"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[my_name]

Skąd wiesz, że nasze większe nie będą. Myślisz, że jakiś lepszy jesteś

A tak serio, mogę tylko powiedzieć, że Cię rozumiem. Też uważam, że jestem do niczego i nie lubię swojego wyglądu. Niestety rady na to jak na razie nie znalazłam.

[( Dean )^2]

No cóż ja na razie widze dla siebie jedną radę-będę prówał żyć innymi rzeczami,sportem,pracą,hobby i jakoś będę próbował akceptować samotność.Już tak w żartach przyzwyczajam rodzinę do tego że będę starym kawalerem i takie tam,żeby nie liczyli na wnuki z mojej strony,ogólnie no próbuje dojśc do akceptacji.Nawet mi czasem wychodzi tylko potem znowu coś pęka i wszystko wraca.

[LIGHTING CRASHES]

Dean wiem, że tekstem nie odzwierciedlisz swojej sytuacji, ale na podstawie tego co przeczytałem to u mnie jest taka sama, a moje zakola i tak się powiększają, ale wiem co czujesz. Wiem jakie to okropne uczucie, twojej samotności towarzyszy również lęk i bezradność. U mnie na dodatek jest to, że ciągły ból w sercu nie pozwoli mi nawet kogoś pokochać chodź tak bym chciał, mimo to oddałbym wszystko żeby ktoś spędził ze mną czas, zainteresował się moimi problemami i pomógł zmienić na lepsze, zaczynając od tych podstawowych rzeczy. Nie muszę pisać wiem, że masz tak samo, po co ja to w ogóle piszę, chyba po to bo chcę żeby ktoś to wiedział, chociaż i tak nieodpowiednie osoby wiedzą, a jeśli chodzi o sprawy fizyczne to u mnie zakola nie są jedynym problemem. Ja się śmieje, że jak będą za duże to sobie zostawię tylko pasek na głowie, będzie mi do twarzy.

 

 

kazdy boi sie odtrącenia

mn niedawno odtracil chlopak,ktory szalał za mn jak''narwany''

juz mn nie chce bo dowiedzial sie,ze chodze do psychiatry,na terapie,a pod materialem bluzki skrywam blizny

 

dlaczego napisales,ze nieodpowiednie osoby wiedzą?? kto moze zdefiniowac czy ktos jest odpowiedni czy nie??

[LIGHTING CRASHES]

No cóż ja na razie widze dla siebie jedną radę-będę prówał żyć innymi rzeczami,sportem,pracą,hobby i jakoś będę próbował akceptować samotność.Już tak w żartach przyzwyczajam rodzinę do tego że będę starym kawalerem i takie tam,żeby nie liczyli na wnuki z mojej strony,ogólnie no próbuje dojśc do akceptacji.Nawet mi czasem wychodzi tylko potem znowu coś pęka i wszystko wraca.

a wg mn Ty za bardzo skupiasz sie na sb!!! kto patrzac na Cb najpierw zobaczy Tw zakola?? jakis zakolowy zboczeniec:)

i prosze nie przyzwyczajaj sie do samotnosci!

nie chodzi o to by desperacko kogos szukac,ale by ''bywać''w miejscach w ktorych sa Tw pasje-tam znajdziesz podobnych sobie

nawet jesli tj kolo wsparcia cos tam

trzymam kciuki Dean!!

 

-- 11 lis 2014, 02:05 --

 

Nie wiem jak mam odpowiedzieć na twoje pytanie. Po prostu, powiedziałem o tym nieodpowiednim osobom, chyba dlatego bo nie miałem komu. Ja już niczego wielkiego nie chcę, po prostu żeby ktoś był blisko, pogadał czasem przytulił, żebyśmy razem robili wszystko by było lepiej, nie wiem czy moje serce pozwoli mi kogoś pokochać. Wieloletni ból psychiczny, dzień w dzień boli i dusi mnie w środku, zaczął ostatnio zamieniać się w fizyczny, czuję jak mnie serce kuje ściska aż siadam i czekam aż minie nie było tak wcześniej. Nie martw się wiem, że jako kobietkę obecność blizny nieco cię dotyka, a tym bardziej porzucenie z jej powodu, ale uwierz mi, że one nie mają znaczenia, a zwłaszcza pod bluzeczką.

 

 

 

Ja też mimo ogromnego lęku przed odtraceniem walczę o bycie w relacji... potem jestem dotrącana i tak w kółko

''biegnę prosto w ogień i nie zatrzymam się''

równiez rozumiem przemiane bolu psychicznego w fizyczny...jakis czas leczylam sie na nadcisnienie i tachykardie przez nerwice..teraz jestem na studiach,nie stac mn na lekarza i serce mi hard swiruje

co do zakonczenia tw postu-to,ze mam blizny dla faceta ma ogromne znaczenie

kazdy chce przeciez gładką,a przede wszystkim normalną laskę

[Witas]

Witam,

Po krótce zajmę Wam czas, bo w tej chwili nikt ze znajomych czy rodziny nie chce mnie zrozumieć, może nie potrafią, może ja nie dość dokładnie werbalizuję o co mi właściwie chodzi.

Zatem choruję na depresję, (klasyczne objawy: niskie poczucie własnej wartości, zaburzenia rytmu dobowego, problemy z koncentracją - zmusiły mnie nawet do zmiany pracy)

Ponieważ aktualnie pracuję w miejscu tymczasowym, niedawno miałem okazję wrócić do pracy w zawodzie. Do rozmowy kwalifikacyjnej przygotowałem się na tyle ile moglem, byłem nawet zdziwiony że SSRI tak dobrze wpływają na koncentrację. Niestey, rozmowa nie udała się, ale wiem że nie poszło tragicznie, do kolejnej w tej samej instytucji chcę się lepiej przygotowac, poczyniłem już pewne kroki (czytanie literatury, śledzenie co się dzieje w "srodowisku")

Udało mi się zapoznać nową dziewczynę - od dwóch lat jestem sam, moje wszytskie spotkania z płcią przeciwną są bezskuteczne. Udało mi się "klasycznie" zagadać do dziewczyny na imprezie, dostałem jej numer teleofnu, potem spacer. Było miło, z każdym dniem wydawało mi się że wreszcie katorga bycia singlem się skończyła. Aż tu, niestety doszło do poważnej rozmowy, okazało się że nie jestem w jej typie - niby wszytsko fajnie, dowiedziaęłm się że jestem pewny siebie. problemem byl wzrost - mam 167 cm. Powiedziała o tym otwarcie, rozumiem, wysoki wzrost wzmacnia poczucie bezpieczeństwa. i teraz od momentu tej rozmowy (kilka dni ) czuję się fatalnie- wiem że taki aspekt fizyczny jest cholernie ważny o kobiety w poszukiwaniu partnera. Wydaje mi się że ta dziewczyna jako jedyna powiedziała mi prawdę, objaśniając dotychczasowe niepowodzenia. Doi tego doszło ogólne niezadowolenie z z własnej sytuacji, plus niestety silne myśli samobójcze. Jestem aktywnym rowerzystą, jutro czeka mnie mała rowerowa impreza, na którą... nie widzę sensu iść. Nie wiem czy mój stan jest spowodowany tym niekorzystym bodźcem, czy... leki przestały działać? Soryy z e nieskładne zdanie, nawet na tym nie potrafię się skupić;/

[LIGHTING CRASHES]

Szrama...może dlatego nie trafiam na nikogo , kto zrozumiałby mnie, bo ''normalni '' chowają się na takich forach:)

Każdy mi to jakieś słowo otuchy podsyła, to wyjątkowo miłe..pierwszy raz się z czymś takim spotykam!

Mogę Cię zapytać..co Ci jest,że tak mocno potrzebujesz kogoś kto Cię poprowadzi??

Ja w liceum zyskałam takiego człowieka...do teraz jest mi jak hardkorowy ojciec...bez niego myslę,że nie byłoby mnie już dawno wśród żywych...

 

-- 11 lis 2014, 12:38 --

 

Witam,

Po krótce zajmę Wam czas, bo w tej chwili nikt ze znajomych czy rodziny nie chce mnie zrozumieć, może nie potrafią, może ja nie dość dokładnie werbalizuję o co mi właściwie chodzi.

Zatem choruję na depresję, (klasyczne objawy: niskie poczucie własnej wartości, zaburzenia rytmu dobowego, problemy z koncentracją - zmusiły mnie nawet do zmiany pracy)

Ponieważ aktualnie pracuję w miejscu tymczasowym, niedawno miałem okazję wrócić do pracy w zawodzie. Do rozmowy kwalifikacyjnej przygotowałem się na tyle ile moglem, byłem nawet zdziwiony że SSRI tak dobrze wpływają na koncentrację. Niestey, rozmowa nie udała się, ale wiem że nie poszło tragicznie, do kolejnej w tej samej instytucji chcę się lepiej przygotowac, poczyniłem już pewne kroki (czytanie literatury, śledzenie co się dzieje w "srodowisku")

Udało mi się zapoznać nową dziewczynę - od dwóch lat jestem sam, moje wszytskie spotkania z płcią przeciwną są bezskuteczne. Udało mi się "klasycznie" zagadać do dziewczyny na imprezie, dostałem jej numer teleofnu, potem spacer. Było miło, z każdym dniem wydawało mi się że wreszcie katorga bycia singlem się skończyła. Aż tu, niestety doszło do poważnej rozmowy, okazało się że nie jestem w jej typie - niby wszytsko fajnie, dowiedziaęłm się że jestem pewny siebie. problemem byl wzrost - mam 167 cm. Powiedziała o tym otwarcie, rozumiem, wysoki wzrost wzmacnia poczucie bezpieczeństwa. i teraz od momentu tej rozmowy (kilka dni ) czuję się fatalnie- wiem że taki aspekt fizyczny jest cholernie ważny o kobiety w poszukiwaniu partnera. Wydaje mi się że ta dziewczyna jako jedyna powiedziała mi prawdę, objaśniając dotychczasowe niepowodzenia. Doi tego doszło ogólne niezadowolenie z z własnej sytuacji, plus niestety silne myśli samobójcze. Jestem aktywnym rowerzystą, jutro czeka mnie mała rowerowa impreza, na którą... nie widzę sensu iść. Nie wiem czy mój stan jest spowodowany tym niekorzystym bodźcem, czy... leki przestały działać? Soryy z e nieskładne zdanie, nawet na tym nie potrafię się skupić;/

wzrost nie definiuje tego jakim jestes czlowiekiem,tak samo kolor oczu czy temat na tym fragmencie forum-zakola

znasz sw wartosc i zadna dziewczyna nie moze Ci mowic,ze jestez be bo nizszy

jesli do tej pory to bylo powodem Tw singielstwa tzn,ze nie trafiles na osobe,dla ktorej bedziesz liczyl sie TY

badz wytrwaly i rob swoje:)

[Gość]

Po liceum wybrałem się na studia. Rzuciłem je po 3 miesiącach. Siedziałem w domu przed komputerem. Po pół roku wyszedłem do ludzi, udzielając się w różnych wolontariatach, co robię do dziś.

 

Chcę uciec i poniekąd nie mam dokąd, bo nigdzie nie zostanę od razu doceniony tak, jak tego potrzebuję, ale lepsza wydaje mi się ucieczka, kojarzy mi się z odwagą, niż pozostanie w marnej sytuacji życiowej i dążenie do autodestrukcji, do której skłania mnie wszystko, co mnie dziś otacza.

 

Chcę uciec głównie dlatego, że nie mam przyjaciół, kolegów, koleżanek, z którymi mógłbym spędzać czas i realizować się. W głowie siedzi mi rozwalona miłość z niedalekiej młodości - paradoksalnie najlepiej wyszło mi w życiu to, czego już nie ma. Oprócz niej parę innych problemów z przeszłości. Nic mnie w Polsce nie trzyma. Tak samo, jak boję się żyć tutaj, będę się bał gdzieś indziej, tyle, że tam myślę, że będzie mi się łatwiej przełamać, ponieważ tam inni też się przełamują, a w Polsce, przynajmniej w moim mieście (a niby duże, bo ok. 400 tysięcy mieszkańców), każdy tylko narzeka, jak mu jest źle i robi w kółko to samo. A życie ucieka mi przez palce.

 

Już nie mam siły dłużej siedzieć w szkołach, gdyż nie widzę w nich efektu, wręcz tylko gubię się wśród wszystkich terminów zaliczeń i w materiale, którego nie ogarniam, ponieważ bardzo się tym wszystkim przejmuję. Na studiach (zarządzanie) dałem radę utrzymać się przez 3 miesiące. Po tym okresie stwierdziłem, że nie będę niszczył sobie zdrowia, skoro tak strasznie się tam czuję. Przebywać wśród setek ludzi i być zagubionym (wolne godziny dominowały mój plan dnia i zostawałem sam ze sobą) i nie mieć z tego niczego pozytywnego - straszne uczucie. I niestety te studia nie są raczej jakieś wymagające niewiadomo jak. Inni sobie świetnie dają radę, ale ja nie.

 

Na dodatek nie mam jakieś wielkiej motywacji, żeby np. skończyć studia, ponieważ na wolontariacie poznałem sporo ludzi, którzy już studia skończyli lub kończą, nie pracują w zawodzie, a jak pracują poniekąd w wyuczonym zawodzie, nie realizują się, tylko żyją... żeby przeżyć.

 

Nie mam pasji. Mam marzenia. Chcę pracować i czuć się docenionym. Nie ważne są dla mnie pieniądze, a to, czy będę z każdym dniem uczył się czegoś, co pozwoli mi zarobić więcej i jednocześnie będę widział efekt. W niedalekiej przyszłości chcę prowadzić małą kawiarnię.

 

W szkole ciągle czuję się durniem. Nikt mnie nie chwali, tylko wciąż kontroluje i kara za błędy. A przecież mam ręce, nogi, głowę, tułów, nadrzędnym naturalnym celem ludzkości jest przetrwanie gatunku i z tym pewnie też dałbym sobie radę, ale w szkole wciąż ktoś mi "wmawia", że jestem do niczego. Tak samo odbieram oferty pracy, że zawsze mógłbym wiedzieć i zrobić więcej a i tak byłbym karany za błędy i nikt by mnie nie pochwalił.

 

Gdy patrzę na ogłoszenia pracy w Polsce, czuję się beznadziejnie, żeby nie przeklnąć. Wymagania: doświadczenie, szkoły, kursy, język obcy. Oferujemy: pracę. Przecież z wyuczonym językiem angielskim i doświadczeniem nie będę siedział w Polsce i tyrał za grosze w nierozwijającej się firmie! Ogłoszenia zagraniczne są podobne, ale gdy wyjadę za granicę i nawet będę "niewolnikiem", to zawsze będę "niewolnikiem" w jakimś fajnym miejscu, gdzie zawsze będę miał możliwość choćby obserwowania ludzi, którzy cieszą się życiem. To by mi dało energię do wyrwania się z beznadziejności i realną ocenę, że to się po prostu da zrobić. W moim otoczeniu wszyscy przeżywają swoje życie na takim samym, niskim poziomie i nie realizują własnych konkretnych celów.

 

Zastanawiam się, czy nie iść osobiście do paru firm i nie zanieść im mojego skromnego CV (liceum, wolontariat) i nie "wyrwać" od nich jakiegoś stażu czy pracy, żebym się rozwijał, polepszył swoją sytuację i być może wtedy, gdy będę miał sposób na fajny zarobek, będę w stanie skończyć studia. Tylko nie wiem, jakie to miałyby być firmy czy instytucje. Trzeci sektor w Polsce bazuje na wolontariuszach, a ja muszę za coś żyć (narazie właściwie nie muszę, ale chcę mieć taką możliwość, czuję dużą presję z tym związaną), odkładać na kawiarnię, poczuć komfort psychiczny. Wolontariuszem mogę być w wolnym czasie, ale naprawdę nie da się dostawać za podobną pracę, tyle, że regularną i wykonywaną przez 8-10 godzin dziennie wynagrodzenia? To by była dla mnie świetna opcja, ponieważ lubię pomagać ludziom i nie mam zamiaru ich oszukiwać, nagabując na kupno jakiegoś szajsu lub produkując te buble.

 

Wiem, że można w tym kierunku zostać opiekunem w hospicjum i otrzymywać za to wynagrodzenie, ale tam ludzie umierają, a ja sam też mam właściwie ochotę umrzeć. Wolę zajmować się rozwojem projektów, które aktywizują ludzi, obojętnie, w jaki sposób. Robota papierkowa, rozmawianie z ludźmi, prowadzenie szkoleń... Wiadomo, że tego wszystkiego musiałbym się nauczyć, ale najważniejszy jest dla mnie cel, który dzięki mojej pracy zostałby osiągnięty. Tym celem nie mogą być pieniądze. Myśląc o kawiarni, uwzględniam w planach dawanie ludziom radości przez zapewnienie im fajnych warunków do spędzenia wolnego czasu, a pieniądze, które dzięki tej działalności zarobię chcę przeznaczyć na podobną działalność, np. kameralny klub, w którym promowałbym niezależną sztukę.

 

Kocham i nienawidzę ludzi. Wyrządzili mi oni wiele krzywd, przeszkadza im to, że jestem introwertykiem i ta instrowersja uniemożliwia mi szczęście, ale jednocześnie wierzę, że są ludzie, którzy tak jak ja chcą osiagnąć jakiś konkretny cel w życiu.

[LIGHTING CRASHES]

Po liceum wybrałem się na studia. Rzuciłem je po 3 miesiącach. Siedziałem w domu przed komputerem. Po pół roku wyszedłem do ludzi, udzielając się w różnych wolontariatach, co robię do dziś.

 

Chcę uciec i poniekąd nie mam dokąd, bo nigdzie nie zostanę od razu doceniony tak, jak tego potrzebuję, ale lepsza wydaje mi się ucieczka, kojarzy mi się z odwagą, niż pozostanie w marnej sytuacji życiowej i dążenie do autodestrukcji, do której skłania mnie wszystko, co mnie dziś otacza.

 

Chcę uciec głównie dlatego, że nie mam przyjaciół, kolegów, koleżanek, z którymi mógłbym spędzać czas i realizować się. W głowie siedzi mi rozwalona miłość z niedalekiej młodości - paradoksalnie najlepiej wyszło mi w życiu to, czego już nie ma. Oprócz niej parę innych problemów z przeszłości. Nic mnie w Polsce nie trzyma. Tak samo, jak boję się żyć tutaj, będę się bał gdzieś indziej, tyle, że tam myślę, że będzie mi się łatwiej przełamać, ponieważ tam inni też się przełamują, a w Polsce, przynajmniej w moim mieście (a niby duże, bo ok. 400 tysięcy mieszkańców), każdy tylko narzeka, jak mu jest źle i robi w kółko to samo. A życie ucieka mi przez palce.

 

Już nie mam siły dłużej siedzieć w szkołach, gdyż nie widzę w nich efektu, wręcz tylko gubię się wśród wszystkich terminów zaliczeń i w materiale, którego nie ogarniam, ponieważ bardzo się tym wszystkim przejmuję. Na studiach (zarządzanie) dałem radę utrzymać się przez 3 miesiące. Po tym okresie stwierdziłem, że nie będę niszczył sobie zdrowia, skoro tak strasznie się tam czuję. Przebywać wśród setek ludzi i być zagubionym (wolne godziny dominowały mój plan dnia i zostawałem sam ze sobą) i nie mieć z tego niczego pozytywnego - straszne uczucie. I niestety te studia nie są raczej jakieś wymagające niewiadomo jak. Inni sobie świetnie dają radę, ale ja nie.

 

Na dodatek nie mam jakieś wielkiej motywacji, żeby np. skończyć studia, ponieważ na wolontariacie poznałem sporo ludzi, którzy już studia skończyli lub kończą, nie pracują w zawodzie, a jak pracują poniekąd w wyuczonym zawodzie, nie realizują się, tylko żyją... żeby przeżyć.

 

Nie mam pasji. Mam marzenia. Chcę pracować i czuć się docenionym. Nie ważne są dla mnie pieniądze, a to, czy będę z każdym dniem uczył się czegoś, co pozwoli mi zarobić więcej i jednocześnie będę widział efekt. W niedalekiej przyszłości chcę prowadzić małą kawiarnię.

 

W szkole ciągle czuję się durniem. Nikt mnie nie chwali, tylko wciąż kontroluje i kara za błędy. A przecież mam ręce, nogi, głowę, tułów, nadrzędnym naturalnym celem ludzkości jest przetrwanie gatunku i z tym pewnie też dałbym sobie radę, ale w szkole wciąż ktoś mi "wmawia", że jestem do niczego. Tak samo odbieram oferty pracy, że zawsze mógłbym wiedzieć i zrobić więcej a i tak byłbym karany za błędy i nikt by mnie nie pochwalił.

 

Gdy patrzę na ogłoszenia pracy w Polsce, czuję się beznadziejnie, żeby nie przeklnąć. Wymagania: doświadczenie, szkoły, kursy, język obcy. Oferujemy: pracę. Przecież z wyuczonym językiem angielskim i doświadczeniem nie będę siedział w Polsce i tyrał za grosze w nierozwijającej się firmie! Ogłoszenia zagraniczne są podobne, ale gdy wyjadę za granicę i nawet będę "niewolnikiem", to zawsze będę "niewolnikiem" w jakimś fajnym miejscu, gdzie zawsze będę miał możliwość choćby obserwowania ludzi, którzy cieszą się życiem. To by mi dało energię do wyrwania się z beznadziejności i realną ocenę, że to się po prostu da zrobić. W moim otoczeniu wszyscy przeżywają swoje życie na takim samym, niskim poziomie i nie realizują własnych konkretnych celów.

 

Zastanawiam się, czy nie iść osobiście do paru firm i nie zanieść im mojego skromnego CV (liceum, wolontariat) i nie "wyrwać" od nich jakiegoś stażu czy pracy, żebym się rozwijał, polepszył swoją sytuację i być może wtedy, gdy będę miał sposób na fajny zarobek, będę w stanie skończyć studia. Tylko nie wiem, jakie to miałyby być firmy czy instytucje. Trzeci sektor w Polsce bazuje na wolontariuszach, a ja muszę za coś żyć (narazie właściwie nie muszę, ale chcę mieć taką możliwość, czuję dużą presję z tym związaną), odkładać na kawiarnię, poczuć komfort psychiczny. Wolontariuszem mogę być w wolnym czasie, ale naprawdę nie da się dostawać za podobną pracę, tyle, że regularną i wykonywaną przez 8-10 godzin dziennie wynagrodzenia? To by była dla mnie świetna opcja, ponieważ lubię pomagać ludziom i nie mam zamiaru ich oszukiwać, nagabując na kupno jakiegoś szajsu lub produkując te buble.

 

Wiem, że można w tym kierunku zostać opiekunem w hospicjum i otrzymywać za to wynagrodzenie, ale tam ludzie umierają, a ja sam też mam właściwie ochotę umrzeć. Wolę zajmować się rozwojem projektów, które aktywizują ludzi, obojętnie, w jaki sposób. Robota papierkowa, rozmawianie z ludźmi, prowadzenie szkoleń... Wiadomo, że tego wszystkiego musiałbym się nauczyć, ale najważniejszy jest dla mnie cel, który dzięki mojej pracy zostałby osiągnięty. Tym celem nie mogą być pieniądze. Myśląc o kawiarni, uwzględniam w planach dawanie ludziom radości przez zapewnienie im fajnych warunków do spędzenia wolnego czasu, a pieniądze, które dzięki tej działalności zarobię chcę przeznaczyć na podobną działalność, np. kameralny klub, w którym promowałbym niezależną sztukę.

 

Kocham i nienawidzę ludzi. Wyrządzili mi oni wiele krzywd, przeszkadza im to, że jestem introwertykiem i ta instrowersja uniemożliwia mi szczęście, ale jednocześnie wierzę, że są ludzie, którzy tak jak ja chcą osiagnąć jakiś konkretny cel w życiu.

hej

na pierwszym roku studiow mialam okropne rzuty moich wszystkich ''złych''zachowan

przez samotnosc wlasnie,przez to ze studia to msce dla ogarnietych

jestem na 2gim roku i wciaz jade na rezerwie,ale trzyma mn tu fakt,iz za wszelka cene nie chce wracac do domu...

dlatego tak jak Ty weszlam w wolontariat! jedyne normalne miejsce...

rozumiem Tw frustracje:)z tym,ze jesli chodzi o Tw aspiracje...potocznie studia sa potrzebne,a Tak naprawde i tak praca w zawodzie to utopia

patowo...

[LIGHTING CRASHES]

Szrama ..Tyś wrażliwy facet...

Daj znać jeśli chciałbyś pogadać na gg np by nie było tak ''na oczach wszystkich''

rozumiem Cię i nie wiem czy tj powod do smutku czy radości

[Gość]

@LIGHTING CRASHES

 

Niestety studiowałem w rodzinnym mieście i mieszkałem z rodzicami i dlatego nic mnie tam nie trzymało. Wszystkie stresy z zewnątrz zawsze ściągam do domu, a tam są one kumulowane, bo nikt nie jest w stanie mi pomóc sobie z nimi poradzić, a rodzice nie radzą sobie też ze swoimi. Jeżeli studia, to w innym mieście, ale też nie bardzo widzę sens, bo wolę zacząć się spełniać i dokształcać się samemu przez przebywanie z innymi ludźmi, w wolontariacie zajmując coraz to wyższe szczeble itd. Maturę zdałem, bo zdałem... Nie mam szans na najlepsze uczelnie, ale spróbować zawsze można. I też nie bardzo wierzę, że serio są "lepsze" i "gorsze". Zależy, na jakich ludzi się trafi. W Warszawie można trafić na zalanych w trupa głupców, a w Lublinie znaleźć przyjaciół, ale... no różnie może być. Jak bym się nie dostał na "lepszą" uczelnię, nie byłaby to dla mnie tragedia, ponieważ najważniejsi w mojej opinii są ludzie, a wyjazd uczy samodzielności i odcina od części bodźców utrzymujących problemy przy życiu. Dochodzą nowe... Ale jakie - jeszcze nie wiem.

 

W domu nie mam najgorzej... Ale nie jest dobrze. I najgorsze, że tak, jakby przeze mnie... Jak wchodzę do domu, to włącza się we mnie inny tryb postępowania, takie jakby "przetrwanie" - z matką ostro, z ojcem w sumie też. Ma to korzenie w tym, że matka kiedyś była zawsze w stosunku do nas agresywna i w sumie nadal jest (ale już nie tak do nas) pomimo ogromnych zmian na lepsze, jak idzie gdzieś ulicą, to jej się wiecznie coś nie podoba, że ktoś zajechał komuś drogę, że ktoś przeszedł na czerwonym... Mieszkanie niewyremontowane, matka w domu, ojciec pracuje w kółko w tej samej firmie, a kiedy proponuję im, żebyśmy razem się wzięli do roboty i zrobili np. kawiarnię, to nic z tego nie wychodzi, bo widzą sporo barier i zrzucają na mnie obowiązek spełniania swoich marzeń - idź do szkoły, skończ studia, poznaj ludzi, idź do AIP, załóż firmę - tyle tylko, że razem zawsze raźniej. Po co mam samemu się męczyć i robić coś z obcymi ludźmi... Tym bardziej, że czuję, że samemu zwyczajnie nie dam rady. Czuję potrzebę życia z kimś i trochę dla kogoś, a na pewno nie całkiem dla siebie. Wiem, że to chore podejście, ale tak już mam. Chociaż też jestem egoistą.

 

Studia to "miejsce dla ogarniętych". A ci "nieogarnięci" do piachu? Do innego pojemnika, z odpadami niesegregowanymi? Dlatego w sumie się na nie nie wybieram. I cały świat wydaje mi się miejscem, w którym nie ma dla mnie miejsca. I nie tylko dla mnie. Więc nie wiem, dokąd iść. Wszystko mi jedno. Jeszcze tylko dwa wolontariaty, w styczniu ostatni i nic mnie nie będzie trzymało w domu. Chodzę też zaoczne, żeby zaliczyć technika informatyka, ale poszedłem tam hobbystycznie, bo trochę mnie interesują komputery, ale w tym zawodzie nie chcę pracować, ale moim priorytetem jest się czuć dobrze, a tak się czuję jedynie biorąc udział w niektórych wolontariatach. To jest jakieś wyjście, ale nie potrafię pomagać innym, jeżeli muszę pomóc sam sobie.

[LIGHTING CRASHES]

piszac ,ze studia sa dla ogarnietych mialam na mysli,ze ja jestem nieogarnieta i b ciezko mi to funkcjonowac

caly czas mam wrazenie ze tylko funkcjonuje,ale nie zyje...

[Gość]

No ale co dalej? Co po tych studiach, ogólniakach... nie ważne, co robić? Dokąd można sobie pójść i poczuć się wolnym człowiekiem? ; )

[LIGHTING CRASHES]

wolnym mozesz byc jedynie w materii zniewolenia nałogowego

jesli miales jakis nalog i walczysz z nim i jestes czysty-mozesz powiedziec,ze stajesz sie wolny

a jesli chodzi o wolnosc na swiecie,tej nigdy nie osiagne ani ja ani Ty

[Gość]

Głównie pragnę wolności. która umożliwi...

- komuś zakochać się we mnie z wzajemnością

- poświęcić większą część życia rodzinie

- przeżyć życie bez nadmiaru agresji fizycznej i psychicznej

- szacunek do siebie i innych

- stworzenie schludnego otoczenia do życia i miejsca pracy

- przeżywanie sztuki w sposób bardzo emocjonalny i angażowanie się w nią

 

I w sumie na razie tyle mi przychodzi do głowy, a jestem bardziej skomplikowany. Nadrzędną sprawą jest posiadanie celu życia i możliwość jego realizacji. Miłość... Jestem aż nazbyt wrażliwy, dlatego wciąż przeżywam związek, którego nie współtworzę już od 3 lat. I chętnie podjąłbym pewne kroki, by tą miłość odzyskać, ale racjonalnie wiem, że nie ma sensu, że muszę jej dać spokój, właśnie tą wolność, której tak bardzo każdy z nas pragnie. I tak cierpię, bo jestem zdolny do poświęceń, a nikt tego nie docenia. Ci, co robią wszystko byle jak, czują się lepiej, niż ja, kończą studia, rozmawiają ze wszystkimi i potem nie mają problemu wkręcić się w jakieś środowisko, a ja pomimo tego, że do szczęścia pragnę głównie jednej osoby i spokoju z zewnątrz, niby tak niewiele, a czuję jakby zakazywało mi się tego, że po prostu nie mogę, że mam kończyć szkoły i pracować, pracować... być byle jaki, chociaż taki nie jestem. Oprócz tego kompletnie nie radzę sobie z emocjami... Głównie dlatego, że nie mam się do kogo przytulić i kogo wspierać, a wszelkie próby wspierania samego siebie kończą się emocjonalnym fiaskiem.

[LIGHTING CRASHES]

Wiesz...prawdziwa miłość to poczucie bezpieczenstwa,przy któym wzrastamy..dlatego dążę do niej ja i Ty i wielu innych

mamy jeszcze w sobie wiare,że będzie lepiej...choć pokrzywdzona przeszłość stygmatyzuje nasza teraźniejszość i to widac w naszych oczekiwaniach..relacjach lub ich braku..

podmucham Ci w ego:)jestes naprawde b mądry:) widzsz wiecej niz inni i to wazne..

szkola /studia/wszelka materia edukacyjna to taśmowa produkcja bezmózgów. ucza nas by nie myslec niezaleznie by czasem nie wyrodzily sie jakies dusze reformatorskie bo to bbb niebezpieczne dla systemu

 

a to,ze chcesz zyc tez dla kogos to wielki skarb w wspolczesnym swiecie

malo kto jest zdolny do poswieceń

wiekszosc to hedonisci,ktorzy boja sie ''prawdziwego zycia''

 

-- 11 lis 2014, 14:05 --

 

destruktorzeMyśli masz piękną piosenkę w opisie^^

[Gość]

Myślę, że miłość to nie tylko uczucie bezpieczeństwa, ale to jest bezpieczeństwo, które jest prawdziwe, jeżeli dwóch kochających się ludzi poświęcają jemu swój czas i pracę. Największe bezpieczeństwo, jakie jesteśmy sobie w stanie zapewnić, będąc ludźmi. Wszelkie materialne bezpieczeństwo (emerytura, etat, pieniądze, kruszce, nieruchomości...) jest tylko marną iluzją.

 

Spora część ludzi wybiera się na studia, żeby znaleźć "dobrą pracę", a mnie nie uszczęśliwi żaden kredyt na mieszkanie, który można zaciągnąć, mając 'dobrą pracę". Jeżeli kobieta, która jest po 30 zaciąga kredyt na mieszkanie, przeraża mnie to, w jakim ja jestem stanie dojrzałości czy świadomości, skoro ja już mając 20 lat dostrzegam niebezpieczeństwo takiego kredytu (nie mając takiego kredytu, mogę korzystać z okazji i wynająć gdzieś taniej mieszkanie, bo np. kolega mi to załatwi, mogę zmienić miejsce pracy, otoczenie, nie muszę cały czas zarabiać i wpłacać bankowi i gdybym zainwestował 100-300 tysięcy złotych w dobrą firmę, myśląc optymistycznie, po kilku latach mógłbym zarabiać o wiele więcej, niż ktoś, kto pracuje 20-40 lat u kogoś). Ta inteligencja, czy zwyczajnie osobowość, którą posiadam, nie pozwala mi swobodnie żyć w polskim (i pewnie nie tylko) społeczeństwie, ponieważ priorytety, które mam wydają mi się piękniejsze, niż priorytety większości i przez to nie wiem, jak osiągnąć ich spełnienie. Nie mam wzorca, nie widzę kogoś, kto by mi pomógł, bo sam w sobie się przecież nie zakocham ani sam sobie nie dam szczęścia, nalewając 300 kaw dziennie. I jednocześnie mam świadomość, że często pomoc oferowana większości jest też tylko iluzją prawdziwej pomocy, że tak naprawdę mądrze pomóc można mi, a nie komuś, kto żyje po to, żeby kupić sobie mieszkanie i samochód. Mądrze pomóc można komuś, kto opiera swoje życie nie na dobrach materialnych, a na uczuciach, relacjach z innymi. Pieniądze są ważne i dlatego chcę mieć własną działalność gospodarczą, jak i teraz czuję potrzebę zarobku, choćby dlatego, że uważam, że pieniądze nie są problemem pracodawcy. Jeżeli wyobrażam sobie siebie jako właściciela firmy, myślę, że po kilku latach działalności będę w stanie zatrudniać pracowników i zapewnić im godny zarobek i tak chcę zrobić. Wiadomo, że w życiu różnie się może stać, ale i tak nie będzie gorzej, niż oddać 30 lat swojego życia komuś obcemu, który nie spełnia założeń, które są dla mnie bardzo ważne.

 

Miło Tylko nie wiem, czy moje ego nie jest zbyt rozrośnięte od tlenu, którym je karmię... To znaczy, sam jestem świadomy tego, że np. warto kogoś kochać z wzajemnością itd. ale mam też swoje wady, nie jestem bardzo dobrym człowiekiem... będąc kochanym miałbym szansę taki być, a goniąc za pracą i pieniędzmi wśród ludzi równie zagubionych tej szansy nie dostanę. Jedną już straciłem, choć nie obwiniam się do końca za tamtą miłość, bo wina była zarówno obustronna z wewnątrz, jak i z zewnątrz (jej rodzina), a byliśmy młodzi, oddaleni od siebie o wiele kilometrów, więc... przez to mam też spory niedosyt, ale może i lepiej było rozstać się tak, niż byśmy mieli ze sobą zamieszkać i np. pójść na studia i by wyszły wszystkie nasze wady i konflikty.

 

Teledysk nakręcony telefonem przez szybę myślę, że oddaje klimat tej piosenki.

[LIGHTING CRASHES]

jak na 20latków jesteśmy zbyt świadomi parwdy świata

nie wiadomo co z tym począć

ja poszłam na studia po których realnie(czytając rozmorządzenia menu) nie dostanę pracy

 

przy drugiej osobie zeczywiscie mamy okazje by stawac sie lepszymi

czułam to przez chwile,gdy zainteresował sie mną,był szalony...miałam wtedy wieksza motywacje by walczyc tez o sb

ale gdy mn poznal uciekl...moze to i lepiej..kolejny nizdolny do milosci...

 

co do teledysku..w istocie nakrecenie go przez szybe jest b wymowne

czesto mowie mojej mamie gdy nie moge juz jej sluchac...NIE MAM CZASU ZYC!! wciaz mam nadzieje,ze zrozumie...ale ona mnie nie widzi...

[Gość]

LIGHTING CRASHES, czemu uważasz, że nie dostaniesz pracy? Akurat jak już np. dużo ludzi zajmuje sie czym innym niż studiowało, ale studia nauczyły kilka rzeczy.

[Gość]

Może przeczekać do 50?

 

Ludzie na ogół się nie zmieniają. Jeśli u kogoś nie znalazłaś zrozumienia, to go tam nie znajdziesz. Może jakieś super traumatyczne przeżycia albo mega motywujące są w stanie mocno zmienić zachowanie człowieka, ale całkowicie od początku mało kto ma odwagę zacząć żyć. Pewnie się to zdarza, ale w szczególnych przypadkach.

 

Pracy po niczym nie ma. Nie wynika to z tego, że jesteśmy beznadziejni, tylko z tego, że ci, którzy nas urodzili, włożyli pracę w coś, co się nie rozwija i przez to nie ma tu dla młodych ludzi miejsca, Nasi rodzice pragnęli zaspokoić swoje potrzeby, czemu się wcale nie dziwię, bo rzeczy materialne dają złudną wolność, zwłaszcza po zmianie ustroju musiały one robić na ludziach niemałe wrażenie, ale niestety firmy, w jakich zarabiali na nie opierały się i nadal to robią na wyzysku ludzi. Myślę, że da się w Polsce jak i wszędzie znaleźć swoje miejsce, gdzieś się wkręcić, zainteresować kogoś swoją osobą, ale jest to strasznie trudne, bo ludzie nadal nie są otwarci na wiele rzeczy, zamykają się w kręgu szkoła-praca-dom. Nie jest aż tak beznadziejnie, żeby nie można było zrobić niczego, ale skoro gdzieś jest lepiej i ktoś nam to przekazał, to uciekamy. Gdyby w Polsce ktoś zajął się młodymi ludźmi i zaprosił ich do siebie, myślę, że znaleźliby się chętni, ale tutaj wszystkiego trzeba szukać samemu i się odechciewa.

 

Niestety, tutaj się tylko wymaga. I my wymagamy od innych i od nas wymagają zbyt dużo. Jesteśmy biednym krajem, trzeba to wziąć "na klatę" i postawić na kulturę i rozwój. Niestety, rząd przyciąga firmy produkcyjne i czyni z nas tanią siłę roboczą zamiast ambitnych, wykształconych i pojętnych ludzi z pasją, tworzących ciekawe i unikalne w skali światowej rzeczy. A taki widzę w Polakach potencjał.

 

A skoro bez dobrej znajomości języka nie da się za granicą zarabiać jako humanista, to studia humanistyczne w Polsce nie mają sensu. Zawsze lepiej nauczyć się języka obcego i studiować tam, gdzie chcemy żyć, albo nawet tylko wyjechać gdzieś na studia. Nawet w Polsce będzie łatwiej się wybić z zagranicznym dyplomem.

 

Ale jeśli te studia są twoją pasją, ciekawią cię, to warto je skończyć.

Edytowane 11 Listopada 2014 przez Gość

[Gość]

szrama, zbieraj na bilet i jedź

[LIGHTING CRASHES]

tak na studiach mozna sie czegos nauczyc

napisalam,ze nie dostane pracy,bo idac na ten kierunek mialam wiedze gdzie moge szukac pracy

teraz moje ''kompetencje''sie pozmienialy i nie moge isc tam gdzie chcialam

ale luz jakos mnie to nie spina na te chwile;p spelniam sie w wolontariacie,wiec nie jest tak zle

 

 

a Ty destruktorzemysli: co proponujesz???? mamy robic swoje i na wlasna reke walczyc o sw wolnosc subiektywnie pojmowana??

przestac plynac z prądem jak zdechla ryba??

 

po dluzszyma czasie brakuje na to po prostu sil..brakuje tej drugiej osoby u boku,ktora bedzie podzielac tw wartosci,priorytety etc..ktora w chwili slabosci potrzasnie za ramiona z banalnym textem..ej jestem tu...

 

-- 11 lis 2014, 14:53 --

 

Przez internet poznałem drugą osobę na drugim końcu Polski, której bardzo chciałbym pomóc, ale niestety nie mogę. Miała być zwykła rozmowa przez gg, a skończyła się zżyciem z mojej strony i kolejnym bólem w sercu, coś jednak sprawia, że chodź nie chce mi się z nikim rozmawiać w sposób elektroniczny, to po prostu muszę ci wysłać numer gg. lighting mogę ci wysłać na pw? odblokujesz pw?

juz mozesz;p

[Gość]

LIGHTING CRASHES, a konkretnie co i jak?

[LIGHTING CRASHES]

LIGHTING CRASHES, a konkretnie co i jak?

o co konkretnie pytasz:)?

[Gość]

LIGHTING CRASHES, jaka praca? jaki kierunek? wiecej szczegółów niż takie ogólne zarysy

[Gość]

Ja proponuję zebrać się w większą kupę i stworzyć jakąś firmę lub fundację, publicznie przedstawiać jej założenia i pokazać ludziom, że można zrobić coś dobrego. Oczywiście zrobić to wtedy, kiedy chociaż część z nas będzie miała doświadczenie w tych sprawach i podoła, a sam cel może być świeżym pomysłem. Niestety, na studiach i w innych takich miejscach każdy ma swoje życie, a raczej swoją pracę i materialne potrzeby do spełnienia, bo zobowiązania rodzinne jak najbardziej rozumiem. Ale zamiast decydować się szukać samemu pracy, lepiej zbierać się po kilka osób i działać.

 

A jeśli tak się nie da, myślę, że lepiej iść pod prąd, niż znaleźć się byle gdzie i robić byle co. Tylko trzeba to robić z głową. Przełamywać swoje bariery, wychodzić do ludzi, bo oni też mają takie problemy, jak my, większe lub mniejsze. Okazje tworzymy sobie sami.

 

Tylko jest też cienka granica między szaleństwem a rozważnym dążeniem do spełnienia własnych celów. Jeżeli komuś się po prostu nie chce i znalazł sobie taką wymówkę, że on chce robić to, a nie tamto, to mu ten plan nie wypali. Ale jak ktoś działa na jakieś płaszczyźnie życia i się czuje z tym dobrze, to jak najbardziej powinien zarabiać z tego jakieś pieniądze, chociaż takie, które pozwolą mu na życie i prawidłowe wychowanie dzieci.

 

Jeżeli chodzi o desperackie kroki... Zawsze lepiej klepać biedę na Kubie, niż w Polsce. Cieplej, a i ta bieda powszechna. I języka się nauczymy. A w międzyczasie może jakaś rewolucja tam będzie i coś w niej zdziałamy? Musimy być tam, gdzie możemy działać. Jeżeli możemy tylko siedzieć i się przyglądać, trzeba zmienić swoje miejsce albo chociaż chwilowo perspektywę, by wrócić ze świeżym umysłem.