Witam serdecznie wszystkich!

[maybesomeday24]

Na samym początku chciałbym serdecznie pozdrowic wszystkich! Jestem nowym forumowiczem, chociaz ww forum przegladam już od pół roku- własnie od tego czasu zmagam sie z nerwicą. Mam na imie Tomek, pochodze z Bydgoszczy, mam 24 lata. Mogę powiedzieć ze do wystąpienia pierwszych objawów, wiodłem naprawde ciekawe życie, pełne usmiechu, zadowolenia z życia, byłem tzw duszą towarzystwa, teraz jakby to minęło... Sama choroba rozpoczęła sie jak u wiekszosci z Was niepostrzeżenie, poczułem ogromne napięcie, ból w klatce, pełne zdezorientowanie, serce waliło mi okropnie, myślałem ze umieram. Pierwsza myśl- mam zawał, pojechałem na pogotowie no i jak myślicie wszystko było oki, lekarz podał relanium i kazał połozyc sie do łozka.. Jednak wszystko wrociło. Najgorsze w tym wszystkim to sytuacja że w chwili pojawienia sie choroby wyjechalem za granice gdzie mieszkam do dzis :-( Dopiero 2 miesiace temu mogłem udać sie do lekarza psychiatry, wczesniej probowałem leczyc sie na własna reke: m.in. pramolanem, propranolanem, hydroksyzyna... Stosowałem już Seroxat ( przepisany przez lekarza, ale stwierdził że nie ma żadnej oprawy, wiec odstawiłem , obecnie biore pramolan 100 mg i sulpiryd 200mg, szczerze powiem ze nie widze poprawy, te leki biore juz miesiac, a cały czas tak samo, przestaję już wierzyc ze cos mi pomoże. Staram sie nie dołować tą sytuacją , poprostu wkurza mnie to okropnie, nienawidzę tego ograniczenia przez tą chorobę, wkółko czuję sie spiący, zakręcony, potykam sie o własne nogi, cały czas czuję wewnętrze napięcie. Sam sie czasami zastanawiam czy to napewno nerwica lękowa czy może coś innego... Bardzo chciałbym sobie pomoc , moc korzystac z rad lekarza, iść na psychoterapie, spróbowac wszystkiego co możliwe, niestety dopóki jestem tutaj w Anglii to nie mogę.

 

To taki krótki trochę zakręcony opis siebie ( może ktoś to przeczyta ;-)

 

Jeszcze raz Wszystkich Was pozdrawiam i do zobaczenia na forum !!!!

[GRACJA]

Witaj na forum. Spokonie, wszystko sie unormuje.Myślę że pomogłaby tutaj rozmowa z psychologiem. A puki co spróbuj relaksacji. Ćwiczenia oddechowe przynoszą w takich sytuacjach ulgę. A może mógłbyś porozmawiać z kimś bliskim, zaufanym na temat swoich problemów. Początki leczenia zawsze są trudne, Jeśli te leki nie pomagają to może trzeba je zmienić. Nie zawsze lekarz od razu trafia z lekami. Farmakologia to dżungla. Porozmawiaj jeszcze raz z lekarzem o swoim leczeniu. Powodzenia. Nie załamuj się. Zroiłeś już krok w stronę wyzdrowienia i to jest optymistyczny akcent. Pozdrawiam

[maybesomeday24]

Bardzo Ci dziękuje za odpowiedz, masz zapewne rację, z checia bym pogadał z psychologiem, tylko że jestem teraz dość daleko od Polski i chocbym bardzo chciał to nie mogę wrocić. Dziekuje za słowa optymizmu, tak bardzo Wielu potrzebne ;-)

[gusia]

Witaj maybesomeday24

[IceMan]

Witam serdecznie :)

[Ania1987]

Witaj maybesomeday24!

 

Czytając Twój post wydawało mi się jakbym czytała o sobie mimo że jestem dziewczyną i mam 20 lat . Ja to co Ty przeżywasz teraz przeżywałam gdy miałam 15 lat

[maiev]

Witaj maybesomeday24!

i do zobaczenia na forum

No to do zobaczenia

[zwycięzca]

Witaj Tomku! Rozumiem twój ból i smutek! U mnie podobnie było, wyjechałem do pracy za granicę ,tam poczułem się strasznie samotny, miałem podobne dolegliwosci jak np uczucie że umieram, że staje mi serce lądaowałem w szpitalu!

MOja rada to spróbuj znaleść może psychoterapeutę w Angli, lub zrób sobie tydzien urlopu wruc do naszego pięknego kraju i na miejscu poszukaj!

Może znajdz sobie bratnią dusze w Angli z którą mugłbys spedzac czas!

Rób cokolwiek! działaj i pracuj!

Trzymam kciuki za ciebie!

Pozdrawiam serdecznie

 

"zmiany wymagają wysiłku"