Nie wiem co mi jest?

mam 18 lat. boje sie rozmawiac z ludzmi poprostu nie umiem,mam tak od gimnazjum.Nie mam przyjaciol.Denerwuje mnie prawie wszystjko.Nie umiem nic komu powiedziec co mysle,kiedys sie ciolem i przyopalalem z tego powodu a teraz mysle o samobojstwie od paru tyg.Kiedy ide sspac musze miec cisze i spokoj.Kiedy cos jem to musze zjesc to po kryjomu zeby nikt nie widzial i w spokoju.Nie lubie krzyku i boje sie jak ktos sie na mnie drze .Wole spac na ziemi i w spokoju niz sie wkurzac w nocy.Nikt mnie nie rozumie.Nie umiem psychiatrze powiedziec co mi jest i przepisuje mi nie wlasxciwe leki.Wszyscy mowia ze jestem dziwny.Nie chcialo mi sie uczyc w gimnazjum i teraz tez nie mam ochoty nic robic.W sumie to nic nie umiem i jestem nikim.Od jakiegos czasu olewam to wszystko i chyba sie zabije na 70 %.

moim zdaniem wolasz o pomoc...

co do nauki to wez sie w garsc bo jesli nie zdobedziesz zawodu to bardziej sie pograzysz - kiedys dojdziesz do wniosku,ze mogles byc kims lepszym zdobyc lepszy zawod, a wtedy dales dupy jak miales szanse,a bedac doroslym nie wrocisz czasu i ciezko ci bedzie pojsc do szkoly - zrobic cos dalej.

zrob to dla lepszej przyszlosci-dla siebie ,dla pokonania tego co teraz cie gnebi aby w przyszlosci nie popasc w gorsze bagno....

To nie mów psychiatrze co Ci jest. Przepisz na kartkę to co tutaj napisałeś, słowo w słowo i daj mu ją. To o wiele łatwiejsze. Właściwe leczenie jest bardzo ważne.

To nie mów psychiatrze co Ci jest. Przepisz na kartkę to co tutaj napisałeś, słowo w słowo i daj mu ją. To o wiele łatwiejsze. Właściwe leczenie jest bardzo ważne.

Bardzo dobry pomysł, popieram.

Pewnie bez leków będzie Ci trudno wziąć się za cokolwiek, wiem, że wtedy wszystko przerasta i męczy. Póki co zmuś się do tego jednego kroku - idź do lekarza i przekaż mu (np. jak zasugerowała przedmówczyni - na kartce) jak się czujesz i zacznij brać leki - to jest najważniejsze i na tym się skup. Na resztę czas przyjdzie gdy dojdziesz do "stanu używalności".