.

 

Może chcesz tego czy nie utożsamiasz się z rodzicami,są częscią Ciebie.Dopóki nienawidziłem mojego ojca,nienawidziłem częsci siebie,gdy przestałem poczułem się lepiej i tyle.Wybaczyłem im i jakoś razniej czuję się z samy sobą.

[wielbłądzica]

poczytalam sobie dzisiaj troche Junga i przyszło mi do głowy, że może być ważny w życiu wzorzec płci jaki chce się przyjąć. Ciekawa zagwostka. To tak a propos wpływu też rodziców na życie.

[mark123]

Ja to nie wiem, czy swoich rodziców lubię czy nie, wiem, że raczej nie kocham, ale bardziej szczegółowo nie potrafię określić, nazwać swoich odczuć do rodziców.

[( Dean )^2]

Nie wiem czy jung jest dalej aktualny,trzeba by sprawdzić co współczesna psychologia ma do powiedzenia na ten temat,ale mi to pomogło oczywiście częsciowo ale jednak.

[Candy14]

Może chcesz tego czy nie utożsamiasz się z rodzicami,są częscią Ciebie.Dopóki nienawidziłem mojego ojca,nienawidziłem częsci siebie,gdy przestałem poczułem się lepiej i tyle.Wybaczyłem im i jakoś razniej czuję się z samy sobą.

ale yo nie jest jednoznaczne z polubieniem. Ja nie nienawidze juz mojej matki ale nadal jej nie lubie...jest mi po prostu obojetna

[aimx]

Rzeczywiście nie lubię swoich rodziców, choć nie wiem za co, bo zawsze byli dla mnie dobrzy i w porządku wobec mnie. Za dużo we mnie egoizmu chyba. Czuję się winna z tego powodu.

[Abbey]

Dziś mam cholerny kryzys, spadek, nie mogę ze sobą wytrzymać. Tak cholernie chciałabym wyjść z siebie.

[( Dean )^2]

Może chcesz tego czy nie utożsamiasz się z rodzicami,są częscią Ciebie.Dopóki nienawidziłem mojego ojca,nienawidziłem częsci siebie,gdy przestałem poczułem się lepiej i tyle.Wybaczyłem im i jakoś razniej czuję się z samy sobą.

ale yo nie jest jednoznaczne z polubieniem. Ja nie nienawidze juz mojej matki ale nadal jej nie lubie...jest mi po prostu obojetna

Cóż był taki czas że mówiłem tak samo,nienienawidze ale nie lubie,jest mi ojciec jest mi obojętny.Tylę że chyba psychika gdzieś w głębi wymaga tego zeby go kochac a nie być obojętnym.

[mark123]

Ja w przeszłości w sumie lubiłem swoich rodziców, mimo że się bałem. Wszystko zmieniło się pewnego wieczoru w ciągu w zasadzie kilkudziesięciu minut 3 lata temu. Od tamtej pory wiele rzeczy mnie często u nich wkurza oraz nie potrafię nazwać swoich odczuć do nich.

[Gość]

Nie wiem dokładnie co mają rodzice do tego: jak ktoś ma polubić siebie?

 

Przychodzi taki czas, gdy człowiek dojrzewa, odrywa się od rodziców i zaczyna już pracować na własne konto.

[Lunaria]

graddis, żeby to było takie proste... Będąc dorosłym można się oderwać materialnie, a co z resztą?

[Gość]

graddis, żeby to było takie proste... Będąc dorosłym można się oderwać materialnie, a co z resztą?

Uświadomić sobie swoje zalety każdy je ma i co dnia rozwijać w sobie oraz szukać nowych.

[carlosbueno]

ja bym był zadowolony gdybym nie nienawidził siebie, o polubieniu nawet nie marzę.

[aimx]

carlosbueno, to może pora coś w tym kierunku zrobić? stopniowo pozbywać się nienawiści, aż wreszcie polubić siebie.

 

Wiem, że łatwo mówić, a trudniej zrobić, ale gdyby chociaż blokować te negatywne myśli na swój temat? Próbuję to ostatnio robić. To i tak krąży wszystko gdzieś w mojej głowie, ale przynajmniej nie wypowiadam tego świadomie, staram się nie zwracać uwagi. I, co być może nie jest pozytywne, szukam u innych ludzi czegoś, czego nie zaakceptowałabym u siebie;) jakoś mi z tym łatwiej, kiedy bardziej dostrzegam, że wszyscy są nieidealni. Nadal do pasji doprowadza mnie nos i nogi (już mi ciśnienie skacze, gdy to piszę ), ale chcę chociaż przestać marudzić na wszystko inne, bo potrafię dojść w swoich narzekaniach na Mount Everest.

 

-- 02 cze 2013, 19:16 --

 

Nie chcę, by ten temat był drugą "Jęczarnią", tak btw.