Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[chojrakowa]

Argish, to czemu odstawiasz? Za mdlo? Czy uboki?

[Argish]

chojrakowa, a uboki i mi sie odechciało brać

[chojrakowa]

Ja mam takie różne wątpliwości względem topamaxu ale problem z bulimią znikł przy nim i to mnie trzyma...

[Naemo]

1 pozioma linia to 30 min, dużo roboty, jeszcze drugą taką muszę zrobić, to dopiero poniedziałek, wtorek i środa

[chojrakowa]

Wtf co to?

A ja będę psocić

[Naemo]

Plan

[chojrakowa]

Plan?

Jaki plan? Na co plan? Czego?

[Kontrast]

chojrakowa, Co tam bedziesz psocic?

[Naemo]

Napisałam wcześniej :c : "OKEJ mam plan jak się ogarnąć! Robię sobie mega dyscyplinę i mega rutynę."

[chojrakowa]

Naemo tylko się nie unoś

Kontrast, ty to byś chciał od razu wszystko wiedzieć

[shira123]

  Naemo napisał(a):

Udało którejś z was, moje drogie borderki, stworzyć bliską relację z terapeutą? Nie uważacie, ze jesteśmy na polu terapii trochę z góry przegrane? Przynajmniej tak zostało mi ostatnio powiedziane, że potrzebna jest ta bliska relacja.

 

Naemo, ja jestem prawie borderline, tzn mieszcze sie w normie ale na granicy.

 

ja stworzylam bliska relacje z T, nawet za bliska, najpierw z jedna, teraz z druga. nie mam z tym problemu.

choc rozne wahania byly, bylam na nia zla, zbuntowana, smutna, potem juz wspolpracowalam chetnie

ale dlugo myslalam ze chce mi ''dokopac''

[Naemo]

Dół, dół, dół...

[huśtawka]

  New-Tenuis napisał(a):

Zastanawiam się, czy za jakiś czas nie wrócić do tej samej terapeutki na terapię systemową. Musiałabym się z nią jednak umówić jakoś, aby te wizyty miały sens. Jakie są Wasze objawy zaburzenia? Ja tłumię na co dzień agresję i potem to "wybucha", objawia się autoagresją i wyżywaniem na najbliższym otoczeniu. Do tego dochodzi splątanie, dezorientacja, panika. Potem wraca do normy. Często mam też poczucie, że jestem inna od reszty ludzi - albo gorsza, albo lepsza. Nie umiem sobie uświadomić, że inni ludzie są równie ważni, co ja i nie jestem wyjątkowo kiepska ani wyjątkowo wspaniała. Jest jeszcze lęk przed odrzuceniem przez ludzi - wcześniej był znacznie bardziej nasilony. Mam wrażenie, że z tego akurat stopniowo wyrastam, poza tym w tej konkretnej chwili mam dobrze dobrane leki. Miałam również problem z tendencją do częstego sięgania po alkohol (równocześnie cały czas przyjmując antydepresanty). To mi minęło po zwiększeniu dawki kwetiapiny. Jakie są Wasze doświadczenia z zaburzeniem osobowości?

Z alkoholem i ja mam spory problem..

Jakie leki jeszcze przyjmujesz?Ta kwetiapina to w jakich dawkach?

[huśtawka]

  abstrakcyjna napisał(a):

Cześć. Jest tu ktoś kto by mnie pamiętał sprzed roku czy dwóch, kiedy się tu sporo udzielałam?

 

Cześć kochana :) Ja pamiętam.Jak tam u Ciebie??

[New-Tenuis]

  huśtawka napisał(a):

  New-Tenuis napisał(a):

Zastanawiam się, czy za jakiś czas nie wrócić do tej samej terapeutki na terapię systemową. Musiałabym się z nią jednak umówić jakoś, aby te wizyty miały sens. Jakie są Wasze objawy zaburzenia? Ja tłumię na co dzień agresję i potem to "wybucha", objawia się autoagresją i wyżywaniem na najbliższym otoczeniu. Do tego dochodzi splątanie, dezorientacja, panika. Potem wraca do normy. Często mam też poczucie, że jestem inna od reszty ludzi - albo gorsza, albo lepsza. Nie umiem sobie uświadomić, że inni ludzie są równie ważni, co ja i nie jestem wyjątkowo kiepska ani wyjątkowo wspaniała. Jest jeszcze lęk przed odrzuceniem przez ludzi - wcześniej był znacznie bardziej nasilony. Mam wrażenie, że z tego akurat stopniowo wyrastam, poza tym w tej konkretnej chwili mam dobrze dobrane leki. Miałam również problem z tendencją do częstego sięgania po alkohol (równocześnie cały czas przyjmując antydepresanty). To mi minęło po zwiększeniu dawki kwetiapiny. Jakie są Wasze doświadczenia z zaburzeniem osobowości?

Z alkoholem i ja mam spory problem..

Jakie leki jeszcze przyjmujesz?Ta kwetiapina to w jakich dawkach?

Wenlafaksyna - 150 mg rano.

Kwetiapina - 25 mg rano i 25 mg wieczorem. Załatwia mi problem z alkoholem. Już od miesiąca nie miałam w ustach alkoholu. I nie brakuje mi. :)

[huśtawka]

  New-Tenuis napisał(a):

  huśtawka napisał(a):

  New-Tenuis napisał(a):

Zastanawiam się, czy za jakiś czas nie wrócić do tej samej terapeutki na terapię systemową. Musiałabym się z nią jednak umówić jakoś, aby te wizyty miały sens. Jakie są Wasze objawy zaburzenia? Ja tłumię na co dzień agresję i potem to "wybucha", objawia się autoagresją i wyżywaniem na najbliższym otoczeniu. Do tego dochodzi splątanie, dezorientacja, panika. Potem wraca do normy. Często mam też poczucie, że jestem inna od reszty ludzi - albo gorsza, albo lepsza. Nie umiem sobie uświadomić, że inni ludzie są równie ważni, co ja i nie jestem wyjątkowo kiepska ani wyjątkowo wspaniała. Jest jeszcze lęk przed odrzuceniem przez ludzi - wcześniej był znacznie bardziej nasilony. Mam wrażenie, że z tego akurat stopniowo wyrastam, poza tym w tej konkretnej chwili mam dobrze dobrane leki. Miałam również problem z tendencją do częstego sięgania po alkohol (równocześnie cały czas przyjmując antydepresanty). To mi minęło po zwiększeniu dawki kwetiapiny. Jakie są Wasze doświadczenia z zaburzeniem osobowości?

Z alkoholem i ja mam spory problem..

Jakie leki jeszcze przyjmujesz?Ta kwetiapina to w jakich dawkach?

Wenlafaksyna - 150 mg rano.

Kwetiapina - 25 mg rano i 25 mg wieczorem. Załatwia mi problem z alkoholem. Już od miesiąca nie miałam w ustach alkoholu. I nie brakuje mi. :)

 

Mnie Wenla ostatnio doprowadziła do szalu- musiałam odstawić...Teraz biorę Triticco i Lamotryginie.Kiedys brałam Kwetaplex XR 50 mg ale na jakiś czas przestali produkować...Ja już nie wiem co miałoby mnie zniechęcić do alko...Masakra jakaś...

[Naemo]

==> tak bardzo...

 

Znacie jeszcze jakieś piosenki przypominające wam bordera?

[chojrakowa]

Huśtawka, mnie zwykle do procentów ciągnie jak mam obniżenie nastroju + podwyższone napięcie, więc myślę że kwetiapina mogłaby załatwić sprawę. Topamax podobno też dobrze w tej kwestii działa, ale ja np na niego reaguję wybitnie chvjowo i mam mieszane uczucia związane z poleceniem go komukolwiek na cokolwiek.

 

Apropo topamaxu właśnie - odstawiłam. I czuję się póki co kwitnąco. Niechęć do życia mi minęła jak ręką odjął, zobaczymy co czas pokaże. Na razie napęd&nastrój up :)

[New-Tenuis]

Każdy inaczej reaguje na leki. :)

[Naemo]

Widzicie w ogóle swoją przyszłość? Wierzycie, że możecie miec szczęśliwe życie, żyć normalnie? Ja doszłam do wniosku, że jestem już nie do uratowania, zawsze będzie do dupy. Na pewno wiem, że moje życie będzie krótkie i bolesne. Wyszaleję się więc i umrę.

 

Czy ktoś podziela moje zdanie, że poczucie obojętności co się stanie w przyszłości jest najpiękniejsze?

 

 

No tak, ale część osób tutaj jest już w średnim wieku. Chciałabym więc przeczytać jak sobie dajecie radę c:

 

 

A może te myśli to z depresji pochodzą?

 

 

Ostatnie załamanie z myślami samobójczymi przeżyłam w środę i wybrnęłam dosyć szybko [w jakieś 2 godzinki] dzięki fajnemu planowi na jutro c:

[sororiare]

  Cytat

==> tak bardzo...

Heh, taniec (i osoba tancerki) jest bliska mojej psychice

[sororiare]

  Naemo napisał(a):

Widzicie w ogóle swoją przyszłość? Wierzycie, że możecie miec szczęśliwe życie, żyć normalnie? Ja doszłam do wniosku, że jestem już nie do uratowania, zawsze będzie do dupy. Na pewno wiem, że moje życie będzie krótkie i bolesne. Wyszaleję się więc i umrę.

 

Czy ktoś podziela moje zdanie, że poczucie obojętności co się stanie w przyszłości jest najpiękniejsze?

Chyba podzielam. Że nawte jeśli dzieje się coś złego i nawet jeśli coś złego przydarzy się w przyszłości to chill, bo istnieje opcja śmierci.

[Naemo]

  sororiare napisał(a):

  Cytat

==> tak bardzo...

Heh, taniec (i osoba tancerki) jest bliska mojej psychice

 

Do mnie przemawiają bardziej słowa, muzyka i jej glos

[New-Tenuis]

Ja się nie czuję aż tak zdołowana. Wierzę w swoją przyszłość, bo wierzę w pasje, zainteresowania i udoskonalanie umiejętności. W tym czuję się bezpiecznie. To być może zapewni mi zadowalającą pracę. Jeśli chodzi o związki z ludźmi, też wierzę, że da się zminimalizować intensywność ich przeżywania. Już teraz jest lepiej, niż było trzy lata temu. Więc może być jeszcze lepiej. Nie jest dobrze, ale może być lepiej. Życie takie jest, że nas kopie często po czterech literach. Inne raczej nie będzie... Ale są też fajne jego aspekty.

[Gość]

  New-Tenuis napisał(a):

Ja się nie czuję aż tak zdołowana. Wierzę w swoją przyszłość, bo wierzę w pasje, zainteresowania i udoskonalanie umiejętności. W tym czuję się bezpiecznie. To być może zapewni mi zadowalającą pracę. Jeśli chodzi o związki z ludźmi, też wierzę, że da się zminimalizować intensywność ich przeżywania. Już teraz jest lepiej, niż było trzy lata temu. Więc może być jeszcze lepiej. Nie jest dobrze, ale może być lepiej. Życie takie jest, że nas kopie często po czterech literach. Inne raczej nie będzie... Ale są też fajne jego aspekty.

 

Podpisuję się pod tą odpowiedzią rękami i nogami