Hej :*

Witam wszystkich!

Cieszę się, że jest takie forum, łatwiej zmagać się z problemami, kiedy się wie, że inni też są w podobnej sytuacji. Pomaga mi świadomość, że moje zaburzenia nie są jakąś przerażającą, nieznaną chorobą, tylko czymś co przydarza się tak wielu osobom :)

Może trochę o mnie: mam 21 lat, nie robię nic. W tym roku po raz drugi, mimo naprawdę ciężkiej pracy nie dostałam się na moją wymarzoną uczelnię - Akademię Sztuk Pięknych. I to jest bezpośrednia przyczyna mojej depresji. Dwa i pół roku temu miałam też zaburzenia lękowe z atakami paniki, ale z tego udało mi sie wyjść dzięki lekom, terapii i własnej pracy - czyli jest to możliwe!

Pozdrawiam wszystkich jeszcze raz bardzo gorąco! :**

Witaj na forum!

Witam wszystkich!

Cieszę się, że jest takie forum, łatwiej zmagać się z problemami, kiedy się wie, że inni też są w podobnej sytuacji. Pomaga mi świadomość, że moje zaburzenia nie są jakąś przerażającą, nieznaną chorobą, tylko czymś co przydarza się tak wielu osobom :)

Tak, to rzeczywiście pomaga, bo takie osoby łatwiej zrozumieją twoje problemy.

Racja, racja. I wiedzą, jak pocieszyć, kiedy jest kiepsko. Mój tata w młodości miał bardzo podobne problemy. Nie dość, że zawsze mogę mu się wyżalić a on naprawdę rozumie, o czym mówię, to jeszcze samo to, ze jest, i jest w dodatku zdrowy, pozwala mi wierzyć, że i ja nie będę przez całe życie czuć się tak jak teraz...

Nie dość, że zawsze mogę mu się wyżalić a on naprawdę rozumie, o czym mówię, to jeszcze samo to, ze jest, i jest w dodatku zdrowy, pozwala mi wierzyć, że i ja nie będę przez całe życie czuć się tak jak teraz...

Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę, mój ojciec jedyne co potrafi, to mnie upokorzyć i zrównać z ziemią. Dzisiaj dał tego "wspaniały" przykład. Choruję przez niego, a jak już jest lepiej, gdy pomału radzę sobie z problemami, to on musi to wszystko zepsuć.

Dopiero niedawno zaczęłam doceniać swoje szczęście! Wcześniej chyba wydawało mi się, że tacy rodzice jak moi to standard, aż powoli, gadając z różnymi osobami, czytając różne wypowiedzi w necie zdałam sobie sprawę, że większość młodych ludzi z depresją wcale nie ma wsparcia w rodzicach, wręcz przeciwnie! To był dla mnie szok Bardzo mi przykro, że tak się dzieje (

Jest mi strasznie głupio, bo jeszcze niedawno miałam "żal" do mojego ojca, że to po nim właśnie odziedziczyłam słabą psychikę... Nie mówiłam mu tego wprost, ale tak sobie myślałam, i uważałam, że tacy ludzie w ogóle nie powinni mieć dzieci, żeby tego nie przekazywać dalej To były paskudne myśli, strasznie się ich wstydzę.

Cześć Brunhilda, miło Cię poznać.

Człowiek wrażliwy bardziej przeżywa niepowodzenia. Skoro masz już doświadczenie w walce z nerwicą skorzystaj z niego, jeśli czujesz, że sobie nie radzisz ze sobą. Bardzo mnie cieszy, że masz wsparcie w tacie. Z tego również korzystaj, ponieważ to chyba najcenniejszy skarb, gdy można liczyć na rodziców. Nie obwiniaj siebie za poglądy z okresu, gdy byłaś chora. Wówczas świat jest tylko czarny, a więc i myśli takie są. Twój tata na pewno to rozumie, a najważniejsze, że Ty to zrozumiałaś i zweryfikowałaś poglądy. To nie kwestia szczęścia Słoneczko, a tego, że jesteś po prostu dobrym człowiekiem, nie ideałem, więc masz prawo pobłądzić.

Pozdrawiam cieplutko.

Witam Ciebie serdecznie na forum

Witaj Brunhildo!