Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[cerebro]

Chciałem się zapytać o tzw. FOCHY.

 

Macie fochy? Mnie ostatnio strasznie znów dopadają. Wystarczy, że czegoś nie dosłyszę siedząc w towarzystwie, ktoś się zaśmieje, powie coś do mnie, albo, wręcz przeciwnie, nie będzie zwracał na mnie uwagi w stopniu uznanym przeze mnie za wystarczający, ja to odbiorę jako drwinę z siebie albo poczuję się niechciany, nieciekawy, włączy mi się niska samoocena, zaczne się wstydzić, czuć neiswojo... Zaczynam się wkręcać i albo się wykłócam wtedy, zarzucam innym różne rzeczy, chcę żeby się wytłumaczyli z tego, co powiedzieli lub jak zachowali (w odpowiedzi zazwyczaj: "nie spinaj się!") albo zmienia mi się nastrój na taki, że czuję, że "nic ciekawego już i tak nie powiem (bo jestem zły i obrażony jak uj)" (od lat tak mam co jakiś czas) i idę sobie pizgając na pożegnanie drzwiami. Albo jedno i drugie. Co jakiś czas mam takie coś. Ostatnio w miarę długo był spokój, ale ostatnie dwa weekendy zajewałem focha 2 razy pod rząd. W ostatnią sobotę w ogóle było tak, że mój nastrój z bardzo wysokiego, roześmianego, rozgadanego, zmienił się w złość, podpitą alkoholem i popartą lekkim urojeniem ksobnym i pretensjami, jak teraz myślę, nie do końca uzasadnionymi (albo, że jeśli nawet moje zachowanie było w jakimś stopniu uzasadnione, to "przereagowałem"). Jak tak dalej pójdzie, to się wszyscy na mnie poobrażają. I jeszcze wstyd podwójny, bo całe spotkanie sam ustawiałem, wpadły takie kumpele, których nie widziałem dość dawno. Wstyd mi jak nie wiem. I się boję, że zrażę do siebie wszystkich (choć prze lata jakoś mi się nie udało, choć wielu mi się udało).

[chojrakowa]

Dzieciaki, wiem, że bo obu stronach, ale czuję się fatalnie.

Jakby na skraju świadomości, jedną nogą w szaleństwie.

Boję się kolejnej psychozy.

[fozzie]

chojrakowa, trzymaj się.

[freya]

chojrakowa, nie daj się. U mnie również beznadzieja, ale jakoś próbuję się trzymać.

[Gość]

obawiam sie , ze jestem borderline.

wiekszosc cech pasuje do mnie a zwlaszcza lek przed bliskoscia, strasznie boje sie zwiazku. odpycham kazdego napotkanego chlopaka i doszukuje sie wad, zeby tylko do niczego nie doszlo. ostatnio przeczytalan o borderline i normalnie jakbym czytala o sobie.. mam nadzieje, ze to nie swiadczy od razu o tym ze jestem borderline, wydaje mi sie ze sobie wkrecam to zaburzenie . mozna miec cechy borderline, a nie byc borderline? jest ktos z was kto byl pewny ze cierpi na to zaburzenie, apotem okazalo sie ze jednak nie?

Edytowane 12 Lutego 2013 przez Gość

[niosaca_radosc]

oohwowlovely, gdzieś kiedyś czytałam, że borderline to taki "śmietnik", gdzie lekarze wrzucają wszystkich, których nie można umieścić gdzieś indziej, więc nie przejmowałabym się tym, zwłaszcza, że tylko sama to podejrzewasz.

mozna miec cechy borderline, a nie byc borderline?

Oczywiście. Wszystko zależy od nasilenia, częstotliwości itp. Każdy czasami może bać się odrzucenia czy mieć zaburzone poczucie własnej wartości albo mieć problem ze związkami, ale to nie od razu oznacza borderline. Problem zaczyna się kiedy całe życie opiera się właśnie na takich kryteriach.

[chojrakowa]

fozzie, freya, dzięki za ciepłe słowa.

 

Rozchwiałam się na amen, dziś rozmawiałam z psychiatrą i w jej głosie słyszałam, jak trzęsie jej się dupa, bo wcale nie wie co ze mną zrobić.

Boję się nocy, nie chcę znów przeżywać tego, co wczoraj.

[Selma]

keji

halucynacje - mogą mieć związek, nie muszę. odniosłam się do całego kontekstu.

a u ciebie jak to jest?

[Gość]

Hmmm... przy atakach paniki często towarzyszą/towarzyszyły mi różne schizy- jakieś mniejsze lub większe halucynacje wzrokowe, a jak odwaliło mi bardziej, to miałam wrażenie, że mój mózg natrętnie chce udawać schizofrenika, tj. słyszałam całą powtórkę głosów ludzi, którzy mówili do mnie danego dnia, tudzież w ogóle miałam bitwę głosów w głowie, choć na poziomie świadomym wiedziałam, że to tylko podstawka mojego znerwicowanego umysłu, nie zmienia to jednak faktu, że mnie to przerażało.

 

Pomijając czucie się jak aktorka, która przybiera tylko kolejne role i maski, nienawidzę stałego pragnienia odsunięcia się w cień, ucieczki od ludzi, z którymi w danym czasie się zadaję. Nachalnie szukam potwierdzenia do odejścia, bądź przeciwnie, wymagam chorobliwego okazywania mi, że jestem potrzebna i niezbędna, najlepiej w jakimś ogromnym wymiarze. Jakiegokolwiek towarzystwa bym nie miała, a często zmieniam znajomości, przychodzi ten moment, kiedy zaczynam czuć "No, czas się usunąć teraz najwyższy". Szczególnie, gdy widzę, że ktoś dobrze bawi się z kimś innym (No tak, przecież ich świat powinien się ograniczać tylko do mnie, jassne), łapie mnie zazdrość i poczucie przegranej. Zupełnie nie potrafię oceniać stopnia znajomości racjonalnie, wysyłanych mi komunikatów, etc. Ja rozumiem, że nic nie jest stałe i wszystko się kończy, ale moje relacje z ludźmi wyglądają jak jakiegoś obieżyświata, który tylko na chwilę przybija do danego portu, po czym odpływa, bo jednak to nie to miejsce, którego się spodziewał.

 

Moja dermatillomania też mnie ostatnio dobija. Po poważnych problemach skórnych, które pokonałam długą terapią, teraz znowu siedzę z pazurami w swojej skórze i nie mogę się oderwać. Zapalenie na przedramionach, strupy i blizny na plecach. Mimo to sprawia mi to chorą przyjemność... :/

[girl anachronism]

dermatillomania

Czy ktoś wie, czy jest na to jakieś polskie okreslenie?

[Gość]

Oryginalnie nie ma.

[olawl93]

Selma, dzięki za odpowiedź. Wprawdzie głosów o których pisałam już od dawna nie słyszę, ale i tak zasięgnęłabym jakiejś porady, nie wiem, psychologicznej, czy psychiatrycznej? Możecie poradzić, jak znaleźć jakiegoś specjalistę? Tak jak pisałam, mieszkam w małym mieście i nie wiem jak się zabrać do tego.. Zwłaszcza, że nie chcę nikogo wtajemniczać, nawet rodziny.

A wracając do tych głosów, to pamiętam, że często też słyszałam okropne dźwięki, po prostu straszne, nawet nie wiem do czego to porównać, prawie czułam ich metaliczny smak i okropny zapach, mam nadzieję, że to już nie wróci... Wiedziałam na pewno, że było to przesiąknięte złem, a przecież byłam wtedy dzieckiem...

 

cerebro, co do pytania o fochy..to ja jestem jednym wielkim chodzącym fochem. Też boję się tego, że zrażam wszystkich do siebie, czasami mam wrażenie, że nawet rodzina mnie nie lubi, bo jakaś dziwna jestem, sfochana taka właśnie...

[Selma]

keji, to jest rodzaj autoagresjii, takie same funkcje spełnia

[Selma]

keji, to jest rodzaj autoagresjii, takie same funkcje spełnia

[Selma]

keji, to jest rodzaj autoagresjii, takie same funkcje spełnia

[freya]

Natłok emocji nie pozwala mi spać...

[freya]

Natłok emocji nie pozwala mi spać...

[freya]

Natłok emocji nie pozwala mi spać...

[Gość]

keji, to jest rodzaj autoagresjii, takie same funkcje spełnia

 

Domyślam się. Akurat jeśli chodzi o dermatillomanię, to przypomina to jakieś chore próby dokopania się do swojego wnętrza... A teraz biegam cała w bliznach i strupach, i jestem przygnębiona tym, jak wyglądam, czyli zamknięte koło.

 

Dziś mam ochotę wykrzyczeć całemu światu, jak się czuję, ale wątpię, żeby ktokolwiek uwierzył. Przecież po mnie nic nie widać. Nigdy. Chociaż od zawsze wydawało mi się, że wszyscy uważają mnie za psychiczną, w rzeczywistości okazało się, iż nikt nie przypuszczałby, że ze mną może być coś nie tak. Ci którzy wiedzą, że korzystam z pomocy psychiatrycznej myślą, że to dla jakiejś mody. Nawet u psychiatry jest mi głupio, bo mówię o wszystkim bez większych emocji, racjonalnie, jakbym czytała czyjś przypadek z karty, ale nie swój. Tymczasem mało kto wie, jak to jest żyć z przytłaczającym lękiem u podstawy wszystkich innych odczuć, tego natrętnego uczucia, jakby w mojej głowie siedział jakiś obcy, przeszkadzający ostro.

 

To, czego staram się unikać, to uciekania za etykietę jakiegoś zaburzenia, której ostro niegdyś poszukiwałam i odrzucania odpowiedzialności za swoje zachowania i czyny na rzecz tłumaczenia się chorobą, tak jak niektórzy z mojego bliższego czy dalszego otoczenia to robią.

[Gość]

keji, to jest rodzaj autoagresjii, takie same funkcje spełnia

 

Domyślam się. Akurat jeśli chodzi o dermatillomanię, to przypomina to jakieś chore próby dokopania się do swojego wnętrza... A teraz biegam cała w bliznach i strupach, i jestem przygnębiona tym, jak wyglądam, czyli zamknięte koło.

 

Dziś mam ochotę wykrzyczeć całemu światu, jak się czuję, ale wątpię, żeby ktokolwiek uwierzył. Przecież po mnie nic nie widać. Nigdy. Chociaż od zawsze wydawało mi się, że wszyscy uważają mnie za psychiczną, w rzeczywistości okazało się, iż nikt nie przypuszczałby, że ze mną może być coś nie tak. Ci którzy wiedzą, że korzystam z pomocy psychiatrycznej myślą, że to dla jakiejś mody. Nawet u psychiatry jest mi głupio, bo mówię o wszystkim bez większych emocji, racjonalnie, jakbym czytała czyjś przypadek z karty, ale nie swój. Tymczasem mało kto wie, jak to jest żyć z przytłaczającym lękiem u podstawy wszystkich innych odczuć, tego natrętnego uczucia, jakby w mojej głowie siedział jakiś obcy, przeszkadzający ostro.

 

To, czego staram się unikać, to uciekania za etykietę jakiegoś zaburzenia, której ostro niegdyś poszukiwałam i odrzucania odpowiedzialności za swoje zachowania i czyny na rzecz tłumaczenia się chorobą, tak jak niektórzy z mojego bliższego czy dalszego otoczenia to robią.

[Gość]

keji, to jest rodzaj autoagresjii, takie same funkcje spełnia

 

Domyślam się. Akurat jeśli chodzi o dermatillomanię, to przypomina to jakieś chore próby dokopania się do swojego wnętrza... A teraz biegam cała w bliznach i strupach, i jestem przygnębiona tym, jak wyglądam, czyli zamknięte koło.

 

Dziś mam ochotę wykrzyczeć całemu światu, jak się czuję, ale wątpię, żeby ktokolwiek uwierzył. Przecież po mnie nic nie widać. Nigdy. Chociaż od zawsze wydawało mi się, że wszyscy uważają mnie za psychiczną, w rzeczywistości okazało się, iż nikt nie przypuszczałby, że ze mną może być coś nie tak. Ci którzy wiedzą, że korzystam z pomocy psychiatrycznej myślą, że to dla jakiejś mody. Nawet u psychiatry jest mi głupio, bo mówię o wszystkim bez większych emocji, racjonalnie, jakbym czytała czyjś przypadek z karty, ale nie swój. Tymczasem mało kto wie, jak to jest żyć z przytłaczającym lękiem u podstawy wszystkich innych odczuć, tego natrętnego uczucia, jakby w mojej głowie siedział jakiś obcy, przeszkadzający ostro.

 

To, czego staram się unikać, to uciekania za etykietę jakiegoś zaburzenia, której ostro niegdyś poszukiwałam i odrzucania odpowiedzialności za swoje zachowania i czyny na rzecz tłumaczenia się chorobą, tak jak niektórzy z mojego bliższego czy dalszego otoczenia to robią.

[chojrakowa]

W piątek pierwszy raz w życiu uczestniczyłam w terapii grupowej.

Cóż, wszyscy zdziwieni, że potrafię się tak otworzyć przed nowymi ludźmi.

Śmieszne, przecież dopóki są mi obcy, nie ma żadnego zagrożenia.

[chojrakowa]

W piątek pierwszy raz w życiu uczestniczyłam w terapii grupowej.

Cóż, wszyscy zdziwieni, że potrafię się tak otworzyć przed nowymi ludźmi.

Śmieszne, przecież dopóki są mi obcy, nie ma żadnego zagrożenia.

[chojrakowa]

W piątek pierwszy raz w życiu uczestniczyłam w terapii grupowej.

Cóż, wszyscy zdziwieni, że potrafię się tak otworzyć przed nowymi ludźmi.

Śmieszne, przecież dopóki są mi obcy, nie ma żadnego zagrożenia.

[freya]

chojrakowa, jak wrażenia?