Co mi jest?

Mam 22 lata i stwierdzoną fobię społeczną, lęk uogólniony, zaburzenia osobowości. Brałem wiele razy jakieś leki ale pomagały one słabo i to tylko wtedy jak je brałem. Teraz leczę się naturalnie, niestety ale chyba jestem odporny na metody polecane przez psychologów, psychiatrów itd. bo nie działają one w ogóle albo bardzo słabo... Ostatnio uczepiły mi się dziwne myśli dotyczące świata i ludzi. Główną z nich jest ciągłe myślenie o tym, czy inni ludzie naprawdę istnieją i mają świadomość czy z jakiegoś powodu na świecie świadomość mam tylko ja a inni ludzie są sztuczni. Wiem, że ludzie najprawdopodobniej istnieją ale mimo to nie mogę się oderwać od tych myśli. Mam dwa pytania. 1. Jak można nazwać coś takiego (np. derealizacja, depersonalizacja)? Z tego co czytałem to ludzie mają odwrotnie, mają poczucie nierealności samych siebie a nie ludzi, a ja mam na odwrót. 2. Jak usunąć tą męczącą myśl z umysłu? Zajęcie się czymś nie pomaga, bo te myśli cały czas są w tle. Nie jestem w stanie sobie przekonująco uzmysłowić, że ludzie naprawde mają świadomość, mimo iż wiem że jest to najbardziej prawdopodobne...

chyba mam podobnie , ale nie umiem tego nazwac

Mam 22 lata i stwierdzoną fobię społeczną, lęk uogólniony, zaburzenia osobowości. Brałem wiele razy jakieś leki ale pomagały one słabo i to tylko wtedy jak je brałem. Teraz leczę się naturalnie, niestety ale chyba jestem odporny na metody polecane przez psychologów, psychiatrów itd. bo nie działają one w ogóle albo bardzo słabo... Ostatnio uczepiły mi się dziwne myśli dotyczące świata i ludzi. Główną z nich jest ciągłe myślenie o tym, czy inni ludzie naprawdę istnieją i mają świadomość czy z jakiegoś powodu na świecie świadomość mam tylko ja a inni ludzie są sztuczni. Wiem, że ludzie najprawdopodobniej istnieją ale mimo to nie mogę się oderwać od tych myśli. Mam dwa pytania. 1. Jak można nazwać coś takiego (np. derealizacja, depersonalizacja)? Z tego co czytałem to ludzie mają odwrotnie, mają poczucie nierealności samych siebie a nie ludzi, a ja mam na odwrót. 2. Jak usunąć tą męczącą myśl z umysłu? Zajęcie się czymś nie pomaga, bo te myśli cały czas są w tle. Nie jestem w stanie sobie przekonująco uzmysłowić, że ludzie naprawde mają świadomość, mimo iż wiem że jest to najbardziej prawdopodobne...

Im więcej uwagi poświęcasz danej myśli, tym większy ładunek energetyczny jej nadajesz. Zaakceptuj ją, nie analizuj, nie łącz z innymi myślami. Przyszła myśl, że inni ludzie nie mają świadomości? Ok. Przywitaj się. Podziękuj jej za to spostrzeżenie. Powiedz jej, że może mają świadomość, może nie mają, trudno to stwierdzić jednoznacznie. I weź się za coś innego. Jak przyjdzie jeszcze teraz, to znowu zrób to samo - przywitaj się, zaakceptuj ją, podziękuj jej za przybycie i się pożegnaj. I tak w kółko. Walka z natrętnymi myślami jest bardzo mozolna, ale z czasem ich ładunek energetyczny maleje, bo je zaczynasz akceptować - nie negujesz ich, nie odrzucasz, nie boisz się ich, nie cieszysz się nimi, nic do nich nie czujesz. Taka obojętność, akceptacja neutralizuje daną myśl. W nabraniu dystansu do myśli, emocji pomaga regularna medytacja (np. vipassana). Uczysz się być obserwatorem, a nie czynnym uczestnikiem tej gry.

Jei, podejdź do kogoś i go nadepnij. Wyjaśni się czy ten ktoś jest.

Mija już dużo czasu odkąd to się zaczęło i chyba będę musiał się wybrać do lekarza, bo te myśli i lęk wcale nie znikają tylko cały czas mnie męczą, mimo iż próbuję się czymś zająć... Wiem, że nie da się poznać żadnym sposobem prawdy o świecie na 100%, da się tylko zagłuszyć te myśli i jakoś żyć dalej Widocznie trafiliśmy na świat, który w jakimś celu ma być (albo może być) tylko złudzeniem i niepewnością...

1. Jak można nazwać coś takiego

2. Jak usunąć tą męczącą myśl z umysłu?

Ja też tak mam. Dokładnie. Czasem nie wiem też czy ja jestem, ale głównie mam problem z tym czy inni są. Z mojego życiowego doświadczenia i rozkminiania wynika, że najprawdopodobniej chodzi o brak więzi. Jeśli miałeś dzieciństwie dobrą więź to czujesz autentyczność i istnienie inych ludzi jako takich samych jak Ty świadomych siebie bytów, jeśli tej więzi nie było to jest coś takiego co opisujesz. Banał, ale mi na to wychodzi. Nie mama na to rady. Czasem czuję jakby inni ludzie byli robotami. Pewnie dlatego, że tak byłam traktowana przez mamę, ona była dla mnie jak robot, dawała jeść, spanie, ubranie, kieszonkowe, ale więzi zero. No i teraz wszyscy są robotami. Trochę na żart to biorę, ale naprawdę tak czasem czuję i to nie jest śmieszne, trzeba być wrażliwym żeby tak to odczuwać.

Ja też tak mam. Dokładnie. Czasem nie wiem też czy ja jestem, ale głównie mam problem z tym czy inni są. Z mojego życiowego doświadczenia i rozkminiania wynika, że najprawdopodobniej chodzi o brak więzi. Jeśli miałeś dzieciństwie dobrą więź to czujesz autentyczność i istnienie inych ludzi jako takich samych jak Ty świadomych siebie bytów, jeśli tej więzi nie było to jest coś takiego co opisujesz. Banał, ale mi na to wychodzi. Nie mama na to rady. Czasem czuję jakby inni ludzie byli robotami. Pewnie dlatego, że tak byłam traktowana przez mamę, ona była dla mnie jak robot, dawała jeść, spanie, ubranie, kieszonkowe, ale więzi zero. No i teraz wszyscy są robotami. Trochę na żart to biorę, ale naprawdę tak czasem czuję i to nie jest śmieszne, trzeba być wrażliwym żeby tak to odczuwać.

W dniu 2.01.2013 o 18:11, imaginethis napisał:

Ja też tak mam. Dokładnie. Czasem nie wiem też czy ja jestem, ale głównie mam problem z tym czy inni są. Z mojego życiowego doświadczenia i rozkminiania wynika, że najprawdopodobniej chodzi o brak więzi. Jeśli miałeś dzieciństwie dobrą więź to czujesz autentyczność i istnienie inych ludzi jako takich samych jak Ty świadomych siebie bytów, jeśli tej więzi nie było to jest coś takiego co opisujesz. Banał, ale mi na to wychodzi. Nie mama na to rady. Czasem czuję jakby inni ludzie byli robotami. Pewnie dlatego, że tak byłam traktowana przez mamę, ona była dla mnie jak robot, dawała jeść, spanie, ubranie, kieszonkowe, ale więzi zero. No i teraz wszyscy są robotami. Trochę na żart to biorę, ale naprawdę tak czasem czuję i to nie jest śmieszne, trzeba być wrażliwym żeby tak to odczuwać.

Interesujące przemyślenie, ale coś w tym jest.