Pomoc koleżance na której bardzo mi zależy...

Reynevan, dokładnie. wielbiciel to ma chyba obsesje na punkcie tej dziewczyny bo zdrowe to nie jest.

Morphine90, chyba wiem o co ci chodzi. Cięcie też jest objawem choroby, ale jak dla mnie jest w tym jednak miejsce i czas na świadomą decyzję, zanim się usiądzie, wyjmie przybory itd. Nie jest to tak niekontrolowane jak na przykład walnięcie pięścią w ścianę.

Morphine90, chyba wiem o co ci chodzi. Cięcie też jest objawem choroby, ale jak dla mnie jest w tym jednak miejsce i czas na świadomą decyzję, zanim się usiądzie, wyjmie przybory itd. Nie jest to tak niekontrolowane jak na przykład walnięcie pięścią w ścianę.

Jestem agnostyczką, a Ty widzę, że jesteś wierząca, więc raczej się nie dogadamy w tej kwestii. Choroba to choroba. A w grzechu chodzi o krzywdzenie innych. Ona nikogo nie krzywdzi, tylko cierpi i nie jest to jej wina - potrzebuje pomocy, a nie rozgrzeszenia, lekarza, a nie księdza. A jeśli ma podjąć decyzję: "nie zrobię sobie krzywdy" to niech robi to dla siebie i swojego dobrostanu, a nie żeby nie urazić boga czy co tam innego wmówi jej ksiądz. To tylko spotęguję poczucie winy, które jest właściwie nieodłączne w depresji (a cholera wie, co ona ma jeszcze).

IMO jeśli jakaś religia, kult czy cokolwiek takiego uznaje okaleczanie się za grzech i czyjąś winę to jest to chore i prowadzi tylko do pogorszenia stanu tej osoby.

A mnie się wtedy otwiera nóż w kieszeni, serio.

Wydaje mi się, że w starożytności,kiedy były kładzione fundamenty większości religii, ludzie nie mieli takich problemów z poczuciem własnej wartości i autoagresją jak teraz. Jeśli ktoś tłukł garnki, rwał włosy, darł szaty i rozdrapywał twarz, to na znak żałoby (śmierć kogoś ważnego), albo z powodu popełnienia faktycznej zbrodni. Przykazanie "kochaj bliźniego jak siebie samego" wyraźnie zakłada, że każdy chce dla siebie jak najlepiej (kocha siebie) i nie trzeba tego tłumaczyć, dopiero druga część jest "nowatorska" żeby chcieć też jak najlepiej dla innych. Czyli w społeczeństwie do którego było skierowane to zdanie praktycznie nie było osób o skłonnościach autodestrukcyjnych. Ale to już taka dygresja historyczno-socjologiczna. We współczesnym świecie musi być coś nie teges.

Nigdzie nie pisałam, że dziewczyna, o której mowa nie potrzebuje lekarza.

Osobiście nie przepadam za takim podejściem w psychologii, że neguje się każde poczucie winy. Wałkuje się, że wszystko przez rodziców/partnera/społeczeństwo i poczucie winy przerabia się na poczucie bycia ofiarą. Nie mówię tutaj o jakimś bardzo wyolbrzymionym czy kompletnie bezzasadnym poczuciu winy w głębokiej depresji, bo to trzeba ukrócić, ale w takich zwykłych sytuacjach - człowiek czuje, że coś źle zrobił, to niech się nauczy sobie wybaczać, a nie wmawiać, że nic nie zrobił. Sądzę, że nie zrobiłabym żadnych postępów, gdybym założyła, że wszystko z czym się czuję niekomfortowo to wina choroby/sytuacji, a ja sama żadnego błędu nie popełniłam.

W skrócie: dla mnie schemat "wina - przebaczenie" jest zdrowy, trzeba się uczyć przebaczać sobie, bo to jest najtrudniejsze, a życie całkowicie wyprane z poczucia winy nie jest możliwe nawet u zdrowego człowieka, więc dziwi mnie, że niektóre terapie w to celują. A spowiednik powinien być trochę psychologiem, takim który pomaga się od pewnych rzeczy uwolnić, a nie prokuratorem, sędzią i katem, chyba że się mocno minął z powołaniem.

No ale to też trochę wyjeżdża już poza temat, bo koleżanka to potrzebuje leków w pierwszej kolejności, a nie filozoficznego wsparcia terapii.

Ty masz ogląd szczególny, lecz trzeba wziąć również pod uwagę ogólny, czyli czynniki społeczne i nieumiejętność dostosowania się do panującego ładu.

W skrócie: dla mnie schemat "wina - przebaczenie" jest zdrowy, trzeba się uczyć przebaczać sobie, bo to jest najtrudniejsze, a życie całkowicie wyprane z poczucia winy nie jest możliwe nawet u zdrowego człowieka, więc dziwi mnie, że niektóre terapie w to celują. A spowiednik powinien być trochę psychologiem, takim który pomaga się od pewnych rzeczy uwolnić, a nie prokuratorem, sędzią i katem, chyba że się mocno minął z powołaniem.

To na dłuższą metę nie pomoże, bo osobnika z silnie rozwiniętym superego dalej będzie dręczyć poczucie winy napędzane przez presję społeczną.

Nerwica to konflikt pomiędzy tym, kim naprawdę chcesz być i co chcesz robić, a tym, czego wymagają od Ciebie inni. To rodzi frustrację. Dlaczego osoba z taką melanżem w głowie ma się czuć winna?