nerwica lękowa a relacje z partnerem

Witam, mam 18 lat i niedawno wykryto u mnie nerwicę lękową. Zaczynam leczenie, jestem przed 1 wizytą u psychologa, ale wciąż nurtuje mnie problem czy powiedzieć o tym chłopakowi z którym spotykam się od kilku miesięcy, znajomość ta zapowiadała się bardzo obiecująco. Zapowiadała, ponieważ teraz mam wątpliwości co do jej dalszej przyszłości, boje się ze gdy powiem mu o wszystkim, może sie wystraszyć i nie poradzić z tym. Na tym etapie znajomości to zbyt obciążające. Chłopak się zaangażował, ale boję się że w którymś momencie nazwie mnie wariatką i odejdzie a ja popadnę w głębszą depresje..

Zastanawiam się czy po prostu nie zakończyć tej znajomości?

monia18, jak mu zależy to nie ucieknie, a jak nie da rady -- to lepiej dla ciebie bo nie będzie oparciem w trakcie choroby. Spotykacie się kilka miesięcy to już nie jest kilkudniowa znajomość, moim zdaniem powinnaś powiedzieć.

Też miałam podobne dylematy. Dosyć długo trwały. Lepiej powiedzieć mimo, że to trudne. Zrywając ot tak znajomość może się okazać, że stracisz kogoś ważnego. Póki nie spytasz nie dowiesz się jaki jest/będzie jego stosunek.

A miałaś już kiedyś podobne związki? Jak one przebiegały? Czy objawy w/w choroby przejawiały się na relacjach pomiedzy tobą a twoimi partnerami? Ja mam 25 lat i niedawno wykryto również u mnie tą chorobę. Boje się że pomiedzy mną za moim partnerem będzie się coś złego działo.

Moja była tolerowała moją chorobę...

choć czasem już odpadała i ze łzami w oczach wracała do domu!

no ale i tak mnie zostawiła dla innego...

Nerwica wpływa na związek, moim zdaniem. Ciężko tego uniknąć. Trzeba mieć dużo samodyscypliny albo partner dużo wyrozumiałości.

Tak czy siak - warto powiedzieć. Zrywanie znajomości bez słowa jest bez sensu. Tak jak ktoś wyżej napisał: może się okazać, że straciłaś kogoś naprawdę wartościowego.

ona652, miałam już podobny związek, ale nie mam pewności czy choroba miała na niego wpływ, jak juz wcześniej pisalam, jestem przed 1 wizytą u psychologa i nie wiem czym jest spowodowana choroba i ile trwa..

Dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi.

Moja ciocia również ma nerwice, co znacznie wpłynęło na jej małżeństwo. Dzisiaj żałuje wszystkiego i chce się rozwodzić. Nie ma wsparcia w swoim obecnym mężu, a dzieci przez to cierpią bo same popadają w tę chorobę.. Dlatego ja też mam takie obawy, choć co prawda nie jestem mężatką i nie mam dzieci.

Jestem teraz w klasie maturalnej i zastanawiam się czy nauczyciele, bądź też wychowawca i dyrektor szkoły powinni o tym wiedzieć. Pójście do szkoły to dla mnie nie lada wyczyn i mam bardzo dużo opuszczonych godzin lekcyjnych co wpływa na moją ogólną opinie wśród nauczycieli i podejścia w ich oczach do nauki, a wiadomo, że przed egzaminem maturalnym nie warto robić sobie wrogów wśród nauczycieli.

ona652, miałam już podobny związek, ale nie mam pewności czy choroba miała na niego wpływ, jak juz wcześniej pisalam, jestem przed 1 wizytą u psychologa i nie wiem czym jest spowodowana choroba i ile trwa..

Dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi.

Moja ciocia również ma nerwice, co znacznie wpłynęło na jej małżeństwo. Dzisiaj żałuje wszystkiego i chce się rozwodzić. Nie ma wsparcia w swoim obecnym mężu, a dzieci przez to cierpią bo same popadają w tę chorobę.. Dlatego ja też mam takie obawy, choć co prawda nie jestem mężatką i nie mam dzieci.

Jestem teraz w klasie maturalnej i zastanawiam się czy nauczyciele, bądź też wychowawca i dyrektor szkoły powinni o tym wiedzieć. Pójście do szkoły to dla mnie nie lada wyczyn i mam bardzo dużo opuszczonych godzin lekcyjnych co wpływa na moją ogólną opinie wśród nauczycieli i podejścia w ich oczach do nauki, a wiadomo, że przed egzaminem maturalnym nie warto robić sobie wrogów wśród nauczycieli.

Myślę, że powinnaś poinformować o tym kogoś w szkole, najlepiej wychowawcę. Ja swego czasu tego nie zrobiłam bo nawet specjalnie nie wiedziałam co się dzieje a i w domu nikt nic nie zauważył. Miałam obniżone zachowanie przez dużą ilość nieobecności (mimo że były usprawiedliwione) no i problemy z nadrabianiem materiału.

Do autorki wątku.

Powiedz mu, chociaż z doświadczenia wiem, że taka osoba może wspierać, ale nie do końca pomóc bo nie rozumie pewnym zachowań.

Mój chłopak bardzo się angażował w pomoc. Organizował mi czas żebym mogła się spotkać z ludźmi, wyjazdy, w razie mojego złego samopoczucia szukał po mieście i zabierał do domu. Nawet mam dzięki niemu wytyczne czego unikać w diecie a czego jeść więcej. Pilnował czy nie jem za dużo "śmieci".

I chociaż czasami naprawdę nerwy mu wysiadały jak w ostatniej chwili się rozmyślałam bo to był zbyt duży stres to jakoś dał radę i Tobie też tego życzę :)

jeszcze raz dziekuje za odpowiedzi, ja juz zdecydowałam i to dzięki Wam. powiedziałam o tym chłopakowi i powiem szczerze ze jego reakcja nie była taka zła. Postanowił mnie wpierać i to od razu bez namysłu. strach ma wielkie oczy. zobaczymy jak dalej będzie się układac powiem jeszcze, że wplynelo to pozytywnie na moje samopoczucie, ale nie wiem jak odbije sie to na moj sen.. dzisiaj w nocy budziłam sie kilka razy w panice..

a jak Wy sobie radzicie??

Myślę, że powinnaś poinformować o tym kogoś w szkole, najlepiej wychowawcę. Ja swego czasu tego nie zrobiłam bo nawet specjalnie nie wiedziałam co się dzieje a i w domu nikt nic nie zauważył. Miałam obniżone zachowanie przez dużą ilość nieobecności (mimo że były usprawiedliwione) no i problemy z nadrabianiem materiału.

również tak uważam, ja też niestety sporo zwlekałam.

monia18 cieszę się, że się odważyłaś i jak widać było warto

u mnie ze snem ostatnio też nieciekawie, ale jakoś sobie radzę

monia18 staraj się codziennie myśleć pozytywnie, optymistycznie, przed snem zjedz sobie coś dobrego, lub pomyśl o czyms przyjemnym:)

kiedys przejmowalem sie tym ze mam nerwica i jak to powiedziec, a teraz po prostu mowie.

No przeciez wcale tej nerwicy po mnie nie widac, nie mam tego wypisanego na czole.

a co sie tyczy nowmalnosci, to czasami jestam berdziej normalny niz ci bez nerwicy.

Chyba zazdroszczę wam odwagi, ja się kryje z moimi problemami, żeby nikt nic nie wiedział. Narzeczonemu powiedziałam dopiero po 4 latach zwiążku, kiedy już mu nerwy puszczał bo nie mógł zrozumieć moich zachowań

lenka88, to albo ta nerwica nie jest u ciebie zbyt "widoczna" albo on ślepy był..... dlaczego tak bardzo się z tym kryjesz? Wstydzisz się? Boisz?

Chciałam założyć podobny wątek;) Myk jest taki, że jestem dopiero na starcie, poznałam kogoś, facet fajny, ale miał nieciekawe doświadczenia ze schizofrenikiem i mam wrażenie, że jest lekko uprzedzony wobec wszelkich zaburzeń. A ja mam cholernie silną nerwicę lękową i podejrzenie schizofrenii (prawdopodobnie mylne, bo podczas wywiadu nie dogadałam się z psychiatrą, no ale póki co jest). No i ja nie wiem, co z tym fantem zrobić. Myślałam, żeby trochę zaczekać, aż poznamy się lepiej i dopiero wtedy mu powiedzieć. Sama nie wiem. Ciężka sprawa.

No i nie wiem jak reszta, ale ja trochę się wstydzę. Nie wiem do końca czemu, po prostu ta nerwica to nie jest coś, czego bym od siebie oczekiwała.