Szpital psychiatryczny

[cynthia]

Teraz, Catriona napisał(a):

Ja już się znam z moją panią doktor tyle lat, że na szczęście płacę 50% ceny ze strony także do przeżycia, a i kontakt mam z nią też poza wizytami także to na plus.
W sumie ciekawe czy w HCP nadal pracuje "długi" jako psychiatra   nie wiem jak się ten lekarz nazywa ale taki wysoki i szczupły. On był dziwny, zawsze mieliśmy ubaw jak przychodził do nas na oddział na konsultacje.

nic mi to nie mówi  fajnie, że masz taką lekarkę  

[Verinia]

11 godzin temu, cynthia napisał(a):

Trzy osoby które poznałam w szpitalu nie żyją... minęły lata, a ja jedną dziewczynę widzę jak stałyśmy w kolejce po posiłek i ona do mnie z takim promiennym uśmiechem na ustach powiedziała: "jak stąd wyjdę, to się zabiję." I to zrobiła. Nie potrafię wymazać sobie jej z pamięci. Czasami się zastanowiłam jakbym inaczej zareagowała (bo nie zareagowałam) czy może by jeszcze żyła...?

 też czasem się zastanawiam,. co gdybyśmy się spotkały w tym czasie w szpitaklu. Może bym umiała jej pomóc, może byśmy gadały, może wyczułabym, że coś jest bardzo nie tak. Czase zwykli ludzie, nie lekarze, widzą więcej.

[cynthia]

4 godziny temu, Verinia napisał(a):

Czase zwykli ludzie, nie lekarze, widzą więcej.

Lekarze wiedzą jak leczyć (przeważnie) ale nie potrafią zrozumieć, bo sami tego nie przeżywają. 

[Verinia]

1 minutę temu, cynthia napisał(a):

Lekarze wiedzą jak leczyć (przeważnie) ale nie potrafią zrozumieć, bo sami tego nie przeżywają. 

 racja. oni są od leczenia, a podobnie przeżywający świat mogą sobie pomagać rozmowami, zwierzaniem się i byciem po prostu.

[cynthia]

1 minutę temu, Verinia napisał(a):

byciem po prostu.

i to jest najlepsze co może spotkać człowieka... obecność. Nie słowa, ale po prostu bliskość.

[Verinia]

Teraz, cynthia napisał(a):

i to jest najlepsze co może spotkać człowieka... obecność. Nie słowa, ale po prostu bliskość.

nawet milcząc i słuchaniem muzyczki  jezu, jak ja potrzebuję przyjaciela. Dobrze, że mam brata, mamę i tatę  zktórymi dzisiaj szczerze porozmawiałam. Oni się mną zmartwili, bo na świętach niestety (nie mówiłam o tym, bo mi wstyd) nażarłam się xanaxu i zachowywałam się jak ćpun. I od dzisiaj już nie biorę. Dałam xanax tacie i tylko w ogromnych atakach paniki zażyję. Ech. Mam skłonność do uzależnień od takich leków. I ogólnie do uzależnien. 

[cynthia]

3 minuty temu, Verinia napisał(a):

Mam skłonność do uzależnień

A byłaś na oddziale od uzależnień?

[Verinia]

Teraz, cynthia napisał(a):

A byłaś na oddziale od uzależnień?

NIe byłam, bo ja ten xanax biorę od niedawna, tzn może 3 msc z przerwami. Nie piję alko, jedynie dużo fajek. Tak naprawdę nie mam teraz po co iść tam, bo odstawię xanax i zacznę ewentualnie rumianek pić, bo mi pomaga. Może się uda, tzn uda się.  Ostatni taaki występek z xanaxem miałam jakieś 3/4 lata temu, ale wtedy łączyłam to wódą i się sama zgłosiłam do szpitala. CHwile pocierpiałam, bezsenne noce itp. ale potem już było ok.

Mam też nalewkę Nervosol z różnych ziół na bazie alkoholu. Też pomaga, no i mam też brać trittico w dzień, który uspokaja.

[Catriona]

21 minut temu, cynthia napisał(a):

Lekarze wiedzą jak leczyć (przeważnie) ale nie potrafią zrozumieć, bo sami tego nie przeżywają. 

I tu kolejna rzecz przez którą uważam, że moja lekarka jest warta każdej złotówki którą płacę za wizytę - mogłam  przyjść w fatalnym stanie, przeryczeć wizytę, a ona jedyne co robiła, to siadała koło mnie i mnie przytulała, nie ważne że wyznaczony czas wizyty mijał, do rozmowy nt. tego co się dzieje przechodziłyśmy dopiero jak się uspokoiłam. Jak ją przepraszałam, że przeze mnie będzie miała opóźnienie w przyjmowaniu kolejnych pacjentów to jeszcze zjebkę dostawałam za to przepraszanie, a bywało i tak, że np. wieczorem jeszcze sama z siebie pisała mi sms z pytaniem czy dotarłam do domu i czy jest choć trochę spokojniej.

Edytowane 6 godzin temu przez Catriona

[Verinia]

2 minuty temu, Catriona napisał(a):

I tu kolejna rzecz przez którą uważam, że moja lekarka jest warta każdej złotówki którą płacę za wizytę - mogłam  przyjść w fatalnym stanie, przeryczeć wizytę, a ona jedyne co robiła, to siadała koło mnie i mnie przytulała, nie ważne że wyznaczony czas wizyty mijał, do rozmowy nt. tego co się dzieje przechodziłyśmy dopiero jak się uspokoiłam. Jak ją przepraszałam, że przeze mnie będzie miała opóźnienie w przyjmowaniu kolejnych pacjentów to jeszcze zjebkę dostawałam za to przepraszanie, a bywało i tak, że np. wieczorem jeszcze sama z siebie pisała mi sms z pytaniem czy dotarłam do domu i czy jest choć trochę spokojniej.

wow! No to super lekarka. Moja też jest fajna, ale ma dużo na głowie.

[cynthia]

18 minut temu, Verinia napisał(a):

NIe byłam, bo ja ten xanax biorę od niedawna, tzn może 3 msc z przerwami. Nie piję alko, jedynie dużo fajek. Tak naprawdę nie mam teraz po co iść tam, bo odstawię xanax i zacznę ewentualnie rumianek pić, bo mi pomaga. Może się uda, tzn uda się.  Ostatni taaki występek z xanaxem miałam jakieś 3/4 lata temu, ale wtedy łączyłam to wódą i się sama zgłosiłam do szpitala. CHwile pocierpiałam, bezsenne noce itp. ale potem już było ok.

Mam też nalewkę Nervosol z różnych ziół na bazie alkoholu. Też pomaga, no i mam też brać trittico w dzień, który uspokaja.

Rozumiem. Ja nigdy nie miałam problemów z uzależnieniem, nooo... nie licząc fajek.  też jaram jak smok.

 

10 minut temu, Catriona napisał(a):

I tu kolejna rzecz przez którą uważam, że moja lekarka jest warta każdej złotówki którą płacę za wizytę - mogłam  przyjść w fatalnym stanie, przeryczeć wizytę, a ona jedyne co robiła, to siadała koło mnie i mnie przytulała, nie ważne że wyznaczony czas wizyty mijał, do rozmowy nt. tego co się dzieje przechodziłyśmy dopiero jak się uspokoiłam. Jak ją przepraszałam, że przeze mnie będzie miała opóźnienie w przyjmowaniu kolejnych pacjentów to jeszcze zjebkę dostawałam za to przepraszanie, a bywało i tak, że np. wieczorem jeszcze sama z siebie pisała mi sms z pytaniem czy dotarłam do domu i czy jest choć trochę spokojniej.

No godna polecenia lekarka ale zastanawia mnie jedno. Co z naruszaniem fizycznej granicy? No bo  nie można się spoufalać z pacjentem. To samo tyczy się psychoterapii. Może to powodować przeniesienie i przeciwprzeniesienie. Nie boisz się o to?

[Catriona]

4 godziny temu, cynthia napisał(a):

Co z naruszaniem fizycznej granicy?

Ale ona zawsze pyta czy może to zrobić. Jakbym się nie zgodziła to by nie przytulała 
 

4 godziny temu, cynthia napisał(a):

Nie boisz się o to?

O co mam się bać? Lekarz to nie terapeuta. U mnie to są zupełnie inne relacje. Z lekarką ja mam luźniejszą o wiele relację i miałam taką od początku, w porównaniu do tej z terapeutką. W terapii te granice były rzeczywiście mocno pilnowane, przez długi czas nie wiedziałam o mojej terapeutce prawie nic, z czasem ona sama świadomie pozwoliła na przekroczenie części granic, bo uznała po konsultacji z superwizorem, że w moim przypadku to może zadziałać terapeutycznie i rzeczywiście to się sprawdziło, ale nadal nie były to sytuacje, które przekraczałyby w jakikolwiek sposób granice chociażby jej prywatności. Przypominam, ze akurat w terapii psychodynamicznej przeniesienie jest zjawiskiem pożądanym - to nie jest nic złego, zresztą w wielu innych nurtach podobnie przeciwprzeniesienie to już problem po stronie terapeuty, nie pacjenta. O terapeutce po latach też już wiedziałam więcej, ale nadal nie były to żadne znaczące informacje, nie wiem ile ma dzieci, czy ma męża, ani nic z jej prywatnego życia. No wiem tylko, ze była mocno przywiązana do swoich psów, których już nie ma. I wiem gdzie mieszka.
W przypadku lekarki wiem o wiele więcej i SAMA mi o tym powiedziała, że ma dwójkę dzieci, w jakim wieku, do jakich szkół chodzą, nawet jakie liceum kończył jej mąż. Moje wizyty nie polegają tylko na rozmowie o moim leczeniu, często gadamy też na zupełnie inne luźne tematy. Zresztą nie raz nawet pisałyśmy smsy też bez związku z moim leczeniem. Ba, nawet o mały włos nie pracowałybyśmy razem w jednym miejscu  - tu akurat ja sama miałam opory i obawy czy to będzie dobre, dlatego zapytałam ją wprost co ona na to - nie miała z tym absolutnie żadnego problemu, wręcz stwierdziła że zaprasza do pracy  na szczęście do tego nie doszło, bo nie zdecydowałam się na pracę tam.
Z tym, że ja nazwijmy to "znam swoje miejsce" i to, że lekarka mi coś powie ze swojego życia nie zmienia mojego stosunku do niej, nie uważam jej nagle za "dobrą kumpelę" czy coś i nie przekraczam granic - uwielbiam ją jako lekarza, bo nie raz pomogła mi bardziej niż musiała i uważam, że lepiej nie mogłam trafić, ale nadal dla mnie to jest relacja lekarz-pacjent, a nie koleżanka, mimo, że ona sama się śmieje "że znamy się od 100 lat".

Edytowane 2 godziny temu przez Catriona

[cynthia]

6 minut temu, Catriona napisał(a):

kurat w terapii psychodynamicznej przeniesienie jest zjawiskiem pożądanym - to nie jest nic złego, zresztą w wielu innych nurtach podobnie

A to tego to nie wiedziałam. Ciekawe.

 

Skoro wasza relacja nie jest naruszeniem etyki i jest wręcz "pożądana" w takim razie rozumiem. Ale jak tak patrzę to ja też mam luźną relację z moim psychiatrą. Opowiada mi o swoim teściu, o znajomych, jakie mają relacje, często woła moją mamę (nie ze względu na mnie) do gabinetu (jeśli akurat jest ze mną) i pyta ją o zdrowie, dyskutuje z nią i się smieje. Wydaje mni się że te młodsze pokolenie lekarzy, czy terapeutów ma powoli inne podejście do pacjenta niż to było kilkanaście/kilkadziesiąt lat temu.

[Lusesita Dolores]

15 minut temu, Catriona napisał(a):

Ale ona zawsze pyta czy może to zrobić. Jakbym się nie zgodziła to by nie przytulała 
 

O co mam się bać? Lekarz to nie terapeuta. U mnie to są zupełnie inne relacje. Z lekarką ja mam luźniejszą o wiele relację i miałam taką od początku, w porównaniu do tej z terapeutką. W terapii te granice były rzeczywiście mocno pilnowane, przez długi czas nie wiedziałam o mojej terapeutce prawie nic, z czasem ona sama świadomie pozwoliła na przekroczenie części granic, bo uznała po konsultacji z superwizorem, że w moim przypadku to może zadziałać terapeutycznie i rzeczywiście to się sprawdziło, ale nadal nie były to sytuacje, które przekraczałyby w jakikolwiek sposób granice chociażby jej prywatności. Przypominam, ze akurat w terapii psychodynamicznej przeniesienie jest zjawiskiem pożądanym - to nie jest nic złego, zresztą w wielu innych nurtach podobnie przeciwprzeniesienie to już problem po stronie terapeuty, nie pacjenta. O terapeutce po latach też już wiedziałam więcej, ale nadal nie były to żadne znaczące informacje, nie wiem ile ma dzieci, czy ma męża, ani nic z jej prywatnego życia. No wiem tylko, ze była mocno przywiązana do swoich psów, których już nie ma. I wiem gdzie mieszka.
W przypadku lekarki wiem o wiele więcej i SAMA mi o tym powiedziała, że ma dwójkę dzieci, w jakim wieku, do jakich szkół chodzą, nawet jakie liceum kończył jej mąż. Moje wizyty nie polegają tylko na rozmowie o moim leczeniu, często gadamy też na zupełnie inne luźne tematy. Zresztą nie raz nawet pisałyśmy smsy też bez związku z moim leczeniem. Ba, nawet o mały włos nie pracowałybyśmy razem w jednym miejscu  - tu akurat ja sama miałam opory i obawy czy to będzie dobre, dlatego zapytałam ją wprost co ona na to - nie miała z tym absolutnie żadnego problemu, wręcz stwierdziła że zaprasza do pracy  na szczęście do tego nie doszło, bo nie zdecydowałam się na pracę tam.
Z tym, że ja nazwijmy to "znam swoje miejsce" i to, że lekarka mi coś powie ze swojego życia nie zmienia mojego stosunku do niej, nie uważam jej nagle za "dobrą kumpelę" czy coś i nie przekraczam granic - uwielbiam ją jako lekarza, bo nie raz pomogła mi bardziej niż musiała i uważam, że lepiej nie mogłam trafić, ale nadal dla mnie to jest relacja lekarz-pacjent, a nie koleżanka, mimo, że ona sama się śmieje "że znamy się od 100 lat".

Zazdroszczę ci takiego ludzkiego lekarza. 

Moja tylko pyta o moje doznania. Pyta jak się czuję i czy zrobiłam badania krwi.

Wystawia receptę.